Kabanata 2

Kira's POV

Pagkatapos ng shift ko sa Salvatore Holdings, hindi na ako dumaan sa apartment. Diretso agad ako sa ospital. May dala akong lutong pagkain, yung paborito ni Mama na sopas at nilagang saging. May kasama rin akong gatas para kay Ella.

Pagkapasok ko sa ospital, ramdam ko na agad ang bigat sa dibdib ko. Hindi ko alam kung dahil ba sa pagod, sa gutom, o dahil kinukutuban na naman ako. Nilingon ako ng nurse na madalas na naka-duty sa floor ni Mama. Hindi siya ngumiti gaya ng dati. Hindi rin siya tumingin nang diretso.

Pag-akyat ko sa ikatlong palapag, dire-diretso lang ako. Paglapit ko sa pinto ng silid ni Mama, may kakaiba akong naramdaman. Hindi ko alam kung malamig lang ba talaga ang hallway o may kulang sa paligid.

Pagbukas ko ng pinto, agad akong napahinto.

Nabitawan ko lahat ng dala ko. Kumalat sa sahig ang sopas, tumilapon ang bag, at kumalabog ang plastic ng saging.

“Mama!” sigaw ni Ella habang yakap-yakap si Mama sa kama. Umiiyak siya nang malakas, halos hindi makahinga.

“Ella?” paos ang boses ko, parang ayaw lumabas ng salita.

Lumapit ako sa kama. Nanlalamig ang mga kamay ko. Tinitigan ko si Mama. Wala na 'yung kulay sa pisngi niya. Sarado na ang mga mata niya. Wala nang pulso ang dibdib niya. Wala na rin 'yung mga tubong laging nakakabit sa ilong at braso niya.

“Anong nangyari?!” halos pasigaw kong tanong habang lumuhod ako sa tabi ng kama.

“Wala na si Mama, Ate… hindi na siya gumising… kanina pa ako sumisigaw… hindi na siya sumasagot…” Nanginginig ang tinig ni Ella.

“Hindi, hindi pwede… Mama?” nilingon ko ang mukha niya, pinisil ang kamay niya. "Mama, nandito na ako… gumising ka, please. Dinalhan ko kayo ng paborito ninyong pagkain,” bulong ko. Nanginginig na ang buo kong katawan. “Hindi puwedeng ganito, Ma…”

Hinaplos ko ang pisngi niya. Nilapit ko ang kamay ko sa ilong niya, pero wala na rin akong naramdaman na hininga.

“Mama!” sigaw ko, sabay yuko at niyakap siya. Halos hindi ako makahinga sa sobrang sakit.

Walang pakialam si Ella kahit basang-basa na ng luha ang damit niya. Niyakap ko siya habang pareho kaming humahagulhol.

Bumukas bigla ang pinto. Isang nurse at ang doktor ang pumasok.

“Miss Navarro?” tanong ng doktor.

Hindi ko siya sinagot. Tinitigan ko lang siya habang yakap ko si Mama.

“I’m so sorry, Miss. She suffered from multiple cardiac arrests earlier today. We tried to revive her, pero hindi na siya nag-respond sa resuscitation.”

Parang hindi ko na narinig ang sumunod niyang sinabi. Parang naputol na ang lahat. Tumingin lang ako sa kanya, pero hindi ko na siya naiintindihan.

“Bakit hindi ninyo kami tinawagan?” tanong ko, mahina pero galit ang tono.

“We tried to reach you, Miss. The number listed under her emergency contact wasn't answering.”

Tinignan ko agad ang phone ko. Naka-silent pala. Naka-ilang missed calls na rin sila.

“Patawad…” mahina kong bulong habang pinapahid ang luha ko. “Patawad, Ma… hindi ko agad nalaman…”

Tahimik si Ella habang umiiyak sa isang gilid ng kama.

Ilang minuto lang, iniabot sa akin ng doktor ang billing statement. Parang tinusok ang dibdib ko sa kapal ng papel.

“Here’s the updated hospital bill, Miss Navarro. This includes all the procedures done in the last three months.”

Tinanggap ko ‘yon na nanginginig ang kamay. Binasa ko agad.

₱634,060.

“Paki-ulit po,” mahina kong tanong.

“That’s the current total, Miss. The hospital needs to settle at least 40% for the release of the body and the documents.”

Napaupo ako sa upuang malapit sa kama. Hindi ko alam kung iiyak pa ba ako o magsusuka.

“Wala akong ganitong pera,” pabulong ko.

Alam ko wala na rin akong hihingan. Wala kaming kamag-anak na may kapasidad. Ang mga kaibigan ko, hirap din sa sarili nilang buhay.

