LOGINChapter 7
เมื่อเจตภัทรขับเคลื่อนรถออกไป ณิชาก็เดินหอบดอกกุหลาบช่อโตเข้าคอนโด แต่แล้วก็ต้องชะงักนิ่ง จากนั้นขาเรียวก็เดินไปทางลานจอดรถ เมื่อเห็นคนตัวสูงยืนพิงรถหรูเฟอร์รารี เขาจ้องมองเธอด้วยแววตาเรียบนิ่ง แต่แฝงไปด้วยแววตาดุดันแข็งกร้าว
“รถไปไหน ทำไมถึงต้องมีคนมาส่ง? แล้วใครมาส่งเธอ?”
“วันนี้ไปคุยงานกับลูกค้าด้านนอกกับเจ้านาย เขาก็เลยมาส่งฉันที่นี่เลย ส่วนรถจอดไว้ที่บริษัท”
“เจ้านายกับลูกน้อง เขาให้ดอกกุหลาบกันในวันวาเลนไทน์แบบนี้ด้วยเหรอ?”
“เขาให้มาเอง ฉันไม่ได้อยากได้ซะหน่อย”
“ไม่อยากได้ แล้วจะกอดไว้เพื่อ?”
พรึ่บ! ตุ้บ!
“ทำอะไรของนายเนี่ย” ณิชาโวยวายเสียงหลง เมื่อไรเฟิลกระชากช่อกุหลาบออกจากอ้อมแขนของเธออย่างแรง แล้วเขวี้ยงทิ้งลงถังขยะอย่างไม่ไยดี
“โวยวายเพื่อ? ก็ไหนบอกว่าไม่อยากได้...” ไรเฟิลเอ่ยถามคนตัวเล็กเหมือนหาเรื่อง ก็พูดเองว่าไม่อยากได้ ยังจะพูดเสียงแว้ดๆ ใส่เขาอีก
“มันเอาไปจัดใส่แจกันได้ ทิ้งไปแบบนั้น เสียดายของเปล่าๆ”
“อย่ามาขี้งกไม่เข้าเรื่อง” พูดจบ ไรเฟิลก็เปิดประตูรถหรู แล้วหยิบกุหลาบสีขาวช่อโตส่งให้ณิชาด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง
“ถ้าอยากจัดดอกไม้นัก ก็เอาช่อนี้ไปจัดดอกไม้ให้หนำใจเธอไปเลย ถ้าอยากจัดทั้งคอนโด เดี๋ยวฉันจะเหมามาให้ทั้งสวน”
“หึ...ไม่อยากให้ฉันรับดอกกุหลาบจากคนอื่นหรือไง” ณิชาถามยิ้ม ๆ ก่อนที่เธอจะสูดดมกุหลาบขาวช่อใหญ่เข้าเต็มปอด ไรเฟิลก็เป็นของเขาแบบนี้จนเธอชิน เวลามีใครมาจีบเธอเขามักชอบกันซีนแบบนี้ทุกครั้ง
“เออ!”
“พูดไม่เพราะเลย...”
“หึ...” เขาแสยะยิ้มอย่างร้ายกาจ แล้วดึงรั้งณิชาเบาๆ มาฝั่งข้างคนขับ ก่อนจะเปิดประตูรถแล้วดันคนตัวเล็กขึ้นรถของเขา จะได้ไปกินข้าวในร้านอาหารที่นัดกันไว้
“นั่งรอในรถแป๊บนึงได้ปะ ขอสูบบุหรี่แป๊บ” อยู่ๆ ก็รู้สึกอยากสูบบุหรี่ขึ้นมาเฉยๆ ซะงั้น แต่ก่อนเขาเป็นคนที่สูบบุหรี่จัดมาก แต่ด้วยเพื่อนสาวคนสนิทบอกให้เขาเบาๆ เรื่องสูบบุหรี่ลงบ้าง เขาก็ค่อยๆ ลด แต่ก็ยังไม่เลิกขาด ตอนนี้ก็สูบวันละมวนสองมวนจากที่ปกติวันละสิบมวน
“ไหนนายบอกว่าจะเลิกแล้วไง...” ณิชาช้อนตามองคนตัวสูงที่ยืนเอาแขนค้ำตรงประตูรถฝั่งที่เธอนั่งด้วยแววตาดุๆ
