YJ Corporation, that company is one of the top Corporation here in the Philippines. Hindi ko parin lubos maisip na sa unang subok ko ng paga-apply sa bansang ito ay magkakaroon kaagad ako ng pagkakataong makapag-trabaho, I guess may katiting na awa pa saakin ang nasa itaas.
And now,
I, Veronica Kim from South Korea just moved here in the Philippines and got a job as a secretary, found a nearest and cheapest apartment. Nakakatakot dahil masyado akong sinuswerte baka mamaya ay may kapalit na matinding kamalasan ang swerteng ito.
"Hello Ineng, Ikaw ba yung bagong titira doon sa tenth floor?"
"Ah, opo... hello po, nice to meet you" nakangiting bati ko sa ale na nakasabay ko sa elevator.
Bitbit ko pa ang malaki kong bag, ngayon lang ako nagkaroon ng pagkakataong mag lipat ng mga gamit, sinagad ko kasi ang pag-stay ko sa hotel na pansamantala kong tinuluyan. Sayang bayad na hanggang 6 pm kaya 5:40 ako nag check out.
Nang bumukas ang elevator ay nagpaalam na ako sa ale, sa 11th floor pa pala siya. Yumuko ako habang papasara ang pinto.
'she's nice, weird ba kung aabutan ko siya ng small gift o rice cakes? ganon rin ba rito kapag bagong lipat?'
Nagmamadali na akong maglakad para makapasok sa unit dahil gusto ko na talagang humiga at magpahinga.
Pagpasok ko ay ibinaba ko kaagad ang bag ko at malayang ibinagsak sa kama ang katawan. Naramdaman ko na ang bahagyang pagbigat ng talukap ng mga mata ko nang magulat ako sa pagtunog ng phone ko senyales na mayroong tumatawag.
Sino naman ang tatawag sa akin, kakapalit ko palang ng number.
Pagkabukas ko samut-saring mura ang naibulong ko nang makilala ang boses at mukha ng caller.
'nakalimutan kong patayin ang data ko, natawagan nila ako gamit ang social media'
Kailangan ko ba talaga silang makausap ngayon? Ayoko muna silang marinig o makita. Pero they're still my parents, I can't just ignore their calls. Ugh! Bakit ba ako ganito? Deserve naman nilang hindi galangin pero hindi ko magawa-gawa.
Sinagot ko ang tawag pero pinanatili ko iyong naka-camera off para boses lang niya ang maririnig ko, nang sa ganon.... kahit papaano ay mabawasan ang sakit at puot na nararamdaman ko para sakaniya, para sakanila.
"Nasaan ka? Sinabi ng Nanny mo na isang linggo ka ng hindi umuuwi? Bakit nawawala daw ang passport at mga dokumento mo Veronica?" sigaw nito sa kabilang linya.
Nakatitig lang ako sa kisame, sanay na ako sa malakas at pasigaw niyang tono sa tuwing kinakausap ako. Akala ko nga noon, lahat ng anak ay ganito kausapin ng mga magulang nila.
"Bakit hinahanap mo pa ako? Mom didn't even make a fuss kahit isang linggo na akong nawawala Dad." walang ka gana-gana kong sagot, napapikit ako nang makarinig ng tunog ng nabasag sa kabilang linya.
Binato nanaman niya ang baso niya ng alak na madalas niyang ginagawa kapag galit siya.
"Nasaan ka? I told you! Just wait! Kailangan mo ba talagang gawin to? Ikakasal na kami ng Tita Avon mo bukas tapos malalaman kong nawawala ka? Dagdag ka pa sa problema! Kung hindi ka hinanap ng walang kwenta mong Ina, ibahin mo ako sakaniya! Umuwi ka, ngayon na!" nanggagalaiti nitong sigaw, nailayo ko ang phone ko sa tainga ko.
"Yun naman pala, ikakasal kana bukas. You don't have to worry about me anymore , dagdag problema lang ako, just go with your new wife and children, mamuhay kayo ng masaya, wala na akong pakialam." narinig ko pa ang sigaw niya bago ko mapatay ang tawag.
My dad is a Filipino and my mom is Korean. Simula ng magkaisip ako nasaksihan ko na ang iba't-ibang away nila bilang mag-asawa, hindi nila mahal ang isa't-isa... nagpakasal lng sila dahil nabuo daw ako. Kaya matindi ang galit saakin ng Mom ko at ni Dad narin.