Tumayo ako at nilapitan ang doktor.

“Doc… pakiusap… bigyan n'yo po ako ng panahon. Wala po akong ganitong kalaking pera. Hindi ko po kayang bayaran agad…”

“We understand, Miss. But the hospital has policies. The body can only be brought out of the morgue once initial payments are settled.”

“Hindi po ba pwedeng kahit kalahati lang muna? O kahit ₱100,000?”

“I’ll check with the billing department, but I suggest you talk to the admin office as soon as possible.”

Tumango ako, pero wala sa sarili. Humakbang ako pabalik sa kama ni Mama. Nakita ko si Ella na nakatulala lang habang hawak ang kamay ni Mama.

“Anong gagawin natin ngayon, Ate?” tanong niya.

Hindi ko siya masagot.

“Hindi ko alam…”

Pareho kaming walang imik ni Ella. Ako, iniisip ko kung saan ako kukuha ng kahit isang daang libo. May utang pa ako sa SSS, may balance pa ako sa credit card. Sweldo ko hindi pa nga umaabot ng kalahati ng kailangan.

Tumingin ako sa kisame. Hindi ko alam kung sa langit ba ako nakatingin o sa kawalan.

“Ma, tulungan mo ako… wala na akong ibang masusulingan…”

Tumayo ako at kinuha ulit ang papel. Tinignan ko ang due date.

Immediately.

Hindi ko alam kung iiyak pa ako o tatawa na lang. Pero kailangan kong kumilos. Kailangan kong ayusin ‘to para kay Mama. Para makauwi siya ng maayos. Para mailibing namin siya nang marangal.

Nagtungo ako sa admin office. Nakiusap kung pwedeng ilabas si Mama kahit hindi pa kami nakapagbayad, pero kahit anong gawin ko ay hindi sila pumayag. Kaya sinubokan kong pumunta sa HR department kinabukasan kahit wala pa akong tulog para sana mag-cash advanced.

“Nakikiusap na po ako, Ma’am Tess,” halos hindi na ako makahinga sa bigat ng dibdib ko habang nakikiusap sa HR manager ng Salvatore Holdings.

“I’m sorry, Kira. Kahit gusto ka naming tulungan, may existing loan ka pa sa company. Alam mong may limit lang ang puwedeng i-approve,” sagot niya, tila naiinis na rin sa paulit-ulit kong pagbalik.

“Alam ko po… pero kailangan ko lang talaga mailabas ang katawan ng mama ko sa ospital. Hindi ko po siya mapalibing kung hindi ko mabayaran yung balance. Kahit kalahati lang po, please.”

Napailing na lang siya. “I wish I could, Kira. Pero kung bibigyan ka namin ng exemption, lahat ng empleyado na may similar case, hihingi rin. Hindi kasi ganun kadaling baguhin ang sistema.”

Hindi ko na napigilan ang luha ko. Mabilis akong tumalikod at lumabas ng opisina.

Pagkalabas, agad kong tinawagan si Ashley.

“Ash, please… kailangan ko lang talaga ng tulong. Kahit thirty thousand lang. Ibabalik ko agad. Swear.”

“Kira, I’m sorry… hindi sa ayaw kitang tulungan, pero medyo gipit din ako ngayon. May binabayaran pa akong kotse at credit card. Alam mo naman ang gastos ko.”

Tumango lang ako kahit hindi niya ako nakikita. “Okay. Naiintindihan ko.”

Sunod ko namang tinawagan si Marnie.

“Friend, baka puwede mong pautangin muna ako. Emergency lang. Namatay si mama. Kailangan kong mailabas katawan niya sa ospital…”

Natahimik si Marnie. “Kira… alam mo naman na gusto kitang tulungan pero…”

“Pero?” bulong ko.

“Alam mong baon din kayo sa utang. Paano mo babayaran? Baka tayo pa magka-away.”

Hindi ko na alam kung anong mararamdaman ko. Paulit-ulit na lang. Pati si Neil, binigyan ako ng parehong sagot.

Naupo ako sa waiting area ng ospital habang hawak ang bill. Kailangan kong makapag-ipon ng 300,000. Hindi pa kasama ang burol, ang ataul, ang lote. Kailangan ko rin maibigay ang 100,000 kay Mr. Suarez sa loob lamang ng tatlong araw.

Napasinghap ako nang sumagi sa isipan ko si Anthony Salvatore. Siya lang ang tanging taong inaasahan kong makatutulong sa akin kahit sarili ko pa ang magiging kapalit sa perang hihiramin ko sa kaniya.