“ก็มันอยากอะ ขอสูบมวนเดียว” ไรเฟิลเอ่ยบอกแบบเซ็งๆ เหมือนคนจะลงแดง
“เฮ้อ...” ณิชาถอนหายใจยาว ที่เธอห้ามก็เพราะเธอเป็นห่วงเขาหรอกนะ
“ขอจูบได้ไหมล่ะ ถ้าไม่อยากให้สูบบุหรี่”
“บ้าบอ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะเนี่ย”
“เออๆ ถ้าไม่เกี่ยวก็นั่งรอแป๊บ” เมื่อไรเฟิลผละตัวออกจากประตูรถจะเดินออกไป ณิชาก็เอื้อมมือดึงรั้งแขนแกร่งเอาไว้เสียก่อน
“ก็ได้ๆ...จะจูบก็จูบ” ณิชาพยักหน้าตกลงตามที่เขาขอ ณิชาก็ยังคงเป็นณิชาที่มักจะหัวอ่อนตามเพื่อนตัวร้ายไปเรื่อย
“น่ารักว่ะเพื่อนรัก...” ไรเฟิลกดยิ้มมุมปากอย่างถูกใจกับความแสนดีของเธอ เขาเดินไปฝั่งคนขับ แล้วเปิดประตูเข้ารถด้วยความไวแสง ดวงตาคมกริบจ้องมองเพื่อนสาวด้วยสีหน้ายิ้มๆ
“จะจูบก็รีบจูบ ถ้าเอาแต่จ้องอยู่อย่างนี้ งั้นฉันเปลี่ยนใจนะ” ณิชาเอ่ยบอกด้วยใบหน้าแดงซ่าน เมื่อเขาเอาแต่จ้องเธอราวกับปลากัดอยู่แบบนี้
“ไม่ให้เปลี่ยนใจแล้ว” ไรเฟิลโน้มตัวเข้าไปหาณิชา เขายกมือสากจับประคองใบหน้าสะสวยไว้หลวมๆ แล้วเอานิ้วโป้งคลึงริมฝีปากอวบอิ่มเบาๆ ใบหน้าหล่อเหลาก้มเอาปากหยักทาบทับริมฝีปากนุ่มนิ่ม แล้วบดขยี้กลีบปากบางหนักสลับเบา ก่อนจะสอดลิ้นร้อนชอนไชเกี่ยวตวัดลิ้นเล็กอย่างดูดดื่ม
รสหวานปานน้ำผึ้งในโพรงปากเล็ก ทำให้เขาหายอยากที่จะสูบบุหรี่ชั่วคราว แต่มันก็มีผลข้างเคียงตามมา เพราะเขาอยากจะดูดปากจิ้มลิ้มไปเรื่อยๆ เขาดูดซับความหวานอยู่แบบนั้น จนกระทั่งสะดุ้งตัวเล็กน้อย เมื่อเล็บคมจิกเล็บลงบนแขนแกร่งจนเลือดซึม เมื่อเขาจูบเธอเนิ่นนานเกินไป ทำให้หญิงสาวแทบจะขาดอากาศหายใจ
“อื้อ~”
“หวานมาก หายอยากบุหรี่ละ ช่วยฉันบ่อยๆ นะณิ” ไรเฟิลเอ่ยบอกคนตัวเล็กที่มองเขาด้วยแววตาหวั่นไหว
“ช่วยแค่ครั้งเดียวพอ เดี๋ยวซื้ออมยิ้มไว้ให้ดูด”
“จูบปากเธอมันดีกว่าดูดอมยิ้มอีกนะ โอ๊ย!!” ไรเฟิลร้องโอดโอยเสียงหลงเกินจริง เมื่อโดนณิชาฟาดมือเข้าที่แขนแกร่ง
“สมน้ำหน้า ออกรถได้แล้ว หิวข้าวแล้วนะ” ณิชาออกคำสั่งเสียงดุกลบเกลื่อนความเขินอาย
“หึๆ...” ไรเฟิลหันไปมองใบหน้าสะสวยที่หันหน้าออกไปนอกรถ เขากดยิ้มมุมปาก ก่อนที่เขาจะขับเคลื่อนรถออกจากคอนโดหญิงสาว...
