บทที่ 6

มื้อเย็นของวันนั้น น้ำมนต์ทำอาหารง่ายๆ

ทั้งสองทานอาหารไปพลางดูโทรทัศน์ไปพลางอย่างสบายใจ อากาศข้างนอกย่ำแย่ลงเรื่อยๆ น้ำมนต์ไม่ชอบสภาพอากาศครึ้มฟ้าครึ้มฝนเช่นนี้เลย เพราะทุกครั้งที่ห่าฝนเทลงมา ท้องฟ้าจะถูกปกคลุมไปด้วยเมฆทะมึนบดบังแสงสว่าง ซึ่งน้ำมนต์เกลียดความมืดเป็นที่สุด

ก่อนหน้านี้ น้ำมนต์ใช้เวลากว่าสองชั่วโมงเพื่อเกลี้ยกล่อมให้พ่อของคุณใสใจเย็นลง โดยอ้างว่าคุณใสจะมานอนเป็นเพื่อนน้ำมนต์ เพราะแม่ของน้ำมนต์ไม่อยู่บ้าน มันเป็นเรื่องปกติ หลายครั้งที่น้ำมนต์ไปนอนบ้านคุณใสตอนเด็ก ทุกครั้งที่แม่ของเขาออกไปทำงาน ก็ได้บ้านคุณใสนี่แหละที่ช่วยดูแล ที่บ้านนั้นมีห้องส่วนตัวสำหรับน้ำมนต์เลยด้วยซ้ำ

"ฉันว่านายกลับบ้านไปขอโทษคุณลุงเถอะนะ" น้ำมนต์พยายามโน้มน้าวอีกครั้ง

คุณใสชำเลืองมองขณะหยิบขนมขบเคี้ยวเข้าปาก

"ไม่" คุณใสปฏิเสธเสียงแข็ง แก้มของเขานูนป่องราวกับเด็กง้องอน "นายพูดเองว่านอนได้"

"แต่วันนี้ฝนตก แล้วคุณลุงก็เป็นคนกลัวเสียงฟ้าผ่าด้วย" น้ำมนต์พยายามอธิบาย "นายไม่ควรทิ้งท่านไว้คนเดียว"

"ทำเป็นพูดดี ตัวเองไม่กลัวหรือไง?"

กลัวสุดๆ เลยล่ะ

น้ำมนต์พยายามทำใจดีสู้เสือ อย่างน้อยเขาก็ไม่ควรทำให้คุณลุงลำบาก

"ต่อให้ฉันกลับไป ฉันก็ไม่นั่งปลอบใจป๊าหรอกนะ เมื่อก่อนตาแก่นั่นชอบใช้ลูกไม้นี้เพื่ออ้อนแม่ สุดท้ายเลยติดเป็นนิสัยไปเอง...เพราะงั้นเขาไม่เป็นไรหรอก"

"ถึงงั้นก็เถอะ..."

"ที่สำคัญ ถ้าฉันไป นายจะทำยังไงกับหมอนั่น"

คุณใสพยักหน้าไปทางหน้าต่าง ห่างออกไปนอกรั้วบ้าน ปรากฏร่างโปร่งของดวงวิญญาณที่แสนคุ้นเคย ชายไร้ใบหน้าคนนั้น

น้ำมนต์หลบสายตาเมื่อร่างนั้นเงยหน้าขึ้น

ชายคนนั้นมักจะยืนอยู่หน้าบ้านของน้ำมนต์ในช่วงพระอาทิตย์ตก แม้ร่างนั้นจะไม่เข้ามารบกวน แต่นั่นกลับทำให้น้ำมนต์รู้สึกว่าทุกๆ วันของเขาจะต้องพบเจอกับเรื่องโชคร้าย น้ำมนต์เคยพยายามหาทางไล่ชายคนนั้นไปหลายต่อหลายครั้ง แต่มันก็ไม่เป็นผล สุดท้ายชายไร้หน้าก็ตามน้ำมนต์ไปทุกที่ ไม่ต่างจากเงาตามตัว

เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กนั่งคอตก ใบหน้าห่อเหี่ยว คุณใสจึงถามย้ำอีกครั้ง

"อยากให้ฉันกลับจริงหรือ?"

เวลาล่วงเลยผ่านไป สายฝนยังคงถาโถมอย่างต่อเนื่อง ท้องฟ้าปกคลุมไปด้วยความมืดในยามราตรี ภายในห้องนอนคับแคบ เหนือเตียงนอนเล็ก ร่างของชายหนุ่มสองคนนอนเบียดเสียดกันดูแล้วน่าอึดอัด

น้ำมนต์ถูกคุณใสโจมตีด้วยอ้อมกอดหมี ใบหน้าของร่างเล็กกลายเป็นสีเขียวเพราะกำลังจะขาดอากาศหายใจตาย

น้ำมนต์พยายามแงะแขนของคุณใสอย่างยากลำบาก

"ฉันกลัวความมืด" คุณใสกระชับอ้อมกอดพลางกระซิบที่ข้างหูของน้ำมนต์ "ไหนจะเสียงฟ้าร้องอีก"

"นั่นมันฉันต่างหากที่กลัว"

"แล้วถ้าผีตนนั้นเข้ามาล่ะ โอ๊ยแค่คิดก็กลัวจะแย่"

"ก็บอกว่านั่นมันฉันต่างหากที่กลัว!"

