CHAPTER 3

“Help me, Vex. Bring your sniper gun. Pumuwesto ka sa tutok ng lumang building sa tapat ng Simbahan ng San Antonio. Kasal ng kapatid ko. Ayokong may manggulo sa araw ng kasal niya.”

“At anong kapalit?”

“Nakuha mo na ang kapalit. Kinukuha ko na lang ang kung ano ay kabayaran ng puring kinuha mo sa akin. Huwag kang tuso.”

Kilala ni Deniza ang kanyang anak. Mahigpit niyang hinawakan ang kamay nito. Ayaw niyang konsintihin ang kamaliang ginawa nito.

“Bakit ba gustong gusto mong pinapahirapan ang kapatid mo? Not on this day, Roxy! Ano bang pumasok sa kukote mo?”

“Ikaw lang ang nakakaintindi sa akin, Mama. Please help me. Mahal na mahal ko si Ambrose. Hindi ako mabubuhay ng wala siya.”

“Itigil mo ang pag-iyak mo. Masisira ang make-up mo.”

Papalabas na ng unit si Rozy. Napakunot-noo si Sandro.

“What is this? Where’s my daughter? Nasaan ang kapatid mo?”

“See, sa tono pa lang ng boses ninyo ay parang si Rosy lang ang anak ninyo. Anong gagawin ninyo ngayon? Saan ninyo siya hahanapin? I am not going to put Ambrose in embarrassment. Iniwan na siya ni Rosy. I am going to save him.”

“Are you out of your mind, Roxy? What’s going on, Niza? Where’s Rosy?” Nagalit na ang kanyang ama. Pinilit niynng makalabas na ng unit at nagmamadaling lumakad patungo ng elevator. Mali-late na siya sa kasal. Ang masama ay baka ma-traffic pa siya.

Napatakbo si Sandro at pinigilan niya si Roxy sa kanyang plano.

“Stop me and I will kill Roxy. I will kill her! And I mean it Papa. I mean it!” Sasampalin sana ni Sandro ang anak. Hindi siya makapaniwala sa kanyang narinig.

Hindi niya inaasahan ang kanyang nadatnan. Tinakot niya na nasa kamay ng mga mamatay-tao ang kanyang anak.

“Kapag hindi natuloy ang kasal, alam na nila kung sino ang papatayin. Pareho nilang papatayin si Ambrose at si Rosy. Magmimistula akong biyuda asa araw ng aking kasal para magmukha akong kaawa-awa. Sinong makakaalam na hindi ako si Rosy.”

Identical twins ang dalawa. Halos wala silang pagkakaiba. Halos carbon – copy sila.

Walang maipipintas ang sinuman ng makita nila kung gaano kaganda ang bride kahit nakatakip pa sa kanya ang veil.

Napakapribado ng kasalang iyon. Iyon ang hiling ni Rosy. Parehong hiling ni Ambrose na maging tahimik ang kasal nilang dalawa. Sapat na pamilya lang nila at malapit na kamag-anak at mapagkakatiwalaang kaibigan ang imbitado.

Simple ang dekorasyon sa loob ng simbahan. Napangisi lang si Roxy. May ideal wedding rin siya. Nachi-cheapan pa nga siya sa taste ng kanyang kapatid.

“Poor thing! Poor taste!” Napabuntung-hiningi siya. Mas mahalaga ngayon ay matuloy na ang kasal bago pa magising si Rosy.

Hindi hinawakan ni Sandro ang anak. Galit siya sa mga pangyayari. Hindi niya gustong mapahiya si Ambrose sa kabila ng nanganganib ang buhay ng anak niya kapag sinabi niya ang buong katotohanan. Wala siyang ideya kung nasaan ang anak upang mailigtas niya ito.

Hindi rin humahawak si Sandro kay Niza. Ni hindi niya ito tinapunan ng tingin.

Minabuti niyang makarating sa kasal ng anak ngunit hindi niya inaasahan ang ganito kasamang plano.

“Are you not going to hold me, Papa?” tanong ni Roxy. “Hey, man. Look up. See!” Itinuro niya ang tuktok ng building na halos tanaw pa nila sa labas.

Huminto na ang bridal car sa tapat ng pinto ng [mismong simbahan. Sinabihan na ng wedding organizer na maghanda na.

“There is here,” sabi niya.

Napahinga ng malalim si Ambrose sa sobrang kaba. Tinapik ni Maria ang anak.

“You will do well, Iho. I am so proud of you.” Tahimik lang si Alberto.

Nanlaki ang mata ni Sandro. Nagtaka siya kumbakit may sniper na nakapuwesto sa lugar na iyon.

“Why are you doing this your sister?”

“Because you loved her too much, Papa. You ignored me. Now, you pay attention to me. I have in my hand, your daughter’s life. Huwag ninyo akong subukan. Dadanak talaga ang dugo ngayon.” Mahigpit na hinawakan ni Sandro ang anak. Ayaw pa rin niya itong payagang lumabas ng kotse. Napalingon ang tsuper sa kanilang tatlo. Wala nang masasabi pa si Niza.

Kahit ayaw niya ang sitwasyon, nasa harap na sila ng simbahan para magpatuloy ang pagtatalo. Mahal niya si Rosy. Kung parehong mamatay si Ambrose at Rosy at makukulong naman si Roxy, hahayaan na lang niya itong makulong sa relasyong gusto niya kahit hindi siya mahal ni Ambrose. Natitiyak niyang mas malaki ang magiging kabayaran ng panlilinlang na gagawin niya kaysa makulong ng ilang taon.

Ang pagkapakasal niya kay Ambrose ay isang sentensiyang paghabambuhay at hindi siya makakatakas kahit ayaw na niya. Tutal, iyon ang gusto niya kaya hinayaan na niya ang anak.

Sinimulan nang maglakad ng mga abay sa harapan. Masayang lumingon ang mga bisita. Nauna na si Ambrose at naghihintay na sa kanya sa harap ng altar. Wala siyang takot na haharap sa Diyos upang mangako in behalf of her sister Rosy.

Sino sa mga taong nasa loob ng simbahan ang makakapansin? Mapapnsin kaya siya ni Ambrose?  Natitiyak niyang sa sobrang kasiyahan ay wlaa siyang makikita kundi ang kagandahan ng kasalang iyon.

Para siyang lasing sa sobrang kasiyahan.

Napahawak pa si Ambrose sa kanyang ina nang magsimulang maglakad ang bride. Ito na ang katuparan ng pangako niya kay Rosy.

Sinimulan na ang seremonya. Nakinig ang lahat sa mga sinasabi ng pari. Binibigyan silang dalawa ng mga payo sa kanilang bagong buhay bilang mag-asawa. Patangu-tango pa si Ambrose. He meant to be a good husband.

“I do,” tugon ni Ambrose.

Biglang nagmulat ng mata ni Rosy. Tumulo ang luha niya sa kanyang panaginip. Madilim sa kanyang paligid. Hindi niya alam kung nasaan siya ng mga oras na iyon.

“Huh, bakit ako nandito? Someone out there! Help me, please! Kinabog niya ang pinto. Sumigaw siya ng malakas.

Nagulat ang chambermaid habang nasa mainit silang tagpo ng bellboy. Mabilis na tumayo ang bellboy at binuksan ang pinto ng closet.

Napahagulgol si Rosy. Nanlaki ang mga mata ng dalawa. Kamukhang kamukha niya ang bride na lumabas sa kuwartong iyon.