Chapter 19Napakurap ako. "Ano? Mapapaibig ko si Christopher? Imposible 'yon, Mara!"Ngumiti siya nang matamlay. "Hindi mo ba napapansin? Hindi ka niya sinasaktan kahit galit siya sa pamilya mo. At kung tutuusin, kaya ka lang naman niya pinakasalan ay dahil may halaga ka sa kanya."Umiling ako. "Hindi ko alam, Mara. Pakiramdam ko, isa lang akong gamit para sa kanya—isang kasangkapan para sa paghihiganti niya."Hinawakan ni Mara ang kamay ko. "Pero hindi mo ba naisip? Kung talagang wala siyang nararamdaman sa'yo, bakit hindi ka niya sinasaktan sa mas malalang paraan? Bakit hindi niya winasak ang buong pamilya mo sa isang iglap? Christopher is dangerous, but he still chose to keep you by his side."Napatingin ako sa malayo. Totoo nga. Kung talagang walang halaga ang presensya ko sa buhay niya, bakit hindi niya pa ako tinataboy?"Kara," bulong ni Mara. "May dahilan kung bakit ka niya pinakasalan… at sigurado akong hindi lang ito tungkol sa paghihiganti."Nanatili akong tahimik, pinoprose
Chapter 20Napakurap ako, hindi makapaniwala sa narinig ko. "A-ano? Tutulungan mo ang pamilya ko?"Tumango si Christopher, pero hindi nawala ang malamig na ekspresyon niya. "Oo. Pero may isang kondisyon."Napalunok ako. "A-anong kondisyon?"Lumapit siya, masyadong malapit na halos maramdaman ko ang init ng kanyang katawan. "Simula ngayon, wala kang ibang gagawin kundi ang sundin ako. Wala kang itatago sa akin. At higit sa lahat…" Dinampian niya ng daliri ang baba ko at iniangat ito. "Akin ka lang, Kara."Nanlaki ang mga mata ko, at mabilis akong umatras, pero hinawakan niya ang baywang ko, hindi hinayaang lumayo ako. "Anong ibig mong sabihin?""Ibig sabihin, wala kang karapatang lumayo sa akin. Hindi mo pwedeng talikuran ang kasunduang ito."Nanginginig ang dibdib ko, hindi ko alam kung dahil sa kaba o sa epekto ng presensya niya. "P-pero… bakit mo ito ginagawa? Galit ka sa pamilya ko, hindi ba? Bakit mo gustong tulungan sila?"Napangisi siya, pero hindi iyon isang ngiti ng kasiyahan
Chapter 21Christopher POVPinagmasdan ko si Kara habang tahimik siyang sumasakay sa sasakyan. Hindi ko alam kung saan siya kumukuha ng lakas ng loob para humarap sa akin nang ganito—matapang, determinado, at walang takot na ipahayag ang gusto niya.Nakaka-curious.Ang ibang tao, kapag inalok ng limang milyong piso, walang tanong-tanong na kukunin na lang iyon at tatakbo palayo. Pero siya? Mas pinili niyang pagtrabahuhan ito. Mas pinili niyang tiisin ang presensya ko kaysa umasa lang sa perang galing sa akin.Bakit?Dahan-dahan akong umikot sa kabilang gilid ng sasakyan at sumakay. Pagkaupo ko, saglit ko siyang tinapunan ng tingin. Tahimik lang siyang nakatingin sa labas ng bintana, tila may malalim na iniisip."Hindi mo man lang ba tatanungin kung anong kapalit niyan?" tanong ko, binasag ang katahimikan.Napalingon siya sa akin. Sa halip na matakot o mag-alala, diretsong tumingin siya sa mga mata ko. "Sinabi mo na kanina, Christopher. Lahat ng bagay na tinatanggap ko mula sa'yo… may
