Kabanata 5

Kira’s POV

Almost two weeks na akong hindi pumapasok sa Salvatore Holdings. Halos araw-araw akong gising hanggang madaling-araw, nakatitig lang sa kisame. Hindi pa rin ako makapaniwalang wala na si Mama.

Sabi ni Anthony, siya na raw ang bahala sa kompanya. Hindi na raw ako dapat mag-alala sa trabaho ko. Pero alam kong hindi pwedeng habang buhay akong nakatunganga lang sa sulok.

Kaya heto ako ngayon, papasok sa trabaho nang may baon pa ring bigat sa dibdib.

Pagpasok ko sa lobby ng Salvatore Holdings, agad akong napalingon sa mga empleyadong nagkukumpulan malapit sa reception area. May hawak silang mga cellphone, sabay-sabay na nag-uusap.

“Grabe ‘no, kasal na pala si Sir Anthony. Hindi man lang natin alam!”

“Ang bilis. Wala man lang announcement. Hindi man lang kami inimbita,” sarkastikong hirit ng isa.

“Alam mo na, secret marriage. Pero sino kaya ‘yung babae?”

Napahinto ako. Pakiramdam ko’y may malamig na hangin na dumaan sa batok ko. Lahat sila, excited. Pero ako, kinakabahan. Ako ang tinutukoy nilang asawa. Ako ang babaeng pinakasalan ni Anthony. At ang pinaka-nakakapanindig-balahibo, hindi pa ako pinapangalanan sa balita.

Mas lalong lumakas ang kabog ng dibdib ko.

Napakabigat ng hakbang ko habang papunta sa department namin. Pagpasok ko sa loob ng architectural division, nadatnan ko sina Marnie, Neil, Ralph, at Ashley. Naka-headset si Neil habang may ka-meeting sa Zoom. Si Ralph at Marnie, parehong abala sa pagbuo ng 3D model. Si Ashley naman, nakatitig sa monitor habang tila may binabasa.

Tahimik akong lumapit. Hindi ko na inungkat kung bakit hindi sila dumalo sa libing ni Mama. Wala na rin naman akong energy para makipagtalo pa.

“Hey,” mahina kong bati. “Good morning.”

Saglit lang silang tumingin sa’kin, saka bumalik sa ginagawa nila. Parang hindi ako nawalan ng ina.

Bago pa ako makaupo sa station ko, napansin kong kakapasok lang ni Mr. Robles. Agad akong tumayo. Malaking kliyente ‘yon. Siya ‘yung project na pinaghirapan kong i-present nang ilang linggo. Lead architect ako roon. Tiyak, may itatanong siya o may kailangan.

Ngunit sa halip na sa akin lumapit, dumiretso siya kay Ashley.

Napakunot ang noo ko. “Ashley?” tanong ko sa sarili ko.

Agad akong lumapit. “Good morning po, Mr. Robles,” bati ko habang pinipilit ngumiti. “Kailangan n’yo po ba ng update sa proposal? I already made revisions based on our last meeting. Nandito po sa flash drive ko kung gusto n’yong makita.”

Saglit siyang tumingin sa akin pero hindi rin tumagal. Tumayo siya at inabot ang kamay kay Ashley.

“Miss Villaruel, I’m looking forward to working with you and your team.”

Parang nawala ako sa sarili. Napatingin ako kay Ashley.

“Ash, anong ibig sabihin nito?” tanong ko, pilit pinapakalma ang sarili. “Wait lang—akala ko ako ang lead architect sa project ni Mr. Robles?”

Natahimik si Ashley. Hindi makatingin nang diretso.

Biglang sumabat si Mr. Robles. “Pasensya na, Architect Navarro. Ayaw kong magkaroon ng bad publicity ang project ko. Ayoko rin ma-link sa isang arkitektong may... well, alam mo na. Maraming personal na issues.”

“Sir?” naguguluhan kong sagot.

“Don’t get me wrong,” patuloy niya. “Magaling ka. Pero balita ko, baon sa utang ang pamilya ninyo. Pinalayas pa kayo sa apartment. Ang daming eskandalo. Hindi ito ang image na gusto ko para sa bagong commercial tower namin.”

