CHAPTER 3: EX-BOYFRIEND

*****RAIN*****

TWO DAYS passed like a blur for Rain, matapos niyang marinig ang masasakit na salita ng mga kaibigan ni Doc. Art tungkol sa kaniyang mama at ang mga insulto nila rito ay talagang nawalan siya ng ganang magpatuloy pa sa kaniyang buhay. Himala na nga lang na may lakas pa siya ng loob na lumabas at harapin ang mundo, gayung napa-pranning siya sa bawat taong tumititig sa kaniya sa cafe man o sa kalsada. This is issue is getting handful and harmful to both their mental and emotional health.

At ang dahilan ng lahat ng kaguluhang iyon ay hindi pa rin umuuwi buhat nang umalis ito noong nakaraang gabi. Ang sabi nito ay mag-iisip lang siya sandali but to hell! How much time does she needs to clear her mind? Weeks? Months? Forever? And if she would think about this thoroughly, would she end up in a good decision?

Imbes na lalong pang i-stress ang kaniyang sarili ay nagbukas na lang ng cellphone si Rain at sa pag-scroll sa kaniyang social media accounts niya inubos ang natitirang mga oras, habang naka-tambay sa labas ng kanilang bahay kung saan mayroong isang mesa at mga upuan. Pansamantala siyang nalibang nang padalhan siya ng mensahe ni Jackie na ang laman ay halos tungkol sa plano nitong akitin si Doc. Art, para gamitin sa binuo nitong plano.

Jack is a team player and when she wants something, she will do everything to have it. At ngayon nga ay ginagamit nito ang mga stratehiya niya sa problema ni Rain. Natutuwa siyang gusto siyang tulungan ng dalaga, only that her ways are uncomfortable this time. Something that she will never do, not in this lifetime!

But Jack is Jack, hindi pa rin ito huminto kahit pa may pinalidad na ang pasya ni Rain.

"I will make you up good, ako ang bahala. Ang kailangan mo lang ay irampa ang ganda mo sa harapan niya."— Jack

"Still a no. N-O, No!"—Rain

"And let's make your skirt a little shorter, 'yung malapit na sa singit. For sure he won't think twice anymore."— Jack

"Tsee! Magagalit si Nate."—Rain

Simple lang ang sagot ni Rain na wala namang ibang kahulugan pero labis pa rin siyang pinamulahan nang mag-reply si Jackie ng pang-aasar sa kaniya at hindi ito huminto hangga't hindi siya napapa-ngiti na halos abot na sa EDSA.

"Feeling jowa lang? Nakakahalata na kami riyan kay Nathaniel, e! Masyadong caring pagdating sa'yo. Samantalang kung makikita mo naman 'yung mga babaeng barkada niya, halos kinapos sa tela ang mga suot hindi naman niya pinagsasabihan nang malala."— Jack

Simula nang magkakilala sila ni Nate sa cafe ay maalaga at mabait na ang binata sa kaniya, madalas itong nakikinig sa kaniyang mga problema at tumutulong din. Bukod doon ay malambing din ito kung minsan sa kaniya, bagay na hindi nito ginagawa kina Jackie at Billy kaya naman tingin nila'y may spesyal sa pagitan nila ni Nate.

Mapang-asar din ito minsan pero natutuwa naman si Rain kapag nakikita niyang nasisiyahan itong binibiro siya. His happiness is her happiness too. Ganern!

Patipa pa lamang si Rain ng reply nang may isang itim na kotse ang pumarada sa tapat mismo ng kanilang gate. Hindi gaano'ng abot ng ilaw ng lamppost sa labas ang puwesto niya kaya naman hindi halatang naroon siya sa malapit. Hindi rin gaanong tanaw ang labasan, kita niya lang ang ilaw ng sasakyan kaya alam niyang nasa tapat 'yun ng gate.

Kinutuban siyang bigla sa kotse. Wala pa namang lumalabas ngunit tumatahip na ang puso niya sa kaba. Napako roon ang mga mata niya, ina-abangan ang kung sinong lalabas. Hinihiling na sana bisita 'yun ng kapitbahay, artista, pulitiko o kahit ano 'wag lang ang kaniyang mama kasama ang boss nito.

Subalit halos matumba siya sa kaniyang kinatatayuan nang lumabas sa sasakyan ang isang may katangkarang lalaki, six feet maybe? The thick shade of darkness has been hindering her to see more outside, but her intuition screams that he's Mr. Sevilla. He's her mother's boss slash her lover.