คุณใสหัวเราะชอบใจ ไม่มีทีท่าจะปล่อยน้ำมนต์ให้เป็นอิสระ

"เพราะงั้นไงเลยขึ้นมานอนด้วย สำนึกถึงความใจดีของฉันซะสิ"

"ฉันไม่ใช่เด็กที่นอนคนเดียวไม่ได้นะ" น้ำมนต์ตัดพ้อ

"อะไรนะ จะให้ฉันเรียกพี่สม (ผีประจำบ้านคุณใส) มาอยู่เป็นเพื่อนแทนหรือ? "

น้ำมนต์สะดุ้งเฮือก เอื้อมมือไปปิดปากคุณใส

"หะ หะ ห้ามเรียกนะ!"

คุณใสเลิกคิ้ว

"งั้น...หอยทากน้อย นายจะเลือกพี่สมหรือว่าฉันล่ะ?"

"คุณใส เลือกคุณใส" น้ำมนต์ตอบแทบจะในทันที

"ก็แค่นั้น"

คุณใสจับน้ำมนต์พลิกตัวลงนอนอีกครั้งและโอบกอดร่างเล็กจากด้านหลัง

"เป็นเด็กดีแล้วนอนซะนะ"

อันที่จริงน้ำมนต์ก็อยากจะทำให้ได้อย่างนั้น ติดอยู่ตรงที่ท่านอนของคุณใสค่อนข้างกินที่ และเตียงขนาด 3.5 ฟุต ก็เล็กเกินกว่าที่จะนอนสองคน ดังนั้นทั้งสองจึงต้องนอนตะแคงข้างและเบียดเสียดกันพอสมควร

ไม่นานนักเสียงลมหายใจของคุณใสก็ดังสม่ำเสมอ น้ำมนต์จึงเข้าใจว่าคนข้างกายผล็อยหลับไปแล้ว

เหลือเชื่อจริงๆ ที่คุณใสสามารถนอนหลับในสถานการณ์เช่นนี้ได้

แม้ในห้องจะเปิดแอร์เย็นพอสมควร น้ำมนต์ก็ยังรู้สึกร้อนรุ่มไปทั้งตัว บวกกับลมหายใจของคุณใสที่รินรดหลังคอขาวของน้ำมนต์ ยิ่งทำให้หัวใจของร่างเล็กแทบจะกระโดดออกมาจากหน้าอก

ภายใต้ความเงียบสงัด หัวสมองของน้ำมนต์เผลอคิดถึงคำพูดของหลินซีเมื่อกลางวัน เขาพยายามไตร่ตรองและทำความเข้าใจความหมายของคำว่า ‘คบ’ ของหลินซี

‘ความรัก’ เป็นหนึ่งในสิ่งที่น้ำมนต์แทบไม่เข้าใจ เนื่องจากที่ผ่านมาเขาไม่มีพ่อ ไม่มีญาติสนิทคนใดมาเยี่ยมเยือน มีเพียงแม่และพ่อของคุณใสที่คอยดูแล ทั้งสองท่านแสดงออกอย่างเพื่อนสนิทที่บริสุทธิ์ใจ ความรักที่แม่มอบให้น้ำมนต์ก็สุดแสนจะอ่อนโยน เมื่อเทียบกับการแสดงออกที่ก้าวร้าวและคุกคามของคุณใส การกระทำของเขามันออกจะดูเหมือนการเล่นสนุกของเด็กเสียมากกว่า

"นายชอบฉันหรือเปล่านะ?" น้ำมนต์พึมพำ

ความหัวอ่อนและไม่เสพสื่อแนวผู้ใหญ่ทำให้น้ำมนต์คิดไม่ตก

ร่างเล็กที่นอนไม่สุขได้แต่ดิ้นไปมา ไม่รู้ตัวเลยว่าตนกำลังถูกจ้องมองในความมืด

นัยน์ตาของคุณใสมองการกระทำของร่างเล็กโดยไม่พูดอะไร

ด้วยความมืดและความเงียบ ทำให้คุณใสได้ยินสิ่งที่น้ำมนต์พึมพำอย่างชัดเจน ทว่าเขาไม่ได้โต้ตอบใดๆ ยังคงแสร้งหลับต่อไป การแสดงออกของคุณใสมันชัดเจนอย่างที่หลินซีว่า น่าแปลกใจด้วยซ้ำที่น้ำมนต์ไม่เข้าใจการกระทำเหล่านั้น แต่จะโทษหอยทากน้อยก็ไม่ได้ ตั้งแต่เด็กคุณใสชอบแกล้งน้ำมนต์ นั่นจึงทำให้น้ำมนต์มักเข้าใจว่าทุกๆ การกระทำของคุณใสคือการกลั่นแกล้งอย่างช่วยไม่ได้

คุณใสควรรู้สึกหงุดหงิดที่คนตรงหน้าไม่ทันสังเกตถึงความรู้สึกของตน ทว่าด้วยเหตุผลบางประการกลับทำให้คุณใสคิดว่าโชคดีแล้วที่น้ำมนต์หัวช้าเกินกว่าจะเข้าใจ เพราะหากคนตัวเล็กเอ่ยถามขึ้นมาจริงๆ เขาคงไม่สามารถให้คำตอบที่ชัดเจนได้เป็นแน่

น้ำมนต์นี่โง่จริงๆ คุณใสคิดในใจ ขณะเดียวกันก็รู้สึกว่าตัวเองโง่และไม่เอาไหนเช่นกัน...