Chapter 22 Napangiti ako, pero sa loob-loob ko, nagtataka ako. Sinong babae ang magpapahirap sa sarili niya sa ganitong paraan? Hindi ba’t mas madali kung hayaan na lang niyang mangyari ang dapat mangyari? Pero mas lalong naging interesante ang sitwasyong ito. "Sige," sagot ko sa wakas. "Pero tandaan mo, Kara… kung ano man ang matutuklasan mo tungkol sa akin, baka hindi mo na gustuhin pang manatili sa tabi ko." Tinitigan niya ako, seryoso ang mukha. "Handa akong malaman ang totoo, Christopher." Napangisi ako. "Tingnan natin kung hanggang saan ang tapang mo." Matagal akong tumingin kay Kara. Ang determinasyon sa kanyang mga mata ay hindi natinag kahit na malinaw kong ipinahiwatig na hindi siya dapat makialam sa akin nang higit sa kasunduan namin. Pero heto siya, nangangahas na alamin ang isang bagay na maaaring hindi niya kayanin. Lumapit ako sa kanya muli, mas mabagal ngayon. Hindi siya umatras, pero kita ko ang pagdadalawang-isip sa kanyang ekspresyon. Nang halos magkala
Chapter 23 Tahimik akong naghintay ng reaksyon niya. Kita ko ang bahagyang pagkaputla ng kanyang mukha, pero hindi siya umurong. Sa halip, tumango siya nang marahan, tila tinatanggap ang katotohanang sinabi ko. "Matatapos ang lahat..." inulit niya, tila tinitimbang ang bigat ng mga salitang iyon. "Ibig sabihin, pagkatapos ng isang taon, maghihiwalay tayo na parang walang nangyari?" "Oo," sagot ko nang walang alinlangan. "Matatapos ang kasunduan. Magkakaroon ka ng perang kailangan mo, at makukuha ko ang gusto ko—ang tagapagmana." Nagtagal ang katahimikan sa pagitan namin. Kita ko sa mata niya ang pag-aalinlangan, pero sa kabila ng lahat, tumango siya. "Kung ‘yon ang gusto mo, Christopher, tatanggapin ko." Bahagyang kumunot ang noo ko. Inaasahan kong mag-aalangan siya, na may pagdududa pa siyang mararamdaman. Pero tila determinado siya. "Pero gusto ko ng kasiguraduhan," patuloy niya. "Sa loob ng isang taon, ako lang. Kung gusto mong magka-anak sa akin, dapat wala kang ibang babae.
Chapter 24Kara POVInis na inis ako. At sa totoo lang… natatakot din.Sino bang hindi matatakot kung basta ka na lang iiwan sa isang lumang bahay, mag-isa?Nakita ko si Christopher na papalayo, hindi man lang lumingon. Parang wala lang sa kanya na iniwan niya akong ganito—galit, litong-lito, at hindi alam kung anong gagawin."Hayop ka talaga, Christopher!" sigaw ko, kahit alam kong wala siyang pakialam.Huminga ako nang malalim, pilit pinapakalma ang sarili ko. Hindi ako pwedeng magpadala sa takot. Hindi ko dapat ipakita sa kanya na natatakot ako, dahil iyon mismo ang gusto niyang mangyari."Kailangan kong umalis dito." Bulong ko sa sarili ko. Pero paano?Tinapunan ko ng tingin ang paligid. Ang lumang bahay na ito ay parang isang haunted house—madilim, tahimik, at puno ng alaala ng isang trahedya.Hindi ko alam kung anong iniisip ni Christopher at dinala niya ako rito. Gusto niya ba akong takutin? Gusto ba niyang iparamdam sa akin kung anong naramdaman niya noon?O baka… gusto niya a
Chapter 25 Kara POV Dalawang buwan na ang lumipas mula nang tumira ako sa mansyon ni Christopher. Sa araw-araw na nagdaan, pakiramdam ko ay palagi akong pagod. Lagi akong antukin, bugnutin, at sa hindi maipaliwanag na dahilan, lalo akong naiinis sa presensya ni Christopher. Hindi ko alam kung epekto ba ito ng stress o dahil sa sitwasyon naming dalawa, pero palagi akong nahihilo. Madalas din akong nagsusuka, dahilan para halos hindi na ako lumabas ng kwarto. Hindi ko na rin nagagampanan nang maayos ang pagiging personal secretary niya. Ngayon araw, habang nakaupo ako sa gilid ng kama, hinahaplos ang aking sentido dahil sa matinding hilo at masama ang aking pakiramdam ay biglang bumukas ang pinto at bumungad si Christopher. Matalim ang tingin niya sa akin, halatang iritado hindi ko alam kong anong sadya niya sa akin. Pero hindi ko ito pinansin habang nagpapatuloy ako sa paghihilot sa aking sentido dahil sa sobrang sakit. "Ano na namang dahilan mo at hindi ka na naman pumas
