LOGINChapter 8
เมื่อรถหรูเฟอร์รารีขับมาถึงโรงแรมที่สูงที่สุดในประเทศไทย หนุ่มสาวเพื่อนสนิทเดินเคียงคู่กันราวกับคู่รัก ขึ้นลิฟต์ไปชั้นบนสุดของตึก ซึ่งเป็นห้องอาหารสุดหรูบนดาดฟ้า
ไรเฟิลจองโซน Belcony ซึ่งเป็นมุมส่วนตัว สามารถมองทิวทัศน์กรุงเทพได้แบบสามร้อยหกสิบองศา ในขณะที่หนุ่มสาวเดินตามพนักงานไปโต๊ะอาหารที่จองไว้ ก็มีเสียงเอ่ยเรียกไรเฟิลดังขึ้น เมื่อคนตัวสูงหันไปตามเสียงเรียก เขาก็จับมือณิชาพาเดินไปหาสามคู่รักหวานชื่น โดยมีรันเวย์ แพรดาว บิ๊กบอส สปาย ไอศูรย์ และมัดหมี่นั่งกินข้าวอยู่ด้วยกัน
“หวัดดีครับพี่ใหญ่” ไรเฟิลเอ่ยทักทายพี่ชายของบิ๊กบอส
“พาเพื่อนรักมาฉลองเลื่อนขั้นเป็นแฟนหรือไง?” ไอศูรย์เอ่ยแซวเพื่อนของน้องชายด้วยสีหน้ามีเลศนัย เมื่อเห็นไรเฟิลและณิชาที่พูดนักพูดหนาว่าเป็นเพื่อนกัน แต่เดินจับมือถือแขนกะหนุงกะหนิงมากินข้าวด้วยกันในวันวาเลนไทน์อย่างกับผัวเมีย
“แด๊ดดี้แซวเบาๆ สิคะ” มัดหมี่กระซิบบอกไอศูรย์ เมื่อสามีของเธอพูดแซวเสียงดังจนเกินไป
“เรื่องนี้ก็ต้องถามณิชาแล้วแหละครับพี่ใหญ่” ไรเฟิลโบ้ยให้ณิชาเป็นคนตอบ
“เพื่อนกันค่า แหม...อย่าแซวบ่อยนักสิคะพี่ใหญ่” ณิชาตอบกลับยิ้มๆ เมื่อโดนแซวกลางวงแบบนี้ แต่เธอก็ชินแล้วแหละ เพราะมักโดนแซวแบบนี้อยู่บ่อยๆ
“เฟื่อนหรือเปล่า” บิ๊กบอสเอ่ยขึ้นมาบ้าง แล้วยักคิ้วให้ไรเฟิลกับณิชาด้วยสีหน้ากวนๆ
“ปะป๊าอย่าแซวพี่ณิชาสิ พี่ณิเขินหมดแล้ว” สปายหันไปดุบิ๊กบอสไม่จริงจังนัก ก่อนจะส่งยิ้มหวานให้ณิชาที่ยืนข้างไรเฟิล
“พี่ณิชาขา พี่ไรเฟิลขา นั่งกินข้าวด้วยกันไหมคะ” แพรดาวเอ่ยชวนไรเฟิลและณิชาให้นั่งกินข้าวที่โต๊ะอาหารด้วยกัน
“เพื่อนรักเขาจองโต๊ะมุมสวีตไว้แล้วหนู” รันเวย์กระซิบบอกแพรดาว แต่ไรเฟิลและณิชาได้ยินเต็มสองหู
“ไปนั่งโต๊ะของเราดีกว่าณิชา ฉันเบื่อคู่รักข้าวใหม่ปลามันโต๊ะนี้ละ” ไรเฟิลยักคิ้วด้วยสีหน้ายียวนให้เพื่อนของเขา ก่อนจะโอบไหล่มนเดินไปที่โซน Belcony ที่เขาจองไว้
