Chapter 5

#Many Mistresses

“I hope you will change your mind soon, Andrea. Kasi alam mong hindi ako papayag sa paghahamon mo na makipag-divorce sa akin, I’m giving you enough time to think.” Malakas niyang ibinagsak ang baso sa lamesa, na ikinalundag ng katawan ko dala ng gulat. “At sa oras na buo na ang desisyon mo, tiyaka mo ako ulit kausapin tungkol sa bagay na ito. Kasi kung sigurado ka na talagang makikipaghiwalay ka sa akin, sunod nating paglabanan ang custody for Gian.”

Umakyat na sa second floor si Mike habang ako ay naiwan sa living room na nanginginig pa rin ang katawan. I don’t know if it’s because of the weather tonight, o baka dahil nahaluan na ng nerbyos ang emosyon ko… kasi sa katunayan, hindi ko rin inaasahang darating ako sa punto na muling hahamunin ng divorce ang asawa ko. I was, perhaps, so impulsive earlier. 

“Abot sa kwarto ko ‘yong pagsisigawan n’yo kanina, ma…” Naupo sa tabi ko si Gian at yumakap sa baywang ko. “Clueless ako kung anong pinag-aawayan n’yo ni Papa, but hopefully maayos po kaagad.”

“Of course.” Nilunok ko lahat ng lungkot na nararamdaman ko, just to make sure when I faced my son, he won’t see his mother dealing with a huge relationship problem. “Anak, kung anuman ‘yong napakinggan mo kanina… just… don’t think about it. Don’t bother asking me why we’re fighting earlier. Normal naman sa mga magkakarelasyon na mayroon silang pinag-aawayan o hindi pinagkakasunduan. Parte ‘yon ng buhay, and… let’s say a struggle for us na kailangan naming malampasan din nang magkasama to enable our relationship, at the same time, be stronger.”

“Pero hindi naman kayo maghihiwalay ni Papa, ‘di ba?”

Naiwan lang ang sarili ko na nakangiti, ngunit hindi ako agad nakatugon. Paano ko naman kasi magagawang sagutin ‘yong tanong ni Gian, e maski ako hindi ko rin kayang i-assure kung hanggang kailan na lang ba ang kayang itagal ng bisa ng kasal namin ni Mike. 

“Walang gano’n na mangyayari, okay? And even so, one thing I can assure to you… kami ng papa mo ay mananatiling nasa tabi mo. Ipinanganak ka na kapiling mo kami ng papa mo, and I can assure you na hanggang sa ikasal ka, kami ng papa mo… magkasama kaming a-attend sa kasal ng unico hijo namin.” Marahan kong isinandal ang ulo ni Gian sa balikat ko para kahit papaano sa oras na lumandas ang luha sa mga mata ko, hindi niya ‘yon nakikita. “Kung saan o kanino mo man napakikinggan ang mga ‘yan, ‘wag ka makinig, okay? Focus on yourself and on our family. All else is noise.” 

If I really need to tell lies, I’ll do it. Hangga’t kaya kong mapagtakpan kay Gian ang mga problemang kinahaharap ko, gagawin ko. As much as possible, ayokong maging si Gian ay ma-absorb ‘yong bigat at stress na nangyayari sa pamilya niya… to the point that he can no longer focus on his studies. 

Labas siya dapat sa away namin ng tatay niya.

—

“I know, Jazz…” I heaved a long sigh as soon as I arrived at the meeting place where I met Jazz, my new friend since this year. “Kaso ‘yong litrato kasi na ipinakita mo sa akin, magkaiba ‘yong mukha roon sa babaeng nakita kong humalik sa pisngi ni Mike no’ng araw din na nagpa-check-up sa akin ‘yong babae.” 

Suddenly, our conversation paused dahil dumating ‘yong waiter para hingin ang order naming dalawa. Pancake at choco latte ang akin, and si Jazz ay sinabi na rin doon sa waiter ang kanya.

“What if hindi pala iisa ang kabit ng mister mo? Paano kung marami?” 

Natawag ko lahat ng santo na kilala ko after Jazz telling her suspicions. Jusko, ‘wag naman sanang gano’n. ‘Yong iisang kabit, hindi ko nga kinakaya. Gagawin niya pang mas marami sa isa?

“You think kaya magkaiba ‘yong mukha ng nakita mo sa nakita ko, ibig sabihin dalawa sila?”

