Chapter 2

Saan ka pupunta kapag nasa pinakamababa kang punto ng buhay mo? Kapag wala ka nang ibang makakasama? O baka… pagkatapos mong tumakas mula sa sarili mong kasal?

Simple lang ang sagot para kay Soraya.

Ang tanging lugar na may saysay sa sandaling iyon ay ang isang spot kung saan puwedeng malunod sa alak, umiyak nang walang humuhusga sa kanya, at hayaang lamunin ng tugtog ang lahat ng iniisip mo.

Isang club.

Pero hindi lang basta club. Isa sa pinaka-exclusive sa buong Makati, owned by none other than the infamous and dangerous businessman, Henry De Armas.

Ang bestfriend ng daddy niya, at ang Ninong niya.

Sa totoo lang, hindi rin niya alam kung bakit doon siya napunta sa club na iyon. Ang dami namang club sa Makayi, pero siguro, sa ilalim ng lahat ng sakit at gulo, gusto lang talaga niyang makita ito. Yung isang taong pamilyar. Yung puwedeng magbigay kahit kaunting sense of comfort. Her ruthless father was practically out of the picture, so maybe, in some twisted way, she had sought out his annoying friend instead.

“More. Ibuhos mo na lahat ng meron kayo dito. Dahil pera lang ang meron ako, iinumin ko lahat ng nasa bar na ito at babayaran ko,” sigaw niya, may bahid ng ngiti sa labi habang itinutulak ang baso sa bartender. Napangisi ito, aliw na aliw habang binubuhusan ng whiskey ang baso niya.

“Runaway bride?” tanong nito bigla.

Napahinto siya. Nanlaki ang mga mata niya. Mabilis na tinakpan ng kamay ang bibig, halatang gulat na gulat.

“Paano mo nalaman ’yon?” gulat niyang tanong.

Tumawa lang ang bartender, sabay bigay ng isang tinging alam na alam.

“Obvious naman, hindi ba?”

Napakunot siya ng noo, pero sinundan ang tingin nito. Doon niya lang napansin. Naka wedding dress pa rin siya. Ay oo nga pala. Hindi na siya nagpalit bago dumiretso rito. Kaya pala lahat nakatitig sa kanya.

“Bakit ka tumakas sa kasal mo? Nagloko ba ang groom?” biro ng bartender, pero ang totoo, hindi na rin siya nalalayo sa katotohanan.

Nagkibit-balikat lang siya. Dinampot niya ang baso, itinapat sa labi, at ininom sa isang lagok. Ramdam niya ang init habang bumababa sa lalamunan, pero kahit gaano karami pa ang inumin niya ay hindi nito kayang takpan ang sakit. The suffocating ache in her chest. It was unbearable.

Ibinagsak niya ang baso sa mesa. Nanginginig ang mga labi. At bago pa niya namalayan, bumagsak na ang mga luha niya.

Hindi na niya napigilan.

Isa-isang dumaloy ang luha sa mga pisngi niya, lumabo ang paningin na parang may matalim na bagay na sumaksak sa puso niya paulit-ulit.

Bakit? Bakit ganito?

Bakit palagi na lang siya ang nasasaktan? Bakit laging nauuwi sa pagkabigo? Bakit palaging siya ang niloloko ng mga taong mahal niya?

Lumaki siyang walang pagmamahal. Kinamumuhian siya ng sariling ama. Lahat ng ’yon dahil sa pagkamatay ng kanyang ina, na isinisi sa kanya. Hindi niya alam ang buong kwento, pero ang tanging sinabi sa kanya ay namatay ang mommy niya habang isinisilang siya. Simula noon, naging malamig at malayo na ang daddy niya sa kanya.

Araw-araw ay pinaramdam sa kanya na kasalanan niya iyon.

“Dahil sa’yo namatay ang mommy mo! Kung ako ang masusunod, mas gugustuhin kong ikaw ang nawala kaysa siya, Soraya! Pero dahil nandiyan ka, gugustuhin kong magsisi ka sa bawat araw ng buhay mo!”

