Chapter 15Seryoso itong tumingin sa akin ni isang salita ay walang lumabas kaya nagtanong ako muli."Sinong tao na 'to?" tanong ko muli."Si Robert Curtis- ang iyong ama."Parang tumigil ang mundo ko sa sinabi niya. Napakurap ako, hindi makapaniwala sa narinig ko. Si Robert Curtis? Ang ama ko?"H-hindi maaaring siya..." Napailing ako, pilit na tinatanggihan ang posibilidad. "Bakit mo nasabing siya ang may kagagawan?"Seryoso pa rin ang tingin ni Christopher, walang bahid ng pag-aalinlangan sa mga mata niya. "May ebidensya ako. At hindi lang isang beses niyang ipinakita ang totoong kulay niya."Napalunok ako, ramdam ang panlalamig ng aking katawan. Ang ama ko—isang taong bihira kong makasama pero iginagalang ko pa rin bilang pamilya—paano siya nasangkot sa ganitong kasamaan?"Anong ebidensya?" halos pabulong kong tanong, tinatapangan ang sarili.Hinugot ni Christopher ang isang folder mula sa drawer at inilapag ito sa harapan ko. Dahan-dahan kong binuksan ito, at doon tumambad ang ila
Chapter 16Napalingon ako sa biglang pagbukas ng pinto. Isang matandang lalaki ang pumasok, at kahit halata sa kanyang anyo ang katandaan, may awtoridad pa rin sa kanyang tindig at paraan ng paggalaw. Nasa 80 taong gulang siguro siya, ngunit ang kanyang presensya ay hindi basta-basta maaaring balewalain."Christopher," malamig nitong tawag sa lalaking kaharap ko. Agad namang tumayo si Christopher bilang pagbibigay-galang."Lolo," mahinahon niyang tugon.Napatingin ang matanda sa akin, at ramdam ko ang kanyang matalim na titig na para bang sinusuri ako mula ulo hanggang paa. Pakiramdam ko'y lumiliit ako sa kinatatayuan ko sa ilalim ng kanyang mapanuring tingin.“Sino siya?” tanong ng matanda, puno ng awtoridad ang boses."Hindi mo pa siya kailangang makilala, Lolo," sagot ni Christopher na may bahagyang iritasyon sa tono.Napakunot ang noo ko. Ano'ng ibig niyang sabihin? Ako ang pinag-uusapan pero para bang isa lang akong bagay na hindi mahalagang ipakilala?Ngumiti nang bahagya ang ma
Chapter 17Lumapit siya sa akin, unti-unting binabawasan ang distansya sa pagitan namin. "Hindi mo naiintindihan ang sinasabi mo," bulong niya, nakatitig sa akin na parang sinusuri kung nagsasabi ako ng totoo."Alam ko," sagot ko, kahit hindi ko alam kung kaya ko ba talaga ang binabalak ko. "Alam kong wala akong magagawa para baguhin ang tingin mo sa pamilya ko. Kaya kung ito ang gusto mo, gawin na natin."Napatigil siya sa harapan ko, halos magkadikit na ang aming mga katawan. Ramdam ko ang init ng hininga niya sa balat ko."Tingin mo ba, madali akong kumbinsihin, Kara?" bulong niya, nakatingin sa mga mata ko na tila tinutukso ang katatagan ko. "O gusto mo lang akong galitin?"Napakuyom ang mga kamay ko. "Wala akong ibang motibo. Ikaw ang nagsabi na babayaran ko ang kasalanan ng ama ko—ito ang paraan ko."Tahimik siyang tumitig sa akin, tila nag-iisip. Hanggang sa bigla siyang ngumisi, isang mapanganib na ngiti na nagbigay ng kilabot sa akin."Hindi kita hahayaang gamitin ang sarili
