Chapter 4

Yareli's POV

KASAMA ko ang magkakapatid at alam kong gusto nilang magtanong sa akin kung bakit umiiyak ako kanina nang makita ako ni Efraim, pero hindi ko pa kayang ikuwento sa kanila ang lahat na si Juancho ang dahilan kung bakit patuloy akong nasasaktan. Hindi na nila kailangan pang malaman iyon dahil kahit masakit ay tatanggapin ko na lang na hinding-hindi ako magugustuhan ni Juancho.

Nailibot ko na ang magkakapatid sa bukirin ng mga Steffano at alas-kuwatro na ng hapon nang matapos kami. Marahil ay nagtataka na si Inay kung bakit hanggang ngayon ay hindi pa ako umuuwi kaya magpapaalam na ako sa kanila na uuwi na ako.

"Kailangan ko na pa lang umuwi, baka kasi hinahanap na ako ni inay sa bahay. Kailangan ko pang magsaing." sabi ko.

"Ihahatid ka na namin pauwi." nakangiting alok ni Grant.

Sa kanilang limang magkakapatid ay si Grant ang masayahin at palaging nakangiti. Hindi halata sa itsura niyang may pagka-badboy. Malaki kasi ang katawan niya at mukhang palaging nag-gi-gym.

"Nako! Hindi na kailangan. Malapit lang naman-"

"We insists. Gusto rin naming makita kung saan ka nakatira." sabi ni Amir.

Wala na akong nagawa kundi ang sumang-ayon. Tutal ay magkakaibigan na rin kami ay hinayaan ko na lang sila na ihatid ako sa bahay namin.

Habang naglalakad kami ay bigla akong inakbayan ni Grant. Hindi ko na siya napigilan sa ginawa niya dahil wala naman sigurong malisya ang ginagawa niya. Mabait siya at natural lang siguro ang pagiging malambing niya.

"I don't want to leave this place anymore." sabi ni Irvin sa gitna ng paglalakad namin. Parehong nakalagay ang mga kamay niya sa likod ng kanyang ulo habang lumilinga sa paligid.

"I never thought I'm going to love San Felicidad." saad naman ni Grant nang nakangiti.

Napangisi si River sa sinabi nina Irvin at Grant at nanatiling tahimik. Kahit masayahin at palaging nakangiti si River katulad ni Grant ay napansin ko na tahimik lang siya katulad ni Efraim. Sa kanilang magkakapatid daw ay siya ang panganay at tumatayong kuya. Hindi naman siya tinatawag na kuya ng mga kapatid niya dahil ayaw niya. Hindi naman daw kasi nalalayo ang edad niyang 24 sa mga ito.

Nang makarating kami sa tapat ng bahay ay saktong lumabas sa loob ng bahay si Kuya Yasewah at nakita niyang kasama ko ang magkakapatid. Kaagad siyang lumapit sa amin at nginitian si River.

"Nandito pala kayo, River. Kumusta na?" bati ni Kuya Yasewah kay River.

"I'm good. In-invite pala namin si Yareli na mag-breakfast sa mansyon kasama sina Tito Vicente at Tita Josefina bilang pasasalamat sa pagtulong ninyo sa amin na ayusin ang kotse ko. Yayayain ka sana namin na makisalo kaso ay nasa trabaho ka raw," sabi ni River.

"Gano'n ba? Pasensya na at hindi ako nakasama. May trabaho kasi ako sa bayan at alas-tres na ng hapon ang uwi ko." paumanhin ni Kuya Yasewah.

"Okay lang 'yon, bro. At least nakasama naman namin 'yong kapatid mo." Pagsingit ni Irvin na kaagad siniko sa tagiliran ni Amir. Napangiwi si Irvin sa ginawa ni Amir at tinitigan ito nang masama.

Namula ako sa sinabi ni Irvin habang si Kuya Yasewah naman ay natawa.

"Mabuti naman kung gano'n. Pumasok muna kayo sa bahay. May nilutong binignit si Inay. Kumain kayo ng meryenda." paanyaya ni Kuya Yasewah at pinapasok niya sa loob ng bahay namin ang magkakapatid.

Walang angal na pumasok sila sa loob ng bahay at sinundan na lang namin si Kuya Yasewah hanggang sa makarating kami sa maliit naming dining room.

Nilibot nang tingin ng magkakapatid ang kabuoan ng bahay namin at mukhang ngayon lang sila nakapasok sa ganitong klaseng bahay. Naupo kami sa upuan na may mahabang lamesa na gawa sa kahoy. Hindi na ako pinakilos ni Kuya Yasewah at siya na ang nag-asikaso sa amin.

Nilagay niya sa gitna ng lamesa ang isang malaking kaserola na may ginataan. Siya na rin ang naglagay ng mga mangkok at kutsara sa lamesa.

"Kuha lang kayo, masarap 'yan dahil luto ni Inay." nakangiting alok ni Kuya Yasewah.

