Kabanata 6

Anthony’s POV

Katatapos lang naming mag-lunch ni Lolo Roman sa mansiyon. Katulad ng dati, may pagka-diretsong tao si Lolo. Hindi siya marunong magpaligoy-ligoy. Pag upo pa lang namin sa hapag, diretso na agad sa tanong.

“Kailan mo ba ipakikilala sa amin ang asawa mo, hijo?” tanong niya habang pinapahid ang bibig gamit ang panyo.

Humigop ako ng tubig bago sumagot. “Malapit na, Lolo. May inaasikaso lang siya sa trabaho. Pero pinaplano ko na.”

“Pinakasalan mo na agad pero hindi mo man lang kami ininform. Parang minadali mo naman,” komento pa niya. “Hindi man lang kami naimbitahan. Ni walang engagement announcement.”

Napatingin ako sa kanya habang hawak ko ang cellphone ko. Tumatawag ako kay Kira, pero hindi niya sinasagot.

“Hindi kasi naging normal ang sitwasyon, Lolo,” mahinahong sagot ko. “Biglaan ang lahat. May mga kailangan kaming ayusin pareho. Saka kayo rin naman ay ilang taon nang nasa Italy, hindi ba? Maging ang communication natin, bihira. Kaya hindi ko na rin inasahan na magiging available kayo sa panahon na ‘yon.”

Tumango si Lolo pero hindi siya kumbinsido. Alam ko ‘yon sa paraan ng pagkibit-balikat niya.

“Siguruhin mo lang na galing siya sa matinong pamilya. Alam mo naman ang nangyari dati, ayokong maulit ‘yon. Ayokong may sabit, Anthony. Hindi pwedeng galing sa pamilya ng may utang, eskandalo, o anumang kahihiyan.”

Napapikit ako ng ilang segundo. Hindi ko alam kung paano ko ipapakilala si Kira kay Lolo. Hindi ko pa rin alam kung anong magiging reaksyon niya kapag nalaman niyang hindi galing sa mataas na pamilya ang napangasawa ko. Isa lang siyang empleyado ko noon. Pero wala na akong magagawa. Nangako na ako kay Kira. Tinulungan ko na siya, at ito lang naman ang hinihiling ko.

Pagkatapos kumain, bumalik ako sa study room. Doon ko muling tinawagan si Kira.

Tatlong beses. Wala pa ring sagot.

Binuksan ko ang laptop ko at nagsend ng chat sa secretary ko.

"Irene, I want you to check if Kira Navarro is present at the office today. I need confirmation. I don’t want her running away after everything I’ve done for her."

Makalipas ang ilang minuto, nagreply si Irene.

"Sir, Architect Navarro reported for work this morning. She’s currently in the design area, working on a project proposal."

Mabuti. At least hindi siya nagkulang sa trabaho. Pero hindi ko maalis ang inis ko na hindi man lang siya sumasagot sa tawag ko. Kung kailan kailangan ko siya, saka siya nagkakaganito.

Tumunog ang cellphone ko. Si Kira. Sa wakas.

“Sorry. Busy lang sa trabaho,” sabi niya. Walang emosyon ang boses niya. Hindi ko maramdaman kung may pinagdadaanan ba siya o wala lang talaga siyang gana kausap ako.

“I’ve been calling you multiple times, Kira.” Hinilot ko ang sentido ko. “Nasa Pilipinas na si Lolo. Kailangan mo nang lumipat dito sa mansiyon. Kailangan ka na niyang makilala.”

Nagkaroon ng katahimikan sa kabilang linya. Hanggang sa sumigaw siya.

“What?!” sigaw niya. “Bakit kailangang lumipat? Hindi ba pwedeng sa ibang araw na lang? May ginagawa pa ako sa office. May deadlines ako, Anthony.”

Napapikit ako. “I didn’t marry you for charity, Arch. Navarro,” diin ko sa apelyido niya. “You needed help, and I helped you. Pinagbabayad ko ba kita sa lahat ng ginastos ko sa ospital ng nanay mo? Sa pagpapalibing niya? Sa pagbabayad ng mga utang ninyo? Sa pagkakaligtas ng apartment ninyo sa eviction? Hindi ko ‘yon sinumbat. Pero huwag mong akalaing hindi ko ie-expect ang commitment mo.”

“Alam ko 'yon,” malamig niyang sagot. “At nagpapasalamat ako sa lahat ng ginawa mo.”

“Then prove it. Do your part.”

Bigla siyang natahimik.

