Kabanata 5

Sa Grand Asia Hospital.

Pumunta si Jay sa monitoring room. Pagpasok pa lang niya ay binati siya ng isang binata at ibinigay ang kanyang ulat.

"Master Ares, pumasok na sa aming system ang impormasyon ng pasyente dalawampung minuto na ang nakalipas. Ginawa namin ang iyon iniutos at naglagay up ng isang tracker upang masundan ang taong nagbigay ng kanyang impormasyon. Gayunpaman, ang babaeng ito ay mukhang ibang-iba ang itsura kumpara sa larawan na binigay mo sa amin…"

Ang mga mata ni Jay ay maiging nakatitig sa monitor. Ginalaw ng binata ang mouse at isang babaeng nakasuot ng pang-punk na istilo ang makikita sa screen.

Napa-kunot ng noo si Jay at maingat na pinagmasdan ang babaeng may magandang ayos ng buhok, mga labi na pulang-pula sa kolorete at may mala-pusang eyeshadow, sinusubukang pigilan ang kakaiba niyang nararamdaman.

"I-zoom mo!" Biglang wika ni Jay.

Lumaki ang mukha ni Rose sa monitor at ang malinaw na malinaw litrato ay nagpapakita ng isang malinaw na tanawin ng kanyang mukha.

Ganoon pa rin ang itsura niya...

Nanliit ang mga mata ni Jay.

Paano natakasan ni Rose ang kanyang lambat na imposibleng matakasan noon?

Hindi niya mawari kung paano niya nagawang magtago noong hinahanap siya ng buong mundo, ngunit ang panghuli niyang galaw ng pagpeke ng kanyang kamatayan ay napakatalino.

Nang maisip ni Jay kung paano siya naloko ng isang ordinaryong tulad ni Rose, nakaramdam siya ng napakalaking suntok sa kaniyang kumpiyansa sa sarili.

"Grayson, hulihin siya at itali." Ngumisi ang maninipis na mga labi ni Jay.

"Opo, Master," sagot ni Grayson bago lumabas ng silid.

…

Naka-upo si Rose sa isang upuan sa pasilyo, sabik na hinihintay ang ulat ng doktor.

Siya ay nababahala sa maraming hindi maipaliwanag na mga dahilan ng doktor sa pagpasok sa ospital na ito ng kanyang ina.

Una, may mga problema sa mga sintomas ng kanyang ina. Pagkatapos no’n, biglang dumami ang mga pasyente sa Grand Asia at walang sobrang mga kama, kaya kailangan niyang maghintay sa labas.

Upang makakuha ng mabilis at mabisang paggamot para sa kanyang ina, walang ibang magagawa si Rose kung ‘di maghintay rin para sa mga resulta.

Nang bigla, maraming kalalakihan na nakasuot ng mga salamin at itim na uniporme ang lumapit sa kanya.

Nararamdaman agad ni Rose na may mali at papalayo na sana nang may lumitaw na mga lalaking may kaparehas na kasuotan sa kabilang dulo ng korido.

"Binibini, pwede ka bang sumama sa amin? " Tinanggal ni Grayson ang kanyang mga salamin at nagbigay ng isang magalang na ngiti.

Sa wakas ay napagtanto na ni Rose na siya ay nahulog sa isang patibong sa pamamagitan ng kusang pagpunta sa Grand Asia.

"Sino ka? At bakit ako sasama sa ‘yo? " Pinilit na kalmado ang boses ni Rose.

Masidhing sumagot si Grayson, "Binibini, huwag mo kaming pilitin na gumamit ng puwersa. Paminsan-minsan ay marahas ang aming mga tauhan, isang maling hakbang at maaari mabali namin ang iyong mga buto nang hindi sinasadya.”

Iyon ay walang dudang isang babala.

Alam na alam ni Rose na ang mga tauhan ni Jay ay kasing lupit ng kanilang amo.

Dahil dito, mas pinili niyang sumuko kaysa lumaban at sinundan niya si Grayson palayo.

Nang makarating sila sa labas ng silid, nag-aatubili si Rose na pumasok. Binuksan ni Grayson ang pinto at itinulak siya papasok sa silid. Natisod si Rose nang ilang hakbang pasulong bago huminto sa harap mismo ni Jay Ares.

Nakaupo si Jay sa isang itim na upuan na tila humahalo sa kanyang kulay itim na kasuotan. Ang paligid ay tila nakakasuka dahil sa kapunuan ng kawalang kabuluhan at kayabangan.

Pagpasok ni Rose, agad na napatitig ang mga mata ni Jay sa kaniyang mukha.

"Hugasan ang mukha mo sa lababo roon," mariing na utos sa kanya ni Jay.

