Chapter 16 "Miss, are you alright?" tanong ng katabi ko, marahil ay napansin ang naninigas kong anyo. "Yes, I’m fine," sagot ko, ngunit ang boses ko ay halos pabulong na lamang. Paglingon ko, napansin ko na lang na nakatayo na siya sa harapan namin. Halos madurog ang puso ko nang makita ang malalim niyang mga mata, at sa kabila ng ilang taon, ang tingin niya ay nananatiling matalim at nakakakilabot. "Good morning," bati niya sa grupo namin. Sinuklian ko ito ng pilit na ngiti, ngunit agad akong tumalikod upang kunwaring mag-adjust ng aking gamit. Hanggang maaari, ayokong makita niya ang mukha ko. Ngunit alam kong oras na lang ang magtatakda bago niya matuklasan ang katotohanan. Parang huminto ang mundo ko sa narinig ko. "It's good to see you, wife!" Diretso at walang alinlangan niyang sinabi, dahilan upang ang lahat ng naroroon ay mapatingin sa amin. Naramdaman ko ang panlalambot ng tuhod ko habang ang mga salita niya ay paulit-ulit na umalingawngaw sa aking isipan. Ang b
Chapter 17 "Oo, andoon na tayo! Pero isa lamang akong substituted bride di'ba?" sabi ko dito. Napahinto siya sa aking sinabi. Tumagal ang ilang segundo bago siya muling magsalita. Ang kanyang mga mata ay matalim, puno ng hindi ko kayang basahing emosyon. "You're not just a substitute bride to me, Merlyn," sagot niya, ang boses ay mabagsik at may halong kalungkutan. "You’re my wife, and that's a fact. I don’t care how we started. What matters is what we are now." Bumangon siya mula sa likod ng desk at naglakad palapit sa akin. Ang bawat hakbang niya ay parang angbigat ng presyon, at naramdaman ko ang bawat salitang binanggit niya sa aking puso. "You think this is just about the ceremony?" tanong niya, at nakita ko sa kanyang mga mata ang malalim na pagnanais. "This is about more than that, Merlyn. This is about us—about our future, whether you like it or not." Hindi ko kayang pigilan ang mga alalahanin na umakyat sa aking dibdib. Lahat ng takot, lahat ng galit, pati na ang aking
Chapter 18 Cris POV "Ngayon nakita na kita, hindi ko hahayaan na matakasan mo ako muli," bulong ko sa aking sarili habang pinagmasdan ko siya mula sa aking laptop, naka-connect sa CCTV kung saan siya naroroon sa department ng accounting. Isa pala itong accountant. Matagal ko na siyang hinanap, at sa wakas, nahanap ko na rin siya—ang substituted bride ko na matagal ko nang pinangarap na makita muli. Bawat hakbang niya na makikita ko sa monitor ay nagdudulot ng init sa aking dibdib, at sa kabila ng mga pag-aalinlangan ko sa aming simula, ang mga mata ko ay nakakakita na ng isang mas maliwanag na hinaharap. Hindi ko alam kung anong iniisip ni Merlyn, pero alam ko na hindi siya magiging madali para sa akin. Hindi ko rin alam kung paano ko siya maaabot o paano ko siya mapapaamo, pero isang bagay ang sigurado: hindi ko siya bibitawan. Ang lahat ng ito ay nangyari sa hindi inaasahang pagkakataon, at sa tuwing tumitingin ako sa kanya sa CCTV, ramdam ko ang mga sugat na naiwan mula s
