Samira POVTinitignan ko si Miro habang nasa harap ko, nakadapa at halos hinihimạs ang pagkalalạke. Kung titignan, kapag may suot siyang damit, para siyang lalaking kakabinata palang kasi tago ang laki ng katawan niya sa mga jacket na suot niya, pero kapag pala ganitong wala na siyang suot na damit, litaw ang mala-batong katawan niya at tayong-tayong pa ang burạt niya, hindi siya mukhang lalaking kakabinata lang. Mukha na siyang hot daddy na parang sisibaking mabuti ang makipot kong pagkababạe.“Miro, please, dahan-dahanin mo, una ko ‘to,” paalala ko sa kaniya habang nakabukaka at ready na akong magpasakop sa kaniya.“Huwag kang mag-alala, hindi kita hahayaang mahirapan, saka, saglit lang ang sakit na ‘yan, sa ngayon, ang masasabi ko lang ay magtiis ka lang, sarap din ang mararamdaman mo nito sa dulo,” sagot niya.Doon na niya dinikot ang ulong pink niya na tila ipapasok na talaga sa akin. Nang maramdaman kong pumasok na sa butas ko ang ulo niya, medyo kinakabahan na ako.Pumikit pa a
Miro POVSiguro, nakatulog kaming dalawa ng halos isa o dalawang oras pagkatapos ng masarap na bakbakan namin sa kama. Nagising kami na halos hapon na.“Miro, naisip ko, ang saya sana kung wala ng problema kaya it’s time to finish this,” bulong niya sa akin habang iniabot ang isang maliit na gold USB na kinuha niya sa bulsa ng damit niya. “This is everything. The executions, the tortures—lahat ng krimen ni Don Vito. If we release this, his empire will crumble.”Kinuha ko ang USB mula sa kanya at tinitigan ito. Napangisi tuloy ako. “This is perfect, Samira. This will break him. Once this goes viral, there’s no coming back for Don Vito.”Nagkangitian kami. Ramdam naming dalawa na malapit na naming makuha ang katarungan. Hindi lang para sa amin, kundi para sa lahat ng taong pinahirapan ni Don Vito Monteverde.**Kinabukasan, maagang nagising si Samira para asikasuhin ang pag-upload ng mga video. Gumamit siya ng iba’t ibang dummy accounts at VPNs para hindi ma-trace ang source ng pag-leak
Third Person POVSa isang madilim na warehouse sa gilid ng bundok, nakaupo si Don Vito Monteverde sa isang luma at kinakalawang na upuan. Sa harap niya, nakatali sa isa pang upuan si Ahva, ang nakababatang kapatid ni Miro. Nanginginig ito, basang-basa na ng luha ang pisngi habang paulit-ulit na nagmamakaawang pakawalan na siya.Bago pa pumutok sa social media ang lahat ng baho ni Don Vito, target na niya talagang kunin ang babaeng kapatid ni Miro kasi sa tingin niya ay ito ang kahinaan ni Miro. Pero tila huli na siya kasi nagawa na nitong masira siya, dapat ipapanakot lang niya si Ahva kay Miro, pero dahil naiba na ang sitwasyon, baka hindi na niya pakawalan pa si Ahva, gusto niyang patayin ito bilang kabayaran sa lahat ng ginawang kabuwisitan ni Miro sa imperyo niya.“Please... please let me go. I didn’t do anything…” pagmamakaawa ni Ahva habang nanginginig at halos hindi na maibuka ang bibig sa sobrang takot na nararamdaman niya.Tahimik si Don Vito sa loob ng ilang segundo. Pinagma