“มากี่ครั้งก็รู้สึกดีทุกครั้งเลยเนอะเฟิล” ณิชายิ้มกว้างให้ไรเฟิล เธอสูดอากาศเข้าเต็มปอดอย่างสดชื่นกับบรรยากาศยามค่ำคืน ที่เห็นแสงไฟส่องสว่างระยิบระยับจากตึกสูง และเห็นทัศนียภาพในมุมที่หลากหลาย ไม่ว่าจะเป็นแม่น้ำเจ้าพระยา ถนนคดเคี้ยวที่มีรถวิ่งอย่างตื่นตาตื่นใจ โดยมีแสงไฟสาดสว่างจ้าบนท้องถนน แล้วไหนจะท้องฟ้าสีครามที่ทำให้บรรยากาศโดยรอบดูโรแมนติกเป็นอย่างมาก
“เรามากันกี่ปีแล้ว เธอจำได้ไหม” ไรเฟิลเอามือเท้าคางจ้องมองณิชาด้วยสีหน้ายิ้มๆ
“นายพาฉันมาที่นี่ตั้งแต่เรียนอยู่มหาลัยปีสอง จนถึงตอนนี้ก็ห้าปีแล้ว ฉันจำได้ว่าตอนเราเรียนอยู่ปีสอง ฉันอัปสตอรีเศร้าเหมือนคนอกหักในวันวาเลนไทน์ นายก็โทรมาถามฉันใหญ่เลยว่า ฉันไปแอบมีแฟนตอนไหน ทำไมนายถึงไม่รู้ จำได้ว่าตอนนั้นนายโมโหฉันมาก ฉันก็เลยต้องบอกความจริงกับนายไปว่า คนโสดมักจะอัปสตอรีเศร้าๆ ในวันวาเลนไทน์ แล้วนายก็พาฉันมาที่นี่ในวันนั้น และจากนั้นเราก็มาที่นี่ด้วยกันในวันวาเลนไทน์ทุกปี” ณิชาเล่าไปยิ้มไป เมื่อคิดถึงความทรงจำดีๆ ของเธอและไรเฟิลสมัยเรียนมหาลัย
‘ยิ่งใกล้กันยิ่งหวั่นไหว ยิ่งใกล้กันมากเท่าไรความรู้สึกยิ่งชัดเจน’ ความรู้สึกนี้เป็นความในใจของคนตัวสูงที่เอาแต่จ้องมองเพื่อนสาวคนสนิทของเขา ในวันนี้ความรู้สึกของเขาชัดเจนแล้วว่า ‘เขาไม่อยากเป็นเพื่อนกับเธอแล้ว”
“ณิชา” / “ไรเฟิล” หนุ่มสาวเอ่ยเรียกชื่อของอีกคนพร้อมกัน
“เธอพูดก่อนเลย...” ไรเฟิลเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ถ่ายรูปคู่กันหน่อยสิ” ณิชาส่งมือถือให้ไรเฟิลเป็นคนถือกล้อง จากนั้นเธอก็เอียงตัวไปหาเขา แก้มนิ่มและแก้มสากแนบชิดกัน ก่อนที่ทั้งคู่จะยิ้มหวานให้กล้องและกดชัตเตอร์ถ่ายรูปรัวๆ ด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข
“เฟิล”
“ครับ”
เพียะ!