Chapter 19Kahit na substituted bride lamang siya, may karapatan akong gawin ang nais ko. Sa mata ng Diyos at ng batas, ligal ko siyang asawa. At sa oras na ito, hindi ko na siya papayagan pang magtago o magtakda ng mga hangganan. Ang pagiging asawa ko niya ay hindi isang simpleng papel lamang; ito ay isang sumpa, isang pangako na hindi ko kailanman bibitiwan.Ilang sandali pagkatapos ng mga utos ko, dumating ang sekretarya ko dala ang mga gamit ni Merlyn. Inutusan ko ito na ayusin ang mesa sa opisina ko upang magamit ng aking asawa. Hindi ko na kayang patagilid na tingnan siya na umiwas pa sa akin. Hindi ko siya hahayaan pang maghanap ng iba o magtakda ng mga limitasyon sa aming relasyon.Pinagmasdan ko ang sekretarya habang iniayos ang mga gamit sa ibabaw ng mesa. Mabilis na nagtrabaho, ngunit ang bawat galaw ay tila simbolo ng isang bagay na hindi ko kayang tanggapin. "You make sure she’s comfortable," sinabi ko sa sekretarya sa salitang Canadian, dahil alam kong hindi nito maiinti
Chapter 20Merlyn POVBawat lumabas na Salita ni Cris ay agad kung tinandaan. Isang taon, pagkatapos ay malaya na ako sa lahat ng ito. Ang bawat letra ng kanyang kasunduan ay parang tanikala na pilit na sumasakal sa akin. Isang taon? Para sa kanya, maaaring simpleng panahon lang iyon, ngunit para sa akin, isang taon ng pagtitiis at pagkakulong ito. Hindi ko alam kung paano ko magagawa, pero sa oras na ito, wala na akong ibang pagpipilian kundi tanggapin ang alok niya."Isang taon," bulong ko sa sarili ko, habang pilit kong pinipigil ang pagluha. Ayokong makita niya akong mahina. Kung gusto niyang manatili ako dito, bibigyan ko siya ng eksaktong gusto niya—pero hindi niya makukuha ang puso ko.Habang iniisip ko ang bawat salitang binitiwan niya, naramdaman kong tumayo si Cris mula sa kanyang kinatatayuan. Mabilis niyang nilapitan ang lamesa ko at tumigil sa harapan ko. Ang presensya niya ay mabigat, at ang paraan ng pagtitig niya sa akin ay parang tumatagos sa kaluluwa ko."Merlyn," sa
Chapter 21 Pagbalik ni Cris mula sa telepono, agad siyang umupo sa tapat ng lamesa ko at tumitig nang diretso sa akin. Tahimik lang ako, pilit iniintindi ang bawat galaw niya. Maya-maya, tumayo siya at lumapit sa akin, animo'y may binabalak na hindi ko mahulaan. "Merlyn, huwag ka nang tumayo," sabi niya. "Naka-order na ako ng pagkain para sa ating dalawa. Magpahinga ka na lang at hintayin natin." Napakunot ang noo ko at tinitigan siya nang matagal. "Hindi mo na kailangang gawin 'yan," sagot ko. Pero bago pa ako makapagsalita nang higit pa, itinaas niya ang isang kamay, tila nagpapatigil sa akin. "Merlyn," aniya, ang boses niya ay may bahagyang lambing ngunit puno pa rin ng kumpiyansa. "Ito lang ang bagay na pwede mong hayaan ako. Hindi mo kailangang laging labanan ang bawat ginagawa ko. Minsan, tanggapin mo na lang." Napairap ako at tumingin sa kabilang direksyon. Ayokong makita niya ang bahagyang pagkapagod sa mga mata ko. Ngunit totoo ang sinabi niya—kahit galit ako, nahihirapa
Chapter 22 Kinaumagahan, matapos kong magbihis para pumasok sa trabaho, bigla akong napatigil nang marinig ang sunud-sunod na katok sa pintuan. Napatigil ako sandali, sinisikap hulaan kung sino ang maagang bisita. Pagbukas ko ng pinto, bumungad sa akin ang lalaking hindi ko alam kung dapat ko bang pasalamatan o layuan—si Cris, ang CEO ng kumpanyang pinagtatrabahuhan ko. Nakatayo siya roon na parang isang Greek god na bumaba mula sa langit, suot ang pormal na suit na perpektong bumagay sa tindig niyang dominante. Sa totoo lang, kahit gaano ako kainis sa kanya, hindi ko maitangging nakakabighani ang itsura niya. Ang problema, kasabay ng kagwapuhan niyang iyon ay ang ugali niyang nag-uumapaw sa kumpiyansa. “Let’s go,” sambit niya nang may halong utos at kaswalidad, na para bang natural lang para sa kanya na sunduin ako. Napanganga ako saglit sa gulat. “Cris, anong ginagawa mo rito? Hindi mo kailangang sunduin ako. Kaya kong pumasok mag-isa.” Tumaas ang isang kilay niya, tila hindi n
