CHAPTER 19 "Who's that boy!?" Ziyo asked. I look at him dead in the eyes. "Who's that girl?" Then I smirked. Tila natigalgal siya sa ginawa ko. Well, nakakapagod na ang maging sunod sunuran sa kanya. Umikot siya sa likod ko ngunit nanatili lang akong nakatayo. I don't want him to see my expression. Tila tumindig ang balahibo ko nang bigla n'yang hawakan ang balikat ko at marahan itong hinilot. "Wife, I'm just asking about how flirty you were towards that boy." Napapikit ako sa ginagawa n'ya sa likod ko but I slapped myself hard. Hindi pwedeng magpadala ako sa ginagawa n'ya sa akin. Mabilis akong lumayo sa kanya at tinaasan siya ng kilay. "What's with you? Diba, you told me wala tayong pakialaman. Remember? You were also flirty towards that girl. REMEMBER?" I emphasized the word remember for him to understand my point. Hindi ko naiintindihan kung ano ang pinapahiwatig ni Ziyo, minsan pinapakita n'yang gusto n'ya ako ngunit minsan binabalewala n'ya rin ako. I don't know what is pl
CHAPTER 20 I give up. Tama na ang kahibangan ko sa kanya. All he did was hurt me. Dapat ko nang palayain ang sarili ko sa sakit at paint. I deserve to be happy. Hindi sa lahat ng pagkakataon marunong akong magpatawad. Lahat tayo may hangganan. Siguro hanggang dito nalang ako, hindi kasi dapat ipinaglalaban ang pagmamahal na pilit. "Where are you going?" He asked. Hindi ako tumingin sa kanya at pinagpatuloy lang ang pag aayos sa sarili. I don't want to see him, after what he did. May kapal ng mukha pa siyang kausapin ako. He's such an asshole. Ang kapal kapal ng mukha n'ya. Napadaing ako nang hawakan n'ya nang mahigpit ang braso ko. Mariin kong ipinikit ang mga mata ko at hindi parin tumingin sa kanya. He can do whatever he want. Pagod na pagod na ako. "Kapag kinakausap kita, tumingin ka sa akin." He stated angrily. Hindi parin ako humarap at tumingin sa kanya. Nanatiling nasa salamin ang mga tingin ko. I don't mind him hurting me again. Sa araw araw n'ya akong sinasaktan, I becam
CHAPTER 21 I smiled at him. He is holding my waist and hinila n'ya ako palapit sa kanya. Now, our body is really close to each other but the liquor is taking all over me kaya hindi na ako nahihiya. Kinagat ko ang labi ko habang naka titig sa kanya. I let his hand wonder around my curves. Suddenly, I felt chills around my neck. I feel like someone is staring at me. Dahan dahan kong nilibot ang paningin ko sa kabuuan ng bar. Who's staring at me? It's just my imagination. Tama tama, imagination ko lang 'to. Nagpaalam si Rouge na bumalik sa table namin para magpahinga. Ngumiti lang ako sa kanya bilang pag sang ayon. Sa ikalawang pagkakataon naramdaman ko na naman na parang may tumitig sa'kin. Hindi ko nalang ito pinansin at nagpatuloy sa pagsasayaw. I give it all, lahat ng sakit na nangyari sakin pinalabas ko through having fun. I danced with the rhythm of the music while alcohol is inside my body. I am enjoying myself hanggang sa mapagod ako. Bumalik ako sa table namin and all of them
CHAPTER 22 Since that day, hindi na kami nagpapansinan. I did my own shit at hindi siya pinapakialaman, hindi rin naman n'ya ako pinapansin so it's okay. Malaya kong nagagawa ang gusto ko. I go to work, go shopping at binisita si Rouge sa bahay nila and said sorry. Sinasanay ko na rin ang sarili ko na wala siya and it feels great. I am here in my workplace scrolling through my Facebook account. Isang post ang nakakuha ng atensyon ko. It's my highschool classmate, we were pretty close during that time hanggang sa pumunta siya sa Cebu after our graduation. Hindi na kami nag uusap and that's okay dahil magkaibigan parin naman kami. In her post she talked about having filters, nagulat ako kasi ever since magka-klase kami she's is always pretty. Nakita ko rin na sa lahat ng posts n'ya ang daming filters at hindi na nakikilala ang mukha n'ya. So I wrote a comment about it. "I've thought you were incredibly attractive ever since we started being classmates, and not just me, our classmates