“โอ๊ยย...ตีฉันทำไมเนี่ย” ไรเฟิลเอ่ยถามด้วยใบหน้าบึ้งตึง เมื่อจู่ๆ ณิชาก็ยกมือตีแขนแกร่งของเขา
“เห็นพูดครับ ก็เลยนึกว่านายผีเข้า”
“กวนตีน”
“อะๆ ไรเฟิลคนเดิมกลับมาละ...” ณิชาหัวเราะคิกคัก เมื่อแกล้งเพื่อนชายคนสนิทได้สำเร็จ
“ตกลงมีอะไรคะคุณชาย” ณิชาเอ่ยถามด้วยสีหน้าล้อเลียน
“เอาไวน์ปะ” ไรเฟิลเอ่ยถามไปเรื่องอื่น ก็ยัยตัวแสบกวนเขา จนเขาหมดความโรแมนติกจะพูดความในใจบางอย่างกับเธอไปแล้ว
“เอาก็ได้” และจากนั้นทั้งคู่ก็จิบไวน์ดื่มด่ำไปกับบรรยากาศที่โรแมนติกบนดาดฟ้าราวกับคู่รัก
“ขอบคุณสำหรับวันนี้มากๆ นะคะไรเฟิล เพื่อนสุดที่รักของเขา” ณิชาเข้าไปกอดแขนแกร่งอย่างออดอ้อนเอาใจ เมื่อไรเฟิลขับรถมาส่งเธอที่คอนโดหลังจากดื่มด่ำบรรยากาศที่ร้านอาหารสุดหรูอย่างอิ่มอกอิ่มใจ
“ฉันไม่อยากเป็นแค่เพื่อนของเธออีกแล้วณิชา” ไรเฟิลหันไปมองณิชาด้วยสายตาเป็นประกาย เขาดึงมือเล็กมาจับกุมไว้ แล้วใช้นิ้วโป้งลูบไล้บนหลังมือของณิชาเบาๆ
ณิชาเธอสตั๊นไปชั่วขณะ ตอนนี้สมองของเธอขาวโพลนประมวลผลไม่ทันกับคำพูดของเขาเมื่อครู่นี้ ‘ไม่อยากเป็นเพื่อน แล้วอยากเป็น…?’
ตอนพิเศษ 3“ไหนบอกว่าชิมแค่คำเดียว” ณิชาเอ่ยถามเขาด้วยสีหน้ายิ้มๆ“อร่อยดีว่ะ ทำอาหารอร่อยนะเนี่ย” ไรเฟิลเอ่ยชมจากใจ ก่อนที่เขาจะตักอาหารใส่ปากคำแล้วคำเล่าจนหมดจาน ส่วนณิชาก็มองคนตัวสูงกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อยด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ถึงจะพึ่งรู้จักกันเพียงแค่วันเดียว แต่พอได้อยู่ใกล้เขากลับรู้สึกมีความสุขและรู้สึกอุ่นใจ“เดี๋ยววันหลังมาฝากท้องอีก...” พูดจบเขาก็หยัดตัวลุกขึ้นจากโต๊ะอาหาร แล้วเดินไปนั่งที่โซฟาตามเดิม “นายจะกลับตอนไหนอะ...”“ยังไม่ใช่ตอนนี้ มาดื่มด้วยกันสิมา ฉลองที่เราเป็นเพื่อนกัน”“โอเคๆ เดี๋ยวฉันไปเอาแก้วก่อนนะ” ณิชาเดินเข้าครัวด้วยความดีใจที่ได้เป็นเพื่อนกับเขา ตั้งแต่เจอเขาครั้งแรกในห้องเรียน เธอก็รู้สึกถูกชะตากับผู้ชายคนนี้มากๆ เลย“รินเบียร์มาค่ะเพื่อน” ณิชาส่งแก้วของเธอให้เขาด้วยรอยยิ้มแป้น จากนั้นไรเฟิลก็รินเบียร์ให้หญิงสาว ก่อนที่ทั้งคู่จะชนแก้วเพื่อฉลองการเป็นเพื่อนกันระหว่างเขาและเธอ“เอาอีก เบียร์ขวดนี้แพง แต่อร่อยมาก” ณิชาเริ่มพูดลิ้นพันกัน เพราะเธอกระดกเบียร์เข้าปากครั้งแล้วครั้งเล่า ไรเฟิลพึ่งดื่มไปได้แค่แก้วเดียว แต่ณิชาดื่มไปแล้วสี่แก้ว ความจริงณิชาเป็นค
