Chapter 7

Chapter 7

Napapikit ako, pilit pinapanatili ang kontrol sa sarili. Hindi ko kailangang ipaliwanag ang sarili ko sa kanya. Hindi ko kailangang sabihin ang tunay kong dahilan.

"Hindi kita kailangang bigyan ng sagot, Andrea," sagot ko nang matigas. "Tapos na tayo. At ang buhay ko ngayon, wala ka nang kinalaman."

Tahimik. Ilang segundo bago siya muling nagsalita, mas mahina na ang boses niya pero may bahid ng hinanakit.

"Hindi ako naniniwala diyan, Christopher. Kilala kita. At kung iniisip mong matatapos mo ang plano mo nang hindi kita naiipit sa gulo mo… nagkakamali ka."

Bago pa ako makasagot, ibinaba na niya ang tawag.

Napatingin ako sa telepono, ramdam ang paninigas ng panga ko.

Andrea…

Hindi ko siya dapat alalahanin. Ang dapat kong pagtuunan ng pansin ay ang kasal bukas.

Pero bakit may masamang kutob akong may paparating na bagyo—at hindi ko alam kung paano ko ito haharapin?

"Hindi kita hahayaan na guluhin ang plano ko, Andrea!" galit kong bulong sa sarili ko habang mahigpit na nakakuyom ang kamao ko.

Kailangan kong manatili sa plano. Wala akong panahon para sa emosyon o sa nakaraan. Si Andrea ay bahagi ng buhay na matagal ko nang isinara.

Kinuha ko ang baso nasa gilid at nagsalin nang whiskey at ininom ito nang isang lagukan. Kailangan kong palamigin ang ulo ko.

Bukas, magsisimula ang lahat.

Ang kasal.

Ang paghihiganti.

Ang pagbagsak ng pamilyang Curtiz.

Hindi ako maaaring matinag ngayon.

Ngunit kahit anong gawin kong pagpapakatatag, may isang bagay na hindi ko maalis sa isipan ko.

Ang ekspresyon ni Kara sa huling pag-uusap namin.

Ang lungkot sa kanyang boses.

Ang bahagyang pangangatog ng kanyang labi nang tanungin niya kung kailan siya lilipat sa bahay ko.

Napamura ako sa isip. Damn it, Christopher. Ano bang problema mo?

Hindi ako dapat maaapektuhan.

Ngunit kahit gaano ko pilit iwaksi ang iniisip ko, isang bagay ang hindi ko maitatanggi…

May isang bahagi sa akin na nagsasabing, Paano kung mali ako?

Kinuha ko ang aking cellphone at tinawagan ko ang isang taong babantayan ang bawat kilos ng ex ko upang hindi ito makapagbigay ng gulo bukas sa aking kasal.

Agad kong dinial ang numero ng isang tao na alam kong maaasahan sa ganitong sitwasyon. Ilang ring lang at agad niya itong sinagot.

"Boss," malamig at pormal ang boses sa kabilang linya.

"May ipapagawa ako sa'yo," direkta kong sabi, walang paliguy-ligoy. "Bantayan mo si Andrea. Gusto kong malaman ang bawat galaw niya. Hindi siya pwedeng makagulo sa kasal ko bukas."

"Understood, boss. Anong gusto mong gawin kung sakaling may subukan siyang gawin?"

Napapikit ako, saglit na nag-isip. Kilala ko si Andrea. Hindi siya ang tipo ng babaeng tatahimik na lang kapag may gusto siyang pigilan.

"Kapag may ginawang kahit anong hakbang para pigilan ako, siguruhing hindi siya makarating kahit saan," malamig kong utos.

"Noted. Aayusin ko, boss," sagot nito bago tuluyang ibinaba ang tawag.

Ibinalik ko ang cellphone sa bulsa ko at napatingin sa malaking bintana ng aking opisina. Mula rito, tanaw ko ang buong siyudad, ang mga ilaw na nagkikislapan sa gabi—isang paalala na sa mundong ito, ang pinakamalakas lamang ang nananatili sa tuktok.

At bukas, sisiguraduhin kong ako pa rin ang hari.

Walang makakapigil sa plano ko.