Miro POVMainit ang dugo ko. Mainit ang ulo ko. Pakiramdam ko sasabog na lang bigla ang ulo ko sa sobrang galit at pagkabalisa. Hindi ko na alam kung saan ko ibubuhos ang lahat ng poot na nararamdaman ko ngayon.“F*ck!” sigaw ko habang sinusuntok ang lamesa sa harapan ko.Halos hindi makahinga si Mama Ada sa kakaiyak, pero hindi ko na siya matingnan. Wala akong lakas ng loob.Katatanggap lang namin ng video mula kay Don Vito.Ang kapatid ko. Si Ahva. Nakita ko sa video na nakatali siya sa upuan, umiiyak, nanginginig at duguan ang gilid ng labi. Hindi siya makatingin nang diretso sa camera, pero rinig ang boses niya habang namamalimos ng awa.“Kuya Miro... tulungan mo ako... please…”Paulit-ulit na puro ganoon lang ang naririnig sa video, na halos kinabiyak ng puso ko kasi sinasaktan pa ni Don Vito ang kapatid ko habang bini-video-han.Habang pinapanood ko ‘yon, parang may kutsilyong itinarak sa dibdib ko. Parang gusto kong bumalik sa nakaraan at pabagsakin agad si Don Vito bago pa siy
Miro POVPagkababa namin ng sasakyan, agad akong nagbigay ng utos sa mga kasama ko.“Surround the entire perimeter. No one gets out, no one gets in. We’re ending this tonight.”Agad namang gumalaw ang mga tauhan ko. Mabibilis, tahimik at koordinado kasi alam nilang mainit na talaga ako, na gusto kong matapos na talaga agad ito. Sa paligid ng malaking taguan nila na may dalawang palapag, kita ko ang pagtakbo ng mga sniper at assault team sa kani-kanilang puwesto. Si Tito Zuko, kasama ang team niya, umikot naman sa likod. Sina Tito Sorin at Tito Eryx naman, namuno sa east at west side ng compound.Kumakabog ang dibdib ko habang binabantayan ang bawat kilos ng mga tauhan ko. Hindi lang ito operasyon, ito ang pagkakataon kong iligtas ang kapatid kong si Ahva.Kailangan kong mailigtas siya, dapat lang kasi baka tuluyan na akong hindi kibuin ni Mama Ada, baka tuluyan na niya akong hindi mahalin.“Miro,” tawag ni Samira habang nilalapitan ako. “She’s gonna be okay. We’ll get her back.”Tuman
Samira POVIsang linggo na ang lumipas simula nang mawala si Ahva. Araw-araw, gabi-gabi, walang humpay ang pag-iikot ng mga tauhan ni Miro, pero wala pa ring balita. Parang sinasadya ni Don Vito na pahabain ang paghihirap ni Miro. Alam kong ito ang gustong mangyari ng hayop na ‘yon. To break him. To destroy him slowly.At unti-unti ngang nangyayari ang mga ‘yon.Ang laki tuloy agad nang pinagbago ni Miro. Ngayon, halos palagi nang tulala. Mainitin na rin palagi ang ulo. Halos lahat ng soldiers niya, nasigawan na rin niya. Kahit pa sina Tito Zuko, Tito Sorin at Tito Eryx. Wala siyang pinapalampas. Kahit ako rin kung minsan.Nandito ako ngayon sa tapat ng pintuan ng kuwarto niya habang may dalang tray ng pagkain.“Miro,” mahina kong tawag habang tinutulak ang pinto. Nakaupo siya sa gilid ng kama, hawak ang bote ng alak, tulala habang nakatingin sa sahig. Namumugto ang mata niya. Hindi ko alam kung dahil sa puyat, sa pag-inom.Kung titignan, parang siya palang ang nakikita kong mafia bos
Third Person POVSa gitna ng madilim at masukal na kagubatan, patuloy ang pagtakbo nina Don Vito at Ahva, kasama ang dalawang natitirang soldier ni Don vito. Mahigpit pa rin ang hawak ng isa sa braso ni Ahva habang sinusundan nila ang makitid na daanan na halos natatakpan na ng mga damo’t ugat ng puno. Ang huni ng mga kuliglig at ang tunog ng mga dahong naaapakan ang siyang tanging naririnig ng gabing iyon.Nagmamadali na sila kasi natatakot si Don Vito na maabutan sila nila Miro at ng isang katutak na mga tauhan nito. Isama pa na baka may dala-dala rin itong mga pulis.“Keep moving. We’re almost at the extraction point,” mariing sabi ng isa sa mga tauhan ni Don Vito habang sinisilip ang dilim sa unahan.Ngunit hindi nila inaasahan ang biglang pagputol ng daan. Pag hakbang nila sa isang daan ay biglang bumigay ang lupa. Isang matinis na sigaw ni Ahva ang bumalot sa katahimikan ng kagubatan. Kasabay nito ang malakas na sigaw din ni Don Vito.“Shit! They’re falling!” sigaw ng isa sa mga
