Chapter 1-SIMOUN MONTALVO ( Irresistible Body Series)

SAMANTHA

Muntik pa akong mahulog sa pagbiling ko sa kama ng bigla akong magulat sa pagtunog ng maliit kong alarm clock na nakapatong sa side table ng kuwarto ko. Nang sipatin ko ang oras ay three o’clock in the morning na. Five o’clcok ang call time ko sa isang Airline na pinagtratrabahuhan ko sa kasalukuyan.

Mag-isa na lang ako sa buhay matapos na mamatay ang aking lola dalawang taon na ang nakakaraan. Ang aking mga magulang naman ay magkahiwalay na at pareho ng may kanya-kanyang sariling pamilya na rin. Sad to say, she was a product of broken family. Inintindi ko na lang ang aking mga magulang sa mga gustong gawin ng mga ito sa mga sari-sarili nitong buhay. At ako? I’m just a kid back then who chose to live a far from them. Nabuhay ako mula sa mga allowances na binibigay ng aking mga magulang. Nag-aral ako at nag tapos ng kolehiyo sa kursong Bachelor of Science in Tourism Management. And now, I’m currently working as a flight attendant in one of the most prestige Airline Companies in the Philippines…The Montalvo Airlines.

Mabilis ang naging pagkilos ko para hindi ako malate sa shuttle service na sumusundo sa akin mula sa apartment na tinutuluyan ko. After taking a bath, I check my things inside my trolly. Extra uniform…check, my stuff like wallet, cellhphone and make-ups…check. And lastly, my competency card, check! Hindi ko ito dapat maiwan at hindi ako maaaring sumakay sa eroplano at magtrabaho kung wala iyon. When I finally checked that all my things were inside my trolly, the next thing I need to do is to prepare my morning snacks. Yes, snacks lang ang kailangan kong kainin at hindi ako sanay na kumain ng heavy meal kapag may flight kami at 12 hrs pa ang duty ko. Bumibili na lang ako ng pagkain kapag nag tatake off ang eroplano na sinasakyan ko, sa ganoon kasi ako nasanay. Maybe because from the start wala akong inaasahan kung hindi ang sarili ko, ni hindi ko man lang natikman na ipagluto ng pagkain ng sarili kong Mama. Paano pa kaya ang samahan ng isang ama sa pamamasyal kapag weekends? Mas lalong hindi ko naranasan ang ganoong bagay sa buhay ko kahit kailan. Ang pinakahuli kong naalala na nakasama ko sila na dalawa ay noong nag eighteen birthday pa ako.

 “Hay Samantha Gomez, aasa ka pa ba na maalala ka ng mga magulang mo? Tssk.” Mapait kong litanya habang kasalukuyan kong kinakain ang spicy Korean noodles na sinamahan ko ng isang slice ng bread pan at Yogart drinks.       

    

Dahil sa mga naranasan ko sa buhay ay talagang masasabi kong hindi totoo ang pagmamahalan ng dalawang tao sa mundo. At first yes, masaya ang dalawang taong habang magkasama sila but eventually they will realize that being together is a waste of time. Lalo na kung sa tuwing magkikita ay magsusumbatan lang naman ang mga ito, magbibintangan at sa huli ay magkakasakitan lang ang mga ito physically and emotionally. Kaya ako?Never akong nagtangkang magmahal ng isang lalake, because I simply don’t believe in true and happy ending love story.   Kung nag work out man ang love na tinatawag nila sa ibang tao, masasabi kong sila na ang pinagpala sa lahat at nakaya nilang harapin ang buhay na kalahati na ata ay puro sakit ng kalooban at pagdurusa ang nararanasan kapag nagsimula ka nang umibig.

Nakatapos na akong magligpit ng pinagkainan ko ng marinig ko ang pagbusina ng isang sasakyan sa tapat ng gate ng apartment ko kaya alam kong nasa labas na ang service namin. I picked up my trolly and locked the door. Nakabihis na rin naman ako ng pang uniform namin kaya alam kong hindi na ako magagahol ng oras.

Pinagbuksan ako ng pinto ng isang staff at kinuha sa akin ang dala kong trolly. Ang suwerte namin at nag provide ng service ang Airline Company na pinagtratrabahuhan namin kung hindi malamang ay magcocommute lang ako pagpasok sa trabaho. Traffic pa namanm although magbibigay naman sila ng transfortaion allowance kaya lang ay husle naman, kaya mas mainam pa ang ganito…convenient.

“Sam..,” bati agad sa akin ni Jenny na kasamahan ko sa trabaho.