ตอนพิเศษ 2รถสปอร์ตบีบแตรบริเวณป้ายรถเมล์หน้ามหาลัย แต่ทว่าณิชากลับยืนนิ่ง เพราะคิดว่ารถสปอร์ตหรูคันนี้คงไม่ได้บีบแตรส่งสัญญาณเรียกเธอหรอก ไรเฟิลเลื่อนกระจกรถลง เมื่อเห็นณิชายืนนิ่งอยู่กับที่พร้อมทั้งชะเง้อคอมองรถเมล์อยู่แบบนั้น “ณิชาขึ้นรถ!!”“อ้าว...ไรเฟิล” ณิชามัวแต่ยืนอึ้งไม่ยอมขึ้นรถ เมื่อรู้ว่าเจ้าของรถสปอร์ตหรูเป็นไรเฟิล จนกระทั่งรถประจำทางบีบแตรไล่รถของไรเฟิล“ขึ้นรถมาเร็วๆ!!” ไรเฟิลตะโกนบอกณิชาอีกครั้ง ณิชาจึงรีบวิ่งไปขึ้นรถสปอร์ตอย่างเลี่ยงไม่ได้“ชักช้าเหมือนเต่า”“อ้าว...” ณิชาได้แต่ร้องอ้าว เพราะไม่รู้จะเถียงคนปากร้ายอย่างไรดี พึ่งรู้จักกันวันแรก เธอก็โดนเขาด่าว่าเป็นเต่าซะแล้ว “เธอพักอยู่กับใครที่คอนโด”“เราพักอยู่คนเดียว พึ่งขึ้นมาอยู่กรุงเทพ”“เป็นเด็กบ้านนอกเหรอ?” ไรเฟิลพูดจากวนคนตัวเล็ก เพื่อละลายพฤติกรรม เมื่อรู้สึกว่าเธอเกร็งๆ ไม่เป็นตัวของตัวเอง“เขาเรียกว่าเด็กต่างจังหวัดต่างหากล่ะ ไม่ใช่เด็กบ้านนอกซะหน่อย” ปากเล็กยู่ปากเถียง เขาพูดมาได้ยังไงว่าเธอเป็นเด็กบ้านนอก “หึ...แล้วเธออยู่จังหวัดอะไร”“โคราช...”“เห็นเขาว่ากันว่าเด็กต่างจังหวัดทำอาหารอร่อยใช่ไหม?” ปาก
ตอนพิเศษ 1 หญิงสาวร่างเล็กหุ่นดีในชุดเสื้อช็อปกระโปรงพลีตความยาวเหนือเข่า วิ่งกระหืดกระหอบเข้าตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์อย่างเร่งรีบ วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก แต่เธอก็ดันมาสายซะแล้ว เพราะเธอกะเวลาเดินทางในกรุงเทพไม่ถูก และไม่คิดว่ากรุงเทพจะรถติดหนักมากขนาดนี้ “A4401…” ปากเล็กอ่านรหัสห้องเรียนพร้อมกับนิ้วเรียวกดลิฟต์ไปที่ชั้นสี่ เมื่อมาถึงชั้นที่ต้องการ หญิงสาวก็รีบเดินไปที่ห้องเรียนตามตารางเรียนคาบแรก “งื้อ...