Isang kaway ang ginawa ng mama niya habang pinanonood ang pag-alis ng kotse, binaba nito ang kamay habang mariin ang hawak sa sling ng silver nitong bag. Pumihit ito para sa gate, pero si Rain na mismo ang nagbukas no'n dahilan para mamilog ang mga mata nito at pumanaw ang ngiti.

"Sino 'yun, ma?" striktong bungad dito ni Rain, tila yata nagkapalit sila ng puwestong dalawa.

"G-gising pa k-kayo?" tanong nito sa nag-aalangang tinig, kunwari nitong sinulyapan ang mamahaling relos sa pulsuhan. "Late na, ah?"

Humakbang ito papasok ng bakuran, kinuha nito mula sa kamay ni Rain ang gate para itulak na muli sa pagkaka-sarado... Ang mga sumunod nitong kilos ay mas naka-pagpatibay lang sa iniisip ng dalaga. May pagmamadali sa mga kilos ng ginang and she's diverting also their suppose topic by asking about the time and why they're not yet asleep?

"Hindi ka po umuwi kagabi?" Nanatiling naka-tayo roon si Rain habang pinanonood ang hindi magka-ugagang kilos ng kaniyang ina. "At noong isang gabi rin. Pumunta ako kina Jan, pero wala ka naman doon."

"Nagkaroon ng urgent meeting sa Manila—"

"Hindi mo man lang po kami nasabihan? The last time I checked, may cellphone naman po kayo at power bank? What happened?"

"Naging busy ako roon... marami kaming inasikaso at hindi ko na nahara—"

"Really?" Despite the commotion inside her, Rain toned down her voice as much as possible. Kita niyang pagod ang kaniyang mama, namumula rin ang mga mata nito. "Busy po saan? Sa trabaho o sa boss ninyo?"

Bumalatay ang gulat sa mukha nito, did she hit it bull's eye?

But in the way she wrinkled her forehead like she's lost, Rain can see that her mother will still play innocent over her questions once again.

"What are you talking about? Boss ko ang nagbibigay ng trabahong dapat kong gawin, his order is my job. He's the reason why I'm working in that company. Anong masama roon? "

Anong masama roon?

The tiny fire inside her flares a little more because of her mother's stupid answers. Playing innocent pa nga! Hindi naman siya na-inform na si Princess Sarah pala ang nanay niya, inosente at hindi maka-basag pinggan.

"Walang masama roon, ma. Merely do your job is fine." Huminto siya sandali habang iniisip kung paano sasabihin ang gumugulo sa isipan niya sa mas maayos na paraan... "But to do something not associated on work with your boss is not fine. Hindi tama 'yun, mam—"

"Ano bang sinasabi mo, Rain?!" Now she's raising her voice.

Siya pa talaga? It's annoying, but her mother suddenly firing at her like a defensive soldier could only mean one thing— she triggered the right button. Damn it!

"I'm deadtired from all day work, yet I chose to go home instead of sleeping in a hotel room. Tapos ito lang ang aabutan ko?! At bakit kailangan mo pang idamay ang boss ko rito, Rain? Saan mo natututunan ang mga asal mong ganiyan?"

Napa-yuko si Rain nang mahimasmasan sa galit ng kaniyang mama. It seemed that her overflowing anger drown her manners away and this happened.

"I'm sorry po." Bumagsak ang kaniyang mga mata sa lupa dahil sa labis na kahihiyan. "May gusto lang naman po akong malaman."

Wala pa rin sa ayos ang mukha nito. "Kung kalokohan na naman iyan ay tigilan mo na ako."

Akmang hahakbang na'to paalis, subalit mabilis niyang hinabol ang braso nito kahit pa muntikan na siyang masubasob sa lupa. Hindi niya iyon pinawalan hangga't hindi nasa-sagot ang katanungang matagal na niyang inaalagaan.

Kabado siyang nag-angat ng tingin, nangingilid na ang mga luha sa kaniyang mata. "May affair ba kayo ni Mr. Sevilla?"

After how many times of trying to ask her that but ended up keeping it to herself because she's scared, she finally freed the damn question. But she has to hold her horse for a little while because the answer hasn't even given yet, and her heart's still on the cliff hanging and trying to survive.

May dumaang kirot sa mga mata ng kaniyang mama nang tingnan siya nito pabalik. Hindi siya sigurado sa nakikita niya pero pakiramdam niya ay alam na niya ang sagot sa tanong. Eyes are indeed the window of everyone's soul.