Tumango ang magkakapatid at nag-umpisa na silang kumuha ng ginataan sa kaserola. Bagong luto ang ginataan at umuusok pa ito. Kitang-kita ko sa mukha ng magkakapatid na mukhang hindi sila kumakain ng ginataan at parang ngayon lang sila nakakita ng ganitong klaseng pagkain.

"Is this some kind of soup?" tanong ni Amir habang pinagmamasdan ang ginataan sa mangkok niya.

"Parang gano'n na rin, 'yon nga lang ay mas malagkit at matamis 'yan." sagot ni Kuya Yasewah at nag-umpisa na rin magsalin ng ginataan sa mangkok niya, at pagkatapos ay nilagyan rin ang mangkok ko. Nagpasalamat naman ako.

"There's also banana and circle jelly here. I think it taste delicious." sabi ni Grant at nag-umpisa nang kumain.

Mukhang nasarapan siya sa ginataan dahil nagpatuloy na ang pagsubo niya kahit mainit pa ito. "Woah! I didn't expect this is actually so good!" natutuwang sabi ni Grant.

Inumpisahan na rin kainin ng iba pa niyang magkakapatid ang binignit at katulad ni Grant ay mukhang nagustuhan nila ang lasa.

"Mabuti at nagustuhan n'yo." nakangiting sabi ni Kuya Yasewah.

"We never eaten this kind of food before so it's very unusual to us." sabi ni Amir na mauubos na ang ginataan na nasa mangkok niya.

"Kung gusto n'yo palaging makakain ng ginataan, pumunta lang kayo dito sa bahay." sabi ni kuya.

"We will." sabi ni River at nginitian ako pagkatapos.

"Yareli! Nandito ka ba--"

Napalingon kami sa nagsalita at nakita ko si Ronnie na tila napahinto nang makita ang magkakapatid.

"Ronnie, ikaw pala." sabi ko at tumayo mula sa pagkakaupo ko para lapitan siya.

Namalik-mata lang ba ako nang makitang biglang sumama ang tingin ng magkakapatid kay Ronnie?

"Ah, nagluto kasi si nanay ng paksiw na isda. Pinapabigay lang niya 'to para may ulam daw kayo mamayang gabi." sabi ni Ronnie at iniabot sa akin ang hawak niyang container ng ice cream na may lamang ulam.

Kinuha ko ito at nagpasalamat. "Siya nga pala, mga pamangkin sila nina Governor Vicente at Madam Josefina." pakilala ko kay Ronnie sa magkakapatid at itinuro ko sila.

Mukhang nabigla si Ronnie sa sinabi ko pero hindi kalaunan ay tinanguan niya ang mga ito. "Ako nga pala si Ronnie, kaibigan ako ni Yareli. Ikinagagalak ko kayong makilala." bati niya at nginitian ang magkakapatid.

Hindi nagsalita ang magkakapatid at nanatiling tahimik at patuloy pa ring kumakain. Mukhang napahiya si Ronnie at muli siyang bumaling sa akin.

"Sige Yareli, aalis na pala ako." alanganin niyang sabi at kaagad umalis nang hindi pa ako nakakasagot sa sinabi niya.

Umupo na lang ulit ako sa lamesa at nag-isip. Bakit mukhang hindi gusto ng magkakapatid na ito si Ronnie? Mabait si Ronnie at friendly rin pero siguro ay hindi pa palagay ang loob nila rito dahil hindi pa nila ito lubusang kilala.

Pagkatapos naming kumain ay nagpaalam na sila River na aalis na. Ipinakilala sila ni Kuya Yasewah kay Inay at si Inay naman ay tuwang-tuwa sa magkakapatid dahil mabait at magalang raw ang mga ito. Kasalungat sa naging reaksyon nila kanina nang makita si Ronnie.

"Yareli, can I get your number to contact you?" tanong ni Grant.

Tumango ako at nang inilabas niya ang cellphone niya at iniabot sa akin ay isinulat ko sa contacts ang number ko.

May cellphone akong Nokia na de keypad na nabili ko sa halagang 500 pesos sa bayan. Wala pa akong pambili ng mamahaling cellphone dahil kapos rin kami sa budget. Mas uunahin ko pa ang gatas at diaper ni Jingjing kaysa ang bumili ng mamahaling cellphone na touch screen. Ang mahalaga lang sa akin ay may pantawag at pan-text akong magagamit.

"Ito na." nakangiti kong inabot kay Grant ang cellphone niya matapos kong ilagay ang number ko.

"Thanks, Yareli." sabi niya at itinago na sa bulsa ng suot niyang pantalon ang cellphone.

"Paano po, aalis na kami." magalang na paalam ni River kay inay.

"Mag-iingat kayo, hijo, ah? Pakisabi rin kina Governor Vicente at Madam Josefina na salamat at inimbitahan nila sina Yareli at Yasewah na makisalo ng agahan sa inyo." sabi ni Inay na nakangiti nang malawak.

"Makakaasa po kayo." sagot ni River.