Chapter 18Nakahiga pa rin ako sa kama, pilit na ipinipikit ang mga mata pero hindi magawang makatulog nang maayos. Pakiramdam ko ay para akong binugbog—hindi lang pisikal kundi pati emosyonal.Wala si Christopher sa tabi ko nang magising ako. Hindi ko alam kung dapat ba akong matuwa o mabahala. Kahit papaano, gusto kong mapag-isa muna.Napatingin ako sa orasan—alas-diyes na ng umaga. Wala akong balak bumangon, pero biglang bumukas ang pinto at pumasok si Mara, may dalang tray ng pagkain."Good morning, Ma’am Kara," bati niya, pero halata sa mata niya ang pag-aalala. "Hindi ka raw papasok sabi ni Sir Christopher. Kaya pinaghanda ka na lang niya ng pagkain."Napakurap ako. Si Christopher mismo ang nagsabi na hindi ako papasok?Tahimik kong tinignan ang tray. May sopas, tinapay, at isang baso ng gatas. Para sa isang lalaking walang awa kagabi, hindi ko inaasahan ang ganitong pag-aalaga."Kumain ka na, Ma’am," mahina pero malambing na sabi ni Mara. "Kailangan mong bumawi ng lakas."Napab
Chapter 19Napakurap ako. "Ano? Mapapaibig ko si Christopher? Imposible 'yon, Mara!"Ngumiti siya nang matamlay. "Hindi mo ba napapansin? Hindi ka niya sinasaktan kahit galit siya sa pamilya mo. At kung tutuusin, kaya ka lang naman niya pinakasalan ay dahil may halaga ka sa kanya."Umiling ako. "Hindi ko alam, Mara. Pakiramdam ko, isa lang akong gamit para sa kanya—isang kasangkapan para sa paghihiganti niya."Hinawakan ni Mara ang kamay ko. "Pero hindi mo ba naisip? Kung talagang wala siyang nararamdaman sa'yo, bakit hindi ka niya sinasaktan sa mas malalang paraan? Bakit hindi niya winasak ang buong pamilya mo sa isang iglap? Christopher is dangerous, but he still chose to keep you by his side."Napatingin ako sa malayo. Totoo nga. Kung talagang walang halaga ang presensya ko sa buhay niya, bakit hindi niya pa ako tinataboy?"Kara," bulong ni Mara. "May dahilan kung bakit ka niya pinakasalan… at sigurado akong hindi lang ito tungkol sa paghihiganti."Nanatili akong tahimik, pinoprose
Chapter 20Napakurap ako, hindi makapaniwala sa narinig ko. "A-ano? Tutulungan mo ang pamilya ko?"Tumango si Christopher, pero hindi nawala ang malamig na ekspresyon niya. "Oo. Pero may isang kondisyon."Napalunok ako. "A-anong kondisyon?"Lumapit siya, masyadong malapit na halos maramdaman ko ang init ng kanyang katawan. "Simula ngayon, wala kang ibang gagawin kundi ang sundin ako. Wala kang itatago sa akin. At higit sa lahat…" Dinampian niya ng daliri ang baba ko at iniangat ito. "Akin ka lang, Kara."Nanlaki ang mga mata ko, at mabilis akong umatras, pero hinawakan niya ang baywang ko, hindi hinayaang lumayo ako. "Anong ibig mong sabihin?""Ibig sabihin, wala kang karapatang lumayo sa akin. Hindi mo pwedeng talikuran ang kasunduang ito."Nanginginig ang dibdib ko, hindi ko alam kung dahil sa kaba o sa epekto ng presensya niya. "P-pero… bakit mo ito ginagawa? Galit ka sa pamilya ko, hindi ba? Bakit mo gustong tulungan sila?"Napangisi siya, pero hindi iyon isang ngiti ng kasiyahan
Chapter 21Christopher POVPinagmasdan ko si Kara habang tahimik siyang sumasakay sa sasakyan. Hindi ko alam kung saan siya kumukuha ng lakas ng loob para humarap sa akin nang ganito—matapang, determinado, at walang takot na ipahayag ang gusto niya.Nakaka-curious.Ang ibang tao, kapag inalok ng limang milyong piso, walang tanong-tanong na kukunin na lang iyon at tatakbo palayo. Pero siya? Mas pinili niyang pagtrabahuhan ito. Mas pinili niyang tiisin ang presensya ko kaysa umasa lang sa perang galing sa akin.Bakit?Dahan-dahan akong umikot sa kabilang gilid ng sasakyan at sumakay. Pagkaupo ko, saglit ko siyang tinapunan ng tingin. Tahimik lang siyang nakatingin sa labas ng bintana, tila may malalim na iniisip."Hindi mo man lang ba tatanungin kung anong kapalit niyan?" tanong ko, binasag ang katahimikan.Napalingon siya sa akin. Sa halip na matakot o mag-alala, diretsong tumingin siya sa mga mata ko. "Sinabi mo na kanina, Christopher. Lahat ng bagay na tinatanggap ko mula sa'yo… may