Kasalanan ko ba yun? Hindi ko naman ginusto na ipanganak sa mundong to. Kung ayaw pala nila sa isa't-isa bakit hinayaan nilang magbunga ang kalokohan nila? Bakit hinayaan nila akong mabuhay kung araw-araw lang pala nila isusumbat saakin ang kasalanang hindi naman ako ang may gawa?
Hindi ko maintindihan ang mga taong nagkakaanak tapos sasabihin hindi sinasadya. Mga iresponsableng tao na walang kontrol sa mga sarili.
Sa sobrang stress ay hindi ko na nagawa makatulog katulad ng plano ko, gusto ko nalang uminom para mawala narin muna sa utak ko ang boses nilang dalawa.
Namalayan ko nalang nakarating at nakapwesto na ako sa bar malapit sa tinutuluyan ko.
"Isang bucket" order ko sa waiter pagkaupo ko sa bakanteng pwesto.
Pinapanood ko lang ang mga sumasayaw habang naghihintay. Napailing ako nang makita ang isang lalaki, tatlo-tatlo ang nakapulupot na babae sa katawan nito.
Napatagal ang panonood ko sa kanila, nagulat ako at agad nag-iwas ng tingin nang magsalubong ang mga mata namin.
Pagkarating ng alak ay doon na ako nag-focus, gusto kong makalimot. Alam kong sakit lang ng ulo ang idudulot nito, pero kahit sa maikling sandali lang gusto ko munang ipahinga ang puso ko sa sakit.
—
Lumipas ang oras na halos hindi ko na napapansin ang magkahalong ingay ng mga taong nagsisigawan kasabay ng malakas na tugtugan.
Nararamdaman ko na rin ang sobrang hilo epekto ng kalasingan pero hindi yun naging dahilan para itigil ko ang pag inom.
Pero nang tangkain ko nang ilapat sa labi ko ang bote ng alak, bigla nalang may kamay na humablot noon saakin.
"Ano ba?" sigaw ko at galit na lumingon.
"Stop, you're drunk." napakunot ang noo ko dahil sa malalim at barito nitong boses.
Pilit kong inaninag ang mukha niya ngunit wala na akong makita dahil sa sobrang pagkahilo. But, I have a hunch that it's him.
"Ikaw yung lalaking may tatlong babae kanina no? bakit ka andito? You want me to be your number four?" napangiti ako nang iangat ko ang tingin ko sa mukha niya.
"Don't smile like that Sir, I'm weak to cute guys"
I don't know what happened to me... dala siguro ng alak kaya ang lakas ng loob kong magbitaw ng ganitong mga salita.
Nagulat ako nang maramdaman ang kamay nitong humahaplos sa bewang ko. Nakagat ko ang ibabang labi ko, halos masakop ng malaking kamay niya Ang buong bewang ko. Napaigtad ako nang bigla niyang pisilin yon.
"Ahh-" nagugulat ko siyang tiningnan.
"Stop it," mariing sabi ko, kasalukuyan ng nalalasing sa bawat haplos niya.
"You want me to stop?" he asked huskily na mas lalong naghatid ng kakaibang kiliti sa puson ko.
No. This can't be! hindi tama to, sumumpa ako na hinding-hindi ako papatol sa lalaking hindi ko asawa at hindi ko mahal. Ayokong makatulad sa mga magulang ko, ayokong magkamali katulad nila.
Naaninag kong tumayo ang lalaki sa harap ko, sa gitna ng hita ko.
"A-ano ba..." reklamo ko nang sakupin ng kamay niya ang hita kong nakabandera dahil sa maikling bestida.
"You're so soft..." napatingala ako sa panginginig nang ibulong niya yon sa tainga ko.
"H-hey..." walang lakas ang tulak ko sakaniya nang bigla siyang dumiin pa sa gitna ng mga hita ko.
Napalunok ako nang maramdaman ang bukol ng pantalon niya nang bigla siyang gumalaw.
"Look at me softy" he gently touched my chin and the next thing I know... we're kissing.
Nakabukas ang mga mata ko kaya nagkaroon ako ng pagkakataong malapitang makita ang mukha ng lalaki. His face is so close to mine, napapikit ako nang maamoy ang tamis at tapang ng alak na ininom niya, and his tongue inside my mouth... is sweet.
"Ha–" hingal ko nang pakawalan niya ang labi ko.
He's still touching my lips and holding my waist, dinig ko rin ang bilis ng paghinga niya.
"You are breathtaking" he said, nagtataka ko siyang tinitigan.
Talagang breathtaking, halos malagutan na ako ng hininga sa lalim ng mga halik mo.
