Episode [03] บังเอิญหรือตั้งใจ

EP 03

"เดียร์มึงพูดอะไร..."

"กูอยากตายว่ะพิม ฮึก มันจบแล้ว ชีวิตกูมันไม่เหลืออะไรแล้ว ฮือ"

ตุบๆๆๆๆ ! นาเดียร์ทุบกำปั้นใส่หน้าอกตัวเองรัวๆระบายความอัดอั้นเสียใจออกมา เนื้อตัวเธอสั่นเทาไปด้วยความโกรธแต่ทำอะไรไม่ได้..

"เดียร์หยุด! อย่าทำร้ายตัวเองแบบนี้" พิมพ์เสนจับมือเพื่อนตัวเองเอาไว้และดึงร่างนาเดียร์เข้ามาซบอก เรียวแขนโอบกอดเพื่อนรักเอาไว้แน่น..

"อย่างน้อยๆเขาให้เศษใจกูมาบ้างก็คงดี..ฮึก"

"ไม่เป็นไรนะเดียร์ ถ้านายนั้นไม่รับผิดชอบมึงยังมีกู เราจะเลี้ยงหนูน้อยช่วยกัน.."

"ขอบคุณนะพิมพ์ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมาความเป็นเพื่อนที่มึงมีให้กูมันมากมายเหลือเกินทั้งชีวิตของกู มึงคงเป็นคนเดียวที่อยู่เคียงข้างกันมาตลอด เกิดชาติไหนขอให้เราได้เป็นเพื่อนกันอีกนะ..."

"มึงหมายความว่ายังไง.."

"เปล่า ฮึก กะ กูแค่อยากขอบคุณมึงเฉยๆ" นาเดียร์ผละอ้อมกอดจากเพื่อนสาวและยกหลังมือปาดนํ้าตาออก มือบางยกหน้าจอโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูเวลาและหน้าจอของเธอมันก็ขึ้นแจ้งเตือนสายไม่ได้รับจากแม่ห้าสิบสาย..

'23:30AM'

"มึงอย่าทำอะไรบ้าๆนะเดียร์.."

"พิมพ์ กูต้องรีบกลับห้องแล้วกูไปก่อนนะ ฝันดีมึง.." นาเดียร์เมินคำพูดของหญิงสาว ยิ่งทำให้พิมเสนอดเป็นห่วงเพื่อนไม่ได้ใบหน้าขาวใสวิตกกังวล ส่วนนาเดียร์เองดวงตาก็เต็มไปด้วยความเศร้าสลด เหม่อลอย หมดหนทางสู้ เหมือนคนที่อยากจะลาโลกนี้เต็มทน..

"ไปคนเดียวไหวหรอ ให้กูไปเป็นเพื่อนมั้ย"

"...กูโอเค" นาเดียร์ก้มหน้าฝืนยิ้มเสียงสั่นเครือไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแต่เธอก็เลือกที่จะโกหกเพื่อนเพื่อให้อีกคนสบายใจ

"เดียร์..."

"บายมึง" นาเดียร์พูดตัดบทขึ้นมา เธอหยัดกายลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวยาว สองเท้ารีบเดินแยกไปอีกทางพลางยกมือขึ้นปาดนํ้าตาออก พิมเสนมองตามแผ่นหลังบอบบางของเพื่อนสาวไปด้วยความเห็นใจ หลังๆมานี้นาเดียร์แปลกๆไม่ชอบกลับห้องและเหมือนคนที่มีความเศร้าตลอด ลักษณะท่าทางของเธอที่ผ่านมาทำให้พิมเสนมองออกว่าเธอโดนทำร้ายจิตใจมามากขนาดไหน..

.

.

.