ตอนพิเศษ 3“ไหนบอกว่าชิมแค่คำเดียว” ณิชาเอ่ยถามเขาด้วยสีหน้ายิ้มๆ“อร่อยดีว่ะ ทำอาหารอร่อยนะเนี่ย” ไรเฟิลเอ่ยชมจากใจ ก่อนที่เขาจะตักอาหารใส่ปากคำแล้วคำเล่าจนหมดจาน ส่วนณิชาก็มองคนตัวสูงกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อยด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ถึงจะพึ่งรู้จักกันเพียงแค่วันเดียว แต่พอได้อยู่ใกล้เขากลับรู้สึกมีความสุขและรู้สึกอุ่นใจ“เดี๋ยววันหลังมาฝากท้องอีก...” พูดจบเขาก็หยัดตัวลุกขึ้นจากโต๊ะอาหาร แล้วเดินไปนั่งที่โซฟาตามเดิม “นายจะกลับตอนไหนอะ...”“ยังไม่ใช่ตอนนี้ มาดื่มด้วยกันสิมา ฉลองที่เราเป็นเพื่อนกัน”“โอเคๆ เดี๋ยวฉันไปเอาแก้วก่อนนะ” ณิชาเดินเข้าครัวด้วยความดีใจที่ได้เป็นเพื่อนกับเขา ตั้งแต่เจอเขาครั้งแรกในห้องเรียน เธอก็รู้สึกถูกชะตากับผู้ชายคนนี้มากๆ เลย“รินเบียร์มาค่ะเพื่อน” ณิชาส่งแก้วของเธอให้เขาด้วยรอยยิ้มแป้น จากนั้นไรเฟิลก็รินเบียร์ให้หญิงสาว ก่อนที่ทั้งคู่จะชนแก้วเพื่อฉลองการเป็นเพื่อนกันระหว่างเขาและเธอ“เอาอีก เบียร์ขวดนี้แพง แต่อร่อยมาก” ณิชาเริ่มพูดลิ้นพันกัน เพราะเธอกระดกเบียร์เข้าปากครั้งแล้วครั้งเล่า ไรเฟิลพึ่งดื่มไปได้แค่แก้วเดียว แต่ณิชาดื่มไปแล้วสี่แก้ว ความจริงณิชาเป็นค
ตอนพิเศษ 2รถสปอร์ตบีบแตรบริเวณป้ายรถเมล์หน้ามหาลัย แต่ทว่าณิชากลับยืนนิ่ง เพราะคิดว่ารถสปอร์ตหรูคันนี้คงไม่ได้บีบแตรส่งสัญญาณเรียกเธอหรอก ไรเฟิลเลื่อนกระจกรถลง เมื่อเห็นณิชายืนนิ่งอยู่กับที่พร้อมทั้งชะเง้อคอมองรถเมล์อยู่แบบนั้น “ณิชาขึ้นรถ!!”“อ้าว...ไรเฟิล” ณิชามัวแต่ยืนอึ้งไม่ยอมขึ้นรถ เมื่อรู้ว่าเจ้าของรถสปอร์ตหรูเป็นไรเฟิล จนกระทั่งรถประจำทางบีบแตรไล่รถของไรเฟิล“ขึ้นรถมาเร็วๆ!!” ไรเฟิลตะโกนบอกณิชาอีกครั้ง ณิชาจึงรีบวิ่งไปขึ้นรถสปอร์ตอย่างเลี่ยงไม่ได้“ชักช้าเหมือนเต่า”“อ้าว...” ณิชาได้แต่ร้องอ้าว เพราะไม่รู้จะเถียงคนปากร้ายอย่างไรดี พึ่งรู้จักกันวันแรก เธอก็โดนเขาด่าว่าเป็นเต่าซะแล้ว “เธอพักอยู่กับใครที่คอนโด”“เราพักอยู่คนเดียว พึ่งขึ้นมาอยู่กรุงเทพ”“เป็นเด็กบ้านนอกเหรอ?” ไรเฟิลพูดจากวนคนตัวเล็ก เพื่อละลายพฤติกรรม เมื่อรู้สึกว่าเธอเกร็งๆ ไม่เป็นตัวของตัวเอง“เขาเรียกว่าเด็กต่างจังหวัดต่างหากล่ะ ไม่ใช่เด็กบ้านนอกซะหน่อย” ปากเล็กยู่ปากเถียง เขาพูดมาได้ยังไงว่าเธอเป็นเด็กบ้านนอก “หึ...แล้วเธออยู่จังหวัดอะไร”“โคราช...”“เห็นเขาว่ากันว่าเด็กต่างจังหวัดทำอาหารอร่อยใช่ไหม?” ปาก
