Chapter 5

“Best, gusto mo bang maligo sa ilog? Malamig at malinaw ang tubig doon. May falls pa!” masayang yaya ni Monique kay Elizabeth matapos nilang magkape. 

“Papa, andiyan pa po ba 'yung paragos natin at ang kalabaw? Samahan n’yo naman po kami papunta sa ilog,” hiling ni Monique sa kanyang ama. 

“Sige, maghanda na rin kayo ng mga pagkain para doon na tayo magtanghalian,” sang-ayon ni Benedict habang ngumiti.

 “Okay po, Papa!” tugon ni Monique. Agad silang naghanda ng mga dadalhin—pagkain, tuwalya, at mga extrang damit. Di nagtagal, sumampa na sila sa paragos—isang makalumang karitong gawa sa kahoy, hinihila ng kalabaw, na parang sining na patuloy pa ring gumagana kahit sa panahon ng makabagong teknolohiya. Noon lang nakasakay sa ganitong uri ng sasakyan si Elizabeth, kaya’t kitang-kita ang tuwa sa kanyang mukha.

Habang umaandar ang paragos sa baku-bakong daan, hindi naiwasan ni Elizabeth ang mapamangha sa paligid. "Ohhh… wooow… ang ganda naman dito. Sobrang relaxing, best. Ang sarap sigurong tumira rito. Sariwa ang hangin, malayo sa polusyon ng siyudad."

"Hehehe, malay mo best, baka nandito rin ang Prince Charming mo na tumulong sa'yo kahapon. Yung tall, dark, and handsome! Bigla mo na lang siyang makita, magkagustuhan kayo, tapos… ikakasal kayo at dito ka na rin titira," biro ni Monique sabay kindat.

Napailing si Elizabeth, pero hindi mapigilang mapangiti. Hindi niya alam kung matatawa o hihingi ng tulong sa langit para mapatigil ang kilig na unti-unting bumabalot sa dibdib niya. Ang hindi alam ni Monique, ang tinutukoy niyang "Prince Charming" ay walang iba kundi ang ama niyang si Benedict, na siya ngayong nagpapagalaw sa kalabaw.

Tahimik lang si Benedict habang nakikinig sa usapan ng dalawa. Minsan napapangiti siya, minsan naman ay parang nawawala sa ulirat—lalo na kapag naririnig ang boses ni Elizabeth. May kung anong hindi niya maipaliwanag. May lambing at init. At higit sa lahat, may tanong sa sarili: "Bakit tila ako ang kinikilig sa halip na ang anak ko?"

Ilang minuto pa, narating na nila ang ilog. Bumungad sa kanila ang malinaw na tubig na tila salamin, dumadaloy mula sa batuhan at bumabagsak sa maliit na talon. Ang paligid ay mayayabong na halaman, at ang huni ng mga ibon ay waring musika ng kalikasan.

“Woooooow,” halos mapasigaw si Elizabeth. “Sobraaaang ganda naman nito.” Kinuha niya agad ang cellphone at nagsimulang kumuha ng litrato. Panay ang "click" niya sa mga puno, sa talon, sa ilog, at sa mga ulap na tila lumulutang sa bughaw na kalangitan.

Habang kinukunan niya ang paligid, napansin niya si Benedict na nag-aayos ng mga gamit sa gilid ng paragos. Hindi niya alam kung bakit, pero bigla siyang napahinto. Inangat niya ang cellphone at kinunan ito ng patago. Isang candid shot—si Benedict, naka-sumbrero, nakaharap sa ilog, may hawak na bote ng tubig at may bahagyang ngiti sa kanyang labi.

“Uy! Ang ganda naman nyang picture ni Papa na 'yan,” biglang sigaw ni Monique mula sa kanyang likuran. “Napasama pa siya sa magandang view ng falls. Papa, halika't tingnan mo tong picture mo na nakunan ni best!”

Nagulat si Elizabeth. Halos malaglag ang cellphone sa hiya. Hindi niya alam kung saan ibabaling ang tingin. Pero huli na. Lumapit na si Benedict, may mapanuksong ngiti sa labi.

“Ohhh, talaga? May picture ako?” biro nito habang tinitingnan ang screen. Sinadya pa niyang idikit nang bahagya ang katawan niya kay Elizabeth habang lumalapit.

Nag-init ang pisngi ni Elizabeth. Naramdaman niya ang init ng katawan ng lalaki, pati ang bango nito kahit halatang galing sa bukid. “Bakit parang ang lakas ng dating niya…?” bulong ng isip niya. Nakatingin si Benedict sa picture, pero si Elizabeth, nakatitig sa mukha ng lalaki—matikas, moreno, may lalim ang mga mata. “Ang gwapo niya talaga…” dagdag pa ng puso niya.

Saglit ang katahimikan. Nakatingin sila pareho sa larawan. Hindi nila namalayan, si Monique ay nakalusong na pala sa tubig.

Bigla nilang narinig ang tunog ng malakas na “splashhhh!” mula sa ilog. Tumalon si Monique at nagsimulang maglangoy.

“Best! Halika na! Lusong ka na din! Ang sarap ng tubig, ang lamig!” sigaw ni Monique habang masayang nagpapalutang-lutang sa gitna ng batis.

Parang nagising si Elizabeth mula sa sariling pantasya. “Sige, sandali lang!” hinubad niya ang kanyang tsenwlas, tinupi ang laylayan ng kanyang shorts, at lumapit sa gilid ng tubig. Humawak siya sa isang bato at dahan-dahang pumasok.

“Ang lamig nga!” sigaw niya, pero bakas ang tuwa sa kanyang mukha. Sinabuyan siya ng tubig ni Monique, kaya’t gumanti siya. Nagtawanan ang dalawa, parang mga batang nakawala sa paaralan.

Si Benedict naman ay nanatiling nasa gilid, pinagmamasdan ang dalawang dalaga na masayang naglalaro sa ilog. Napangiti siya. Sa likod ng kanyang isip, alam niyang hindi na bata ang anak niya. Lumalaki na ito, may sarili nang mundo, may mga lihim na… maaaring hindi na rin niya kontrolado.

Pero mas lalo siyang napaisip nang mapadako ang paningin kay Elizabeth. Ang halakhak nito, ang kinang ng mga mata habang nilalaro ang tubig—may kung anong humaplos sa kanyang puso.

“Papa, halika na dito!” sigaw ni Monique.

“Halika na po, Tito Ben!” dagdag ni Elizabeth, sabay kaway.

Ngumiti si Benedict. Unti-unti siyang naglakad papalapit.