Chapter 23 Mabilis akong umiwas ng tingin at nagkunwaring abala sa pag-aayos ng gamit ko. Pero sa loob-loob ko, alam kong hindi pa dito magtatapos ang lahat. Sa bawat galaw ni Cris, parang lalo akong nasasakal. At sa bawat saglit na magkasama kami, unti-unti niyang nababago ang takbo ng mundo ko—kahit pilit kong nilalabanan ang sarili ko na mahulog sa kanya. Habang ako’y abala sa pag-aayos ng mga gamit ko, biglang tumawag ang isa sa mga kasamahan ko sa trabaho. Ang boses niya, gamit ang Canadian English, ay maririnig ko mula sa kabilang linya. "Hey, Merlyn, your meeting’s already here. They're waiting for you in the lobby." Mabilis akong tumayo at nag-ayos ng sarili, bago nagsabi ng paalam kay Cris. "Sorry, Cris, may ka-meeting ako. May problema kasi sa account, kailangan kong makipag-usap." Tiningnan niya ako ng seryoso, ngunit hindi siya nagsalita. Tumango lang siya at nagpatuloy sa ginagawa niya. Habang papalabas ako ng opisina, tinanong ko ng mabilis ang kasamahan ko
Chapter 085 Merlin POV "Nanay, bakit ka po magsinungaling sa mamà nang pangalan mo?" inosenteng tanong ni Mila habang hawak-hawak ang bag na kinuha ko sa kanya kanina. Tinitigan ko ang kanyang mga mata—malinaw, walang bahid ng pagdududa, punong-puno ng tiwala. Napangiti ako, pilit kong tinatago ang bigat sa dibdib. "Kasi po, ayaw kong magbigay ng dahilan upang makakuha ng atensyon ng iba," malumanay kong paliwanag sabay haplos sa kanyang pisngi. "Minsan kasi, anak, mas mabuting tahimik lang tayo para walang gulo." "Pero ‘Nay, parang kilala ka po nung mamà… yung naka-kotse," aniyang napakunot ang noo. "Tinitigan ka niya habang kausap mo si Tita Belen." Napatingin ako sa malayo. Tumibok nang mabilis ang puso ko—parang naramdaman kong hinahabol na ako ng nakaraan. "Siguro nagkamali lang siya ng tingin," sagot ko sabay kunwaring tawa. Pero sa loob-loob ko, alam kong hindi ‘yun basta pagkakamali. Ang tingin na ‘yon… ang pagkakatitig ng lalaking iyon… ay hindi ng isang estranghero.
Chapter 084Kinabukasan. Tulad ng sinabi ko kagabi, maaga kaming nagtungo ni Mang Rudy sa paaralan. Tahimik lang ako sa likod ng sasakyan habang pinagmamasdan ang tanawin sa labas ng bintana. Sa bawat metro ng kalsadang nilalakbay namin, mas lalong bumibilis ang tibok ng puso ko.Pagdating namin sa harap ng paaralan, agad akong napatayo sa kinauupuan nang makita ko ang mag-ina sa may gate.Napakapit ako sa pintuan ng sasakyan, hindi pa agad bumababa. Parang may humigpit sa dibdib ko.Siya 'yon. Ang bata. Kamukha ni Mila.Hindi ko maiwasang titigan siya. Parehong-pareho ng mata, ng ilong, ng ngiti… pero hindi ako puwedeng magpadala sa damdamin.At ang babaeng kasama niya—hindi si Merlin. Ibang babae. Mas bata, mas payat, at iba ang postura.“Puwede kayang... pamangkin lang ni Merlin? O anak ng kaibigan? O baka naman... anak niya talaga pero... paano kung hindi?”Napahawak ako sa dibdib ko. Huwag kang umasa, Cris... baka masaktan ka lang.Pero hindi ko rin mapigilang mapatingin muli. L