“May ipapa-deliver na credit card ang secretary ko. Use that. Bumili ka ng damit na maayos. Ayokong magpakita ka kay Lolo na parang ordinaryong empleyado lang. You are my wife now. Act like one.”

“Hindi ako laruan, Anthony.”

“I never said you were,” balik ko. “But this marriage comes with responsibilities. Ayokong mapahiya sa Lolo ko.”

“Akala ko ba fake lang ang kasal natin?”

“Hindi ‘yan ang point. Ipinakilala na kita bilang asawa ko. Ibinigay ko na lahat. Wala ka nang karapatang umatras.”

“Hindi ako umaatras. Pero hindi mo puwedeng kontrolin lahat ng kilos ko,” mahina pero matigas ang boses niya.

Napabuntong-hininga ako. “Hindi ako namimilit, Kira. Pero kung talagang seryoso kang makabayad sa utang na loob, ito lang ang hinihingi ko. Makipag-cooperate ka.”

Ilang segundong katahimikan.

“Kailan mo gusto?”

“Bukas ng gabi. May dinner tayo with Lolo. I want you here by 6 PM.”

“Sige. I’ll make time.”

“Thank you.”

Binaba ko ang tawag. Umupo ako at nagpakawala ng buntong-hininga. Hindi ko maintindihan kung bakit ganito siya makitungo. Kung bakit parang masyado siyang defensive. Ginawa ko naman ang lahat para sa kaniya. Kaya hindi ko maintindihan kung bakit parang tinuturing niya akong kalaban. Pinaramdam ko ba sa kaniya na pag-aari ko siya?

Kinabukasan, maaga akong bumaba para ayusin ang mga kailangan para sa dinner. Sinabihan ko si Yaya Liza na maghanda ng formal dinner setup. Tinawagan ko rin ang stylist para dumaan kay Kira mamaya bago siya pumunta sa mansiyon. Hindi ko siya pwedeng hayaan na lumitaw sa harap ni Lolo na parang hindi handa. Ayokong isipin ng pamilya ko na napakasalan ko lang siya dahil sa kung anong kapritso.

Mga 4:30 PM, tumawag ang stylist.

“Sir, we’re on the way to pick up Ms. Navarro. She just got out of the office.”

“Good. Make sure she looks perfect. Elegante, classy. Nothing cheap-looking.”

“Yes, Sir.”

By 6:00 PM, nasa dining area na si Lolo. Nakaayos na rin ako—black suit, white polo, walang tie. Casual formal.

Pagka-check ko sa relo, alas sais na.

Nasaan na si Kira?

Tumayo ako at lumabas ng dining hall. Tinawagan ko ang driver.

“Nasaan na kayo?”

“Sir, malapit na po kami sa gate. Papasok na po kami.”

“Sige. Diretso sa receiving area. I’ll meet her.”

Pagdating niya, bumaba agad si Kira sa sasakyan. Napatigil ako nang makita ko siya.

Nakasuot siya ng dark blue na dress na sakto ang fit sa kanya. Nakalugay ang buhok, pero may konting ayos. She's beautiful. Elegant.

Pero malamig ang tingin niya. Hindi siya ngumiti.

“Kumusta ang biyahe?” tanong ko.

“Maayos naman,” maikli niyang sagot.

“Pasok tayo. Naghihintay na si Lolo.”

Hindi siya umimik. Sumabay lang sa lakad ko.

Pagpasok sa dining area, agad tumayo si Lolo. “So ikaw pala si Kira Navarro,” sabi niya. “Sa wakas, nakilala rin kita.”

Ngumiti si Kira, pero hindi buong ngiti. “Magandang gabi po, Sir. I'm Kira.”

“Call me Lolo. Wala nang formality. Asawa ka ng apo ko.”

Nagkatinginan kami ni Kira saglit bago siya tumango.

“Yes, Lolo.”

Pinaupo namin siya. Habang kumakain, tahimik lang si Kira. Saglit lang siya sumasagot sa mga tanong ni Lolo. Tinititigan ko siya, sinusuri ang bawat kilos niya. Kita ko sa mukha niyang hindi siya sanay. Hindi siya komportable.

***

Author's Note:

August 1, 2025

Hello. New story na naman po. Sana ay suportahan ninyo ang librong ito kasi kasali po siya sa GoodNovel PH Contest.

Maari n'yo rin basahin ang iba ko pang mga akda.

Huwag kalimutang mag-iwan ng mga komento, gem vote, at i-rate ang libro.

Maraming salamat po!