EP 06 | ขยับความสัมพันธ์

ปัจจุบัน

"คิดอะไรอยู่ครับ" อาคินเหลือบมองน้ำหวานที่หันมองนอกหน้าต่างพักใหญ่ คำถามของเขาทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมาในรถ "เบื่อเหรอ?"

"เปล่าค่ะ ตกลงว่าเราจะไปไหนกันเหรอคะ"

"ถ้าบอกตอนนี้...มันก็ไม่สนุกสิครับ"

คนพี่ตอบปนขำแต่สายตาที่มองมาทางน้ำหวานเต็มไปด้วยความลึกลับ เธอไม่เคยมองออกเลยว่าสายตาของเขากำลังสื่อสารอะไร

สำนวนไทยที่บอกว่า ดวงตาคือหน้าต่างของหัวใจ สงสัยจะใช้ไม่ได้ผลกับคนตรงหน้าเธอ

"อดทนรออีกนิดไหวมั้ย" มือหนายกขึ้นวางบนศีรษะเล็กอย่างเอ็นดู เขาทำราวกับว่ากำลังสอนเด็กน้อยอย่างเธอให้รู้จักรอคอย "แต่ก่อนที่จะไปถึงที่นั่น...ผมมีเรื่องอยากจะถามคุณ"

"เรื่องอะไรคะ"

น้ำหวานเอียงคอถามด้วยความสงสัยในขณะที่เขาเลื่อนมือออกจากศีรษะลงมาจับมือเรียวของเธอเอาไว้แทน หัวใจดวงน้อยเริ่มเต้นผิดจังหวะอีกครั้ง 

"คุณคิดยังไงกับเรื่องเมื่อคืน" สายตาจริงจังของเขาทำให้น้ำหวานนั่งนิ่งไม่กล้าขยับ มือที่จับกันกระชับแน่นมากกว่าเดิม "คุณอยากให้มันเป็นแค่ความผิดพลาด...หรือมากกว่านั้น"

ในสมองคิดทบทวนถึงฉากเร่าร้อนเมื่อคืนอีกครั้ง แน่นอนว่าครั้งแรกที่เจอเธอไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับเขา แค่เขาสะดุดตาและทำให้เธอรู้สึกแปลกๆเท่านั้น แต่เมื่อเหตุการณ์มันเป็นแบบนี้จึงทำให้เธอเกิดความสับสน

"คือ...ฉันไม่รู้ว่าจะต้องตอบยังไงดีค่ะ"

"ผมอยากรู้...ความรู้สึกของคุณจริงๆ"

สำหรับเขาแล้วตอนนี้น้ำหวานเธอเป็นผู้หญิงที่เขาสนใจมาก จะเรียกว่าชอบเธอมากกว่าที่เคยรู้สึกกับใครเลยก็ว่าได้แต่เขาบอกกับตัวเองว่ามันยังคงเป็นแค่ความชอบเหมือนเวลาที่เขาเห่อของใหม่ก็เท่านั้น

"แล้วคุณหมอคิดยังไงเหรอคะ ถึงเราจะเมาแต่หวานคิดว่าหมอน่าจะมีสติมากกว่า ทำไมหมอถึงเอ่อ..." อ้ำอึ้งเล็กน้อย เธอไม่แน่ใจว่าควรจะพูดออกไปดีหรือเปล่า "ถึงทำแบบนั้นต่อ"

ความเงียบเข้าปกคลุมภายในรถอีกครั้งระหว่างที่อาคินกำลังจอดติดไฟแดง เขาถอนหายใจเบาๆก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแต่ก็แฝงไปด้วยความจริงจัง

"ผมขอโทษที่ทำอะไรโดยไม่ได้ถามความสมัครใจของคุณก่อน แต่ผมไม่ได้รู้สึกเสียใจ"

เขาตอบกลับไปตามตรงเพราะต่อให้ย้อนเวลากลับไปได้เขาก็มั่นใจว่าตัวเองจะทำเหมือนเดิมแม้สายตาของเขาจะเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดโดยไม่รู้ตัว