Third Person POV Kinaumagahan, masakit ang ulo at katawan nang magising siya. Malamig pa ang simoy ng hangin at may halong halimuyak ng basang lupa at damo kasi umulan din nang saglit kagabi. Sa ilalim ng isang malaking puno, nakahandusay si Don Vito habang humihinga nang malalim. Unti-unti siyang nagmulat ng mga mata, bakas sa mukha niya ang pagod, sakit at pagkabigo. Sa kaliwa niya, naroon ang dalawang sundalong kasama niyang nagbabantay sa kaniya. Pareho ring gising na ang mga ito at halatang hirap pa sa pagbangon dala na rin nang hindi pa sila nakakakain ng hapunan kagabi.“Fuck,” mura ni Don Vito habang pilit na iniuunat ang mga binti. Napangiwi siya sa sakit ng katawan, lalo na sa likod at balikat.Wala pa ring tigil ang pagkabog ng dibdib niya—hindi dahil sa galit, kundi sa pagkadismaya. Nawala si Ahva. Hindi niya akalaing makakatakas ito. At higit sa lahat, hindi niya inaasahang siya pa ang masasaktan sa nangyaring pagkahulog sa bangin.“Sir, are you okay?” tanong ng isa sa m
Miro POVWala akong ibang inisip kundi ang gantihan si Vic. Kung akala niya ay kami lang ang puwedeng guluhin niya, nagkakamali siya. Hindi ko hahayaang makalampas lang ang ginawa niyang pananakit kay Manang Cora at ang tangkang pag-atake sa pamilya ko. Kaya ngayon, kami naman ang gagawa ng gulo sa lahat ng alam naming mansiyon, negosyo, at hideout nila. Tang-ina, ipapatikim ko rin sa kaniya kung paano ako magalit.“Deploy everyone. I want ten teams, each with ten soldiers. We hit every known property tonight,” utos ko kay Tito Eryx.“Okay. Coordinates locked. Ready in fifteen minutes,” sagot naman niya.Tumango lang ako at nilingon si Samira na nasa likuran ko. May hawak siyang tablet kung saan kita ang mga security feeds at mapa ng mga target naming lugar. Nakatingin siya sa akin, seryoso ang mukha, pero alam kong kapwa namin gustong tapusin na ang lintik na labanang ito. Pero, kasi, wala pa kaming idea kung nasaan si Vic. Nasa Pinas na ba o nasa ibang bansa pa rin?“You sure you wa
Samira POVPagkatapos kong linisin at gamutin ang sugat ni Ahva, hinawakan ko ang kamay niya saglit. “Dito muna kayo ni Mama Ada, okay? Don’t worry, we’ll be back soon,” sabi ko. Tumango lang siya, hawak pa rin ang tela sa sugat niya habang si Mama Ada ay umupo na sa tabi niya, kita sa mukha nito ang pagod at pati na rin ang takot dahil sa nangyaring pag-atake ng mga tauhan ni Vic.“Let’s go,” sabi ni Miro nang masiguro naming sapat na ang mga soldiers niya na maiiwan dito kina Mama Ada at Ahva.Paglabas namin, agad kaming sumakay sa sasakyan. Pinatakbo ito ng driver ni Miro sa pinakamabilis na paraang kaya niya para mabilis kaming makarating sa kinaroroonan nila Ramil.Pero sure akong hindi sila pababayaan ng mga tito namin kahit ma-late kami. Pero para ma-sure, kailangan pa rin naming pumunta dahil baka marami silang sumugod doon.Habang umaandar ang sasakyan, tumahimik muna kaming dalawa ni Miro. Pero, siyempre, dapat alisto pa rin, parehong matatalas ang mga mata namin, nakaabang
