บทที่ 6

"ฉันจัดการหมดแล้วนะ เรื่องที่เธอสั่ง"ทันทีเมื่อไอวาก้าวขาขึ้นรถกระทิงก็ไม่รอที่จะบอกว่าเขาได้จัดการตัดความสัมพันธ์กับผู้หญิงพวกนั้นหมดแล้วโดนทันที

"หายโกรธฉันได้แล้วนะ ฉันสัญญาว่าต่อไปฉันจะไม่ทำมันอีก"ชายหนุ่มคว้ามืออ่อนนุ่มของหญิงสาวขึ้นมากุมพลางจ้องมองใบหน้าสวยที่เขาหลงใหลอย่างรักใคร่

"ฉันรักเธอคนเดียวจริง ๆ นะไอวา"

"อืม"หญิงสาวครางรับในลำคอ เธอรู้ดีว่ากระทิงรักเธอจริงอย่างปากว่า แต่คำสัญญาของเขานั้นมันจะเชื่อได้สักกี่เปอร์เซ็นต์กัน

เพราะก่อนหน้านั้น เขาก็เคยสัญญาแบบนี้กับเธอ แต่ผลสุดท้าย เขาก็ทำมันไม่ได้

"หนูไอวา แม่คิดถึงหนูจังเลยลูก"เสียงหวานของคุณหญิงรัศมีดังขึ้นทันทีเมื่อร่างบอบบางของว่าที่ลูกสะใภ้ก้าวขาลงจากรถของลูกชาย ทั้งทั้งคู่จะโผเข้ากอดกัน

"หนูก็คิดถึงคุณป้าเหมือนกันค่ะ"

"แหนะ ป้าอะไรกัน แม่บอกกี่ครั้งแล้วว่าให้เรียกแม่"

"ค่ะคุณแม่"

"ดีมากค่ะคนสวยของแม่"แววตาอ่อนโยนของคุณหญิงรัศมี มีแต่ความอ่อนโยนและเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักที่พร้อมจะมอบให้ไอวาเพียงแค่คนเดียว

"ไม่คิดจะทักทายผมสักหน่อยเหรอครับ"ร่างสูงใหญ่เอ่ยทักทันทีเมื่อเขาเดินมาหยุดข้างกายแฟนสาว

"อะไรกัน เมื่อไม่กี่วันก่อนแม่ก็ได้โทรคุยกับลูกแล้วนี่ จะมางอแงทำตัวเหมือนเด็กแบบนี้ไม่ได้นะกระทิง"

"โถ่ คุณแม่ครับ"

"หนูไอหิวหรือยังจ๊ะ วันนี้แม่ลงมือเข้าครัวเองเลยนะ ทำแต่ของที่หนูไอชอบ"กระทิงเชื่อแล้วว่า ทั้งบิดาและมารดาของเขาทั้งรักและเอ็นดูไอวาจริง ๆ

ทันทีเมื่อท่านทั้งสองเจอหน้าของไอวา เขาก็ไม่ต่างอะไรจากหมาหัวเน่าทันทีอย่างเช่นตอนนี้

"เข้าไปข้างในกันดีกว่าจ้ะคุณพ่อคงคุยงานกับศรัณย์เสร็จแล้ว"

"ค่ะคุณแม่"ไอวาเดินเคียงคู่คุณหญิงรัศมีเข้ามาภายในบ้านหลังใหญ่โดยมีสายตาเอ็นดูของกระทิงคอยมองตามแผ่นหลังทั้งคู่ ก่อนที่เขาจะเดินตามทั้งสองเข้ามา

"มากันแล้วเหรอ"เสียงเข้มเอ่ยทักทันทีเมื่อทั้งสามเดินมาถึงโถงทางเดินซึ่งมีบันไดเชื่อมขึ้นไปยังชั้นสอง ดวงตาของทั้งสามมองไปยังร่างสูงใหญ่ดูมีอำนาจของ'ท่านเจ้าสัวรังสิมันต์'เดินลงบันไดมาโดยมีร่างสูงใหญ่ของศรัณย์ลูกน้องคนสนิทเดินตามลงมา