Chapter 22 Napangiti ako, pero sa loob-loob ko, nagtataka ako. Sinong babae ang magpapahirap sa sarili niya sa ganitong paraan? Hindi ba’t mas madali kung hayaan na lang niyang mangyari ang dapat mangyari? Pero mas lalong naging interesante ang sitwasyong ito. "Sige," sagot ko sa wakas. "Pero tandaan mo, Kara… kung ano man ang matutuklasan mo tungkol sa akin, baka hindi mo na gustuhin pang manatili sa tabi ko." Tinitigan niya ako, seryoso ang mukha. "Handa akong malaman ang totoo, Christopher." Napangisi ako. "Tingnan natin kung hanggang saan ang tapang mo." Matagal akong tumingin kay Kara. Ang determinasyon sa kanyang mga mata ay hindi natinag kahit na malinaw kong ipinahiwatig na hindi siya dapat makialam sa akin nang higit sa kasunduan namin. Pero heto siya, nangangahas na alamin ang isang bagay na maaaring hindi niya kayanin. Lumapit ako sa kanya muli, mas mabagal ngayon. Hindi siya umatras, pero kita ko ang pagdadalawang-isip sa kanyang ekspresyon. Nang halos magkala
Chapter 185CHRIS POVTumayo ako mula sa kinauupuan ko at lumapit sa mesa kung saan nakalatag ang ilang surveillance photos at intel folders."Gian, kailangang simulan na natin agad ang Phase One. Hindi pwedeng patagalin pa. Sa bawat araw na lumilipas, mas lumalapit ang panganib kay Kara at sa mga bata."Tumango si Gian. "Naka-ready na ang core team. Si Revenant ang magli-lead ng reconnaissance para sa unang target.""Good," sagot ko habang binubuklat ang folder ni Armand—ang isa sa pinakamalapit kay Falcon noon.Huminga ako nang malalim. "Kailangan matapos 'to bago manganak si Kara. Hindi ako makakapayag na sa araw ng pagsilang ng triplets namin ay may takot pa rin sa paligid nila."Tahimik si Gian sa ilang saglit, bago siya nagtanong ng mahinahon, "Chris… sa totoo lang, kaya mo pa ba?"Napatingin ako sa kanya—diretso sa mata. "Hindi ako pwedeng mapagod, Gian. Dahil ang pamilya ko ang kapalit nito. At handa akong isugal ang lahat, kahit sarili ko… para sa kanila."Tumango siya, matig
Chapter 184 Mabilis ang kilos namin. Pati ang mga yapak namin ay halos walang tunog. Pagbaba namin sa tunnel, naamoy ko ang halumigmig at lumang simento. Ngunit sa bawat hakbang, isang bagay lang ang nasa isip ko—makabalik kay Kara at sa mga anak ko. Ngunit hindi pa ngayon. Kailangan ko munang buwagin ang natitira pang mga anino sa likod ng banta sa buhay namin. “Revenant,” tawag ko. “Ayusin mo na ang transport. At i-encrypt lahat ng communication natin. Gusto kong tapusin 'to bago pa man manganak si Kara.” “Copy that, Boss.” Walang atrasan. Sa oras na ito, ako ang multo ng kalaban. At hindi ako titigil hangga’t hindi ko sila tuluyang binura. Pagkalabas namin ni Gian sa dulo ng tunnel, agad kaming sinalubong ng malamig na simoy ng gabi. Isang itim na SUV na may tinted windows ang nakahimpil sa lilim ng mga puno. Bukas ang pinto sa likuran, senyales na handa na ito sa mabilisang pag-alis. "Boss, clear ang paligid," sabi ng driver na agad bumaba para pagbuksan kami. Agad kaming