@หลายวันต่อมา

"เธอจะลาออกจริงๆหรอ อภิรญา" อาจารย์ในห้องฝ่ายกิจการเอ่ยถามนาเดียร์ที่นั่งสีหน้าหมองเศร้าอยู่ตรงหน้า บนโต๊ะมีใบขอลาออก

"ค่ะอาจารย์ หนูจำเป็นจริงๆ"

"เธอคิดดีรึยังมีอะไรก็ปรึกษาอาจารย์ได้นะ"

"ขอบคุณนะคะ หนูมีเหตุผลส่วนตัวและยังไม่พร้อมที่จะบอกเรื่องนี้กับใคร" มือบางยกขึ้นผู้เป็นอาจารย์ที่ปรึกษา

"ถ้ามันถึงขั้นลาออก เหตุผลของเธอคงถึงที่สุดแล้ว โตๆแล้วนะก่อนจะทำอะไรต้องคิดก่อนเสมอ ถ้าพลาดขึ้นมาเรื่องบางเรื่องมันก็ไม่อาจย้อนเวลาไปแก้ไขได้ ในเมื่อตัดสินใจดีแล้วอาจารย์ก็ขอให้เธอโชคดี.."

"ค่ะ อาจารย์" นาเดียร์พยักหน้ารับรู้ในสิ่งที่อาจารย์บอก ร่างเล็กลุกขึ้นจากเก้าอี้และเดินออกไปจากห้องตอนแรกเธอจะแค่ดรอปเรียนแต่มันคงไม่ดีซักเท่าไหร่ถ้าเจอหน้าพระรามอีก..

ในเวลาเกือบสองทุ่มคณะแพทย์ศาสตร์ที่เรียนกันมาเต็มวันพึ้งจบการสอนในวันนี้ พิมเสนถอดอุปกรณ์ป้องกันเชื้อโรคและชุดคลุมออกเพราะการเรียนวันนี้เกี่ยวกับเชื้อโรค ปรสิตต่างๆ ซึ่งทุกคนต้องเข้าห้องแล็ปและทดลองพร้อมกับฟังอาจารย์อธิบายรายละเอียดต่างๆ..

"เฮ้อ..."

"พิมประภา"

"คะ? อาจารย์" พิมเสนที่กำลังจะเดินออกจากห้องเป็นคนสุดท้ายของนักศึกษาแพทย์ทั้งหมด เธอหยุดชะงักหันไปมองร่างท้วมสวมแว่นตาหนาเตอะผิวขาวสะอาดสะอ้านในวัยเกือบเลขหก

"เธอรีบรึป้าว ช่วยยกเอกสารไปส่งโต๊ะอาจายร์นทีรินที่ตึกวิศวะทีผมเดินไม่ไหวจริงๆ" ชายวัยกลางคนพูดปนตลกพร้อมกับส่ายหัวเบาๆ

"ได้ค่ะ"

"ขอบใจเธอมาก ผมกลับล่ะ" มือเหี่ยวย่นยื่นกองเอกสารให้เธอพิมเสนจึงรับมันมาหอบไว้ในอ้อมแขนก่อนที่ร่างท้วมจะเดินออกจากห้องแล็ปไป

ลับร่างอาจารย์พิมเสนก็เดินหอบเอกสารก่อนออกจากห้องไม่ลืมปิดแอร์และไฟ ทุกอย่างเสร็จสับเรียวขาคู่สวยในชุดนักศึกษาจึงเดินออกมานอกห้องไปยังตึกวิศวะทันที ซึ่งเวลานี้ก็เหลือเพียงอาจารย์ไม่กี่คนที่ยังอยู่บนตึกเพราะต้องเคลียร์เอกสารต่างๆและตรวจชิ้นงานของนักศึกษา

"ขออนุญาตค่ะ"

"เชิญจ้ะ"

"อาจารย์ประพจให้หนูยกเอกสารมาส่งค่ะ" .

"วางไว้ตรงนั้นเลยจ้ะ ขอบใจมากเลยนะ" พิมเสนวางกองเอกสารไว้บนโต๊ะ แล้วยกมือไหว้อาจารย์ไม่นานเธอก็เดินออกมานอกห้อง ที่จริงแล้วตึกวิศวะเธอก็ไม่ค่อยได้มานีก แต่เนื่องจากอาจารย์ทั้งสองคนนี้อยู่ฝ่ายธุระการด้วยจึงต้องทำหน้าที่นอกเหนือจากการสอนภายในห้อง..

