Chapter 7:

Inayos ko ang napulot na mga gamit at tinapon sa basurahan ang hindi ko na kayang bitbitin. Pinagkasya ko sa iisang maleta ang mga importante at puwede pang gamitin, saka ako nagsimulang maglakad paalis.

Wala akong sisisihin. Hindi kasalanan ni Aling Julia kung bakit nasa ganitong sitwasyon ako, at mas lalong hindi rin kasalanan ng mga tao dahil kontrolado ko ang aking buhay. Kung sana mas hinusayan ko pa ang paghahanap ng trabaho ay wala ako sa sitwasyong ito.

Huli na talaga ito! Hinding hindi ako papayag na mapunta ulit sa ganitong sitwasyon.

Muli kong pinahid ang nagbabadya na namang luha at pumara na nang tricycle papunta sa kung saan ako galing kanina.

The pristine hallway felt colder than it had earlier, and my heart was pounding so hard I thought it might burst. Ni hindi ko alam kung paano ulit ako nakarating dito. My legs just carried me while my mind was too clouded with desperation and shame to think clearly.

This will be my last chance. My only chance.

With a deep breath, I knocked on the door.

"Come in," his voice called out, calm and steady, na para bang inaasahan na niyang babalik ako.

Pumasok ako at nakita siyang nakaupo kung saan ko siya iniwan kanina. His piercing eyes lifted to meet mine, and the faintest smirk tugged at the corner of his lips. Ni hindi ko nakitaan ng gulat ang kaniyang mukha.

If anything, he looked... expectant.

"I'll accept the deal," I said, forcing the words out before I could change my mind.

Nagawa kong pakalmahin ang boses ko pero hindi ang kanina pa nangangatog kong kamay. I willed them to stop, to at least look like I was confident.

Riel leaned back in his chair, steepling his fingers as he studied me. "That didn't take long."

I bit my lip, refusing to let him see how his calm demeanor rattled me.

"Pero sa isang kondisyon."

His brow arched, intrigued. "Go on."

Malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ko. Pilit akong pinipigilan ng kakarampot na natitira kong pride pero hindi ako nagpatalo dito. I didn't have the luxury of pride anymore.

"Makikitira muna ako sa'yo pansamantala. Tutal naman, magpapanggap naman akong asawa mo, sabi mo nga. So... hindi naman 'yon masama, 'di ba?" I tried to sound casual, but my voice betrayed the weariness of someone who had just lost everything.

Mas lalo lang lumawak ang ngisi niya dahil sa sinabi ko, pero ang kaniyang ekspresyon ay hirap basahin.

"That was always the plan."

I blinked, caught off guard. "What?"

He leaned forward, his elbows resting on the desk, his gaze locking onto mine.

"If you're going to play the role of my wife, you'll need to live with me. It's only logical, Ms. Reyes. I thought you understood that."

Para akong kinilabutan sa sinabi nya, hindi dahil sa takot. Kun'di dahil sa nakaabang na responsibilidad sa akin. Parang bumaliktad ata lahat ng kinain ko kanina, knowing na wala na talagang balikan ito.

"O... okay," the only word that I managed to say.

"Good," he said smoothly.

Tumayo siya at naglakad paikot sa kaniyang lamesa, hanggang sa ilang hakbang na lang ang pagitan namin. Nakakalula ang kaniyang awra. Para akong sinasakal na hindi ko maintindihan.

"We'll start immediately. My driver will take you to your apartment so you can pack your things—"

"No need," putol ko sa kaniya. "I... I don't have anywhere else to go. Kaya nga ako pumunta dito," my voice smaller than I intended.

Bahagyang nag-iba ang kaniyang ekspresyon. Nagulat o 'di kaya ay naawa, hindi ko matukoy masyado. Pero agad din iyon bumalik sa dati, hindi pa lagpas sa dalawang segundo.

"Very well," he said, his tone unchanging. "Then I'll have my staff prepare a room for you at my house."

Tumango ako at napayuko na lang. Hindi ko alam kung bakit naiiyak na naman ako pagkarinig sa sinabi niya.

Ganito ba talaga ang pakiramdam na walang-wala na? Na kahit galing sa isang Riel, na estranghero, na salita ay iiyakan ko? Na para bang nakahanap ako ng comfort sa isang salita lang niya? Ganito ba?

I didn't know what to say. A plot twist after plot twist. Ang hirap.

"Alina."

Mabilis kong naiangat ang tingin sa kaniya mula sa pagkakayuko. Napakagat ako ng labi at pilit pinipigilan ang sarili na hindi maiyak sa harap niya. Not in front of him.

"You made the right choice," dugtong niya na hindi inaalis sa akin ang mata.

There was no warmth in his words, but there was a certainty that made me believe him.

"I-I hope so..." I nodded slowly, gripping the strap of my bag tighter.

This is it. My way out. My escape from the life that had crumbled around me.