CHAPTER 1 "Stop fucking with me Heaven! Kailan man hinding hindi kita mamahalin! Binenta ka ng pamilya mo sa akin, pambayad utang kumbaga kaya pwede ba! Wag kang tangang sunod nang sunod sa akin! I don't like you! I hate you!" Umiiyak ako sa harap ni Ziyo, ang lalaking itinakdang ikasal sa akin. Heck, I love this man so much pero bakit kung kamuhian n'ya ako parang wala siyang pakialam sa nararamdaman ko? Kung kamuhian nila akong lahat parang hindi ako tao! "Ziyo, please you will learn how to love me. I promise, just please wag mo naman akong itrato ng ganito. Mamayang gabi na ang engagement natin Ziyo. Hindi tayo pwedeng ganito..." Halos hindi na ako makapag salita dahil sa aking pag iyak. Kung alam ko lang na magiging ganito ang buhay ko sana ako nalang ang namatay, sana 'yong kakambal ko nalang ang nabuhay. Sana, masaya ako ngayon. "Ziyo ano bang hindi mo gusto sa akin? Kaya kong maging siya, gagawin ko kung ano ang gusto mo. Kaya kong gayahin ang kakambal ko, m-maging ako siya
CHAPTER 2 Today is our wedding day, kung saan magsisimula ang pagiging mag asawa namin. Alam kong simula sa araw na ito wala na akong takas sa mapait na mangyayari sa akin, alam kong balang araw pagsisisihan ko ang gagawin kong ito. "Heaven I know marami akong pagkukulang sa'yo anak at malaki ang pasasalamat ko dahil sa ginagawa mong ito para sa amin, to save our business kailangan mong magpakasal sa nobyo ng namatay mong kakambal." Nagulat ako sa biglang pagsalita ni daddy sa tabi ko rito sa loob ng sasakyan. "Dad, you were fair. Hindi mo pinakitang mas mahal mo ang isa sa amin unlike mommy kung saan kitang kita ko na mas mahal n'ya si Hope kaysa sa akin. Siya lahat ang pinapaburan ni mommy." Tumigil ako dahil pinipigilan kong tumulo ang luha ko. Napatigil si daddy sa sinabi ko, alam kong nakikita rin n'ya ang ginagawa ni mommy sa amin. "Pero dad, hindi mo naman ako sinisisi sa pagkamatay ni Hope diba? Kasi dad alam n'yo ba ang mahirap? Namatayan na ako ng kakambal nawalan pa ako
CHAPTER 3Days later matapos ang pangyayaring 'yon. True to his words hindi na nga bumalik si Ziyo, he let me suffer alone holding my thoughts. Alam kong matigas ang puso n'ya pero hindi ko alam na ganun pala katigas. "Good morning ma'am, here are the papers. Nandiyan lahat ng mga designs na gagawin natin." Napabaling ako sa katinuan nang ibigay sa akin ng P.A ko ang isang makapal na bond paper kung saan nandoon ang lahat ng mga designs na kakailanganin namin. This is it, I need to work hard. Tinanggap ko ito at tiningnan ang mga designs, this is very timely. Gustong gusto ko kaagad. I'm a fashion designer and I have my team with me, sabay naming pinag iisipan ang iba't ibang klase ng design para sa fashion show namin na gaganapin next week. "That's it for today, bukas nalang natin ipagpapatuloy. I need to go home." I told them, ngumiti naman silang lahat at nag ayos ng gamit. "Goodbye ma'am Heaven." "Bye Seika." I replied while looking at the papers. I need to review all of them
CHAPTER 4"Please please I'm begging you. Wag mo namang gawin sakin 'to please I'm begging you Ziyo." Ngunit hindi siya nakinig, nagsimula na siya sa binabalak n'yang gawin. Umiiyak ako dahil sa takot at galit. Takot dahil sa pwedeng mangyari sa akin at galit dahil bakit n'ya ito ginagawa. "No, you're such a slut kaya paparusahan kita. This is what you want huh? Hmm." He cupped my left mountain at malakas itong pinisil na nagpasigaw sa akin. Masakit at nandidiri ako sa sarili ko. "Tama na!" He slapped me. He slapped me hard! Kaya napatahimik ako at napaiyak ng malakas. What the hell! "You shut up!" Hinawakan n'ya ang buhok ko kaya napadaing ako. Dinilaan n'ya ang gitna ng dibdib ko pababa sa pusod, he looks like a madman. Hindi ko na kilala ang taong nasa harap ko ngayon. I kicked him kaya nabitawan n'ya ang kamay ko. "Fuck it!" He cursed. Tumayo ako at mabilis na pumunta sa pinto ngunit nahuli n'ya ako. He hugged me from beyond. "I'm sorry, I'm sorry love. I'm sorry I didn't me