Chapter 26 Christopher POV Napanganga ako. Hindi ko inaasahan ang pagsabog ni Kara. Ang akala ko, matutuwa siya sa balita, o kahit papaano, magiging emosyonal. Pero ang inabot ko ay galit na galit na siya. Ang baho ko raw? Hindi ako naniniwalang hindi ako naliligo araw-araw! Siguro nga, medyo pagod lang ako kaya hindi gaanong maayos ang amoy ko, pero ang baho-baho? Grabe naman 'yun. Hindi ko alam kung ano ang i-react ko at hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko. Hindi ko akalain na hindi niya alam na buntis siya at ako pa mismo ang magsasabing buntis ito. Pero ang pakiramdam ko, hindi ko kayang ipaliwanag—may halo itong takot at pag-aalala. Hindi ko alam kung bakit ako nag-aalala ng ganito. Tumalikod ako, naglakad palabas ng kwarto, pero bago ako lumabas, narinig ko ang tinig ni Kara mula sa likod ko. "Christopher!" Huminto ako at tumingin sa kanya, ngunit hindi ko siya tinulungan, at hindi ko rin siya tinanong pa. Tumahimik kami sa ilang segundo, at pagkatapos ay tumalima ak
Chapter 197Dahil sa galit ng aking kapatid ay hindi ko na ito napigilan. Isang malakas na suntok sa mukha ang kanyang pinakawalang dahilang upang dumugo ang labi nito. Hindi pa na kuntinto binunut ang kanyang knife nakatago sa kanyang boots na hindi ko napansin man lang kanina at itinirik sa kamay nitong nakaposas na huwad.Sabay sigaw. "Putang ina ka, nang dahil sayo muntik ko na napatay ang kapatid ko!"Mabilis kong hinawakan si Clarissa upang pigilan pa siya sa sunod niyang gagawin. Nanginginig ang kanyang katawan sa galit at luha na bumabagsak sa kanyang pisngi. Habang ang huwad na si Domenico ay napasigaw sa sakit, duguan ang kamay na nasaksak."Tama na, Clarissa! Tama na!" sigaw ko habang pilit siyang pinipigilan. "Hindi tayo tulad niya. Hindi tayo mamamatay-tao.""Pero muntik ko kayong patayin! Ginulo niya ang buhay nating lahat!" sigaw niya, nanginginig ang boses sa poot at sakit.Napaatras siya habang patuloy ang pag-iyak. Nilapitan siya ni Miguel at inalalayan, habang ang m
Chapter 196KinabukasanTahimik kaming dalawa ni Clarissa habang nasa loob ng sasakyan. Tanging ugong ng makina at huni ng mga ibong dumaraan ang maririnig sa labas. Binabagtas namin ang daan papunta sa safehouse kung saan nakakulong ang matandang puno ng kasinungalingan—ang Lolo naming nagtaksil sa pamilya.Napatingin ako kay Clarissa. Nasa mukha niya ang galit at poot. Nakakuyom ang kanyang mga kamao, at bakas sa kanyang mga mata ang damdaming pilit niyang kinukubli."Hindi ko maintindihan, Kuya," mahina niyang sambit. "Paano niya nagawa 'yon sa pamilya niya? Sa apo niya? Sa 'tin?""Hindi ko rin alam," sagot ko habang pinipilit manatiling kalmado ang boses ko. "Pero ngayong hawak na natin siya, wala nang makakaligtas sa katotohanan.""Anong balak mong gawin sa kanya?" tanong niya sa akin habang diretsong tumitig sa akin."Pilitin siyang magsabi ng totoo... lahat ng itinatago niya. Para sa hustisya. Para kay Ellie. Para sa ating lahat."Pagdating namin sa safehouse, bumaba kami at ta