Chapter 083 Hindi na siya nagtanong pa. Agad siyang kumabig pakanan at huminto sa tabi. Bumaba ako ng sasakyan, lumapit sa matanda, at tahimik na tumingin sa mga nakalinyang kakanin. Kinuha ko ang ilang balot ng sapin-sapin, kutsinta, at puto. Ibinayad ko ang higit pa sa halaga, saka muling tumitig sa mga pagkain—parang nakikita ko si Merlin sa bawat kulay, sa bawat patong ng sapin-sapin. "Salamat po, sir!" masiglang sambit ng matanda. Ngumiti ako nang bahagya. "Salamat din po." Pagbalik ko sa sasakyan, tahimik kong pinatong sa kandungan ang mga binili. Sa isip ko, Merlin… kung buhay ka pa… baka ito ang paraan mo para ipaalala sa akin na hindi pa tapos ang kwento natin.Tahimik pa rin ang biyahe. Hawak-hawak ko ang plastic ng mga kakanin sa kandungan ko, habang nakatitig lang sa labas ng bintana. Paulit-ulit na bumabalik sa isip ko ang batang babae sa paaralan—ang mga mata niya… parang nakita ko na ‘yon dati. At ang babae na kasama niya—malumanay ang kilos, pamilyar ang paraan ng
Chapter 082 Cris POV "Magandang araw pagdating sa paaralan, Mr. Montereal!" bati sa akin ng isa sa mga guro habang bumababa ako ng sasakyan. Bahagya akong ngumiti at tumango bilang tugon, bitbit ang kumpiyansa ngunit may halong pag-iingat. Ito ang unang araw ng pakikilahok ko sa proyektong sinusuportahan ko para sa paaralan—isang programang nakalaan para sa mga batang may potensyal ngunit salat sa buhay. Tahimik akong naglakad papasok, sinusundan ng mata ang paligid. May ilang magulang pang palabas, kasabay ng ilang batang tumatakbo sa hallway. Ngunit sa isang gilid ng aking paningin, may isang batang babae akong nasilayan—at isang babaeng tila ina niya. Simple ang kanilang pananamit, ngunit may kakaibang liwanag sa mga mata ng bata. Napahinto ako sandali. Hindi dahil sa bata—kundi dahil sa babae. Parang may kakaiba sa presensya niya. Pamilyar? O baka dahil sa paraan ng kanyang pagyakap sa anak niya, na tila buong mundo niya ito. "Sir, dito po ang faculty room. Doon po tayo
Chapter 081KinabukasanMaaga akong nagising upang maihanda ang aming agahan at ang paboritong pagkain ni Mila—pritong itlog at sinangag na may konting tuyo. Habang nilalatag ko ang pagkain sa mesa, lumabas si Mila mula sa kwarto, hawak-hawak ang maliit niyang bag at nakasuot na ng malinis niyang uniporme."Good morning, Nay!" bati niya sabay halik sa pisngi ko."Good morning din, anak. Kumain ka na para may lakas ka mamaya," sabi ko habang inaabot sa kanya ang plato.Masaya kaming kumain. Habang kumakain, paulit-ulit siyang nagkukwento tungkol sa mga kaklase niya at kung gaano siya kasabik para sa homeroom meeting dahil ipapakilala daw nila ang mga magulang nila sa klase.Pagkatapos naming kumain, inayos ko ang gamit niya at hinatid siya sa paaralan."Anak, mag-behave ka ha. Mamaya, darating si Inay para sa meeting," paalala ko."Opo, Nay! Promise po!" sabi niya, sabay kindat at takbo papasok sa gate ng paaralan.Pagkatapos ko siyang ihatid, nagtuloy ako sa palengke para asikasuhin a
Chapter 080Paglipas ng mga buwan, sa kabila ng pagod at walang patid na pagtitinda, sa wakas dumating din ang araw na pinakahihintay namin—ang unang araw ng pasukan.Nasa Grade 1 na si Mila.Suot niya ang kanyang bagong uniporme na bahagyang maluwag pa, pero kita sa kanyang mukha ang tuwa at kaba. Inayos ko ang kanyang kwelyo habang nakaabang kami sa labas ng bahay, hinihintay ang traysikel na magsasakay sa amin."Inay, ang ganda po ng damit ko," sabik niyang sabi habang iniikot-ikot ang sarili."Bagay na bagay sa'yo, anak," sagot ko, hindi mapigilan ang ngiti. "Tandaan mo, ha? Magpakabait ka sa school, makinig sa teacher, at huwag kakalimutang mag-enjoy.""Opo, Inay!" tuwang-tuwa siyang humawak sa bago niyang bag na pinag-ipunan namin ng ilang buwan.Pagdating sa paaralan, napuno ako ng emosyon habang pinagmamasdan siyang nakapila kasama ng ibang bata. Napakaliit pa niya, pero puno ng tapang ang kanyang mga mata—parang sinasabi nilang kaya niya ito, para sa mga pangarap niya, para s