Nang maihatid namin sa labas ng bahay ang magkakapatid at nakaalis na ang mga ito ay nakangiti pa rin si Inay.

"Nakita ko na ang magkakapatid na iyon noong mga bata pa lang sila nang dumalaw sila dito sa San Felicidad. Sabi ko na nga ba at lalaki silang mga guwapo at matitipuno. Masuwerte ang babaeng kanilang iibigin." nakangiting sabi ni inay.

"Nagpunta na po sila dito noong mga bata pa lang sila? Pero bakit hindi ko po sila nakita noon?" tanong ko.

"Nasa ospital ka noon dahil inaatake ka ng hika mo. Si itay mo ang nagbabantay sa'yo sa ospital nung mga panahon na iyon." sagot ni Inay.

Tumango ako. Sakitin kasi ako noong bata pa lang ako at palaging na-o-ospital. Mabuti na lang at ngayon ay hindi na ako gaanong nagkakasakit dahil iniiwasan ko na ring masyadong mapagod at magpaka-stress sa pag-aaral ko.

Pumasok na si inay sa loob ng bahay para tingnan si Jingjing at kaming dalawa na lang ni Kuya Yasewah nang naiwan.

"Magaan ang loob ko kay River, Yareli. Sana siya ang maging unang nobyo mo." sabi niya dahilan para manlaki ang mga mata ko.

"K-Kuya, ano bang pinagsasabi mo diyan? Bakit mo kaagad naiisip 'yan?" nautal kong tanong.

Nginitian lang ako ni Kuya Yasewah at pumasok na ito sa loob ng bahay.

Naiwan akong pulang-pula ang buong mukha. Hindi ko alam pero sobrang lakas ng tibok ng puso ko nang dahil sa sinabi niya.

***

Irvin's POV

NANDITO kaming apat na magkakapatid kasama si Juancho sa entertainment room ng mansyon at nag-iinuman. Si Amir ay hindi na naman nakisali sa amin at nagkulong sa loob ng kuwarto niya dahil kasama namin si Juancho at hindi sila kahit kailan na nagkasundo.

"Bakit mukhang masayang-masaya yata kayo ngayon?" nakangising tanong ni Juancho habang nagsasalin ng alak sa baso niya.

"You know what, cous? I thought going here in this province is a worst decision for me but I'm wrong. Very very wrong!" umiiling na sabi ni Grant habang nagve-vape.

"Why changed of heart all of a sudden?" Juancho asked Grant.

Sumandal si Grant sa couch. "That Yareli girl, I'm very interested with her. Sa lahat ng mga babaeng nakilala ko sa Maynila ay kakaiba siya sa lahat. Fuck! I think I already like her." Ginulo ni Grant ang buhok niya at bumuntonghininga.

Hindi nakaimik si Juancho sa sinabi ni Grant. Si Efraim naman na tahimik na umiinom ay nakatingin nang mariin kay Juancho at mukhang may malalim itong iniisip.

"She's kind and precious. Hindi namin alam kung bakit umiiyak siya kanina. I don't know but I don't like to see her cry." I said.

Nasasaktan rin ako noong makita ko kaninang umiiyak si Yareli. Kung sinoman ang nagpaiyak sa kanya ay hindi niya deserve ang isang katulad ni Yareli. Walang dapat magpaiyak at manakit sa kanya. Masyado siyang mabait para gag*hin nang kung sinoman.

"What do you mean? Talagang interesado kayo sa babaeng 'yon?" tanong ni Juancho at tumawa ng mahina.

"I think we like her." sagot ni River na ikinagulat ni Juancho.

"R-Really?"

Tumango si River habang pinapaikot ang yelo na nasa loob ng baso.

"There's something in her we can't forget and resists. It looks like she's single too, so we will do everything to be closer with her. Right, Efraim?" nakangiting sabi ni River at tinapik ang balikat ni Efraim na nasa tabi niya.

Hindi sumagot si Efraim pero tinitingnan pa rin nito nang mariin si Juancho.

Napalunok si Juancho bigla. "Well, if you like that girl then okay--"

"We like her and she's ours. If some guy might regret everything he did and try to steal her away from us, we will not allow that, Juancho. Never." seryosong sabi ni Efraim kay Juancho na parang may ipinapahiwatig.

Hindi na muling nagsalita si Juancho at tahimik na lang itong uminom. Napapansin ko ang ilang beses niyang paglunok at parang kinakabahan ito.

"Where's your girlfriend, by the way? Bakit hindi mo man lang i-invite dito sa mansyon para makilala namin?" I asked Juancho.

"She's busy right now." sagot ni Juancho. Tumango ako.

Nang matapos kaming mag-inuman ay kaagad nagpaalam si Juancho na magpapahinga na. Nang makaalis siya ay kaming apat na magkakapatid na lang ang naiwan sa entertainment room.

"Do you think he knew Yareli?" tanong ni Grant.

"I guess so? We need to find out the truth." mariing sabi ni River.

Juancho, we are not dumb. We know you knew Yareli more than us.