"เพราะผม...ชอบคุณ"

ก็ตอนนี้เขาชอบเธอจริงๆ แต่ในอนาคตจะพัฒนาไปได้มากแค่ไหนเขาก็ไม่รู้เพราะที่ผ่านมาเขาไม่เคยชอบใครได้เกินสามเดือนเลยสักคน เขาก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าความรู้สึกของตัวเองมันจะไปสุดที่ตรงไหน

คำสารภาพของเขาทำให้น้ำหวานชะงักไป ในสมองของเธอมีแต่ความสับสนวุ่นวายเต็มไปหมดไม่คิดว่าเขาจะพูดความรู้สึกออกมาตรงๆแบบนี้ เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะตอบกลับไป

"งั้น...ฉันขอเวลาทำความรู้จักตัวตนจริงๆของคุณหมอได้มั้ยคะ คิดว่าน่าจะใช้เวลาไม่นานหรอกค่ะ"

น้ำหวานมองอีกฝ่ายด้วยสายตาจริงจังไม่ต่างกัน สัญญาณไฟเขียวทำให้อาคินละสายตาจากเธอหันกลับไปมองถนนหนทางข้างหน้าอีกครั้ง

คำตอบของเธอทำให้เขาค่อนข้างแปลกใจ ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่น แล้วเขาเปิดโอกาสให้ใกล้ชิดขนาดนี้คงจะรีบเรียกร้องให้เขารับผิดชอบแต่น้ำหวานกลับขอเวลาทำความรู้จักกับตัวตนของเขาก่อน

แม้จะดูเป็นผู้หญิงอ่อนโยนแต่ก็มีความเด็ดขาดในตัวเองไม่น้อย

"ได้ครับ ผมจะรอวันที่คุยเปิดใจให้ผม"

อาคินส่งยิ้มกว้างพลางบีบมือที่จับกันอยู่เบาๆ ยิ่งเธอตอบแบบนี้มันยิ่งทำให้เขารู้สึกอยากเอาชนะใจเธอให้ได้ 

"เราควรจะเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้คุยกันดีมั้ย"

"เปลี่ยนเป็นอะไรคะ"

"ผมจะแทนตัวเองว่าพี่ แล้วคุณอยากแทนว่าอะไร"

"เอ่อ...หวานค่ะ น่าจะถนัดที่สุดแล้ว"

"แล้วพี่เรียกว่าเราได้มั้ย"

"เอาที่พี่หมอถนัดเลยค่ะ"

น้ำหวานส่งยิ้มให้บางๆ ความเงียบเข้าปกคลุมรถอีกครั้งแต่คราวนี้เธอไม่ได้รู้สึกอึดอัดเหมือนแรกๆ เขาทำให้บรรยากาศในรถดูผ่อนคลายลง

"ใกล้จะถึงแล้ว พร้อมมั้ยครับ"

รอยยิ้มบางๆของเขาทำให้เธอเผลอยิ้มตามไปด้วย ดวงตากลมโตก้มลงมองมือที่จับกันไม่ยอมปล่อยของเขา

เอาวะ! ลองดูสักตั้ง

"ตัวพร้อม ใจพร้อมค่ะ"

น้ำหวานตอบปนขำพลางส่งยิ้มให้ ในเมื่อเธอตั้งใจจะศึกษาเขา เธอก็อยากให้เขาได้เรียนรู้ตัวตนจริงๆของเธอเช่นกัน

คนพี่หลุดหัวเราะเบาๆอย่างชอบใจ เขาชะลอรถก่อนจะเลี้ยวเข้าไปในทางลูกรังเล็กๆที่สองข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่ น้ำหวานหันมองรอบๆด้วยความแปลกใจ หวังว่าคุณหมอคงจะไม่หลอกให้เธอตายใจแล้วฆ่าหมกป่าหรอกนะ