Chapter 079 Habang hinihila ko ang kariton paalis sa palengke, napansin ko ang unti-unting pagdilim ng kalangitan. “Mila, bilisan natin nang kaunti. Mukhang uulan.” Sa daan pauwi, bagama’t may kabigatan ang kariton, hindi ko maramdaman ang hirap. Siguro dahil ramdam kong masaya ang araw namin—maraming nabenta, may dagdag ipon, at higit sa lahat, nandoon ang anak kong si Mila na hindi kailanman nagrereklamo. “Inay, ang saya po kanina sa palengke,” sambit ni Mila habang palundag-lundag pa sa gilid ng daan. “Ang dami pong bumili, tapos si Aling Rosa gusto raw ng pre-order tuwing linggo!” “Oo nga anak, salamat sa tulong mo ha. Kung wala ka, di ko kakayanin ‘to araw-araw.” Ngumiti siya, sabay sabing, “Gusto ko po talaga makatulong, Inay. Para makapag-aral po ako sa private school, gaya ng sabi niyo.” Napahinto ako sandali. Hinaplos ko ang buhok niya. “Oo, anak. Sa susunod na pasukan, papasok ka na sa private school. Desidido na ako. Kaya natin ‘yan. Basta magsipag lang tayo, ipon ng
Chapter 078Merlyn POVMaaliwalas ang umaga. Maaga kaming nagising ni Mila para magtinda ng suman sa palengke, pero ngayong tapos na ang gawain, nakaupo na kami sa balkonahe ng maliit naming bahay, may tasa ng mainit na tsokolate sa kamay.Tahimik lang si Mila habang sinusuyop ang mainit na inumin. Napatingin ako sa kanya—parang may iniisip.“Anak Mila,” mahina kong tawag.Napalingon siya sa akin, ngumiti. “Opo, Nanay?”Hinawakan ko ang kanyang kamay. “Sa susunod na pasukan, mag-aaral ka na sa private school.”Napakunot ang noo niya. “Ha? Bakit po, Nay? Eh, okay naman po ako sa public school. Mabait naman po si Teacher Agnes. At may mga kaibigan na rin po ako dun.”Hinaplos ko ang buhok niya. “Alam ko, anak. At hindi kita pipilitin kung ayaw mo talaga. Pero gusto ko lang sanang mabigyan ka ng mas maraming oportunidad. Mas maganda ang pasilidad doon, at may scholarship program na inalok sa'yo. Ibig sabihin, halos wala tayong babayaran.”Nanlaki ang mga mata niya. “May scholarship po ak
Chapter 077Kinagabihan, habang natutulog si Mila sa maliit naming papag na may kulambo, tahimik akong nakaupo sa tabi ng lamparang nakapatong sa lamesita. May hawak akong lumang diary—ang tanging alaala ng lumipas na buhay na pilit kong kinalimutan.Sa bawat pahina ay mga salitang isinulat ko noon—panahong hindi ko pa alam ang kahulugan ng katahimikan. Mga gabing umiiyak ako sa takot, sa sakit, at sa kawalang-kasiguraduhan kung makakabangon pa ba ako. Ngunit ngayon, habang binabasa ko ito, dama ko ang layo ko na sa dating ako. Parang ibang tao na ang nagsulat ng mga iyon.Kumatok ang alaala ni Cris. Hindi ko alam kung dahil ba sa diary o sa katahimikan ng gabi, pero bigla ko siyang naalala. Ang mga mata niyang mapangusap, ang tinig niyang minsang naging musika sa tenga ko—bago ito naging dahilan ng bawat luha.Napahawak ako sa dibdib ko. May kirot pa rin. Hindi na kasing tindi ng dati, pero andoon pa rin. Siguro dahil hindi ganun kadaling kalimutan ang taong minsang minahal mo ng buo