ตอนที่6 คุกกรุ่น

"ทำอะไรเรน?"

ฟรินท์เลิกคิ้วถามเมื่อเห็นคนตัวเล็กเดินกรีดกรายเข้ามาหาเขาที่โต๊ะทำงาน ไม่ใช่แค่ยืนเฉย ๆ แต่เธอฉวยโอกาสนั่งลงบนตักเขาเลยต่างหาก

"นั่งไง...เห็นหรือเปล่าว่ามันไม่มีเก้าอี้"

"ไม่กลัวน้องชายเธอกลับมาเห็นหรือไง"

"ถ้ากลัวจะลงทุนขับรถมาถึงนี่ทำไม บอกมาดีกว่าว่านายเป็นอะไร"

ชายหนุ่มหลับตาข่มความรู้สึกตัวเอง เขาเองก็ยังไม่แน่ใจนักว่าตัวเองกำลังเป็นอะไรอยู่กันแน่ รู้แค่ว่าสองสามวันมานี้เขาเครียดเรื่องความสัมพันธ์ของเราสองคนมากจนเก็บเอามาคิดทั้งวัน

"เมื่อคืนเมาจนกลับคอนโดไม่ไหว วันนี้ฉันโทรไปนายก็ไม่รับ แค่นี้ก็รู้แล้วไหมว่านายกำลังคิดเรื่องอะไรอยู่"

"....."

"วันนี้ทั้งวันฉันก็เอาแต่คิดมาก อย่าทำแบบนี้เลยฟรินท์"

"เธอนะเหรอคิดมากเรื่องฉัน?"ชายหนุ่มเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย ปกติไม่เคยเห็นเรนเดียร์เป็นแบบนี้มาก่อน ถ้าเธอแคร์เขาตั้งแต่ต้น คงไม่ปล่อยให้เรื่องของเรากลายเป็นความลับมานานขนาดนี้"ทำไมฉันไม่รู้สึกเลยเรน ว่าเธอแคร์ความรู้สึกฉัน"

"นายหมายความว่าไง?"

"เรื่องของเรา...มันยากเกินไปแล้วหรือเปล่า"

สิ้นสุดประโยคนั้น ทั้งเขาและเธอก็เงียบ มีเพียงแววตาที่มองสบกันเท่านั้น เรนเดียร์เห็นแววตาต่อว่าและตัดพ้อของเขา มันเหมือนแววตาเมื่อสองปีก่อน ตอนนั้นเขาก็พูดเรื่องความสัมพันธ์ของเราแบบนี้ และขอถอยห่างเธอไปเป็นเดือน

แล้วอยู่ ๆ เขาก็กลับมาพร้อมบอกว่ายอมรับได้หากเราสองคนจะมีความสัมพันธ์ลับกันต่อไป อันที่จริงเรื่องของเราก็ไม่ได้ยาก แต่ที่ยากคือคนรอบตัวเราต่างหาก เราทิ้งระยะเวลามานานเกินไป จนทำให้ไม่รู้ว่าต้องเริ่มต้นบอกทุกคนยังไง

"นายอยากบอกทุกคนเรื่องของเราเหรอ"

"แล้วเธอจะให้เราเป็นแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่"

สองแขนเล็กยกขึ้นโอบรอบคอแกร่งเอาไว้อย่างออดอ้อน ใบหน้าสวยก้มลงใช้จมูกหอมแก้มสากฟอดใหญ่

ฟอด!!!

"อย่าโกรธเลยนะ ให้เวลาฉันอีกสักนิดได้ไหม"

"....."

"ฉันไม่รู้ว่าต้องเริ่มต้นพูดกับผู้ใหญ่ยังไง กลัวว่าจะทำให้พวกท่านไม่พอใจที่เราปิดมานานขนาดนี้"

ฟรินท์พ่นลมหายใจออก"ขอเวลาอีกแล้ว"

"คราวนี้ขอเวลาจริง ๆ ฉันเองก็เหนื่อยที่ต้องโกหกทุกคนเหมือนกันนะ"

นัยน์ตาคมจ้องมองดวงตากลมโตของหญิงสาว เรนเดียร์ก็ยังคงเป็นเรนเดียร์ที่มีผลต่อความรู้สึกของเขาเสมอ แค่เธออ้อนนิดหน่อยเขาก็พร้อมจะลืมความโกรธเคืองก่อนหน้าไปจนหมดสิ้น

วันนี้เขาตั้งใจไม่รับโทรศัพท์เธอจริง ๆ อยากจะรู้ว่าเธอแคร์ความรู้สึกเขาบ้างหรือเปล่า แล้วพอเห็นหน้าเธอตอนเดินเข้ามาในห้อง ใจเขาก็อ่อนยวบ แต่ก็ทำเป็นเก๊กเพราะไม่อยากให้เธอได้ใจไปมากกว่านี้ ถึงจะรู้ว่ามันไม่ทันแล้วก็เถอะ

“คืนนี้ไปคอนโดฉันนะ”เรนเดียร์ก้มลงไปกระซิบตรงซอกคอของชายหนุ่ม

“เมนส์มาไม่ใช่หรือไง?”