ตอนพิเศษ 1 หญิงสาวร่างเล็กหุ่นดีในชุดเสื้อช็อปกระโปรงพลีตความยาวเหนือเข่า วิ่งกระหืดกระหอบเข้าตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์อย่างเร่งรีบ วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก แต่เธอก็ดันมาสายซะแล้ว เพราะเธอกะเวลาเดินทางในกรุงเทพไม่ถูก และไม่คิดว่ากรุงเทพจะรถติดหนักมากขนาดนี้ “A4401…” ปากเล็กอ่านรหัสห้องเรียนพร้อมกับนิ้วเรียวกดลิฟต์ไปที่ชั้นสี่ เมื่อมาถึงชั้นที่ต้องการ หญิงสาวก็รีบเดินไปที่ห้องเรียนตามตารางเรียนคาบแรก “งื้อ...คนอื่นเขาเข้าเรียนกันหมดแล้วอะ...” ณิชาพึมพำกับตัวเองด้วยความประหม่า เมื่อเห็นเพื่อนในคลาสเรียนนั่งอยู่กันเต็มห้อง อีกทั้งยังกำลังแนะนำตัวเองกันอยู่ด้วย ณิชาสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เพื่อลดอาการประหม่า จากนั้นเธอก็เดินไปที่ประตูห้องเรียนฝั่งด้านหน้าห้อง “ขออนุญาตค่ะอาจารย์” ณิชายกมือไหว้อาจารย์และเดินเข้าไปในห้องเรียน หนุ่มๆ นักศึกษาพากันฮือฮาตาลุกวาว เพราะพวกเขาคิดว่านักศึกษาสาวสวยคนนี้เข้าห้องเรียนผิด สวยๆ แบบนี้น่าจะเรียนที่คณะอื่นมากกว่าคณะวิศวกรรมศาสตร์ สาขาวิชายานยนต์ “เราขอนั่งด้วยคนนะ” ณิชาเอ่ยบอกคนตัวสูงเสียงเบา เมื่อมีที่นั่งว่างข้างเขาพอดี “อืม…” คนตัวสูงพยักหน้าตอบพร้
The End“คนนิสัยไม่ดี...” พริกหวานต่อว่าคิมหันต์ด้วยแววตาไม่พอใจ จากนั้นเธอหมุนตัวจะเดินออกไป แต่คิมหันต์กลับคว้าเอวบางมากอดไว้จากทางด้านหลัง“ทำอะไรกัน” พัตเตอร์เอ่ยถามเสียงเข้ม แล้วดึงพริกหวานเข้ามาหาเขา “ไม่มีอะไร พอดีฉันจะล้ม พี่คิมเดินผ่านมาพอดี ก็เลยช่วยดึงฉันเอาไว้” พริกหวานเอ่ยบอกพัตเตอร์“กอดซ้อนหลังแบบนั้นเนี่ยนะ ช่วยกันอีท่าไหนวะพริก” พัตเตอร์ทวนถามพริกหวานอีกครั้งด้วยน้ำเสียงดุ เพราะเขาไม่เชื่อที่พริกหวานเอ่ยบอกเขา“จริงเหรอเฮีย...” พัตเตอร์หันไปถามคิมหันต์ เมื่อพริกหวานไม่ตอบ“แล้วมึงเชื่อไหมล่ะไอ้เตอร์ ขนาดกูยังไม่เชื่อเลย” พูดจบคิมหันต์ก็ยกมือลูบผมสลวยของพริกหวานแล้วเดินออกไปจากตรงนั้น“โกหกเหรอวะพริก”“ก็ตามที่ฉันบอกนั่นแหละ แกรอฉันตรงนี้นะ เดี๋ยวฉันขอเข้าห้องน้ำแป๊บนึง อยู่เฝ้าฉันตรงนี้นะ ห้ามไปไหนนะเตอร์” พริกหวานย้ำพัตเตอร์อยู่แบบนั้นไม่ยอมเข้าไปในห้องน้ำสักที“เออๆ รีบไปเข้าห้องน้ำสิ กูจะรีบไปแดกเหล้า” พัตเตอร์ดันพริกหวานเข้าไปในห้องน้ำ พัตเตอร์ยืนรอพริกหวานที่หน้าห้องน้ำจนกระทั่งพริกหวานออกมาหนุ่มสาวเดินกอดกันเข้ามาในบ้านด้วยอาการเมากรึ่ม แต่ทว่าอาการเหล่านั้นแท