คนอื่นเขาเข้าเรียนกันหมดแล้วอะ...” ณิชาพึมพำกับตัวเองด้วยความประหม่า เมื่อเห็นเพื่อนในคลาสเรียนนั่งอยู่กันเต็มห้อง อีกทั้งยังกำลังแนะนำตัวเองกันอยู่ด้วย ณิชาสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เพื่อลดอาการประหม่า จากนั้นเธอก็เดินไปที่ประตูห้องเรียนฝั่งด้านหน้าห้อง “ขออนุญาตค่ะอาจารย์” ณิชายกมือไหว้อาจารย์และเดินเข้าไปในห้องเรียน หนุ่มๆ นักศึกษาพากันฮือฮาตาลุกวาว เพราะพวกเขาคิดว่านักศึกษาสาวสวยคนนี้เข้าห้องเรียนผิด สวยๆ แบบนี้น่าจะเรียนที่คณะอื่นมากกว่าคณะวิศวกรรมศาสตร์ สาขาวิชายานยนต์ “เราขอนั่งด้วยคนนะ” ณิชาเอ่ยบอกคนตัวสูงเสียงเบา เมื่อมีที่นั่งว่างข้างเขาพอดี “อืม…” คนตัวสูงพยักหน้าตอบพร้
The End“คนนิสัยไม่ดี...” พริกหวานต่อว่าคิมหันต์ด้วยแววตาไม่พอใจ จากนั้นเธอหมุนตัวจะเดินออกไป แต่คิมหันต์กลับคว้าเอวบางมากอดไว้จากทางด้านหลัง“ทำอะไรกัน” พัตเตอร์เอ่ยถามเสียงเข้ม แล้วดึงพริกหวานเข้ามาหาเขา “ไม่มีอะไร พอดีฉันจะล้ม พี่คิมเดินผ่านมาพอดี ก็เลยช่วยดึงฉันเอาไว้” พริกหวานเอ่ยบอกพัตเตอร์“กอดซ้อนหลังแบบนั้นเนี่ยนะ ช่วยกันอีท่าไหนวะพริก” พัตเตอร์ทวนถามพริกหวานอีกครั้งด้วยน้ำเสียงดุ เพราะเขาไม่เชื่อที่พริกหวานเอ่ยบอกเขา“จริงเหรอเฮีย...” พัตเตอร์หันไปถามคิมหันต์ เมื่อพริกหวานไม่ตอบ“แล้วมึงเชื่อไหมล่ะไอ้เตอร์ ขนาดกูยังไม่เชื่อเลย” พูดจบคิมหันต์ก็ยกมือลูบผมสลวยของพริกหวานแล้วเดินออกไปจากตรงนั้น“โกหกเหรอวะพริก”“ก็ตามที่ฉันบอกนั่นแหละ แกรอฉันตรงนี้นะ เดี๋ยวฉันขอเข้าห้องน้ำแป๊บนึง อยู่เฝ้าฉันตรงนี้นะ ห้ามไปไหนนะเตอร์” พริกหวานย้ำพัตเตอร์อยู่แบบนั้นไม่ยอมเข้าไปในห้องน้ำสักที“เออๆ รีบไปเข้าห้องน้ำสิ กูจะรีบไปแดกเหล้า” พัตเตอร์ดันพริกหวานเข้าไปในห้องน้ำ พัตเตอร์ยืนรอพริกหวานที่หน้าห้องน้ำจนกระทั่งพริกหวานออกมาหนุ่มสาวเดินกอดกันเข้ามาในบ้านด้วยอาการเมากรึ่ม แต่ทว่าอาการเหล่านั้นแท