Chapter 195 Napahinto si Clarisse o Clarissa, sa narinig. Nanlalaki ang kanyang mga mata habang pinagmamasdan si Gian na palapit sa kanya. "Clarissa?!" ulit ni Gian, bakas sa tinig ang halong gulat at emosyon. "Ikaw nga…" Hindi na ito nakatiis at agad siyang niyakap ng mahigpit, para bang takot na muli pa itong mawala. Napasinghap si Clarissa. "G-Gian?" mahina niyang tugon habang unti-unting lumuluhang ang kanyang mga mata. "Ikaw ang… kaibigan ko noon sa Panglao…" sabik na sabi sa aking kapatid kay Gian. "Hindi lang kaibigan," sabat ni Gian habang nakangiti. "Ikaw ang matalik kong kaibigan noon… ang batang laging nagtatanggol sa akin tuwing inaapi ako sa eskwela. Naalala mo na?" Tumulo ang luha ni Clarissa, kasabay ng mahinang pag-iling. "Akala ko… kinalimutan mo na ako." "Hinding-hindi kita malilimutan," sambit ni Gian habang pinupunasan ang luha nito. "Ngayon, babawi tayo sa mga panahong nawala. At ipagtatanggol naman kita ngayon… kahit kanino." Tahimik na pinanood ng
Chapter 194Lumabas ako ng kwartong iyon nang walang lingon-lingon. Matatag ang bawat hakbang ko, ngunit sa loob-loob ko'y may bagyong humahagupit. Kailangan kong magmadali—dahil kung hindi ko siya mapipigilan, tuluyan siyang malulunod sa dilim na inihain ng aming Lolo.Ang aking step-sister.Ang babaeng ni minsan ay hindi ko pinakita, hindi ko pinakilala. Bahagi siya ng nakaraan kong pinilit kong ibaon, ngunit ngayon, siya na ang banta sa lahat ng mahal ko.Hindi siya masama noon.Ngunit mula nang yakapin niya ang mga kasinungalingan ni Lolong walang awa, naging kasangkapan siya ng kasamaan."Hindi kita hahayaang masira, at lalo nang hindi ko hahayaang manakit ka," bulong ko sa sarili habang sumakay sa sasakyan.Habang pinaandar ko ito papunta sa huling lokasyong binigay ni Troy, ramdam ko na... ito na ang simula ng dulo. Isang engkwentro na hindi lang pisikal—pati damdamin, alaala, at katotohanan ay babanggain.Sa bawat ikot ng gulong ng sasakyan, mas lalo akong nadadarang sa galit
Chapter 193Lumipas ang ilang oras—oras ng katahimikan, ngunit hindi kapayapaan. Pinagmasdan ko ang mukha ni Kara habang natutulog sa kama, mahigpit ang hawak ni Ellie sa kamay ng kanyang ina. Hinaplos ko ang buhok ng anak kong babae, saka yumuko upang halikan ang noo ni Kara.“Magpapahinga lang ako sandali, mahal. Gian,” tawag ko sa kasama kong nakabantay. “Ikaw na muna bahala dito. Ako na ang bahala kay Lolo.”Tumango si Gian. “Walang problema, Chris. Ligtas sila sa akin.”Tumalikod ako at tuluyang lumabas ng kwarto, muling nabalot ng galit ang dibdib ko. Ngayong alam ko na ang totoo—na si Senyor Carlo, ang taong itinuring kong gabay at ama-amahan, ay siya palang ugat ng gulo, hindi ko na kayang palampasin pa.Tumigil ako sa harap ng interrogation room. Dalawang bantay ang nakatayo roon, at sa loob, naroon ang matandang puno ng karanasan at lihim—ang sarili kong Lolo.Hinawakan ko ang door handle, huminga nang malalim, at marahan itong binuksan."Panahon na para sa mga sagot, Lolo,"
Chapter 192 Nang makarating kami sa pinakadulong pinto ng kuta, nagsimula nang mag-ingay ang ilang tao sa loob. May mga nagsasalita, ngunit wala akong pakialam sa kanila. Ang tanging nasa isip ko ay ang kaligtasan ni Kara at Ellie. Bago ko pa magawa ang lahat ng plano, tumunog ang phone ko. Si Gian. "Chris, nahanap namin sila. Nasa silid sa itaas. Kailangan nating magmadali," sabi ni Gian, ang boses niya ay puno ng urgency. "Got it. I’ll be there," sagot ko. Walang pasabi, tumakbo kami papunta sa itaas. Alam ko, kailangan ko na silang makuha at wala nang oras para maghintay. Pagpasok sa silid, nakita ko si Kara, naka-kadena at nakagapos. Nasa tabi niya si Ellie, ang mga mata ni Ellie ay puno ng takot, ngunit nang makita ako, bigla siyang ngumiti. "Daddy!" sabi niya, mahina at may takot sa boses. Naglakad ako sa direksyon ni Lolo Carlo. "Ikaw na lang, Lolo. Bakit? Magsalita ka?" sabi ko, ang mata ko’y puno ng galit at determinasyon. "Oo apo," sagot ni Lolo Carlo, may ngiti sa l