"สวัสดีค่ะคุณลุง"ไอวายกมือไหว้ท่านผู้ใหญ่ที่เธอรักและเคารพนับถือเหมือนกับว่าท่านคือบิดาอีกคน

"เด็กคนนี้ พ่อบอกกี่ทีแล้วว่าอย่าเรียกลุง"แม้จะเอ่ยตำหนิอย่างไม่จริงจัง แต่เจ้าสัวรังสิมันต์ก็พร้อมที่จะอ้าแขนออกพร้อมจะโอบกอดร่างเล็กของเด็กสาวอย่างไอวา ซึ่งเด็กสาวก็รู้ดีว่าเธอควรเดินเข้าไปหาความอบอุ่นนั้น

"เป็นยังไงบ้าง เรียนหนักไหม มีใครมารังแกลูกสาวของพ่อหรือเปล่า"เด็กสาวส่ายหน้าไปมา เธอพยายามแอบซ่อนแววตาเหนื่อยล้าภายใต้ใบหน้ายิ้มแย้มดูมีความสุข

"ไม่เลยค่ะ ไม่มีเลย"

"อย่าโกหกพ่อนะ ถ้าใครมาทำร้ายหนูบอกพ่อได้เลย พ่อพร้อมจะส่งคนไปจัดการ"ชายวัยกลางคนเหลือบสายตาหันไปมองใบหน้าหล่อเลวของลูกชาย ก่อนจะหันมาก้มมองใบหน้าอ่อนเยาว์ของเด็กสาวในอ้อมกอดของเขา

"หิวหรือยัง วันนี้พ่อได้ข่าวว่าแม่ทำของโปรดหนูไว้เยอะแยะ มีไข่พะโล้ของโปรดหนูด้วยนะ"

"ตอนแรกยังไม่ค่อยหิวค่ะ แต่พอได้ยินว่ามีไข่พะโล้ หนูชักเริ่มจะหิวแล้วสิ"

"หึ เด็กดีของพ่อ คุณหญิง"

"เดี๋ยวน้องจะไปบอกแม่บ้านให้ตั้งโต๊ะเดี๋ยวนี้เลยค่ะ"

"หนูขอไปช่วยพี่ ๆ เขาจัดโต๊ะได้ไหมคะ"ดวงตากลมโตดูไร้พิษภัยทำให้ใครต่อใครที่ได้จ้องมองต่างพากันใจอ่อนยวบ

"พ่อตามใจหนูอยู่แล้ว ไอวา"

"ขอบคุณค่ะ เดี๋ยวหนูมานะคะ"เด็กสาวยิ้มร่าเดินเข้าไปกอดแขนคุณหญิงรัศมีก่อนจะพากันเดินตรงไปที่ห้องครัวเหลือทิ้งไว้แค่เพียงบรรยากาศที่ดูน่าอึดอัด

"ไปจัดการตามที่ฉันสั่งให้เรียบร้อย อย่าให้มีอะไรผิดพลาด ทุกอย่างจะต้องเสร็จก่อนจะถึงวันที่หนูไอรับปริญญา"

"ได้ครับท่าน"

บรรยากาศภายในบ้านตอนนี้ดูน่าอึดอัดใจเพิ่มขึ้นอีกหลายเท่าตัวทันทีเมื่อศรัณย์ลูกน้องข้างกายเดินออกไปทำตามหน้าที่ของตัวเองเหลือทิ้งไว้เพียงผู้เป็นพ่อยืนจ้องหน้าลูกชายตาเขม็ง

"ผมขอโทษครับพ่อ"ผู้ที่มีความผิดติดตัวรีบเอ่ยขอโทษ เพราะความผิดที่เขาได้กระทำไม่เคยหลุดรอดพ้นสายตาของบิดาเขาได้

