Kabanata 4

Kira's POV

Agad akong niyakap ng mahigpit ni Ella pagbalik ko sa ospital. Nakatayo siya sa gilid ng kama ng nanay namin, suot pa rin ang oversized niyang jacket. Nang makita niya ang puting bestida ko na may bahid pa ng lipstick at foundation, bumilog ang mga mata niya.

“Ate…” mahina niyang tawag sa akin. “Saan ka galing?”

Hindi ko na napigilan. Yumuko ako’t niyakap siya pabalik ng mahigpit. Parang ayokong pakawalan.

“Pasensiya ka na, Ella,” bulong ko habang hawak ko siya sa batok. “Ginawa ko ‘to para sa atin. May pinakasalan ako.”

Napasapo siya sa bibig. “Ate, k-kinasall ka?”

Tumango ako habang nangingilid ang luha. “Oo, Ella. Kinasal si Ate… ngayong araw. Wala akong ibang choice.”

Napaiyak siya. 'Yung iyak na hindi niya mapigilan kahit pilit niyang tinatakpan ang bibig niya.

“Ayoko ng ganito, Ate…” singhot niya. “Hindi naman dapat ganito ang buhay mo. Hindi mo dapat ginagawa ’to…”

Hinawakan ko ang magkabilang pisngi niya at pinilit ko siyang tumingin sa mga mata ko.

“Makinig ka sa akin, Ella,” mahinahon kong sabi. “Wala na si Mama. Wala na tayong pamilya. Tayong dalawa na lang. Kung hindi ko ‘to ginawa, saan tayo pupulutin? Paano ang gamot mo? Paano na ang pag-aaral mo? Paano ang burol ni Mama?”

Nanginginig ang balikat niya habang lumuluha. “Pero Ate, pinilit ka lang ba nila? Sinaktan ka ba nila?”

Umiling ako. “Hindi. Ako ang lumapit. Ako ang nakiusap sa kaniya dahil hindi ako pinayagan ng HR for cash advance.”

"Sino ang pinakasalan mo, Ate Kira? Matandang binata ba at mayaman ba? Si Mr. Suarez ba?"

Mabilis akong umiling. "I married my boss, Ella. Si Anthony Salvatore."

Nagpupunas siya ng luha gamit ang manggas niya. “Bakit siya? Bakit si Mr. Salvatore?”

Huminga ako nang malalim. “Kasi siya lang ang tumulong.”

Tahimik siyang napaupo sa gilid ng kama. “Ibig sabihin… asawa mo na siya?”

“Oo. Pero sa papel lang, Ella. Tatlong taon lang. May kontrata.”

Nagkibit balikat siya habang pilit pinapahid ang luha. “Pero Ate, paano kung gusto niyang… alam mo na… kung gusto ka niyang halikan o tabihan? Paano kung gusto ka niyang gawing totoong asawa? Paano kung hihingi siya ng anak sa 'yo?”

Kinagat ko ang labi ko. Hindi ko alam ang isasagot. Hindi ko pa rin alam kung ano talaga ang hinihintay ni Anthony kapalit ng kasal na ’to.

“Hindi ko pa alam,” sagot ko sa kaniya. “Pero hindi niya ako pinilit. Kahit noong pumirma ako sa kontrata, hindi siya naging bastos. Tahimik lang siya. Parang business deal lang talaga sa kaniya.”

“Pero Ate, hindi ka man lang niya mahal…”

“Oo,” agad kong sabat. “At hindi ko rin siya mahal. Kaya nga kontrata lang ‘to. Kapalit lang ng pera. Kapalit ng seguridad natin. Hindi ko rin alam kung ano ang gusto niya, Ella. Pero sa ngayon, ang importante, safe ka. Wala na tayong utang. May sarili na tayong apartment. May gamot ka. Maayos na libing si Mama.”

Natahimik na naman si Ella. Nangingilid pa rin ang luha pero alam kong unti-unti niyang nauunawaan. Hinawakan niya ang kamay ko at mahina siyang tumango.