Chapter 191 Ang sakit na dulot ng bawat salitang binitiwan niya ay tila isang matalim na kutsilyo na tumusok sa puso ko. Hindi ko matanggap na ang lahat ng ito ay isang malupit na laro para kay Senyor Carlo—ang lolo ko. "Kung hindi mo sasabihin kung saan siya, babalikan kita. At hindi na ako magiging magaan," ang sinabi ko kay Lucas, na puno ng galit at pasakit. Bago pa niya makuha ang pagkakataon na magsalita, naglakad na ako palayo sa kanya. Kailangan ko ng oras. Kailangan ko ng tamang plano. At higit sa lahat, kailangan ko na hanapin si Kara bago pa mahulog ang lahat sa mga kamay ng aking pamilya.Ang galit ko ay hindi matitinag. Nagmamadali akong lumabas ng silid, at ang mga hakbang ko ay mas mabilis kaysa sa karaniwan. Ang bawat segundo ay may bigat—hindi ko kayang mag-aksaya ng oras. Gusto ko na makuha si Kara at matigil na ang lahat ng ito bago pa mahulog sa mga kamay ng aking pamilya.Nagmadali akong dumaan sa mga kasamahan ko sa kuta. "Kailangan kong malaman kung nasaan si
Chapter 190 “Gusto kong malaman kung sino ang mga nangungunang tao sa likod ng operasyon niyo,” sabi ko, ang boses ko’y parang buo ng yelo. “At hindi ako maghihintay ng matagal para makita kung gaano katagal ka pa magsasalita.” Naglakad ako palapit sa kanya at itinapat ang baril sa kanyang kaliwang braso. Sabay sigaw ng pwersa at tapat ang tanong: “Sabihin mo na!” Ngumisi siya, “Hindi ko sila kayang ipagkanulo, Chris.” Gamit ang lahat ng galit at sakit, ginamit ko ang pinakapangit na pamamaraan na alam ko. Mabilis kong pinutol ang mga daliri ni Lucas gamit ang matalim na kutsilyo. “Alam ko na matigas ang ulo mo, pero hanggang kailan mo kayang tiisin ang sakit?” tanong ko, ang galit ay bumabalot sa bawat salitang binibigkas ko. Sumabog ang katahimikan sa pagitan namin. Ilang segundo ng pagka-gulat bago siya sumigaw, tila napuno ng pasakit. Pero matigas pa rin siya. Sa kabila ng lahat ng pain, hindi siya nagsalita. “Sa huli, ikaw din ang magpapasa ng hatol sa sarili mo,” sabi ni
Chapter 189 "Gian, kailangan bumalik ka sa Panglao para maprotektahan mo sila," malamig kong utos habang pinupunasan ang bahid ng dugo sa aking kamay. "Ako ang hahanap kay Lucas." Napatingin sa akin si Gian, puno ng pag-aalala ang mga mata niya. "Sigurado ka ba, Chris? Mag-isa ka lang—" "Mas magiging ligtas sila kung hindi ako kasama. Alam kong ako ang puntirya. Ikaw lang ang pinagkakatiwalaan kong makakabantay sa kanila nang buong puso." Tumango si Gian, bagama't halata ang bigat sa desisyong iyon. "Sige, pero mangako kang babalik ka nang buhay." "Kapag nahanap ko si Lucas... matatapos na ang lahat." "Isa pa," madiin kong sabi habang tumayo ako sa harap ni Gian, "andito sila Revenant, Miguel, Richard, at Troy upang samahan ako." Napatingin si Gian sa paligid. Isa-isang tumango ang mga nabanggit ko—matatapang, determinadong mga kaibigan, kapwa mandirigma ng hustisya. Muli kong nilingon si Gian. "Hindi ako mag-iisa. Hindi kami matatalo. Pero ikaw—ikaw ang susi sa kaligtasan nil