Chapter 183Mula sa utility room ay mabilis naming binuksan ang hidden weapons crate—isang maliit na storage unit na pinalalamnan ng mga semi-auto at non-lethal defense gear. Hindi ito pansalakay, pero sapat para sa proteksyon.“Akin ang short rifle. Ikaw sa stun grenades,” utos ko kay Gian habang kinakalma ang sarili ko. Kahit hindi pa bumabalik ang lakas ko ng buo, ang katawan ko'y hindi nakalimot sa training.ALARM: "Emergency lockdown activated. All personnel proceed to secure zones."“Gian, east wing,” sabi ko, tinuturo ang monitor kung saan may tatlong armadong lalaki na nagbubukas ng fire exit.“Copy. Ikaw sa main corridor?”Tumango ako. “Oo. Hindi sila makakarating sa ICU. Lalaban ako sa pasilyo.”10 seconds later – Main CorridorLumapit ako sa sulok. Kita ko ang dalawang kalaban—naka-armor, may silencers ang baril. Hindi ito ordinaryong pananakot. Targeted assassination ‘to.Hinintay kong makalapit sila. Bago pa makaliko sa turn, BANG! Isang warning shot sa pader. Gumulong ak
Chapter 183 Habang nagsasalita ako sa phone ay siya namang papasok ni Gian habang ang phone ay nasa kanyang tainga saka pinatay ng nasa harapan ko na ito. Kaya ibinaba ko na din ang aking phone saka nagpapatuloy sa pagsasalita. "Sa ngayon ay kailangan mong magpalakas ng tuluyan para matapos na ang lahat," sambit ni Gian sa akin habang nakatingin ng diretso sa mga mata ko. Kita ko ang seryoso at matatag na determinasyon sa mukha niya—hindi lang bilang kaibigan, kundi bilang sundalong sanay makipaglaban sa dilim. Tumango ako. "Kahit anong mangyari, Gian… sa huli, kailangan kong makabalik sa kanila—buo at ligtas." "Makakabalik ka, Chris. At pagbalik mo, wala nang alinlangan. Wala nang banta. Wala nang dahilan para lumayo." Napalunok ako at ipinikit ang aking mga mata. Sa likod ng bawat paghinga, dala ko ang imahe nina Kara, Jacob, Ellie… at ang tatlong munting buhay sa sinapupunan niya. "Para sa pamilya ko 'to, Gian. Para sa kinabukasan naming lahat at hindi ako papayag na masakta
Chapter 182 Chris POV "Sure ka ba sa desisyon mo na magpanggap na hindi mo sila maaalala?" tanong ni Gian, halatang may bigat ang loob. Tiningnan ko siya nang diretso, kahit bahagya pa ring nanginginig ang katawan ko mula sa mga huling araw sa ICU. "Oo, para makaiwas sila sa banta ng buhay ko," mahina kong sagot, pero buo ang loob ko. Tahimik siyang napatingin sa sahig, saka tumango. "Alam mo bang masakit 'to para kay Kara? Birthday pa ngayon ni Ellie." Napapikit ako. Parang may pumunit sa dibdib ko sa narinig. "Alam ko. Pero mas masasaktan ako kung madamay pa sila sa gulo ko. At kung mawala pa sila dahil sa akin... hindi ko mapapatawad ang sarili ko." "Chris…" humugot siya ng malalim na buntong-hininga. "Sana tama ang desisyon mo." Tahimik akong tumingin sa bintana ng silid-hospital. Sa labas, may sikat ng araw... pero sa puso ko, puro anino ng mga alaala. Alaala na kailangang kong itago—para sa kaligtasan nila. Gusto mo bang ituloy ko ang scene kung saan magkausap si Chris a
Chapter 181 Hinaplos ko ang buhok ni Ellie, saka hinalikan si Jacob sa noo. "Sana manatili kayong ganito—masaya, ligtas, at buo," bulong ko sa sarili ko, pinipigilang tumulo ang luha. Hindi ko maiwasang alalahanin si Kuya Gian. Wala pa ring text o tawag mula sa kanya mula nang umalis siya. Iniisip ko kung okay lang ba siya, kung natuloy ba ang lakad nila... at kung may kinalaman ba ito sa lagay ni Chris. Huminga ako nang malalim at tumingin sa labas ng bintana. Maliwanag ang buwan, parang pinapaalalahanan akong magtiwala—na kahit hindi ko kontrolado ang lahat, may pag-asang darating. “Sana bukas ng umaga ay isang magandang balita ang bubungad sa akin,” bulong ko habang pinipilit isara ang mga mata kong ayaw pa rin tumigil sa pag-aalala. Tahimik pa rin ang gabi. Ang tanging maririnig ay mahinang hilik ni Jacob at paghinga ni Ellie habang mahigpit ang yakap ng kanilang maliliit na bisig sa akin. Sa gitna ng takot at pangamba, ang presensya nila ang nagbibigay lakas sa puso kong