"เรามาถึงแล้วครับ Welcome to my world"

แสงไฟจากหน้ารถสาดส่องไปยังบ้านพักตากอากาศหลังใหญ่ น้ำหวานมองด้วยความตื่นตะลึงไม่คิดว่าชานเมืองจะมีบ้านสวยขนาดนี้ตั้งอยู่แถมยังหลบสายตาผู้คนอีกด้วย

"สวยจังค่ะ บ้านพี่หมอเหรอคะ"

เอ่ยถามโดยที่ดวงตาเป็นประกายยังคงจดจ้องไปยังบ้านหลังใหญ่ ในสมองมีแต่คำว่าสวยเต็มไปหมด ทั้งดีไซน์ โทนสีและการจัดแต่งสวนเล็กๆบริเวณบ้าน

"ใช่ครับ เป็นที่ที่พี่ชอบมาพักผ่อน เวลาที่ต้องการหนีจากความวุ่นวาย"

อาคินตอบกลับไปตามตรงเพราะนอกจากจะเรียนหมอแล้วบางครั้งเขายังต้องเข้าประชุมร่วมกับพี่สาว แพทย์หญิงเอญา ตั้งเจริญกิจสกุล มือหนาดับเครื่องยนต์ก่อนจะหันมามองคนน้อง

"ลงไปกันครับ อากาศข้างนอกดีมากๆ" ร่างสูงเปิดประตูลงจากรถก่อนจะเดินอ้อมไปอีกฝั่งแล้วเปิดประตูให้น้ำหวาน "พี่รับรองว่าเราต้องชอบที่นี่"

แสงจันทร์สาดส่องลงมายังบ้านพักตากอากาศ ทำให้สถานที่แห่งนี้ดูโรแมนติกขึ้นมาทันที หญิงสาวรู้สึกเหมือนตัวองหลุดเข้าไปในโลกอีกใบ โลกที่เงียบสงบและเป็นส่วนตัวของเขา

"พี่หมออยู่ที่นี่กับใครเหรอคะ"

เสียงหวานเอ่ยถามในขณะที่เจ้าตัวกวาดสายตามองไปรอบๆอีกครั้ง จู่ๆก็รู้สึกชอบที่นี่จนอยากจะอยู่ตรงนี้นานๆ

"จริงๆเป็นบ้านของครอบครัวครับ ส่วนใหญ่พี่อยู่คนเดียวแต่บางทีก็มีแมวจรผ่านมาบ้าง"

อาคินหัวเราะเบาๆก่อนจะเอื้อมมือมาจับมือเรียวอีกครั้งและพาเดินไปตามทางเดินที่ปูด้วยหิน 

"คืนนี้ก็มีแค่เราสองคนครับ" ร่างสูงชะงัก ก่อนจะหันมองหน้าน้ำหวานด้วยสายตาที่ซ่อนความซุกซนเอาไว้ไม่มิด "หรือว่าเราอยากให้มีคนอื่นอยู่ด้วย"

ถ้าตอบว่าใช่! เขาจะตลกเธอไหมนะ อย่างน้อยถ้ามีแม่บ้านหรือใครอยู่บ้างเธอจะได้ไม่ฟุ้งซ่านถึงเรื่องเมื่อคืน

"ที่นี่เห็นดาวชัดจัง"

น้ำหวานเลี่ยงที่จะตอบคำถามโดยการเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าแทน แสงดาวระยิบระยับทำให้เธอส่งเสียงพึมพำออกมาเบาๆอีกครั้ง

"สวยมากๆเลย"

แม้จะรู้ว่าเธอหลบเลี่ยงคำถามแต่เขาก็ยังคงยิ้มก่อนจะก้าวเข้าประชิดร่างบาง ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงจนลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดต้นคอของเธอ ก่อนจะกระซิบข้างหูอย่างแผ่วเบา

"สวยจริงๆ...แต่ไม่สวยเท่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าพี่หรอก"