บทที่ 10

ฉันมองหน้าเขาอย่างกระสับกระส่าย จะให้เชื่อที่พูดมาก็แปลกแล้ว เจอกันครั้งแรกก็ปล้นจูบฉันไปแบบหน้าตาเฉย แล้วจะให้ฉันสบายใจได้งั้นเหรอ

“ไม่ ฉันจะกลับ!”

“กลับไปหาคนที่ยิงเหรอน่ะเหรอ”

ฉันชะงักงันเพราะคำพูดแทงใจของเขา นึกอยู่นานกว่าจะจำชื่อได้ ....คลื่น หรือเปล่านะ?

“อย่างน้อยก็ให้ฉันขอบคุณที่เธอช่วยชีวิตเถอะนะ” คลื่นยกหลังมือขึ้นสัมผัสแก้มฉันเบาๆ ท่าทีอ่อนโยนของเขามันทำให้ฉันเชื่องเหมือนแมวขี้ตื่นที่เวลาโดนปลอบประโลมแล้วจะยอมอยู่นิ่งๆ อย่างเชื่อฟัง ฉันก็ไม่ต่างกัน

ฉันพูดอะไรไม่ออก ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้ทำหน้ายังไง พอลองคิดๆ ดู ริกกี้ก็ไม่ได้ดีกับฉันทำไมฉันต้องยึดติดกับเขาด้วย

ส่วนคลื่น....ฉันเดาไม่ออกว่าเขาคิดอะไรอยู่แต่คลื่นก็ไม่ได้ทำร้ายฉัน ถึงท่าทางเป็นมิตรของเขาจะน่ากลัวอยู่ลึกๆ ก็เถอะ ฉันพยักหน้าตอบรับไปแบบไม่รู้ตัว

รถวิ่งออกจากเส้นทางลงเขาเงียบๆ แต่ภายในใจฉันกลับรู้สึกไม่สงบ หันไปมองด้านหลังอย่างสับสน ฉันคิดถูกหรือคิดผิดที่ขึ้นรถมากับคลื่น ศัตรูของริกกี้ มันสังหรณ์ใจแปลกๆ เหมือนฉันทำบางอย่างที่ไม่ถูกต้องลงไป

คลื่นขับรถเข้ามาที่รีสอร์ตแห่งหนึ่งห่างจากจุดแข่งรถก่อนหน้านี้พอสมควร ฉันหันไปมองหน้าเขาอย่างตื่นๆ ไม่เห็นเขาเคยบอกก่อนสักคำว่าจะพาฉันเข้ารีสอร์ต นี่มันไม่เหมือนอย่างที่คิดเอาไว้หนิ

“นายจะทำอะไรคลื่น พาฉันมาที่นี่ทำไม”

“ฉันค้างที่นี่” เขาตอบเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่ ทั้งๆ ที่ฉันร้อนใจขนาดนี้

“ไม่ใช่! ฉันอยากรู้ว่านายพาฉันมาทำไม”

“หือ? อ้อ.... ฮ่าๆ ใจเย็นน่า ฉันไม่ใช่พวกรีบร้อนแบบนั้น อีกอย่าง.... เธอน่ะเจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอที่รัก”

ห๊ะ เมื่อกี้หมอนี่ว่าไงนะ เขารู้ว่าฉันเจ็บ? ไม่ๆ ที่ฉันตะลึงคือคำที่คลื่นใช้เรียกฉันต่างหาก ‘ที่รัก’

“ฉันไม่ใช่ที่รักนาย!”

ฉันตวาดใส่คลื่นอย่างไม่พอใจ ก้มลงมองหน้าอกตัวเองอย่างไม่ตั้งใจก่อนจะเหลือบเห็นเลือดแดงๆ ทะลุเนื้อผ้าออกมา

...นี่มัน ฉันไม่รู้ตัวสักนิดว่าเลือดออกตอนไหน มันเจ็บๆ หน่วงๆ ตลอดเวลานั่นแหละฉันเลยไม่ได้ใส่ใจ ไม่คิดว่าจะมีอะไรร้ายแรง

“เบาๆ ไม่ต้องตะโกนก็ได้เดี๋ยวเจ็บ ที่ฉันพาเธอมาที่นี่เพราะมันเหมาะ เธอน่าจะอยากทำแผลและพักผ่อนเอาแรงดีกว่านั่งรถยาวๆ กลับกรุงเทพจริงไหม”

ฉันฟังนิ่งๆ ที่คลื่นพูดมาก็มีเหตุผล ฉันรู้สึกผิดที่มองเขาในแง่ร้ายไปหน่อย คลื่นจองบ้านพักหลังใหญ่เอาไว้ มีห้องครัวเล็กๆ ห้องนั่งเล่นกับห้องนอนแยกกันออกเป็นสัดส่วน ฉันแอบโล่งใจที่ข้างในมีห้องนอนสองห้อง ไม่งั้นได้ปวดหัวอีกแน่

พออยู่คนเดียวฉันก็รีบมานั่งลงตรงโต๊ะเครื่องแป้ง จ้องตัวเองในกระจกซึ่งโทรมมาก ผมก็ไม่ได้หวีปล่อยยาวพัวพันกันยุ่งไปหมด ฉันเอามือสางผมลวกๆ ให้เข้าที่เข้าทาง ก่อนเปิดเสื้อดูแผล ผ้าปิดแผลถูกย้อมไปด้วยสีแดง เทปกาวที่ติดยึดกับผิวหนังลุ่ยล่องแล่ง มันคงเขยื้อนตอนฉันนั่งเกร็งอยู่ในรถริกกี้ตอนลองเส้นทางบนเขานั่นแหละ ไม่ก็เป็นตอนที่ฉันยื้อยุดฉุดกระชากกับเขาที่หน้าบ้าน ฉันทำหน้าเหยเก มองผ้าที่จะหลุดแหล่ไม่หลุดแหล่อย่างทำอะไรไม่ถูก ฉันไม่กล้าดึงผ้าออกเพราะทำใจมองแผลสดๆ ของตัวเองไม่ได้ จะแปะเข้าไปก็ไม่กล้าจับ

ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูทำฉันสะดุ้งเฮือก

“คะนิ้ง.... เปิดประตูหน่อย ฉันเอากล่องปฐมพยาบาลมาให้”

ฉันนิ่งเงียบแป๊บหนึ่งก่อนลุกมาเปิดประตูให้เขา คลื่นมองใบหน้าซีดๆ ของฉันอย่างเป็นห่วง

“รู้สึกไม่ดีเหรอ”

“คือ.... ฉันกลัวแผลตัวเอง”

“ทำไม ให้ฉันดูได้ไหม?”

ฉันกับคลื่นมองสบตากันนิ่งอยู่พักหนึ่ง จนแน่ใจว่าเขาไม่ได้มีเจตนาร้ายฉันจึงพยักหน้าฝืดๆ “อะอืมม”