Chapter 180Lumapit si Jacob at Ellie, tila naramdaman ang seryosong usapan."Saan ka pupunta, Tito Gian?" tanong ni Jacob.Napangiti si Kuya Gian kahit halatang may bigat sa dibdib. "May aasikasuhin lang ako, pero babalik agad ako. Promise ko yan sa inyo.""Magdadala ka ba ng pasalubong?" tanong ni Ellie habang yakap ang dragonfly na nasa kamay.Napatawa kaming tatlo kahit saglit lang. Tumango si Kuya Gian."Oo, may pasalubong kayong dalawa. At kay Mommy din."Habang papalayo siya, hindi ko maiwasang titigan ang bawat hakbang ng kapatid ko. Isang tahimik na panalangin ang bumalot sa puso ko."Sana, matapos na ang lahat ng gulo na 'to.""Mommy, saan pupunta si Tito Gian?" mahinahong tanong ni Jacob."Hala, pasok na tayo sa loob," yaya ko sa kanilang dalawa habang bahagyang lumalakas ang ihip ng hangin, tila may paparating na ulan.Agad na tumayo si Jacob, hawak-hawak ang dragonfly sa isang dahon. Si Ellie naman ay mabilis na yumakap sa aking bewang, nakangiti ngunit halatang pagod na
Chapter 179Habang masayang nagtatakbuhan sina Jacob at Ellie sa may likod-bahay, pansamantala akong naupo sa duyan at saka ko tinawag si Kuya Gian na kasalukuyang nagkakape sa may porch."Kuya..." mahina kong tawag. Tumingin siya sa akin, tahimik lang. Alam na niya agad kung anong susunod kong itatanong."Kumusta na siya?" tanong ko sa wakas, kahit pilit kong pinipigilang manginig ang tinig ko.Umupo siya sa tabi ko, humigop muna ng kape bago sumagot."He’s still under strict monitoring until now," sagot niya. "Critical pa rin ang kondisyon niya, Kara. Pero stable. At least, hindi na lumalala. Still comatose though."Tumango ako, habang pinipilit ang sarili kong huwag madurog sa narinig."Lagi akong updated sa lahat. Wala kang dapat alalahanin," dagdag pa niya, sabay tapik sa balikat ko."Salamat, Kuya…" bulong ko habang pinapanood ang mga anak kong masayang naglalaro—walang kamalay-malay sa bigat na dinadala ng puso ko.Kara POVNapatingin ako sa malayo, pilit na nilulunok ang bigat
Chapter 178Kinabukasan. Maaga pa lang ay gising na ako. Hindi man ako nakatulog ng mahimbing sa gabi dahil sa excitement at kaba, ay pilit kong pinilit maging kalmado. Ngayon ang araw na makikita ko ulit sina Jaycob at Sapphire Ellie.Suot ko ang maluwag at komportableng bestidang puti habang dahan-dahang naglalakad papunta sa terrace. Humihigop ako ng mainit na salabat habang pinagmamasdan ang banayad na hampas ng alon sa baybayin ng Panglao.Maya-maya pa’y lumapit si Manang, bitbit ang tray ng agahan."Ma’am Kara, nagpakulo na ako ng sabaw para sa sinigang. Maya-maya ay lalambot na ang hipon, paborito ng mga bata ‘yan di ba?"Ngumiti ako at tumango. "Oo, Manang. Lalo na si Ellie, mahilig yun sa sabaw. Si Jaycob naman, gusto niya yung maasim na maasim."Maya-maya pa’y tumunog ang telepono ko. Tumitibok ang puso ko sa kaba habang inaabot iyon. Si Kuya Gian."Hello, Kuya?""Nandito na kami sa port, Kara. Ilang minuto na lang at makakarating na kami diyan. Sobrang excited na ang mga b