THE DANGEROUS WOMAN 2

   Kinabukasan ay nagising ako sa ingay sa labas ng bahay ko. Napahilamos tuloy ako sa aking mukha. Gosh! Ang sarap nilang lagyan ng packing tape sa bibig. Magkakasunod ko ring hinilamos ang aking mukha gamit ang palad ko.

 

    Nasusurang tumayo na lang ako mula sa pagkakahiga ko sa sofa. Hindi na ako nakapunta sa aking kwarto. Dahil na rin sa pagod at sakit ng sugat ko dahil sa tama ng bala. Kaya mabilis akong nakatulog.

 

  LUMAPIT na lang ako sa bintana ng bahay ko upang tingnan kung ano ang mga nangyayari sa labas ng bahay. Nagsalubong ang kilay ko dahil sa ang mag-asawa kapitbahay ko na naman ang nag-aaway.

 

   Iiling-iling na lamang ako na umalis sa harap ng bintana. Mahirap mangialam sa mag-asawang iyon.

 

  Nagdesisyon na lamag akong pumunta sa kusina. Naamoy ko kasing nagluluto ng nang umagahan ang si Manang Erlyn. Ito lang ang nag-iisang tao na pinagkakatiwalaan ko maliban kay tito Marcos.

 

   “Hija, kumain ka na. Siya nga pala. Baka naman gusto mong mag-ingat. May tama ka na naman ng bala ng baril!” sermon sa akin ni Manang Erlyn.

 

   “Manang, huwag ninyo akong alalahanin. Hindi pa ako matitigok--- Aray!” sigaw ko. Dahil pinalo lang naman ni Manang Erlyn ang aking puwit.

 

  “Pasaway kang bata ka. Sige na kumain ka na,” umiiling na sabi nito sa akin. Tatawa-tawa na lamang ako. Hanggang sa maupo sa bakanteng silya.

 

    Sa totoo lang ay parang isang Ina na rin ang turing ko kay Manang Erlyn. Ito ang palaging nagpapaalala sa akin na mag-iingat ako.

 

   May ngiti sa aking mga labi nang simulan ko na ang kumain lalo at nagugutom na rin ako. Pagkatapos kung mag-umagahan ay umalis na ako sa hapagkainan. At sa bungad ng pinto ng bahay ko ay makita ko si Tito Marcos.

 

  Tuwang-tuwa naman akong lumapit sa lalaki.

 

   “Tito Marcos,” anas ko agad.

 

    “Mabuti at naabutan kita rito, Natalie. Mayroon lang ako papapirmahan sa ‘yo para sa bagong investment natin,” anas ng lalaki.

 

   May ngiti sa aking labi na kinuha ko ang papel at walang tanong-tanong na pinirmahan ko. Hindi ko na rin ito binasa dahil may tiwala ako sa aking tito Marcos. Simula ng mamatay ang mga magulang ko ay ito na ang nag-asikaso ng mga company namin. Lalo at kamag-anak ko naman ito. Ngunit sa ako pa rin ang nagmamay-ari lalo at nag-iisang anak ako ni Papa at Mama.

 

    Bigla naman akong napatingin kay tito Marcos nang magsalita ito na aalis na rin. Nagpunta lang ito dahil kailangan ko raw ng pirma ko. Kumaway pa nga ako sa aking tito habang papalabas ito ng bahay ko.

 

   Ako naman ay nagdesisyon na ring pumapasok sa aking kwarto para muling magpahinga. Ngunit pahiga pa lang ako nang marinig kong nag-iingay nag cellphone ko.

 

 

   Agad ko naman itong kinuha at nakita kong si boss Neil ang tumatawag sa akin. Mabilis ko namang sinagot ang call nito.

 

  “Boss, napatawag ka? May misyon na naman ba?” tanong ko agad dito.

 

 

   “Oo Agent Nathalie, kailangan mong pumunta sa opisina ko ngayon din dahil may mahalaga kang misyon. May sasabihin din ako sa ‘yo, tungkol sa bagong boss ng Black Stone NBI Agent.”

 

 

    “May bagong boss ang Black stone NBI Agent? Aalis ka na ba boss?!”

 

   Nagbuntonghininga muna sa kabilang linya si Boss Niel.

 

   “Malalaman mo mamaya, Miss Nathalie,” tanging nasabi mg boss ko sa akin. Hanggang sa nagpaalam na rin ito. At hihintayin na lang daw niya ako.

 

    Kahit nalulungkot ay nagmamadali na rin akong kumilos para makaalis ng bahay. Hindi naman ako nagtagal sa pag-aayos ng aking sarili. At bago umalis ay kinuha ko muna ang susi ng aking ducati.

 

   Pagdating sa labas ng bahay ay agad akong sumakay sa aking motor at matulin ko itong pinatakbo papalayo. Hindi nagtagal ay nakarating ako sa Black stone NBI Agent. Napatingin ako sa itaas ng building na kung saan ako kasapi ng Black Stone.

 

   Napahinga na lamang ako. Hanggang sa magdesisyon na akong pumasok sa loob ng gusali. Tuloy-tuloy akong pumasok sa loob ng elevator.

 

 Nang huminto ang elevator ay agad akong lumabas at muling humakbang papunta sa conference room. Pagpasok ko sa loob ay nakita ko agad ang mga kapwa ko NBI. Mukhang nandito na silang lahat.