"อ่า...มาปวดฉี่อะไรตอนนี้นะ.." เธออุทานออกมา เมื่อบางลูบท้องตัวเองป้อยๆสองขารีบวิ่งไปยังห้องนํ้าที่ไกล้ที่สุด ซึ่งมันก็ติดกับสนามบอล..

ปั๊บ! ปั๊บ! ปั๊บ! แต่เสียงบางอย่างที่ดังกึกก้องเป็นจังหวะจากห้องนํ้าห้องข้างๆก็ทำให้เธอเริ่มรู้สึกกลัว ร่างเล็กลุกจากชักโครกทำธุระส่วนตัวให้เสร็จเรียบร้อยก่อนที่เธอจะตัดสินใจเดินออกมาจากห้องนํ้า..

"ซี๊ดด..อ๊ะ..อ๊าๆๆๆ"

ตั้บๆๆๆๆๆ!!! เสียงกระแทกแรงๆเป็นจังหวะเน้นๆทำให้เธอยืนเบิกตากว้างอยู่หน้าประตูห้องนั้น มือบางยกขึ้นปิดปากตัวเองด้วยความตกใจ

"จะ..จุก..อ๊าาา!!..ระ..แรงอีกค่ะ.." หญิงสาวครางกระเซ้าออกมาดังสุดเสียง เหมือนกับว่าโลกนี้มีเพียงเราสองคน

"กรี๊ดดดด..!/อื้มมส์" ไม่นานทั้งสองก็สำเร็จความใคร่.. พระรามถอดแก่นกายออกและดึงถุงยางทิ้งลงถังขยะ ตามด้วยทิชชู่ซับตามระหว่างขา

นํ้าแตก ก็แยกทาง...

พิมพ์เสนที่ยืนตัวแข็งทื่ออึ้งอยู่รีบดึงสติกลับมา เธอรีบวิ่งไปหลบที่ห้องนํ้าอีกห้อง เพราะถ้าวิ่งออกจากห้องนํ้าตอนนี้พระรามคงเห็นและตามทัน เธอไม่อยากมีปัญหากับผู้ชายน่ากลัวแบบเขา..

"กลับไปได้แล้ว"

"เราจะได้เจอกันอีกไหมคะ" หญิงสาวเจ้าของใบหน้าสะสวยถาม พลางเข้าไปคล้องแขนชายหนุ่ม

"...ไม่มีเหตุผลอะไรที่เราต้องเจอกันอีก"

"พระราม.."

"อะไร?" เรียวคิ้วขมวดยุ่ง พระรามสะบัดร่างเธอออก ก่อนจะหันไปล้างมือที่อ้างแทน ทำเหมือนหญิงสาวเป็นดั่งอากาศธาตุ

"...แต่ฉันยังอยากเจอนายอีก"

"ฉันไม่ชอบพูดอะไรซํ้าๆ เข้าใจใช่มั้ย" สายตาดุร้ายมองเธอผ่านกระจก ทำให้พีพีที่ยังอยากต่อบทรักต่อต้องจำใจหมุนตัวกลับ เพราะใครๆต่างรู้พิษสงค์ของพระรามดี..

เมื่อลับร่างพีพีพระรามก็ยกยิ้มมุมปากขึ้นมา ชายหนุ่มหันหลังให้กระจกพร้อมกับพิงอ่างล่างมือกอดอกเพ่งสายตามองไปที่ประตูบานหนึ่ง

"ถ้าอยากร่วมด้วยทำไมไม่บอกดีๆ แอบฟังแบบนี้มันจะเร้าใจได้ยังไง?"

.

.

.

มันน่าตบด้วยปากซะจริงๆ5555555555

Next..

"แค่มองมันไม่ลึกซึ่งหรอก เธอต้องลิ้มลองมันจริงๆ.."