Chapter Two

                   LATE na nga ako ng limang minuto nang makarating ako sa unibersidad. Mabuti na lang at late na rin dumating ang aming professor kaya naman wala na akong dapat na alalahanin pa.

Tahimik akong naupo sa aking upuan. Nagpalinga-linga ako sa paligid at hindi ko man lang nahagilap ang aking kaibigan'g si Stacey.

Bigla akong nakaramdam ng lungkot. Tanging siya lang kasi ang kaibigan ko simula pa no'ng first year ako at hanggang ngayon na malapit na akong gumraduate.

Tinatamad kasi akong makisalamuha sa iba lalo pa't wala naman akong kalayaan sa buhay. Ayoko rin'g dumating sa puntong pati ang mga kaibigan ko ay idamay ni dad sa galit niya saakin.

Sunud-sunod na pag buntonghininga ang ginawa ko matapos sumagi sa isip ko ang mga bagay na iyon.

Balak ko sana'ng lumabas muna saglit ng silid na iyon. Ngunit, eksaktong pagtayo ko ay siya naman'g pagdating ni Stacey.

"Uy friendship, sorry na-late ako. Dumaan kasi ako sa plastic surgeon doctor ng ate ko. Hmm...wala pa ba si sir?" ani Stacey habang inilalapag sa upuan ang kanyang mga gamit.

"Wala. Mabuti naman at dumating ka na. Akala ko, absent ka eh." Nakangusong sambit ko.

"Gaga! Hindi ako aabsent. May quiz tayo ngayon eh." Dagdag pa nito.

Hindi agad ako nakakibo. Nawala talaga sa isip ko ang tungkol sa quiz na iyon. Kaya hindi man lang ako nakapag-review.

"Oh, ba't natahimik ka diyan? Hindi ka ba nag-review?" muling usisa ni Stacey.

Nakasimangot akong umiling.

"Bakit na naman? Hmm...let me guess, sinaktan ka na naman ng dad mo?" patuloy na pangungulit nito, dahilan upang mas lalo lang akong matahimik.

"Silence means yes." Nakairap na sambit pa nito. "Hay naku, papakopyahin na lang kita. Alam kong mas lalo ka lang sasaktan ng dad mo kapag nalaman niyang mababa ang score mo sa quiz."

Malungkot akong ngumiti. Kapagkuwa'y yumakap ako sa kaibigan ko.

"Salamat Stacey. Kung wala ka, marahil ay hindi ko maisu-survive ang course na ito." Mangiyak-ngiyak na pahayag ko.

"Sus, wala 'yon. Magkaibigan tayo kaya dapat lang tayo na magtulungan."

"Thank you ulit huh. Babawi-"

Hindi na natuloy ang aming kadramahan dahil bigla ng dumating ang masungit namin'g professor. At tama nga si Stacey, dahil nagpa-quiz agad ito.

Ang mga naunang katanungan ay nasagutan ko pa subalit nang nasa kalagitnaan na ay hirap na akong alalahanin ang sagot. Mabuti na lang at tinupad nga ni Stacey ang sinabi niya kanina.

Nakiayon naman ang pagkakataon at parehong mataas nag nakuha namin'g score. Kaya't muli ko itong pinasalamatan.

"Salamat ulit friendship. Ililibre kita ng dinner para naman makabawi ako sa'yo." Seryoso kong sambit.

"Gaga! Huwag ka nga'ng ganyan. Ang mabuti pa ay samahan mo na lang ako sa clinic ni Dr. Hernandez. Kukuhanin ko kasi 'yong gamot ni ate. Wala pa kasi kanina si doc. pag daan ko do'n eh."

"Doctor Hernandez?" bulalas ko, dahilan upang mangunot ang noo ng kaibigan ko.

"Yup! Bakit, parang gulat na gulat ka yata. Eh di'ba nakuwento ko naman sa'yo dati pa na, nagpa-plastic surgery si ate dahil sa nangyaring aksidente sa kanya."

"Uhm, oo nga pala. Sorry, nakalimutan ko."

"Sus, lutang ka palagi. Tara na nga! Ako na lang ang magda-drive ng kotse mo."

"Huh? Bakit? Wala ka bang dalang kotse?" gulat kong usisa.

"Wala eh. Nag-taxi lang ako kanina." Aniya kaya't ibinigay ko agad sa kanya ang aking car key.

                 PAGDATING namin sa clinic na sinasabi ni Stacey ay halos mangatog ang aking tuhod matapos kong mapagsino ang kanyang tinutukoy. Dahil ang Doctor Hernandez at ang doctor na nabangga ko kanina ang kotse ay iisa lamang pala.

"Miss Dela Vega, here's your-" gulat na napatingin sa gawi ko ang doctor. Hindi na rin nito naituloy pa ang sasabihin kay Stacey dahil natuon na saakin ang kanyang atensiyon.

"Je-Jela?" bulalas ng doctor, dahilan upang magpalipat-lipat ng tingin sa'min si Stacey.

Kapagkuwa'y hinawakan niya ako sa braso at naguguluhan'g nagtanong."Teka nga, magkakilala ba kayo ni Doc. Hernandez?"

"Yeah, kanina lang ay nagkakilala kami." Ang doctor na rin ang sumagot sa tanong ng kaibigan ko.