"Rainzel, stop this nonsense and let me rest..." Marahas nitong binawi ang braso sa mula sa kamay ni Rain at wala nang lingon-lingon pang lumakad patungo sa loob.

Na-estatwa si Rain sa kaniyang kinatatayuan, mabilis na nagbagsakan ang mga luha mula sa kaniyang mata. Lalo pang bumigat ang kaniyang dibdib na halos hindi na siya maka-hinga pa, at ang kaniyang puso ay para bang pinipiga nang malala...

MUGTONG MULI ang mga mata ni Rain kinabukasan habang tahimik siyang naka-tulala sa labas ng kanilang bahay, halos lumalamig na ang kape sa kaniyang harapan subalit paulit-ulit pa ring bumabalik sa kaniyang isip ang naging sagutan nila ng kaniyang mama. Ang biglang galit nito, ang dumaang kirot sa kaniyang mga mata at ang pag-iwas nito sa huli niyang tanong. If it's not real, was it so hard to deny it?

But she didn't! Her mama chose to walk out like being with her suddenly went suffocating and Rain wasn't that dumb not to know what does that really mean. Well, alam naman na talaga niya simula pa noon. Masyado lang mataas ang tiwala niya sa kaniyang ina kaya't walang makasira nito.

Pero sa nangyari kagabi, hindi na niya alam pa!

The small bubble over her head bursted out when her mother's sister showed up at the front of their gate by surprise. Tumuwid si Rain ng tayo at mabilis na tinakbo ang distansya ng kanilang gate para pagbuksan ang kaniyang Tita Tin at atakihin ng yakap, mahigpit na yakap na puno ng takot.

"Tita Tin," she cried her name.

Mabilis naman nitong hinaplos ang kaniyang likod. "Rain, may nangyari ba? Bakit ka umiiyak?"

"Mama happened, tita."

Sa simpleng sinabi niyang iyon ay para bang alam na kaagad ng kaniyang tita ang kasunod nito. Maski rin kasi ang ginang ay napa-pansin ang biglang pagbabago ng kaniyang kapatid, at marahil din ay naku-kuwento ni Jan dito ang iba pa niyang nakikita sa opisina. Madalas na dito nagsusumbong si Rain kapag hindi na niya kinakaya, sinusubukan namang kausapin ng ginang ang kaniyang mama but she's too firm to listen this time.

"Nariyan ba siya?"

"Maayos na po ang kama nila nang sumilip ako kanina sa kanilang silid, hula ko po ay umalis na rin siya bago pa dumating si papa. Linggo ngayon at off sana ni mama, but she's nowhere around."

Bagsak ang balikat ni Rain nang bumaling siya sa gate kung saan tanaw ang mga naglalakad sa kalsada na marahil ay patungong galaan o sa simbahan. Iyon din sana ang plano ng dalaga since off niya naman ngayon, kaso lang sa nangyari kagabi ay nawalan siya ng lakas at gana.

"Maybe she's at the comfrort of Mr. Sevilla's arms again?" That idea pooled her eyes more, the pain keeps on striking her chest. "Nakita ko po sila kagabi, tita. Magkasama silang dumating, sakay ng itim na kotse. Dalawang gabing wala si mama, ni text ay hindi ito nagpadala at nang tanungin ko siya ay nagalit lang siya at tumakas."

Nang mabasag ang kaniyang tinig ay mabilis siyang dinaluhan ng kaniyang tita, niyakap siya nito habang inaalalayan patungo sa balkonahe ng kanilang bahay. Sandali siya nitong pinakalma bago nito basagin ang katahimikan sa malalim na tikhim.

"Ang akala ko'y tapos na ang lahat sa kanila noong makasal ang mama at papa mo, at isilang ka," bigo nitong panimula. "Ang akala ko'y tanggap na nila ang kinahinatnan ng dati nilang relasyon."

Dala ng pagtataka ay napa-ahon si Rain mula sa bisig ng kaniyang tita. "A-ano pong ibig niyong sabihin, tita? M-may past sila ni Mr. Sevilla?"

Ilang segundo siyang tinitigan ng kaniyang tita na para bang tinitimbang kung sasabihin ba nito ang nasa isip o hindi? Ilang buntong-hininga't tumango rin ito tsaka umayos ng upo sa bangko.

"Ex-boyfriend ng mama mo si Alexis."

Mata naman ngayon ni Rain ang namilog nang husto kasama ng labi niyang maaari nang pasukan ng daan-daang langaw.

Tila namingi siya sa narinig. "T-totoo po ba iyan, tita?"