"You... we're my first kiss. I've never been in a relationship before, so I don't really know how to kiss tapos sasabihin mo breathtaking?" hindi ko na alam, hindi ko mapigilan ang bibig ko sa pagsasalita.
"Pfft. Stop frowning." hinaplos niya ano noo ko.
"You're being all cute and feisty, it's making me want to take you home." napapikit ako nang haplusin niya ang pisngi ko.
"No one's ever done this to me before." biglang labas ng mga salitang yun sa bibig ko, walang pang kahit sino ang gumawa ng ganito saakin.
I don't have someone, no one loves me... wala kahit isa. My family was never the touchy-feely type, ni hindi ko na nga maalala kung kailan ko ba sila huling nayakap. Ngayon lang ako nakaramdam ng kakaibang kalinga galing sa iba.
"Could you play with me? I... just want to be held for a little while." mahina at nahihiyang bulong ko.
"Damn." dinig kong bulong niya bago sunggabang muli ang labi ko.
Napapikit ako at mabilis na napakapit sa braso at damit niya, mas mabilis at agresibo ang paraan ng paghalik niya ngayon' kumpara kanina. Mariin akong napapikit nang maramdaman ang lalong paglalim ng halik niya, masakit... pero may kakaibang sarap sa sakit na pakiramdam na yon.
"W-wait hmm—" binitawan niya ang labi ko at mariing ipinagdikit ang noo namin.
Pareho kaming naghahabol ng hininga. Nataranta ako nang dampi-dampian niya ng halik ang leeg ko, mabilis kong hinawakan ang kamay niyang nasa loob na rin ng suot ko dress.
"We can't do this ahh–here." halos dumugo na ang labi ko dahil sa pagkaka-kagat ko dito nang maramdamang kalabitin niya ang Ibaba ko.
Napatingin ako sa bar counter at mas lalo pang pinag initan ng mukha nang makitang napapatingin na sa amin ang mga staff. Napansin siguro niya ang tinitingnan ko kaya maingat niya akong inalalayan pababa sa mataas na upuan.
"Let's get out of here." tumango ako at walang pagdadalawang isip na kumapit sa braso niya para lumabas ng bar.
—
Nagising ako sa malakas na tunog ng alarm ko. Nang maalalang ngayon ang first day of work ko ay mabilis pa sa alas kwatrong bumangon ang katawan ko.
"Aray!" d***g ko nang makaramdman ng sakit mula sa balakang at gitna ko.
Napahawak rin ako sa ulo ko ng panandaliang dumaan ron ang sakit. Oo nga pala, uminom ako kagabi. Naparami siguro kaya—oh my god.
Kaliwa't kanan kong tiningnan ang buong paligid.
"N-nasaan ako?" nagsisimula na akong mataranta.
Mas lalong nanlaki ang mga mata ko nang makita ang mga nagkalat na damit sa sahig . Nagbaba ako ng tingin sa suot ko, manipis na puting kumot lang ang tanging tumatakip sa buong katawan ko.
Nasambunutan ko ang sarili ko nang maalala ang lalaking kausap ko kagabi sa bar.
"Baliw, baliw ka Veronica." mahina kong pinukpok ang ulo ko sa sobrang inis.
No matter how much the alcohol influenced me before, I've never done this kind of thing!
Nilingon ko ang lalaking nakatalikod saakin at mahimbing pa ang tulog.
"This is nuts. I just had a one night stand with this stranger. Nababaliw na talaga ako!"
Galit na galit ako sa mga magulang ko dahil sa aksidenteng ginawa nila kaya ako nagbunga. Sumumpa akong hindi magiging gaya ni Mom, sumumpa ako na gagawin lang ang bagay na to sa asawang mamahalin ko.
Pero ano tong ginawa ko? Paano... paano kung mag bunga rin ang pagkakasala kong to?
"No.. hindi pwede." naiiyak akong umiling ng umiling.
"Hey, are you alright?" napaatras ako nang bigla siyang tumayo at hawakan ako.
"H-hey..." nag-angat ako ng tingin sakaniya.
"Hm?" casual nitong hinintay ang sasabihin ko.
Matagal nanatili ang tingin ko sa mukha niya.
His alluring brown eyes, pointed nose, and that cocky little smirk on his pink lips is... sexy.
"If you don't stop staring at me, I'll assume you want another round." he smirked and licked his lips as he looked at me.
"Ang harot mo." inis kong sagot sa kanya na mahina niya lang tinawanan.