“ก็ไปนอนกอดกันไม่ได้เหรอ”

“วันนี้ฉันต้องเข้าไปกินข้าวกับแม่ที่บ้าน อยากไปด้วยกันไหมล่ะ”คนตัวสูงแกล้งลองเชิงถามเธอไป ซึ่งคนตัวเล็กก็หลบสายตาเขาทันที ก่อนจะพึมพำเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน

“ไว้วันหลังดีกว่า”

“โอเค เข้าใจแล้ว”ฟรินท์ยกตัวหญิงสาวให้ลุกจากตัก แค่เขาลองชวนเธอไปกินข้าวที่บ้าน ตามประสาคนคุ้นเคยกันดี เธอยังไม่อยากไปกับเขาเลย แล้วเรื่องที่เขาหวังให้เธอบอกคนอื่นเรื่องของเรา มันคงไม่มีวันเกิดขึ้น เขารู้เพราะเรนเดียร์พูดแบบนี้กับเขามาหลายครั้งแล้ว แต่ก็ผลัดไปจนเขาเลิกสนใจเรื่องนี้

“ตอนนี้ถึงเวลานัดแล้ว ฉันขอตัวนะ”

ร่างสูงก้าวขาออกจากห้องด้วยความเร็ว ส่วนเรนเดียร์ก็ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ทำงานของเขา ยกมือขึ้นลูบหน้าอย่างเหนื่อยใจ สุดท้ายแล้วที่ดั้นด้นมาคุยกันวันนี้ ก็ไม่มีอะไรคืบหน้าไปจากเดิม แถมฟรินท์ยังดูไม่พอใจเธอหนักขึ้นไปอีก นี่ถ้าประจำเดือนไม่มา เรื่องทุกอย่างคงง่ายกว่านี้ เธอพอจะรู้วิธีว่าต้องง้อเขาแบบไหน

สามวันผ่านไป

หลังจากวันนั้น ทั้งฟรินท์และเรนเดียร์ก็ไม่ได้เจอหน้ากัน เพราะงานกำลังรัดตัวจนแทบกระดิกตัวไปไหนไม่ได้ทั้งคู่ แต่วันนี้เรนเดียร์ต้องเข้าไปที่บริษัทของฟรินท์เรื่องโครงการก่อสร้างรีสอร์ทที่ระยอง เพื่อนัดวันที่จะไปดูงานก่อสร้างที่เพิ่งเริ่มไปเมื่อวาน

อันที่จริงเธอก็ไม่อยากไปเจอหน้าเขาวันนี้ เพราะเริ่มโกรธเขาเหมือนกัน ที่ไม่ติดต่อหาเธอเลยตลอดสามวันที่ผ่านมา เธออยากเป็นฝ่ายติดต่อไปหาเขาก่อน แต่ก็ต้องทำใจแข็งเข้าไว้ อยากรู้ว่าเขาจะแคร์เธอมากเหมือนที่พูดหรือเปล่า แต่ใครจะคิดว่าครั้งนี้เขาใจแข็งกับเธอจริง ๆ ถึงขนาดขาดการติดต่อกันไปขนาดนี้ แสดงว่าเขาต้องไม่พอใจเธอเรื่องเมื่อวันก่อนมากจริง ๆ

พอมาเจอหน้ากัน ทุกอย่างที่พูดคุยกันก็ล้วนแต่เป็นเรื่องงานทั้งสิ้น เธอเองก็มืออาชีพมากพอที่จะไม่เอาความรู้สึกของตัวเองมาทำให้งานเสีย ทั้งที่อยากจะต่อว่าเขาที่ทำหน้าเฉยเมยใส่เธอตั้งแต่เห็นหน้า จนถึงตอนนี้เขาไม่แม้แต่จะหันมาสบตาเธอสักนิด มันทำให้เธอรู้สึกโกรธ และคิดทำบางสิ่งบางอย่างขึ้นมา

“พี่อัทธ์คะ เดี๋ยวเราไปกินข้าวกันดีไหม”

ฟรินท์เหลือบตามองหญิงสาวที่เขาไม่ได้เจอหน้ามาตลอดสามวัน กำลังพูดจาเสียงหวานกับเลขาหนุ่ม ภายในใจเขาก็คุกกรุ่นขึ้นมาทันที ไม่รู้ว่าเธอกำลังทำไปเพราะอะไร แต่ตอนนี้มันทำให้เขาไม่พอใจอย่างมาก

“ได้ครับ ช่วงบ่ายคุณเรนไม่มีตารางงานพอดี”