Lahat ay nasa ayos na para bukas. Hindi na kailangang gawing magarbo ang seremonya—wala akong pakialam sa tradisyon o sa pangarap ng ibang tao tungkol sa kasal. Ito ay isang kasunduan, isang hakbang patungo sa paghihiganti.

Hindi kami magpapakasal sa simbahan. Wala akong balak gawing sagrado ang isang kasal na batay sa galit at paghihiganti. Sa halip, isang pribadong seremonya ang magaganap sa aking rest house, malayo sa mata ng publiko.

Si Judge Santiago, isang matagal ko nang kakilala, ang siyang magkakasal sa amin. Isa rin siya sa mga pinagkakautangan ng loob ng pamilya ko noon, kaya’t tiyak akong hindi siya magtatanong ng anumang bagay. Tanging siya at si Troy ang magiging saksi sa lahat ng ito.

Habang nakaupo ako sa study at pinagmamasdan ang papeles ng kasal, isang malamig na ngiti ang sumilay sa labi ko.

Bukas, si Kara Smith Curtiz ay magiging isang Montero.

Bukas, sisimulan ko ang pagbagsak ng pamilya niya.

Ngunit sa kabila ng lahat ng plano ko, hindi ko maiwasang maramdaman ang isang bagay na matagal kong hindi pinansin—isang hindi maipaliwanag na kaba.

Dahil alam kong sa laro ng paghihiganti…

May isa sa amin ang siguradong masasaktan.

At pilit kong sinasabi sa sarili ko—hindi ako iyon.

Agad ako napatingin sa aking cellphone ng biglang tumunog. Ang inutusan ko pala ang tumawag.

Agad kong dinampot ang cellphone at sinagot ang tawag.

"Boss, may report ako tungkol kay Andrea," diretsong sabi ng tauhan ko sa kabilang linya.

Napakunot ang noo ko. "Ano?"

"Hindi siya nagpapakita ng anumang kakaibang kilos, pero may nakausap siyang isang lalaki kanina sa isang coffee shop. Base sa nakuha naming impormasyon, abogado ito."

Napahigpit ang hawak ko sa cellphone. Abogado?

"Alamin mo kung sino siya at kung anong pinag-usapan nila," malamig kong utos. "Ayokong may makialam sa kasal ko bukas."

"On it, boss. Ipapadala ko sa'yo ang detalye sa loob ng isang oras."

"Good."

Pagkababa ng tawag, tumayo ako at lumapit sa bintana. Mula roon, tanaw ko ang malawak na lungsod, pero sa isipan ko, isa lang ang iniisip ko—si Andrea.

Ano ang binabalak niya? At bakit kailangan pa niyang kausapin ang isang abogado?

Muling nag-ring ang cellphone ko. Agad ko itong sinagot.

"Boss, may update ako," seryosong sabi ng tauhan ko.

"Ano?" malamig kong tanong.

"Ang lalaking kausap ni Andrea kanina ay si Atty. Manuel Ramirez. Isa siyang corporate lawyer—at base sa impormasyon namin, may koneksyon siya sa Curtiz family."

Napakuyom ako ng kamao. Curtiz family?

"May nakuha ba kayong detalye kung anong pinag-usapan nila?" tanong ko, pilit pinapanatili ang malamig na tono ng boses ko.

"Pasensya na, boss, pero hindi namin marinig ang usapan nila. Ngunit pagkatapos ng meeting nila, umalis si Andrea na halatang masama ang loob."

Naningkit ang mga mata ko. Masama ang loob? Ibig sabihin, hindi pumabor sa kanya ang pinag-usapan nila.

"Ano ang hinala mo?" tanong ko.

"Posibleng humihingi siya ng tulong para pigilan ang kasal mo, pero hindi siya natulungan ng abogado."

Malamig akong napangiti. Kung gano'n, desperado na siya.

"Patuloy mo siyang bantayan," utos ko. "Ayokong magkaroon ng aberya bukas."

"Yes, boss."

Pagkababa ko ng tawag, tumingin ako sa mga papeles ng kasal na nasa lamesa ko.

Andrea, kahit anong gawin mo, hindi mo na mababago ang desisyon ko.

Bukas, si Kara Smith Curtiz ay magiging isang Montero.

At sisiguraduhin kong walang sino man ang makakapigil doon.