Miro POVIto ‘yung ayoko, stress na may kasamang gigil at takot. Pagdating namin sa tapat ng mansiyon kung saan naroon sina Mama Ada at ang kapatid kong si Ahva, halos sabay kaming bumaba ni Samira sa van. Kasunod din ang iba kong mga soldiers.“No more warnings,” mariing sabi ko habang tinitingnan ang paligid. “Take them all down.”Tumango si Samira. “Let’s end this quickly.”Hindi na kami nag-aksaya ng oras. Bago pa man makalapit sa pintuan ng mansiyon, sumalubong na sa amin ang mga putok ng baril. Ang mga tauhan ni Vic, halatang sanay at mabagsik. Pero mas sanay kami, iyon ang dapat kong isipin. Mas determinado dapat kami kaya nag-focus akong mabuti sa mga naging training ko sa kamay ng mga tito ko.Nag-slide kapagdaka si Samira sa likod ng isang sementadong harang habang binunot ang dalawang baril mula sa thigh holsters niya. Sabay niyang pinutukan ang dalawang kalaban na sumisilip mula sa likod ng van.Bang! Bang!Tumama ang bala sa helmet ng isa, sapul ang mukha. ‘Yung isa, sa d
Samira POVPagkatapos ng putukan, halos hindi pa rin humuhupa ang kaba sa dibdib ko. Habang sakay kami sa bulletproof van, mahigpit kong hinawakan ang kamay ni Manang Cora habang nakahiga siya sa stretcher. May mga balot na ng gasa ang balikat niya pero kitang-kita pa rin ang patak ng dugo na hindi mapigil. Ang mga mata niya, nakapikit at masyado nang maputla. Tahimik lang siya, humihinga ng mababaw. Sa tabi niya, nakaupo si Miro, hawak ang cellphone at panay ang utos sa mga tauhan niya.Nandito na rin sina Tito Zuko, Tito Sorin at Tito Eryz, sila na ang nasa harap ng van, isa sa kanila ang driver.“Make sure the area is clear. Double the guards until further notice,” utos ni Miro habang seryoso ang ekspresyon ng mukha.Habang umaandar ang van papuntang ospital, tinignan ko ang iba pang mga manang na kasama namin sa loob. Tahimik lang silang lahat. Si Manang Luz, nakapikit at tila nagdarasal. Si Manang Luciana, panay ang himas sa palad ni Manang Percy na hindi pa rin makapaniwalang ga
Miro POVKanina pa ako nakatanggap ng report mula sa isa kong soldier. Tumawag siya direkta sa secure line, at sa tono pa lang ng boses niya, alam ko nang hindi ito simpleng ulat lang.“Boss, may dalawang motor at isang van na pabalik-balik sa harap ng mansion. Same plate numbers, same route. Parang minamanmanan ang mansiyon ng mga manang,” sabi niya habang ang boses at klarong nasa ilalim ng tumutubong tensyon. Sila, hindi basta-basta magre-report kung hindi sila siguradong banta ito sa buhay ng mga manang.Hindi na ako nag-aksaya ng oras.“Send reinforcement. Double the guards. I want snipers on the roof and checkpoints within a kilometer radius. Now.”Kaagad akong tumayo mula sa leather chair ko sa opisina. Tinawagan ko rin agad si Samira.“Something’s wrong,” sabi ko ng diretsyo sa kaniya. Bawal maglihim, magagalit siya kaya kahit mag-panic siya, mas okay kasi ang mahalaga, alam niya agad ang nangyayari. “We need to go there. Now.”Hindi na ako nagtaka sa sagot niya.“I’m coming w
Samira POVIsang malakas na katok sa pinto ang gumising sa akin.“Samira! Samira!” boses iyon ni Miro na kanina pa pala gising kasi ako na lang ang natira dito sa kuwarto namin.Napabangon tuloy agad ako. Sa boses pa lang kung paano niya ako tawagin, kinabahan na rin talaga ako. Binuksan ko ang pinto at sinalubong ako ng seryosong tingin ni Miro.“Two of the manangs are missing,” mabilis niyang sabi. “Manang Percy and Manang Cora. They’re gone.”Nanlaki ang mga mata ko. “What do you mean gone?” tanong ko habang mabilis na sinusundan siya pababa ng hagdan.“This morning, hindi sila nakita sa kuwarto nila. Manang Luciana said they were last seen last night, pero ngayong umaga ay nawala na sila sa mansiyon.”Pakiramdam ko ay biglang sumakit ang ulo ko. Dalawang matatanda pa talaga ang nalawa. Hindi pa naman sila puwedeng lumabas ng mansiyon dahil delikado.Mabilis kaming sumakay sa sasakyan ni Miro at saka tumuloy sa lumang mansiyon kung saan pansamantalang nakatira ang mga manang.**Pa