มือหนาของฟรินท์กำเข้าหากันแน่น“คุณอรส่งแขกด้วยนะครับ”เสียงทุ้มออกคำสั่งเสียงดุ ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงาน ก้มหน้าอ่านเอกสารบนโต๊ะโดยไม่สนใจเรนเดียร์ที่มองเขาด้วยความตื่นตะลึงที่กล้าไล่เธอกลับแบบนี้

ต่อให้เขาจะโกรธหรือไม่พอใจเธอขนาดไหน แต่ก็ไม่เคยทำกิริยาแบบนี้ใส่เธอมาก่อน นี่เธอผิดมากขนาดนั้นเลยเหรอ อยากรู้ว่าเรื่องของเราเป็นเธอคนเดียวหรือไงที่เป็นคนผิด เขาคิดว่าที่ผ่านมาตัวเองทำถูกต้องแล้วหรือไง ถึงได้มาทำนิสัยแบบนี้กับเธอ มันทำให้เธอยิ่งโมโหอย่างมาก

“ไปค่ะพี่อัทธ์”เสียงหวานกระแทกเสียงออกมาด้วยความไม่พอใจ เธออยากจะให้เขารู้เหมือนกันว่าไม่ใช่เขาที่โกรธเธอได้คนเดียว เธอเองก็โกรธเขาได้เหมือนกัน

คอยดูนะ ถ้าเขามาง้อเธอจะไม่ยอมคืนดีด้วยง่าย ๆ แน่นอน เธอจะเอาคืนที่เขากล้าหักหน้าเธอต่อหน้าเลขาของตัวเองแบบนั้น เธอเป็นลูกค้ารายใหญ่ของบริษัทเขาแท้ ๆ ถึงจะไม่พอใจเรื่องส่วนตัวกันขนาดไหน แต่ก็ควรแยกแยะให้มากกว่านี้

หลังจากเรนเดียร์เดินออกไปแล้ว ฟรินท์ก็เงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสาร เขาทิ้งหัวพิงพนักเก้าอี้อย่างเหนื่อยใจ ตอนนี้เหมือนว่าความสัมพันธ์ของเขากับเรนเดียร์จะถึงทางตัน เขารู้ว่าการที่เขาไล่เธอเมื่อกี้เธอต้องไม่พอใจเขาแน่นอน แต่เขาก็พยายามข่มอารมณ์ของตัวเองแล้ว แต่เธอก็ยังมายั่วโมโหเขาทำในสิ่งที่เขาไม่ชอบ

รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่ชอบให้เธอให้ความสนิทกับเลขาส่วนตัวของตัวเอง แต่เธอก็ยังทำแบบนั้น มันแปลว่าเธอไม่ได้แคร์ความรู้สึกของเขาเท่าที่ควร สามวันที่ผ่านมาเขาก็ต้องอดทนไม่ติดต่อหาเธอไปก่อน เพราะอยากให้เธอเป็นฝ่ายง้อเขาบ้าง แต่เธอก็ไม่คิดจะง้อเขา คิดแล้วมันน่าน้อยใจที่เธอเฉยเมยเรื่องของเราได้ขนาดนี้

“คุณเรนกับคุณฟรินท์กำลังโกรธกันเหรอครับ”

ขณะกำลังนั่งรถกลับบริษัท อัทธ์ก็ตัดสินใจถามออกไปทันที เขาในฐานะที่อาบน้ำร้อนมาก่อน มองแวบเดียวก็รู้ว่าหนุ่มสาวคู่นี้มีอะไรบางอย่างที่เป็นมากกว่าคนรู้จักกันทั่วไปธรรมดา

“คะ? อะ เอ่อ นิดหน่อยค่ะ”

“ผมไม่ได้อยากยุ่งเรื่องส่วนตัวของเจ้านายนะครับ แต่การที่เรามีปัญหาส่วนตัวกัน จะทำให้ทำงานร่วมกันลำบากนะครับ โครงการรีสอร์ทที่ระยองเป็นโครงการใหญ่ แล้วท่านประธานก็หวังกับคุณเรนไว้มากนะครับ ท่านกำชับให้ผมช่วยงานคุณเรนให้ได้มากที่สุด”

เรนเดียร์ถอนหายใจออกมา เธอเข้าใจที่อัทธ์พูดทุกอย่าง พ่อเธอลงทุนกับโครงการนี้ไว้มาก เพราะแม่เธอชอบที่นี่ เป็นคนเกลี่ยกล่อมพ่ออยู่นานให้ไปสร้างรีสอร์ท หากโครงการมีปัญหาติดขัดเพราะเรื่องส่วนตัวของเธอ ทั้งพ่อและแม่คงผิดหวังในตัวเธออย่างถึงที่สุด แล้วเรื่องที่เธอจะบอกเรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับฟรินท์ ก็คงเป็นไปไม่ได้เลย