“Hindi nga malabong maging tatlo o apat.” 

Bumulong na ako ng mura sa isip ko. Kasi iniisip ko pa lang na what if totoo itong mga suspetsya ni Jasmin tungkol sa asawa ko, parang gusto ko na lang sumuko o hayaang gumuho na ang mundo ko. Nawawalan na ako ng lakas na lumaban. Feeling ko wala na akong dahilan para hindi ituloy ‘yong pakikipag-divorce ko kay Mike if mapatunayan ko man na marami pala siyang kabit.

Fvck.

“All of those, of course, were all pure suspicions. Wala pa rin naman tayong hawak na matibay na ebidensya na magtuturong dalawa o tatlo ‘yang babaeng nilalaro ng asawa. What you can do now is to be an observant.” 

Dumating na rin ‘yong order naming foods, at ‘yong choco latte agad ang kinuha ko para inumin. Although mainit, pero naging tubig na lang ‘yon para sa akin. 

“This would be a different flavor I would dare to taste. Sana makalabas ako rito nang buhay, Jazz.” 

Tinungga ko na lamang ‘yong kape sa kawalan habang nagpapalipas pa ako ng twenty minutes bago ako dumiretsyo sa ospital. Maaga kasi akong umalis sa bahay kanina kasi nga naisip kong abalahin si Jazz na kitain ako ngayong araw due to lot of questions my mind is trying to find answers since yesterday. 

“Humihingi na ako agad ng tawad sa iyo kung nagsimula tayong maging close no’ng araw na nag-send ako sa iyo ng stolen pic ng asawa mo na may kasamang babae. I feel like… ang chismosa ng dating ko sa iyo,” Jasmin bit her lips as she spluttered. 

“But I appreciate your effort in reaching me out and sending those pictures. Without your initiation, baka hanggang ngayon ay nananatiling tanga ako at nagbubulag-bulagan na niloloko na pala ako ng asawa ko, hindi ko pa rin alam.” I showed her how my smile becomes bitter.

Kagaya ng nabanggit ko kanina, new friend ko si Jazz. Nagkakilala kami sa internet, and ang pinaka naging dahilan talaga kung bakit kami naging close is because she’s the one that gave me reasons na magduda sa asawa ko. She also provided some proof, e. ‘Yong mga pictures. If not because of her efforts, malamang ngayon ay sarado pa rin ang utak sa katotohanan. 

“Let’s just hope na… mali tayo.” Inabot ni Jazz ang kamay ko tiyaka niya ako nginitian. “Bakas sa mga mata mo na mahal na mahal mo ang asawa mo. So, I really hope our suspicions turn out to be wrong.”

—

Papasok na ako ng elevator nang may makabangga akong babae, tila nakikipag-unahan pa sa akin sa pagpasok doon. Nalaklag tuloy ‘yong jacket na itim na nakasampay kanina sa balikat niya. So, yumuko ako para kunin ‘yon at iabot sa babae-

“Thank you-” Nang makita niya ang mukha ko, ngumiti siya sa akin. “Ikaw pala ‘yan, Doc Andrea.” 

Pinanood ko siyang pumasok sa loob ng elevator at ako na ang sumunod. Kaming dalawa lang naman ang tao; habang siya ay inaayos ang pagkakasampay ng jacket sa balikat niya.

“What a nice jacket.” 

“Oo, doc. Bigay sa akin ng boyfriend ko.”

Mas lalong sumama ang timpla ng mukha ko. Kasi ngayon… mukhang alam ko na ang totoong dahilan kung bakit nawawala sa drawer ni Mike ‘yong jacket na ibinigay ko sa kanya bilang regalo no’ng birthday niya.

“Have you already told him about your condition?” 

“Uh… hindi pa rin, doc.” 

Hinarap ko siya. “What are your plans, Miss?”

“Eloise.”

“So, Eloise… What are your plans? Forever mong itatago sa kanya ang tungkol sa baby n’yong dalawa?” I tried my very best to not sound like nanghihimasok ako sa buhay nilang dalawa. “Or if you’re planning something else, I hope hindi krimen ‘yang nasa utak mo.”

“That’s the reason why I’m preparing my passport.” Agad siyang umiwas sa akin ng tingin. “Kasi sa ibang bansa, hindi ilegal itong gagawin ko.”