Samira POVPagbalik namin ni Ramil sa loob ng mansiyon, napansin kong lalong tumindi ang seguridad. May mga bagong CCTV cameras na naka-install sa bawat sulok, mga guard na may earpiece at mga patrol vehicles na umiikot sa perimeter.Sinulyapan ako ni Ramil at ngumiti ng payapa.“I see Miro’s already tightening the defenses,” sabi niya.“He’s taking no chances,” sagot ko, proud sa fiance ko.Tumayo kami sa malawak na hallway, sa ilalim ng grand chandelier. Ang saya sana kung ang pinaghahandaan ngayon ay ang kasal namin ni Miro, hindi ang nalalapit o darating na malaking labanan na naman.“You need to be ready for anything,” Ramil said.“I am,” sagot ko habang ramdam ko ang apoy sa loob ng puso at katawan ko.He chuckled slightly. “You sound like a soldier.”I smiled. “Maybe I am now.” una palang naman kasi ay parang sundalo na ako. Sa mga nangyaring training ko kina Tito Sorin, Tito Zuko at Tito Eryx, para na akong sundalong atat na atat maging malakas.Humakbang siya palapit sa akin
Samira POVMainit na ang sikat ng araw nang lumabas ako ng mansiyon. Kasalukuyan akong may hawak na malamig na lemonade habang pinagmamasdan si Ramil na naglalakad sa hardin. Malayo na talaga ang narating niya mula noong iligtas siya nila Miro mula sa pagtatago sa masukal na gubat na iyon. Ngayon, nagkakalaman na ang pisngi niya at kahit medyo mabagal pa ang kilos niya, ramdam mo ang unti-unting pagbabalik ng lakas sa kaniyang katawan.Lumapit ako sa kaniya, sabay abot ng isang tuwalya para pamunas ng pawis niya.“You’re doing great,” sabi ko.Ngumiti si Ramil, kinuha ang tuwalya at pinunasan ang leeg niya. “Thank you, Samira!” sagot niya na medyo paos pa rin ang boses. Nitong nagdaang araw kasi ay nilagnat pa siya.Naglakad kami ng mabagal sa gilid ng hardin, kung saan may mga anino ng puno na nagbibigay ng kaunting lamig sa paligid. Habang naglalakad kami, napansin ko ang seryosong ekspresyon sa mukha ni Ramil.“Is something bothering you?” tanong ko.Huminto siya sandali, tumingin
Samira POVTahimik ang gabing iyon. Pero hindi pa ako makatulog.Nakahiga na rin si Miro sa kama, nakapikit pero alam kong gising pa siya. Marahan akong bumangon mula sa kama at naupo sa gilid. Nakita kong napadilat siya nang maramdaman ako“Bakit bumangon ka pa?” mahinang tanong ni Miro.Huminga ako nang malalim bago lumingon sa kaniya. “Miro,” bulong ko, “can we talk?”Umupo siya na parang nag-aalala. “Of course. What’s wrong?”Lumapit ako sa kaniya at hinawakan ang kamay niya. Tinitigan ko siya, siniguradong mararamdaman niya kung gaano kaseryoso ang sasabihin ko sa kaniya.“I want to build a secret hideout,” sabi ko na halos bulong ulit. “Underground. Just for the manangs. A place only we know about. Somewhere safe… in case Vic targets them.”Hindi siya nagsalita agad. Tinitigan lang niya ako habang tahimik na nag-iisip. Ilang saglit pa, ngumiti siya at walang alinlangang tumango.‘Let’s do it,” sagot niya. “Whatever you need, love. I’ll make it happen.”Nang marinig ko ‘yon, para