“Hi Jen, how are you?” tanong ko sa kanya dahil alam kong kagagaling lang niya sa sakit pero kinailangan pa rin nitong pumasok agad sa work dahil sa financial reason at syempre mahigpit ang kompanyang pinagtratrabahuhan namin.

 “Ito medyo okay na.” Mabilis nitong sagot sa akin at hinawi pa nito ng bahagya ang scraft na suot nito.

 “That’s good, alam mo naman na mahirap umabsent sa trabaho natin at baka bigla na lang tayong tanggalin.” Biro ko sa kanya, saglit ko pang tiningnan ang suot kong uniform kung lumihis dahil sa pagkakaupo ko.

“That’s true. Kaya nga ito kahit medyo hindi pa ako fully recover ay pumasok na ako at ayoko rin namang mawalan ng work. At saka balita ko ay mag un-announce visit daw sila Sir Simoun at iba pa nitong kasama one of these days.” Medyo kinabahan naman ako sa sinabi at binalita Janice. Bibisitahin kami ng may-ari ng Airline na pinagtratrabahuhan namin? In the first place mabuti at mainam nga iyon ng malaman nito kung gaano kahirap ang trabaho namin at baka sakaling maawa ito ay bigyan pa sila ng ibang incentives. Piping kausap ko sa sarili ko.  

    

Habang nasa biyahe kami ay walang bukang bibig si Jenny kung hindi ang boss namin na si Simoun Montalvo. Isa sa mga anak ng prominanteng negosyante na si Lorenzo Montalvo. Panganay ito sa tatlong magkakapatid at masasabi kong talagang medyo nakakatakot itong kaharap sa personal. Sa mga pictures pa lang nito sa social media ay talagang hindi ko ito makakakitaan ng pagkagiliw sa personalidad nito. 

“Jenny, ano na lang kaya ang sasabihin ni Patrick sayo kung malaman niya na ang girlfriend niya ay may crush na ibang lalake? Ano sa tingin mo?” Kunwari ay pabiro kong tanong sa kanya ng hindi pa rin ito tumitigil sa pagpuri sa boss namin.

“Samantha naman, its just a simple crush. lkaw talaga. Na curious lang talaga ako kung gaano kaguwapo si Sir Simoun. Kasi bukod sa mga pictures niya, yung mga datihan na kasamahan natin naku kung narinig mo lang ang kuwento ng mga iyon? You will definitely fell inlove with him kahit hindi mo pa siya nakikita for sure.”

“Ako? Being inlove?Never in my wildest dream!” paniniguro ko sa kanya na ikinatawa nito.

“Samantha,hindi naman kaya kasama ka sa grupo ng mga LGBT community? Since magkakilala tayo wala ka pang pinapakilala man lang sa amin na boyfriend or suitor hindi ba?” Bigla ang pagkunot ng noon ni Jenny ng sabihin iyon sa harapan ko.

Ibig kong tumawa ng malakas dahil sa sinabi nito pero mas nangibabaw pa rin sa akin ang ethics at breeding na dapat ay mayroon ako as flight attendant kaya mahinahon ko siyang pinaliwanagan.

“Jenny, where did you get that idea? Ako tomboy?” Hindi ko mapigilang itanong sa kanya, itinaas ko pa ang isa kong daliri sa tapat ng aking d****b.

“Ikaw kasi, bakit baa ayaw mong mag entertain ng mga manliligaw mo? Ang dami kayang nagkakagusto sayo sa batch natin, pati sa work natin nagpaparamdam din si Edward and Raymond sayo, right? Pero palagi mo na lang silang tinitake for granted.” Nakanguso nitong litanya sa akin.

“Whatever Jenny, having a boyfriend or partner is just a waste of time and definitely brings me headache.” Natatawa kong sabi sa kanya habang umiiling ang ulo ko. Alam naman nito ang wala talaga akong time sa mga pag bo-boyfriend na yan. Masaya na ako sa buhay ko na mag-isa, walang nangingielam at nag didictate sa akin ng dapat kong gawin at hindi. That’s my life for almost twenty five years of existence ko sa mundo. Pati ang yumao kong lola ay palagi lang akong sinusuportahan sa lahat ng bagay na gusto kong gawin, that is why I missed her so much. Ito ang kaisa-isang taong sumusuporta sa akin simula pagkabata ko, nawala pa ito agad.

Pagbaba namin ng service van ay agad kaming dumeretso sa lugar kung saan kami nag mi-meeting at the same time ay nag bri-briefing bago sumakay sa eroplano.