 

  Mayamaya pa’y nagsimula na nga ang meeting. Lahat ay na-shock dahil nagpaalam na talaga sa amin si Boss Niel.  Ngunit huwag daw kaming mag-alala dahil may papalapit daw agad na magiging boss namin. Ngunit wala pa naman itong binanggit kung sino ang papalit.

 

   Maraming mga kasamahan ko ang malungkot sa pag-alis ni boss Neil. Lalo at taon na din kaming magkakasama. Ngunit wala kaming magagawa kung talagang aalis na ito.

 

  Tapos ang meeting na tila sobrang lungkot ng mga kasamahan ko pati ako’y nalulungkot na rin.

 

  “Natalie!” mabilis akong lumingon kay boss Neil, dahil tinawag ako nito.

 

  “Tatawagan na lang pala kita kapag ibibigay na sa ‘yo ang misyon mo. Ang bagong boss mo na lang ang bahala,” anas ni boss Neil sa amin.

 

    “Maraming salamat po sa lahat boss. Sana’y palagi kang mag-iingat sa iyong pupuntaha.”

 

  “Salamat, Natalie. Palagi rin kayong mag-ingat sa mga misyon ninyo,” bilin sa akin ni boss Neil, bago ito umalis sa aking harapan.

 

   Ako naman ay nagdesisyon nang umalis sa gusaling ito. Paglabas ng building ay agad akong sumakay ng ducati at matulin ko itong pinatakbo papunta sa simbahan. Balak ko munang dumaan sa tahanan ng Diyos para magpasalamat sa mga biyayang pinagkaloob sa akin.

 

   Pagdating sa harap ng simbahan ay agad akong pumasok sa loob. Taimtim akong nagdasal. Ang tanging panalangin ko rin ay makita o mahanap ko na ang pumaslang sa mga magulang ko.

 

  Ilang minuto ang lumipas nang matapos akong magdasal. Kaya naman nagdesisyon na akong umalis dito.

 

    Paglabas ko ng simbahan ng makita ko ang isang bata na umiiyak, palagi ko itong nakikita rito sa harap ng simbahan. Hanggang sa lumapit sa akin ang bata.

 

  “Palimos po, kahit kaunting barya para po may pambili ako ng pagkain at gamot ng kuya kong may sakit---” umiiyak na sabi ng bata sa akin.

 

   Labis naman akong nahabag sa lagay ng bata.

 

  “Ineng, na saan ba ang mga magulang mo?” tanong ko sa kawawang bata.

 

   Muli na namang napaiyak ang babae.

 

   “Matagal na pong lumisan sa mundong ito ang mga magulang ko, kasama na rin po ang aking kambal na kapatid, pinatay po sila noong anim na taong gulang po ako. Tapos ang Nanay ko po ay ginahasa, habang ang tatay ko ay pinugutan ng ulo---" umiiyak na sumbong ng bata sa akin.

 

   Sobra naman akong nahabag sa batang kausap ko. Ang bata-bata pa nila para maranasan ka agad ang hagupit ng mga taong masasama. Hanggang sa muling magsalita ang bata.

 

   “Ate, kahit kaunting barya pang po---"

 

   Malungkot akong nagbuntonghininga hanggang sa umikot ang mga mata ko sa buong paligid at nakita ko ang nagtitinda  ng siopao. Agad kong niyaya ang bata papalapit doon upang ibili ng makakain.

 

   Agad naman kaming pinagbilhan ng lalaking nagtitindan ng siopao. Tuwang-tuwa naman ang bata nang ibigay ko rito ang pagkain niya. Binilhan ko rin ang kapatid nito.

 

   Habang kumakain ang bata ay tinanong ko ito kung saan sila nakatira at agad naman nitong sinabi sa akin. Sinabi ko sa bata na gusto kong makita ang kapatid nitong may sakit upang matulungan ko. Mabilis naman akong niyaya ng bata papunta sa kapatid nito.

 

    Hindi nagtagal ay nakarating kami sa ilalim ng tulay. At doon ko nakita ang isang batang lalaki na nakahiga lamang sa lumang karton at may sapin na ginupit na sako. Lalo naman anong nahabag sa lagay ng magkapatid.

 

   Agad kong kinuha ang aking cellphone upang tawagan ang isa sa mga tauhan ko upang papuntahin dito. Ilang minuto ko pa lang nakakausap ang tauhan ko ay agad na silang dumating.

 

   “Miss Nathalie,” anas sa ka agad sa akin si Roy. Isa ito sa mga tauhan kong pinagkakatiwalaan noon hanggang ngayon.

 

   “Tiyakin ninyo ang kaligtasan ng mga bata. Dalhin muna nito sa hospital at kapag magaling ay ihatid ninyo sa aking bahay,” tuloy-tuloy na litanya ko sa aking tauhan.

 

  “Sige po, Miss Nathalie,” magalang na sagot ng tauhan ko. Marahan akong tumango sa lalaki. Pagkatapos ay tumingin sa dalawang bata.

 

  “Sila na ang bahala sa inyo. Kailangan muna ninyo madala sa hospital. Magkita na lang tayo sa bahay. Huwag kayong mag-alala. Dahil simula ngayon ay ako na ang magiging Ate ninyo.”

 

    Kitang-kita kong umiyak ang dalawang bata. At tudo pasalamat sila sa akin. May ngiti sa aking labi na tumingin sa kanila. Walang pandidiri sa katawan ko na niyakap ko sila. Hanggang sa magpaalam na ako sa kanila at ang mga tauhan ko ang bahala sa kanila.