"Oh, I see." Tanging nasabi na lang ni Stacey matapos bitiwan ang aking braso.

Habang nag-uusap silang dalawa ay sinenyasan ko si Stacey na sa labas ko na lang siya hihintayin. Kaagad naman itong tumango kaya't mabilis rin akong tumalima.

Ilang buntonghininga ang muli kong pinakawalan nang tuluyan na akong makalabas sa clinic na iyon.

Maya-maya lang ay lumabas na nga si Stacey. Kaya naman nakangiti ko itong sinalubong. Subalit gayo'n na lamang ang pamimilog ng aking mga mata nang mahagip ng tingin ko ang papalapit na bulto ni Doctor Hernandez.

Inilang hakbang ko ang distansiya namin ni Stacey at pabulong ko siyang tinanong.

"Bakit nakasunod sa'yo ang doctor na 'yan?" tiim bagang kong tanong sa aking kaibigan.

"Inimbita ko siyang sumama sa dinner natin." Nakangisi nitong sagot.

"What? Nahihibang ka na ba?" gulat ko pa rin'g tanong sa kanya.

"Tsk...bakit ba tila yata mainit ang dugo mo sa kanya? May nangyari ba na-"

"Wala!" maagap kong tugon.

Pagak itong natawa." Eh bakit napapansin ko na para yatang ayaw mo man lang na mapalapit sa kanya?" bulong sa'kin ni Stacey.

"Eh kasi hindi ko kayang labanan ang mga titig niya. Pakiwari ko ay nahuhubaran ako!"nahihiyang pag-amin ko sa aking kaibigan.

Humagalpak naman ito ng tawa, dahilan upang mapatingin sa'min ang doktor na iyon.

"Ang saya niyo yata'ng dal'w*!" gilalas nito.

"Pasensiya ka na doc gan'to talaga kami magharutan ni Jela." Ani Stacey na kaagad naman'g napaniwala ang doctor.

"Siya nga pala doc huwag ka ng magdala ng kotse, tutal may kotse naman si Jela eh 'di sumabay ka na lang sa'min." Dagdag pa ng kaibigan ko.

Pinandilatan ko ito ng mata ngunit binalewala lamang iyon ni Stacey. Ipinilit niya pa rin ang kanyang suhestiyon. Habang ang doktor naman ay panay pag sang-ayon lang ang ginawa.

"Stacey, ikaw na lang ang mag-drive. Do'n na lang ako sa backseat uupo." Nakairap kong sambit na agad naman niyang sinang-ayunan. Ngunit hindi ko inaasahan na may maiisip agad ito na panibagong kalokohan.

"Doc, sa backseat ka na rin maupo para naman may kakuwentuhan do'n ang kaibigan ko. Mabilis pa naman 'yan mainip kapag walang kumakausap sa kanya."

"Stacey!" saway ko rito ngunit tila wala man lang itong narinig.

Wala na rin akong nagawa nang umupo na sa tabi ko ang doktor. Nakakahiya rin kung magrereklamo ako sa mismong harapan niya lalo pa't wala naman siyang ginagawang mali. Kaya't kahit naiilang ay sinikap ko na lang na maging komportable sa tabi niya.

"Uhm, hindi ko inaasahang magkikita ulit tayo Miss Jela." Panimula ng doktor.

Pilit akong napangiti. " Ako rin." Tipid kong tugon.

"Doc, ilang taon ka na pala?" bigla ay sabad ni Stacey.

"Twenty Seven."  Nakangising tugon ng doktor.

"Oh, I see." Tanging nasabi ng kaibigan.Hindi ko rin alam kung bakit naisipan niyang itanong 'yon sa doctor.

Naaasiwa ako tuwing bumubuka ang kanyang bibig at lumalabas ang pantay-pantay niyang mga ngipin. Pakiwari ko ay napakabango ng hininga niya at tila ba kaysarap halikan ng kanyang labi.

Napahinto lang ako sa lihim kong pagnanasa sa kanya nang bigla na naman'g magsalita ang kaibigan ko.

"Single ka pa ba doc?" muling pag usisa ni Stacey.

"Yeah." anang doktor na bahagya pang sumulyap saakin.

Hindi ko na lang ito pinansin. Hindi ko rin kasi maintindihan kung ano nga ba ang nais niyang ipakahulugan sa mga panaka-naka'ng pag sulyap niya saakin. Ayaw ko rin naman na mag-assume na may gusto rin siya saakin dahil imposible naman yata na mangyari agad 'yon.

Nang makarating kami sa isang mamahaling restaurant ay inalalayan pa ako ng doktor sa pagbaba ng kotse. Hinawakan ako nito sa siko kaya naman pakiwari ko ay may kung anong kuryente ang dumaloy sa buo kong sistema.

Hanggang sa makapasok na kami sa loob ng restaurant ay hindi niya pa rin ako binitiwan. Ipinaghila niya rin ako ng silya kaya naman hindi maiwasan ni Stacey ang mapatingin saamin ng doktor na iyon.

Nahuli ko rin kung ilang beses siyang napangiti at tila ba kilig na kilig ito sa ginagawang pag-alalay saakin ni Dr. Hernandez.

Pasimpleng inirapan ko si Stacey ngunit nginitian lamang ako nito na para bang nagpapahiwatig ng panibagong pang-aasar.