As the medical team worked, I stood frozen in the corner, barely breathing. Every beep of the monitors, every muffled order from the doctors, everything felt like a distant echo."Miss, you should wait outside for now," a nurse gently told me.Ayaw kong umalis gaya ng pangako ko kay Riel, ngunit wala akong magawa kun'di tanguhan ang nurse. Isang beses ko munang nilingon ang gawi nya bago maingat na naglakad patungo sa pintuan. Ngunit pagbukas ko ng pintuan ay para akong nalagutan ng hininga nang bumungad sa akin ang nagmamadali nyang Mama. Katulad ko, natigilan sya at napatitig sa akin. Walang gumalaw sa amin sa loob ng ilang segundo. Then, as if reality snapped back, she rushed past me and straight to his son's side.Napalunok ako habang nakasunod sa kanya ang tingin ko. Nanginginig ang kamay nya nang sinubukan nyang hawakan ang sariling anak. Pero bago ko pa ma-proseso ang lahat, may tumawag sa akin mula sa labas. "Ate?"My head snapped to the doorway. Umawang ang bibig ko nang m
Humugot ako ng malalim na hininga, pinunasan ang aking mukha, pinatatag ang loob, at agad na tumayo. Nanginginig ang aking mga kamay habang humakbang ako sa kalsada, itinaas ang isang braso, at tumawag ng sasakyan nang may pagmamadali."Taxi!"Pumarada sa harap ko ang sasakyan. Ngayon lang ulit pumasok sa utak ko kung gaano kaseryoso ang lagay nya nang makita ko ang pagtulo pa rin ng kanyang dugo sa binti. "Come on," aya ko habang tinulungan ko siyang sumakay sa sasakyan, kasama si Manong.The taxi came to a smooth stop in front of the nearest hospital. Hindi na ako nagsayang ng kahit ilang segundo. Pagkalabas, agad akong humingi ng tulong sa staff ng ospital na sumalubong sa amin.Matinding kaba ang sumakop sa dibdib ko nang dumapo ulit sa kanyang binti ang mga mata ko. The gunshot wound on his leg, the deep red staining his pants, and the way his hand trembled. My stomach twisted violently. Bakit ko hinayaan na umabot pa sa ganito?"Sir Alcantara?" Napasinghap ang isa sa mga staf
"Riel!" His name came out in a breath, choked with emotion. My throat burned. "Ano bang ginagawa mo?!"Mabilis kong tinungo ang gawi nya. Napahagulgol na ako nang makita ko sa malapitan ang paghihirap nya. Ang labi nyang laging may nakakaasar na ngisi, ngayon ay magkadikit at namumutla dahil sa sakit. "Tumigil ka na!" iyak kong asik nang sinubukan nya ulit tumayo ngunit nanginig lang ang magkabila nyang balikat. Hinawakan ko ang isa nyang braso at sinakbit iyon sa aking balikat upang suportahan sya. Sobrang labo na ng paningin ko dahil sa dami ng luhang lumalabas mula sa aking mata. "Bakit ba ang kulit mo?! Sabing pumunta ka na sa ospital, e!"Magkahalong desperasyon, inis, at sakit, sinubukan ko syang itayo ngunit pareho lang kaming bumagsak ulit sa pagkakaupo sa bench. Bukod sa bigat nya, nanghihina na rin ang katawan ko dahil sa nararamdamang sakit sa dibdib ko. Sa kabiguan ko na hindi sya maitayo, yumuko ako at umiyak nang umiyak. "D-Dapat nasa ospital ka na!" sermon ko sa pa
"Hate me..."Napabalik ang tingin ko sa kanya nang magsalita sya. His voice was raw, fractured, and nearly unsteady. "Hate me all you want, love... I deserve it." Tumigil sya saglit at huminga ng malalim. "I deserve every bit of your anger, every ounce of pain," nagtaas-baba ang kanyang adam's apple. "I'm sorry for everything. I won't deny any of it." His voice dropped lower. "If hurting me would make you feel better, then do it."I let out a bitter chuckle. "Ang lakas mong sabihin 'yan sa akin ngayon," iling ko. "Kayang kaya mong sabihin 'yan kasi alam mong hindi ako kasing demonyo nyo para gawin sayo ang ginawa nyo sa akin."Kung biniyayaan lang ako ng kasing ugali nila, baka wala ako sa ganitong sitwasyon. Malamya nya akong nginitian. He took a deep breath, and I watched as something in him shattered."Hate me, despise me, unlove me..." tuloy-tuloy nyang sabi, at tumigil saglit upang tingnan ako sa mata. "But please... don't leave me, Alina."I sucked in a breath."Stay with m
Tinalikuran ko sya upang iwan na sya nang tuluyan, ngunit katulad kanina, mabilis nyang nahuli ang kamay ko. Ngunit sa pagkakataong ito, inis at marahas kong winaksi ang kamay nya. "Of course, I still care!" I spat. May ilang napapadaan na mga tao sa gilid namin pero hindi iyon sapat para pigilan ako sa pagsabog. Sing talim ng matulis na patalim ang boses at mata ko. Mabilis ang pag-angat-baba ng aking dibdib. "I still care, you bastard! But that doesn't mean I don't fucking hate you right now!"My throat burned, my vision blurred, but I refused to break."I was so mad at you after knowing everything! And at the same time, I hate it..." My voice wavered, but I pushed through. "I hate how I still care for you, even after all of this!"Napayuko sya at hindi nakatakas sa paningin ko ang mariin nyang pagkuyom sa kanyang mga kamao. For a moment, he didn't speak."I-I'm sorry..." tanging nasabi nya makalipas ang ilang saglit.Mahina ang kanyang boses ngunit banayad ang pagkakasabi nya. I
Umiling ako at nilabanan ang muling panghihina na naman ng kalooban ko dahil lang sa isang paganoon nya. Ano ba ang pumasok sa utak ko para maisipan na bumalik pa sa kanya? Sinampal na ako ng katotohanan ni Penny kanina.Ano pa bang marahas na katotohanan ang gusto ko?I had no reason to stay anymore. No reason to look back again.Nagawa ko na 'to noon sa kanya sa hindi makatarungang dahilan. Nakaya ko ang tatlong taon na hindi sya nakakasama't nakikita, ngayon pa kaya na may sapat na akong dahilan para iwan sya at kalimutan.Agad ko syang tinalikuran. Dala ang panibagong galit na nabuo sa loob ko, nagsimula ulit akong humakbang palayo sa kanya. But before I could take another single step, warmth enveloped my wrist."Love."Muli nya akong tinawag. The same word. The same voice. Pero sa pagkakataong ito, hindi na pabulong ngunit nakikiusap na ang kanyang boses. Marahas ulit akong napapikit. "I told you to stop calling me that!" tiim-bagang kong sabi. Naramdaman ko ang marahan nyang