Chapter 6:

"You don't have to be embarrassed, Ms. Reyes. It's not every day that someone like you asks me for money."

His expression softened just a little, a hint of amusement playing at the corners of his mouth. It was as if he found the situation strangely amusing.

Tumayo siya at lumapit sa isang lamesa, saka doon kinuha ang kaniyang wallet. Bahagya pang namilog ang mga mata ko nang makitang higit pa sa pangangailangan ko ang inabot niya sa aking pera.

"Don't worry about it," he said smoothly. "Consider this as part of the deal."

I took the money hesitantly, feeling even more uncomfortable than before. But I couldn't help but let out a small sigh of relief. It was a little humiliating, asking him for something so basic, but at least I wasn't going to walk home.

"Thank you," I muttered, my face still red.

"No problem," he said, his voice calm. "But don't take too long to decide. I don't like waiting."

With that, I left his office, still feeling the weight of everything he had said. I had so many questions in my head, but there was one thing shocked me the most.

Bukod sa pagbigay niya sa akin ng 5000 cash, e, iyon ay ang hindi man lang ako pinakain o pinainom man lang ng tubig.

Ang yaman-yaman pero ni tubig 'di man lang in-offer sa akin? Haynaku! Mabuti na lang talaga at kinapalan ko na ang mukha ko kanina. Na-save na nga pamasahe ko, may pangkain pa ako sa susunod na linggo. Salamat pa rin sa araw na ito kahit nakakahiya na nang sobra.

Dumaan muna ako sa malapit na mumurahing restaurant bago pumara ng tricycle pauwi. Sa sobrang gutom ko, nakadalawang rice ako sa isang order lang. Nag-take-out na rin ako para sa dinner ko mamaya.

"Thank you po," ngiti ko kay Manong pagkaabot niya sa akin ng sukli ko bago bumaba.

Ngingiti-ngiti pa ako't pakanta-kanta habang naglalakad paliko sa may apartment ko. Kaso gano'n na lang ang gulat ko nang makita si Aling Julia, ang landlord, sa labas ng apartment.

"Sa wakas!" malakas niyang sabi. Galit at halos namumula na ang pisngi niya. "Sawa na ako sa mga palusot mo kaya ayan sa'yo!"

"Oh my God!" napatakip ako sa namilog kong bibig dahil sa gulat.

Pinagtatapon niya sa labas ang lahat ng mga gamit ko. Nagkalat na sa paligid ang mga babasagin doon. Kahit 'yong kakalaba ko lang na mga panty at bra ko ay hindi rin niya pinalagpas.

Tumingin ako sa paligid at ganoon na lang ang pagguho ng mundo ko nang makita ang mga taong nagbubulungan habang may binibigay sa akin na halong awa at tuwang tingin.

"Ano'ng ginagawa mo, Aling Julia?!" hindi ko na napigilang magtaas ng tono.

"Ano'ng ginagawa?!" pagalit niyang balik na tanong sa akin. "Pinapalayas na kita! Dalawang buwan ka nang hindi nagbabayad ng upa. Aba, Alina! Matino kitang pinatuloy sa apartment ko kaya sana nagtino ka rin sa pagbabayad, ano?!"

"Aling Julia, please..." napahikbi na ako.

Lumapit ako sa kaniya at handa na sanang magmakaawa na tigilan na niya ang katatapon sa mga gamit ko ngunit mabilis niyang iniwas ang sarili sa akin.

"Magbabayad naman ako, e!" napapadyak na ako habang umiiyak.

Dinampot ko sa bulsa ang wallet at saka doon nilabas ang natitirang perang binigay sa akin kanina ni Riel.

"Ayan, oh..." inabot ko sa kaniya ang four thousand.

Akala ko ay titigil na siya pero marahas niya lang hinigit sa kamay ko ang pera, at pinasok sa kaniyang bulsa. Pagkatapos ay pinagsisipa ang mga gamit ko.

"Kulang pa 'to! Kukunin ko ang tv mo at lumayas ka na!"

And with that, she had gone back inside, slamming the door behind her.

Tears nonstop pricked my eyes as I stood there, paralyzed.

I felt the weight of everyone's stares, their silent judgment cutting deeper than her words. Napaluhod na lang ako sa kawalan ng pag-asa. Dahan-dahan kong pinagpupulot ang ibang nakakalat na ibang gamit sa paligid. The shame almost too much to bear.

Homeless. Jobless. Helpless. Hopeless , and broke.

Lahat na ata ng may 'less' ay puwede nang maibato sa akin dahil sa sitwasyon ko ngayon. Saan na ako nito pupulutin?

Hindi naman ako puwede kay Celine kasi matapobre ang ibang kamag-anak niya. At mas lalong hindi puwede kay Mama dahil mamomroblema lang siya kapag nalaman niyang pinalayas nga ako.

"Pasensya na po sa gulo," naiiyak kong paumanhin sa mga tao sa paligid.

Wala ni isang lumapit sa akin o nag-atubili man lang na tulungan ako sa mga gamit ko. Suminghap ako at saka pinahid ang mga luha.

There's only one place I could go now.

Si Riel...