"ฉันเคยบอกแกหลายครั้งแล้วใช่ไหม ว่าการกระทำเหี้ย ๆ ของแกจะทำให้หนูไอหมดความอดทนกับคนอย่างแก"คนเป็นลูกได้แต่ยืนก้มหน้ายอมรับความผิด

"คนอย่างแกถ้าไม่เห็นโลงศพคงไม่สำนึก แกอย่านึกว่าฉันไม่รู้นะว่าแกคิดจะให้แม่ช่วยพูดเรื่องแต่งงานระหว่างแกกับหนูไอ"

"พ่อ"

"ต่อให้ฉันจะรักและอยากได้หนูไอมาเป็นลูกสะใภ้มากเท่าไหร่ แต่ถ้าแกยังทำตัวเลว ๆ ยังใช้นิสัยเหี้ย ๆ แบบนี้อีกต่อไปล่ะก็ แกอย่าหวังว่าแกจะได้แต่งงานกับหนูไอ"

"ไม่นะครับ ผมจะไม่ทำแบบนั้นอีก พ่อให้ผมได้แต่งงานกับไอวาเถอะนะครับ"กระทิงก้าวขาเข้ามาประชิดร่างสูงใหญ่ของบิดาพลางส่งสายตาร้องขออ้อนวอน

"ผมรักไอวาจริง ๆ นะครับพ่อ ชีวิตนี้ผมขาดไอวาไม่ได้ พ่อให้ผมได้แต่งงานกับไอวาเถอะนะครับ"

"ทางเดียวที่แกจะได้แต่งงานกับหนูไอวา คือแกต้องเลิกทำตัวเหี้ย ๆ ให้ได้เสียก่อน"คนเป็นพ่อจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของลูกชายอย่างไม่ละสายตาราวกับว่าต้องการสะกดให้ลูกชายเลิกทำผิด

"ถ้าแกเลิกทำตัวเหี้ย ๆ ไม่ได้ก็ไม่ต้องแต่ง ถ้าแกยังหยุดนิสัยเลว ๆ ไม่ได้ ฉันนี่แหละจะเป็นคนพาหนูไอหนีออกไปจากชีวิตของแกเอง"

"ผมไม่ยอม"

"ก็ลองดู"กระทิงรู้ว่าคำพูดของบิดาทุกคำไม่ใช่คำขู่ คนอย่างเจ้าสัวรังสิมันต์พูดคำไหนคำนั้น ทุกคนย่อมรู้ดีแม้แต่ลูกชายอย่างเขา

"ฉันรักและเอ็นดูหนูไอวาเหมือนลูกสาวคนหนึ่งแกก็รู้ ยิ่งแม่ของแกแทบจะเซ็นยกสมบัติทั้งหมดให้เป็นชื่อของหนูไอวาแล้วตอนนี้"

"..."

"คนเหี้ย ๆ ไม่มีใครอยากได้เป็นคู่ชีวิตหรอกนะ ถ้าแกยังไม่หยุดทำตัวเลว ๆ ก็อย่าหวังว่าฉันจะจัดงานแต่งงานให้แกกับหนูไอวา"ร่างสูงใหญ่ของบิดาเดินผ่านร่างลูกชายหลังจากทิ้งคำพูดประโยคนั้นเอาไว้ให้ลูกชายได้เก็บและนำเอาไปคิด

"เรียนจบแล้วหนูไอคิดเอาไว้หรือยังจ๊ะว่าจะทำอะไรต่อ"เสียงหวานของคุณหญิงรัศมีเอ่ยถามในระหว่างที่ทุกคนกำลังทานอาหารมื้อเย็น

"หนูก็พอจะคิดเอาไว้บ้างแล้วค่ะว่าจะสมัครหางานทำ"

"ตายจริง ทำไมหนูต้องออกไปทำงานให้เหนื่อยด้วยล่ะจ้ะ ลูกจะยอมปล่อยให้น้องออกไปทำงานข้างนอกจริง ๆ เหรอกระทิง"

