Chapter 22

Rose

Inihatid kami ni Mang Roberto patungong Francisco Bangoy International Airport at agad din naman siyang umalis matapos ibaba ang aming mga bagahe. Isang tote bag lang ang bitbit ko at isang luggage na pang-20 kilos lang na mismong si Ethan pa ang nagbigay sa akin. Ang binata naman ay may dalang leather bag na sakto lang sa laki para may mapaglagyan ng kaniyang wallet, cell phone at ilang mga cards. May dala rin naman siyang isang bagahe na sakto lang dahil nga sa hindi naman kami magtatagal sa Maynila.

Nagpaalam na rin naman ako nang maayos sa nanay ko at bago rin kami umalis ni Ethan ay humingi ako ng pera sa kaniya para sa negosyong naisip ng nanay ko. Syempre, kinapalan ko na ang mukha ko dahil pera naman iyon ng tatay ko kung tutuusin.

Hindi rin naman siya nagtanong pagkabigay niya ng perang limampung-libong piso at sabi ko naman na ibawas niya sa ibibigay sa akin. Ang wika lang niya ay kung kulang, magsabi lang ako. Napapailing na nga lang ako dahil parang sugar daddy ang