Mula sa pag-iyak ay napatawa siya. Mapait na tawa habang pilit pinipigilan ang pagguho.

Her sobs slowly turned into bitter laughter as she gripped the glass tighter, her fingers digging into it until it almost shattered in her hand.

“T-Teka, umiiyak ka ba?” biglang aligagang sambit ng bartender. “Sorry! Joke lang ’yon, promise. Hindi ko sinasadya.”

Umiling siya rito. Hinubad niya ang salamin, at pinunasan ang mga luha gamit ang manggas ng suot niyang wedding dress.

“More,” bulong niya, halos hindi na marinig. “Please, dagdagan mo pa.”

Pero bago pa man makagalaw ang bartender para lagyan ulit ang baso, isang malaking kamay ang humawak sa braso nito at pinigilan.

Bigla siyang nanigas.

Kilala ng katawan niya ang presensyang ’yon. Ang amoy ng pabango. Ang init ng hininga.

Hindi pa man nagrerehistro sa isip niya, kusa nang lumuwag ang pagkakapit ng buong katawan niya sa sakit.

“B-Boss...” garalgal ng bartender.

“Leave,” malamig na utos ng boses.

She opened her eyes just in time to see the frightened bartender bow slightly before hurrying away, as if he’d just come face-to-face with the devil himself.

Hindi na niya kailangan pang tingnan. Alam niyang ang Ninong niyang si Henry ang nagpalis dito.

“Ano’ng ginagawa mo rito? Dapat nasa kasal ka pa, hindi ba?” tanong ni Henry, diretsong tingin.

Pagharap niya, naroon ito sa upuang katabi niya. Maayos ang postura, kontrolado ang lahat ng kilos. He looked like he had just stepped out of a magazine, so effortlessly attractive and flawless despite his age. Para bang hinugot mula sa magazine.

Itim ang buhok. Mapuputing balat. Mga matang kulay abo na parang kayang basahin ang iniisip mo.

Thirty-seven years old na ito, pero hindi pa halata.

“Umalis ako,” sagot niya, iniwas ang tingin at tumitig sa kawalan. Pero kahit hindi niya ito tinitingnan, ramdam niya ang mga mata nitong nakatuon lang sa kanya.

At sa hindi inaasahang sandali, may ginawa si Henry na ikinagulat niya.

Ngumiti ito. Bahagyang tumango, sabay abot sa ulo niya. Hinaplos siya nito, dahilan para bahagya siyang manigas.

“I guess little Soraya isn’t so little anymore. Sige nga, bakit ka nga ba tumakas?”

Nilunok niya ang kaba. Umiling.

Hindi niya kayang amining iniwan niya ang fiancé niya dahil nagloko ito dahil pinili niyang maghintay hanggang kasal. Dahil virgin pa siya. Dahil gusto niya na ang unang beses ay maging espesyal.

Hell, this was her father’s best friend. Thirteen years older than her. If she told him that, he’d probably laugh and call her boring.

At hindi niya gustong marinig ’yon mula sa Ninong niya.

Siguro epekto ng alak. O baka may iba pa. Isang desperadong bahagi ng sarili niya na gustong patunayan na hindi siya pangit. Na puwede rin siyang magustuhan. Kaya siguro imbes na sabihin ang totoo, iba ang lumabas sa bibig niya.

“That isn’t important, but I have a question,” sabi niya.

Bahagyang tumagilid ang ulo nito, aliw sa sinabi niya. Her breath hitched.

“Speak, sweetheart.”

Kinagat niya ang labi. Kabisado na niya ang bansag nitong 'yon. Noon pa man.

“So... do you want to spend the night together, Ninong?"

’Yun na ang huling malinaw na alaala ni Soraya. Ang natira na lang pagkatapos nun ay puro malabo, magulong alaala. Pero kahit hindi niya maalala lahat ng detalye, alam niyang isang bagay ang sigurado.

Nagkamali siya. Isang malaking pagkakamali na nagawa niya sa buong buhay niya.

And they had sex.