"เปล่าครับ เมียคนเดียวผมเลี้ยงได้สบาย ไม่ต้องออกไปทำงานให้เหนื่อย นอนเล่นอยู่บ้านรอใช้เงินจากที่ฉันหามาได้ก็พอ"ชายหนุ่มหันไปพูดกับหญิงสาวด้วยน้ำเสียงปกติแต่ทุกประโยคที่เขาพูดมันไม่ต่างอะไรจากการบังคับให้เธออยู่แต่ในห้อง

เพราะกระทิงไม่เคยเห็นด้วยกับการที่เธอจะต้องออกไปทำงานงก ๆ อยู่ข้างนอกมาตั้งแต่ไหนแต่ไร

"ฉันคงทำตามที่นานว่าไม่ได้หรอกนะ ฉันไม่อยากเป็นภาระนาย ให้ฉัน..."

"ภาระอะไรกันไอวา ฉันเคยบอกเหรอว่าเธอเป็นภาระ"

"นั่นสิหนูไอ ทุกคนในบ้านหลังนี้ไม่เคยคิดว่าหนูคือภาระเลยนะลูก"คุณหญิงรัศมีรีบเอ่ยออกมาเมื่อเห็นไอวานั่งก้มหน้าหลังจากกระทิงพูดเสียงเข้มใส่ ซึ่งสถานการณ์ทั้งหมดนั้นมีสายตาของคุณรังสิมันต์คอยลอบมองดูอยู่อย่างเงียบ ๆ

"เอาอย่างนี้ดีไหม เรียนจบแล้วแม่จะจัดงานแต่งงานระหว่างหนูกับกระทิงให้ หนูจะได้ไม่ต้องคิดมาก เพราะถึงยังไงคนเป็นสามีก็ต้องมีหน้าที่ดูแลภรรยา"ดวงตากลมโตทั้งสองข้างของไอวาเบิกกว้าง

"หนูไอวาจะได้ไม่ต้องออกไปทำงานที่ไหนให้มันเหนื่อยเปล่า ๆ ส่วนเรื่องงานบ้านก็ไม่ต้องห่วง บ้านเรามีแม่บ้านและคนสวนตั้งเยอะแยะ"

"เอ่อ"

"เอาอย่างที่แม่ว่าก็แล้วกันเนอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้แม่จะไปหาฤกษ์แต่งงานกับพระท่านให้ หนูไอวาว่าดีไหม"

"หนูยังไม่พร้อมค่ะ"คำตอบของไอวาทำให้รอยยิ้มของกระทิงและคุณหญิงรัศมีเจื่อนลง แตกต่างจากใบหน้าของเจ้าสัวรังสิมันต์ที่มีรอยยิ้มผุดตรงมุมปากขึ้นมา

"หนูต้องขอบคุณในความเมตตาที่คุณแม่มีให้หนูนะคะ แต่ถ้าจะให้หนูแต่งงานแล้วมานั่ง ๆ นอน ๆ หนูคงทำไม่ได้"แม้จะรู้สึกผิดที่ขัดน้ำใจและความหวังดีที่ผู้ใหญ่มอบให้ แต่ตอนนี้มันยังมีอีกหลายเรื่องที่ยังคาใจเธอ

"หนูต้องกราบขอโทษจริง ๆ นะคะคุณแม่"ไอวายกมือไหว้ด้วยความรู้สึกผิด แม้คุณหญิงรัศมีจะไม่เข้าใจแต่ก็ยอมรับการตัดสินใจของไอวา

"ไม่เป็นอะไรนะหนูไอวา ไม่พร้อมตอนนี้ก็ไม่เป็นไร แต่แม่ขอยืนยันเอาไว้ตรงนี้นะคะว่า ลูกสะใภ้ของแม่ต้องเป็นหนูไอวาคนเดียวเท่านั้น คนอื่น"ดวงตาคมกริบตวัดหันไปมองหน้าลูกชาย ซึ่งเอาแต่นั่งจ้องหน้าแฟนสาวไม่ละสายตาไปไหน

"แม่ไม่รับ"