Chapter 85สองวันต่อมา…เมื่อแผ่นดินและอิงดาวหลับสนิท พ่อและแม่ของเด็กแฝดก็แอบหนีลูกออกจากบ้าน และขับรถมุ่งหน้าไปยังสถานบันเทิงหรูแห่งหนึ่งไรเฟิลและณิชาเดินถือของขวัญเข้ามาในคลับคนละกล่อง เพราะคืนนี้เป็นงานวันเกิดของรุ่นน้อง ซึ่งเป็นทายาทเจ้าของคลับ“สุขสันต์วันเกิดนะไอ้เตอร์ น้องพริกหวาน” ไรเฟิลยกมือตบไปที่ไหล่แกร่งของรุ่นน้องเบาๆ จากนั้นไรเฟิลก็ยื่นกล่องของขวัญให้พัตเตอร์“สุขสันต์วันเกิดนะคะน้องพริกหวาน น้องเตอร์” ณิชายื่นกล่องของขวัญให้พริกหวาน“ขอบคุณนะคะพี่ณิชา ฟอด!” พริกหวานเข้าไปสวมกอดณิชาเพื่อเป็นการขอบคุณ“ขอบคุณนะเฮีย ขอบคุณนะครับเจ๊” พัตเตอร์เขย่ากล่องของขวัญไปมา แล้วทำท่าครุ่นคิดว่าในกล่องนี้มีอะไรบรรจุอยู่“อะไรวะเฮีย ด้านในเหมือนเป็นขวด” พัตเตอร์เอ่ยถามไรเฟิล โดยที่เขายังเขย่ากล่องไม่หยุด“ยาปลุกเซ็กซ์ กูเห็นมึงชอบใช้” ไรเฟิลเอ่ยตอบกวนๆ เจ้าของวันเกิดในวัยยี่สิบเอ็ดปี“โห...เฮียนี่รู้ใจผมจริงๆ เลย คืนนี้เฮียกับเจ๊ก็ระวังตัวไว้ดีๆ เดี๋ยวได้จอดรถข้างทางอีก ฮ่าๆ” พัตเตอร์หัวเราะลั่นออกมาอย่างสะใจ“ถ้ากูถีบเจ้าของวันเกิด กูจะผิดไหมวะ” ปากหยักเอ่ยถาม แต่ขาแกร่งยกเท้าถีบสะโพ
Chapter 84รุ่งเช้า…“อื้อ!...” ณิชาเปล่งเสียงครางร้องซี้ดในยามเช้า เมื่อโดนท่อนเอ็นดันเข้ามาในร่องแคบช้าๆ จนสุดโคน “อืม~” ร่างแกร่งที่อยู่กลางหว่างขาเรียวสวยครางระงมอย่างเสียวซ่าน ไม่ว่าจะทำรักกับเธอกี่ครั้ง ร่องสวาทก็ตอดรัดแน่นไม่หยุด “พอแล้วบี๋ ง่วงนอนมากเลย” ถึงใบหน้าสะสวยเปลือกตาจะปิดสนิท แต่ทว่าปากเล็กกลับเผยอสูดปากครางไม่หยุด อีกทั้งเอวบางยังลอยเด่นตั้งรับร่างแกร่งที่สะบัดเอวสอบเข้ามาใส่ร่องสวาทอย่างถี่ยิบ ร่างแกร่งจ้วงแทงท่อนเอ็นไปทางซ้ายทางขวาเน้นๆ หนักๆ จนร่างบางบิดเร่าไปมาด้วยความซ่านสยิว“นอนไปเลย เดี๋ยวฉันขออีกน้ำ...”“ยะ...อย่ากดมันเสียว” ณิชาปัดมือสากออก เขาชอบเอามือมากดตรงหน้าท้องแบนราบ ในขณะที่เขากระแทกกระทั้นลำแกร่งเข้าใส่ร่องสวาทอย่างหนักหน่วง“ก็กดดูไงว่าของฉันใหญ่ยาวทะลุท้องหรือเปล่า” มือสากจับขาเรียวข้างหนึ่งยกขึ้น แล้วตอกอัดแก่นกายเข้าใส่ร่องแคบเน้นๆ ถี่ๆ อย่างเอาแต่ใจ“อื้อ~ เสียว!” ณิชากัดปากตัวเองแน่น อีกทั้งยังยกมือมาขยำเต้าของตัวเอง เพื่อระบายความเสียวซ่านที่ถูกเขาปรนเปรอเซ็กซ์ให้อย่างหนักจนแทบขาดใจ“บีบนมให้ณิหน่อยบี๋” มือของเธอถึงจะบีบขยำยังไงก็ไม่เสียว