Ang hindi katiis-tiis na kayabangan ni Jay ay gumising sa natutulog na galit sa loob ni Rose.

"Ginoo, natural lamang para sa isang babae ang nais na magmukhang maganda. Hindi ito makatuwiran at kabastos-bastos." Pinili niyang magtanga-tangahan.

Lumapit si Jay at mariing sinabi, "Paumanhin, marahil ay hindi ko talaga nakikita ang iyong kagandahan."

"Eh—

"Mayroong kagandahan sa lahat ng uri ng mga bulaklak. Pareho lang ‘to sa tao. Wala akong magagawa kung makitid ang isip mo. ” Sinabi ni Rose, tila dinedepensahan ang kaniyang pananaw.

"Sige. Kung hindi mo huhugasan ang mukha mo, ang mga tauhan ko na ang gagawa nito para sa ‘yo." Ang tinig ni Jay ay mahinhin at swabe, ngunit nagsanhi pa rin ito ng pagtaas ng mga balahibo ni Rose.

"’Wag na!" Tumayo bigla si Rose. "Ako na ang gagawa."

Naglakad siya patungo sa lababo, binuksan ang gripo, at sinablig ang malamig na tubig sa kanyang mukha. Pinahiran niya ang mukha niya at bumalik kay Jay.

"Tapos na."

Ininspeksyon ni Jay ang hindi nabago na pintadong mukha at napakunot ang kaniyang noo. Agad niyang hinawakan ang makeup mukha ni Rose. "Ito ba ay waterproof na makeup?"

Kahit pagkatapos hawakan ang maliwanag na makeup, ang kanyang mga daliri ay tila walang bahid ng makeup.

"Bibigyan kita ng tatlong minuto. Ngayon na. Linisin mo ang mukha mo. Kung hindi, babalatan ng isa sa aking mga tauhan ‘yang mukha mo." Sa sobrang lamig ng boses ni Jay, akala ni Rose na nasa loob siya ng kabaong ng yelo.

Nanatiling mahigpit na nakaupo si Rose sa sofa sa tapat ni Jay. "Hindi ko ito kayang alisin," nagmamatigas niyang sabi.

"Pasok!"

Sa utos niyang iyon, bumukas ang pinto mula sa labas at isang grupo ng mga malalaking mga lalaki ang pumasok sa silid at bumuo ng dalawang hilera sa paligid ni Rose.

Natigilan si Rose. Nanginginig niyang sabi, "Hindi ... Ibig kong sabihin... Pag-aalis lang naman ito ng makeup... Kailangan ko ba talaga ‘tong gawin?"

Binigyan ni Jay ang mga kalalakihan ng makabuluhang tingin, at pagkatapos ay ang agresibong hinawakan ng ilang matatangkad na mga lalaki si Rose. Ang isa sa kanila ay sinakal Rose, at mabilis siyang nagkaroon ng problema sa paghinga.

Ang isa pang lalaki ay kumuha ng isang bote ng pantanggal ng makeup at sinabog ito ng walang ingat sa mukha ni Rose. Ang ilan dito ay pumasok sa kanyang mga mata at agad na pinaso siya.

Pagkatapos no’n, may isa pang naglabas ng sipilyo at maiging kinuskos ang mukha ni Rose.

Sa huli, ang may huling taong kumuha ng isang bote ng mineral water at ibinuhos ito sa mukha ni Rose.

"Lahat tayo ay mga sibilisado. Bakit tayo kumikilos na parang mga unggoy?" Galit na sigaw ni Rose.

Sa marahas at pwersahang pagtulong ng mga kalalakihan, dahan-dahang lumitaw ang tunay na mukha ni Rose.

Habang nagsisimulang maging pamilyar ang mukha ni Rose, naging mas papangit at papangit ang ekspresyon ni Jay.

"Rose Loyle!"

Sa pagtapos ng kanilang tungkulin, sa wakas ay pinakawalan ng mga lalaki si Rose at isa-isang umalis nang mabilisan.

Sa sandaling iyon, si Rose ay tila parang isang nalulunod na daga habang basang-basa ang kaniyang mukha at mga damit. Hindi man halata, pero hiyang-hiya na siya.

"Ano naman kung ako si Rose? Kagatin mo ako!" Galit na kinaway ni Rose ang mga kamao niya kay Jay at mukhang galit na galit.

Kung walang kabaitang pinapakita si Jay kay Rose noong nakaraang limang taon, tiyak na wala pa rin ngayon.

Ang malinaw na pagkairita ni Rose ay nagpalaki lamang ng masamang ngiti ni Jay.

Dati ay isang masunurin ang babae na iyon at mabuting ugali na sunud-sunuran, tila walang kabuluhan at walang lasa.

Sino ang mag-aakalang siya ay mapagbalak na itim na kabayo!