Muling natahimik ang pagitan naming dalawa, walang nagsasalita. Hindi ko alam kung anong reaksiyon niya, kung anong nararamdaman niya pero base sa pangisi-ngisi niya kanina ay mukhang sanay na siyang magising sa kama na may kasamang babaeng hindi kilala.
Samantalang ako sa sobrang kaba at taranta ko ay hindi ko na alam ang dapat maging reaksyon ko. Dapat ba akong sumigaw? Tumakbo palayo? Hindi ko alam kung anong dapat gawin.
Lumingon ako muli sakaniya, nagulat pa ako nang makitang nakatingin pala siya sa direksyon ko.
"I'm not a contraceptive user, did you use protection on me last night?" kinakabahan at naiilang kong tanong.
"Ofcourse, I always use— fvck." nakita ko kung paano mamutla ang mukha niya nang magbaba siya ng tingin sa ilalim ng kumot.
Hinalungkat niya rin ang bedside table, trash can, sahig at kama pero walang bakas ng plastic. Nanlumo na ako kaagad nang mapagtantong hindi siya' gumamit ng proteksyon.
Kung pagbabasehan ang gulo ng kama, ang matinding sakit ng balakang at gitna ko... hindi lang isa o dalawa o tatlong beses na may nangyari sa amin.
Pero, hindi pa naman' sigurado kung may mabubuo. Kung meron doon ko nalang iisipin kung anong pwedeng gawin.
Ngayon kailangan kong pumasok sa trabaho, ngayon ang unang araw ko.
"Aalis na ako." mahinang paalam ko sakaniya.
Patayo na ako ng kama nang hilahin niya ang kamay ko. Paglingon ko sakaniya ay lugmok pa rin ang mukha at balikat niya.
"Huwag kang mag-alala hindi kita ipapakulong." tinapik ko pa ang braso niya.
Nagtataka siyang nag angat ng tingin saakin, maya-maya lang ay natawa. Tsk. ang pogi.
"I know you won't. But, I'm sorry..."
"Huh?" iginild ko ang ulo ko nang di maintindihan ang sinabi niya.
"I'm sorry for not using protection. I swear it's the first time I've forgotten to use it! I'm not sure how, but I always have it whenever I have a girl in bed. I'm not sure why I didn't use some last night. " nakayuko at sincere nitong paumanhin.
"Ayos lang. Pareho tayong may kasalanan sa nangyari kagabi. " hindi lang naman' siya ang may mali, ako rin.
Hinayaan ko ang sarili kong malunod sa alak at magpadala sa bugso ng damdamin.
"So? We're good?" tumango ako, muling sumeryoso ang mukha niya.
Naramdaman ko ang bahagyang pagpisil niya sa palapulsuhan ko. Bakit ba kung umasta siya ay parang guilty or kinakabahan siya? As if naman, sa naaalala ko kagabi ay napakarami niyang na kalong babae.
Kaya bakit kung umasta siya ngayon ay parang unang beses niya ito?
"Paano kung may mabuo?" kumabog ng malakas ang dibdib ko sa naging tanong niya.
"H-ha?" bingi-bingihan kong tanong sakaniya. Tumaas ang isang kilay nita kasabay ng mas lalong pagka-seryoso ng mukha.
"Hindi yun mangyayari ano ka ba. S-sige na, kailangan ko ng magbihis." nagmamadali akong bumaba sa kama lakad takbong magtungo sa banyo.
Pagkasara ko ng pinto ng banyo ay doon na magkakasunod na nagbagsakan ang mga luha sa mga mata ko. Hindi ko alam kung gaano ako katagal umiyak sa loob ng banyo, paglabas ko naabutan ko parin siyang inaantay ako habang nakaupo sa kama.
"Pasensya na natagalan ako." paumanhin ko, iniiwasang humarap sa kanya.
Ayokong mapansin niya ang pamamaga ng mga mata ko dahil sa labi na pag iyak.
"Wait for me, ihahatid na kita." malalim at seryoso nitong bili bago pumasok sa loob ng banyo.
Bakit kailangan pa kitang antayin? As if naman na kailangan pa naging magkita pagkatapos ng araw na to.
Kahit nandidiri ay nagmamadali kong isinuot ang amoy alak kong damit. Nang matapos dinampot ko na ang bag ko at lumabas ng kwarto ng hotel.
Napapangiwi pa ako sa bawat hakbang ko dahil sa hapdi. Mabuti at pagkababa ko ay mabilis lang akong nakasakay.
Habang papalayo ay muling bumalik sa ala-ala ko ang mukha niya... he's kind at mukha namang disente siyang tao, pero sana.... hindi na tayo muli pang magkita.