Chapter 85สองวันต่อมา…เมื่อแผ่นดินและอิงดาวหลับสนิท พ่อและแม่ของเด็กแฝดก็แอบหนีลูกออกจากบ้าน และขับรถมุ่งหน้าไปยังสถานบันเทิงหรูแห่งหนึ่งไรเฟิลและณิชาเดินถือของขวัญเข้ามาในคลับคนละกล่อง เพราะคืนนี้เป็นงานวันเกิดของรุ่นน้อง ซึ่งเป็นทายาทเจ้าของคลับ“สุขสันต์วันเกิดนะไอ้เตอร์ น้องพริกหวาน” ไรเฟิลยกมือตบไปที่ไหล่แกร่งของรุ่นน้องเบาๆ จากนั้นไรเฟิลก็ยื่นกล่องของขวัญให้พัตเตอร์“สุขสันต์วันเกิดนะคะน้องพริกหวาน น้องเตอร์” ณิชายื่นกล่องของขวัญให้พริกหวาน“ขอบคุณนะคะพี่ณิชา ฟอด!” พริกหวานเข้าไปสวมกอดณิชาเพื่อเป็นการขอบคุณ“ขอบคุณนะเฮีย ขอบคุณนะครับเจ๊” พัตเตอร์เขย่ากล่องของขวัญไปมา แล้วทำท่าครุ่นคิดว่าในกล่องนี้มีอะไรบรรจุอยู่“อะไรวะเฮีย ด้านในเหมือนเป็นขวด” พัตเตอร์เอ่ยถามไรเฟิล โดยที่เขายังเขย่ากล่องไม่หยุด“ยาปลุกเซ็กซ์ กูเห็นมึงชอบใช้” ไรเฟิลเอ่ยตอบกวนๆ เจ้าของวันเกิดในวัยยี่สิบเอ็ดปี“โห...เฮียนี่รู้ใจผมจริงๆ เลย คืนนี้เฮียกับเจ๊ก็ระวังตัวไว้ดีๆ เดี๋ยวได้จอดรถข้างทางอีก ฮ่าๆ” พัตเตอร์หัวเราะลั่นออกมาอย่างสะใจ“ถ้ากูถีบเจ้าของวันเกิด กูจะผิดไหมวะ” ปากหยักเอ่ยถาม แต่ขาแกร่งยกเท้าถีบสะโพ
Chapter 84รุ่งเช้า…“อื้อ!...” ณิชาเปล่งเสียงครางร้องซี้ดในยามเช้า เมื่อโดนท่อนเอ็นดันเข้ามาในร่องแคบช้าๆ จนสุดโคน “อืม~” ร่างแกร่งที่อยู่กลางหว่างขาเรียวสวยครางระงมอย่างเสียวซ่าน ไม่ว่าจะทำรักกับเธอกี่ครั้ง ร่องสวาทก็ตอดรัดแน่นไม่หยุด “พอแล้วบี๋ ง่วงนอนมากเลย” ถึงใบหน้าสะสวยเปลือกตาจะปิดสนิท แต่ทว่าปากเล็กกลับเผยอสูดปากครางไม่หยุด อีกทั้งเอวบางยังลอยเด่นตั้งรับร่างแกร่งที่สะบัดเอวสอบเข้ามาใส่ร่องสวาทอย่างถี่ยิบ ร่างแกร่งจ้วงแทงท่อนเอ็นไปทางซ้ายทางขวาเน้นๆ หนักๆ จนร่างบางบิดเร่าไปมาด้วยความซ่านสยิว“นอนไปเลย เดี๋ยวฉันขออีกน้ำ...”“ยะ...อย่ากดมันเสียว” ณิชาปัดมือสากออก เขาชอบเอามือมากดตรงหน้าท้องแบนราบ ในขณะที่เขากระแทกกระทั้นลำแกร่งเข้าใส่ร่องสวาทอย่างหนักหน่วง“ก็กดดูไงว่าของฉันใหญ่ยาวทะลุท้องหรือเปล่า” มือสากจับขาเรียวข้างหนึ่งยกขึ้น แล้วตอกอัดแก่นกายเข้าใส่ร่องแคบเน้นๆ ถี่ๆ อย่างเอาแต่ใจ“อื้อ~ เสียว!” ณิชากัดปากตัวเองแน่น อีกทั้งยังยกมือมาขยำเต้าของตัวเอง เพื่อระบายความเสียวซ่านที่ถูกเขาปรนเปรอเซ็กซ์ให้อย่างหนักจนแทบขาดใจ“บีบนมให้ณิหน่อยบี๋” มือของเธอถึงจะบีบขยำยังไงก็ไม่เสียว