Hindi ko alam ang isasagot. Parang nanigas ang buong katawan ko. Pakiramdam ko, tinitingnan ako ng buong departamento.

“Magandang araw sa inyo,” dagdag pa ni Mr. Robles saka lumabas ng opisina.

Hindi ako nakakibo. Tumalikod ako at dahan-dahang bumalik sa table ko.

Wala man lang nagsalita. Kahit si Ashley.

Pagkaupo ko, pinilit kong pigilan ang mga luhang gustong kumawala. Pinilit kong kontrolin ang galit at sakit na nararamdaman ko.

Pero hindi ko na napigilan. Tumayo ulit ako at nilapitan si Ashley.

“Ano ‘to, Ash?” diretsong tanong ko. “Hindi mo man lang sinabi sa’kin na ikaw na pala ang kukuha ng project ni Mr. Robles? Nilapitan ka ba niya mismo o ikaw ang nag-present ng sarili mo?”

“Hindi ko intention na agawin, Kira,” mahinang sagot niya.

“Talaga?” napapailing kong tanong. “Eh bakit hindi mo man lang ako sinabihan? Bakit parang lahat kayo, biglang umiiwas sa akin? Simula nang mamatay si Mama, parang hindi ko na kayo kilala.”

Sumabat si Marnie. “Kira, ‘wag mong ilabas ang personal issues mo dito sa office.”

“Personal?” singhal ko. “Ina ko ‘yun, Marnie. Nanay ko. Ni isa sa inyo walang dumalaw. Ni hindi kayo nag-message. Ngayon, aagawin ni Ashley ang kliyente ko, tapos ako pa ang masama?”

“Nagdesisyon na si Mr. Robles,” sabat ni Ralph. “Wala kang magagawa.”

“Alam ko. Pero sana, man lang, may respeto.” Tumalikod ako at bumalik sa mesa ko. “Hindi ko na kayo kilala.”

Tahimik ang buong floor. Walang gustong magsalita. Lahat abala sa kani-kanilang monitor.

Lumipas ang ilang oras, hindi ko pa rin mapigilan ang inis.

Maya-maya, tumunog ang phone ko. Tumatawag si Anthony.

“Hello?” mahinang sagot ko.

“Bumalik ka na ba sa trabaho?” tanong niya.

“Yeah.”

“Okay ka lang ba?”

Huminga ako nang malalim. “Hindi.”

“May problema ba?”

“Mr. Robles pulled out. Kinuha niya si Ashley. Alam mo ba kung bakit?”

Sandaling katahimikan sa kabilang linya.

“Because my mother died. Because we were in debt. Because the apartment we lived in got taken away. Because apparently, I have too many issues,” tuloy-tuloy kong litanya. “That’s how people see me now, Anthony.”

“Kira, I told you, I’ll fix everything—”

“Stop saying that!” singhal ko. “Hindi mo alam kung gaano kahirap bumangon sa umaga na parang wala ka nang dahilan para lumaban. Ikaw, ang dali para sa 'yo. Ikaw ang may pera. Ikaw ang may kapangyarihan. Pero ako? Ako pa rin ang tinatawanan, hinuhusgahan, pinagchichismisan. And now, even my friends—”

“Kira—”

“Don’t,” bulong ko. “I just need time. Please. Ayokong makipag-usap ngayon. Kung gusto mong lumipat na ako sa bahay mo, pwedeng bukas na lang?”

Natahimik si Anthony. Parang nag-iisip ng sasabihin.

Binaba ko ang tawag.

Pinikit ko ang mga mata ko, pinipilit i-absorb ang lahat. Parang bawat aspeto ng buhay ko, gumuho sa harap ko.

Ang dating mga kaibigan ko, bigla na lang hindi ako kilala. Ang pinaghirapan kong proyekto, biglang nawala.

Ayoko sanang umiyak ulit, pero wala akong magawa kundi hayaang tumulo ang mga luha ko habang tahimik akong nakaupo sa station ko.

Hindi ko alam kung hanggang kailan ko kakayanin ang lahat ng problema ko.