“Salamat, Ate,” aniya. “Pero sana… sana huwag kang masaktan.”

Napatingin ako sa pader. “Kung masasaktan man ako… hindi na bago.”

***

Kinabukasan, burol ni Mama. Halos kami lang talaga ni Ella ang naroon. Walang kamag-anak at wala ring kaibigan si Mama na dumating.

Pero may ilang tauhan na ipinadala si Anthony. Lahat naka-itim. Tahimik lang silang nag-aasikaso ng pagkain, silya, at ilang gamit.

Nilapitan ako ng isa sa kanila. “Ma’am, si Sir Anthony po, gustong ipahatid itong flowers at envelope.”

Kinuha ko ang envelope at binuksan. Nakita ko ang maliit na papel. Binasa ko ang nakasulat.

“I hope this helps. You don’t have to thank me. –A”

Kasama sa sobre ang ilang libong cash at mga resibo ng gastos sa burol.

Makalipas ang ilang araw, natapos na ang libing. Dumiretso kami sa bagong apartment. Sa sobrang linis, hindi makagalaw si Ella.

“Ate…” sabi niya habang umiikot sa loob. “May aircon… may ref… may washing machine…”

“May wifi rin,” dagdag ko.

“Sa atin ‘to lahat?”

“Tinanong ko rin ‘yan,” sagot ko. “Sabi ng assistant niya, package deal daw. Basta huwag daw na huwag akong lalabas ng bansa habang kasal kami. Hindi rin daw puwedeng lumabag sa confidentiality clause.”

“Parang may pinagtatakpan siya,” bulong ni Ella.

“Baka,” sagot ko. “Pero ayoko nang alamin. Basta ang importante, ligtas na tayo.”

Bigla siyang tumakbo papunta sa kwarto. “May sarili akong kwarto?!”

Tumawa ako kahit may kirot sa dibdib. “Oo. May sarili ka nang kwarto. May sariling kama. Wala nang ipis at hindi na tayo mababasa tuwing umuulan.”

Bumalik siya sa akin at niyakap ako. “I love you, Ate. Sorry kung naging pabigat ako…”

Pinutol ko agad. “Walang ganoon. Kailanman, hindi ka naging pabigat. Ikaw lang ang natitirang pamilya ko.”

Kinagabihan, habang tulog na si Ella, umupo ako sa may bintana. Suot ko pa rin ang singsing na ibinigay ni Anthony.

Pinagmasdan ko iyon habang iniikot-ikot sa daliri ko.

Tumunog ang phone ko. Unknown number. Sinagot ko.

“Hello?”

“Nakauwi na kayo?” boses ni Anthony.

Nagulat ako. “Paano mo nakuha ang number ko?”

“Tinanong ko sa assistant mo sa office. Hindi mo pa binibigay ang official contact details mo sa akin mula noong nagpunta ka sa opisina ko at humingi ng tulong. I’m your husband now, remember?”

Natahimik ako saglit.

“Oo. Nakauwi na kami. Salamat.”

“May kulang pa. You haven’t moved in sa bahay ko.”

Napakunot ang noo ko. “Akala ko rito kami titira.”

“Temporarily. Pero kailangan nating magsama under one roof. Mag-asawa tayo. Baka may magtanong.”

Umigting ang dibdib ko. “So kailan mo balak akong palipatin diyan?”

“Next week. Prepare yourself.”

“Anthony…”

“Hmm?”

“May iba ka pa bang hihilingin sa akin?”

Tahimik siya sa kabilang linya.

“Wala. Basta sundin mo ang kasunduan. ‘Wag kang lalabag. ‘Wag kang magsisinungaling. At ‘wag kang tatakbo.”

“Hindi ako tatakbo,” mahina kong tugon. “Pero sana… huwag mo akong gawing parang… laruan.”

Hindi siya sumagot agad. Pero bago niya ibaba ang tawag, narinig ko ang mahina niyang boses.

“Hindi kita lalaruin, Kira. Pero huwag mo rin akong subukan. Mas masahol pa ako sa demonyo kapag nagagalit.”