Chapter 7

Pasado alas dose na nang madaling araw lumipat sa kabilang silid si Carlos. Marami pa kasi silang pinag-usapan ni Rose kaya inabot sila ng madaling araw.

Nakangiti siya habang kumakaway sa dalaga mula sa veranda ng silid nito. Sumenyas naman ang dalaga na matutulog na kaya tinanguan lamang niya ito.

Hindi pa siya dinalaw ng antok kaya bumaba siya sa kusina para mag templa ng kape. Naratnan niyang gising pa ang tiyahin niya nakatayo ito habang tahimik na pinagmamasdan ang mga larawan na nakadikit sa dingding. Larawan iyon ng buong pamilyang Montenegro.

Namis siguro nito ang mga kapatid at ang yumaong mga magulang. Si Nay Celia kasi ang panganay sa magkakapatid kaya halos buong oras ay ginugol nito sa mga kapatid.

Nanalaytay talaga sa dugo nito ang maging mapagmahal sa kapwa kaya lahat ng mga pamangkin nito ay sa kanya agad tatakbo kung may problema. Hindi rin naman lihim sa kanya ang kabaitan ng matanda dahil kahit siya ay ito na ang nagpalaki.

"Gising pa pala kayo Nay Celia," sabi n