TOUCH ME, NINONG (SSPG)

Dahan-dahang dumilat ang mga mata ni Soraya, pero agad din iyong napapikit ulit nang sumakit ang ulo niya nang todo. Parang may malakas na martilyong bumabayo sa sentido niya, kaya napaungol siya sa sakit.

“Fuck shit,” mahina niyang mura habang hawak-hawak ang ulo niya, parang umaasa siyang may magbabago. Pero wala. Lalo pa ngang lumala, parang drum na walang tigil sa pag-ingay.

At ang mas malala pa ro’n? Masakit ang buong katawan niya. As in, lahat ng parte.

“Anong nangyari? Gaano karami ang nainom ko kagabi?” bulong niya habang pilit na tinatantiya ang paligid. Pero dahil wala siyang salamin, halos wala siyang makita nang maayos. Isa lang ang sigurado niya, hindi ito ang kwarto niya. At hindi rin niya maalala kung saan siya, o anong nangyari.

Napabuntong-hininga siya at inabot ang salamin niya, umaasa na buo pa ito. Pero imbes na frame ng salamin ang mahawakan niya, ibang bagay ang nadampian ng palad niya.

Matigas. Mainit.

Parang...

Parang katawan.

Napakislot siya, natigilan, at napahawak sa dibdib nang bahagya habang naguguluhan.

Hindi puwedeng may lalaki sa kama niya. Imposible iyon.

Pero kahit nanginginig ang kamay, inabot niya ulit ang nadampian kanina, at...

Napasinghap siya.

Lalaki nga. At hindi lang basta lalaki—hubad ito.

"A-Ano ito...?"

Hindi pa man siya nakaka-react nang maayos, biglang may kamay na humawak sa kanya. Napasinghap siya habang hinila siya nito palapit, para bang wala siyang timbang. Isang iglap lang, nasa kandungan na siya ng lalaki.

At oo, ulitin niya, hubad pa rin ito.

“Oh my God! Sino ka?! Bitawan mo ko!” sigaw niya, nanlaki ang mata habang naramdaman ang matigas na bagay sa ilalim niya, dumidikit sa panty niya.

Isang kakaibang init ang gumapang sa buong katawan niya, para siyang nasusunog sa hiya at... ibang emosyon na hindi niya maipaliwanag.

“Bitawan kita?” mahinang tawa ng lalaki, mababa at puno ng panging-uyam. “Funny, sweetheart. Hindi mo naman 'yan sinabi kagabi habang sumusunod ka sa bawat utos ko.”

Nanlaki ang mga mata niya. Hindi makapaniwala habang pilit niyang sinisipat ang mukha nito sa malabong paningin. At nang tuluyang makita niya kung sino ito, parang gumuho ang mundo niya.

Bumalik lahat ng alaala.

Ang kasal niya.

Ang club.

At pagkatapos...

“Nanginginig ka? Huwag mong sabihing natatakot ka? Hindi bagay sa’yo, lalo na sa nangyari kagabi,” malumanay pero puno ng panunuksong sabi ng lalaki.

Henry De Armas.

Ang bestfriend ng daddy niya. Ang Ninong niya.

At nakipagtalik siya sa bestfriend ng daddy niya.

"Oh my god... Ninong..."

**

One day earlier.

Sabi nila, ang kasal daw ang pinaka-masayang araw sa buhay ng isang babae. ‘Yung tipong parang fairytale. Puno ng love, joy, at pangakong panghabambuhay. Prince Charming, white dress, happily ever after.

Pero bakit sa kanya, naging kabaliktaran?

Bakit sa araw ng kasal niya, parang binagsakan siya ng langit at lupa?

And it was all because of her very own Prince Charming, Jonathan Zobel.

“Anong sabi mo?” ang pari ang unang bumasag sa katahimikan, halatang gulat habang nakatingin sa babaeng nakatayo sa dulo ng aisle. “Ikaw... ikaw ba ang tumututol sa kasal ng dalawang ito?”

The heavily pregnant woman rested one hand on her swollen belly, the other raised in bold defiance. Ttaas-noo itong nakaturo kay Jonathan, habang nagpapalipat-lipat naman ng tingin si Soraya sa dalawa.

“Oo! Tama ang narinig niyo. Tumututol ako!” sigaw ng babae, galit na galit ang tingin kay Jonathan. Kitang-kita ang sakit at pagkamuhi sa mga mata nito.

Sarkastikong natawa si Soraya at napailing. Akala niya ay sa mga nobela at drama lang nangyayari na may biglang susulpot na babae at tututol sa kasal. Hindi niya aakalain na mangyayari rin iyon ngayon mismo sa kasal niya.

“Bakit?” tanong ng pari, halatang hindi alam ang gagawin.

Napairap ang babae. Tahimik ang buong hall. Yung iba ay nanlalaki ang mga mata. Yung iba naman ay parang na-excite pa sa tsismis.

Hindi alam ni Soraya ang mararamdaman sa mga sandaling iyon.

Disbelief. Denial. Maybe a tiny flicker of hope that this was just one of Jonathan's cruel pranks.

Tumingin siya sa tiyan ng babae. Malaki na iyon at sigurado siya na ilang linggo na lang at manganganak na ito. At sa loob niya ay unti-unting gumapang ang takot.

Talaga bang anak ni Jonathan ang dinadala ng babae?

“Bakit?” ulit ng babae, parang inis na inis sa tanong. Itinuro niya ang tiyan niya, parang sinasabing obvious na ang sagot. “Dahil ang batang ito sa loob ko ay kay Jonathan! Alam niyang buntis ako tapos nagawa pa rin niyang pakasalan yang babaeng yan? Anong klaseng lalaki ‘yon, ha?!”

“Daphne, tumigil ka!” sigaw agad ni Jonathan, nangingitim na sa galit ang mukha.

Nabigla ang lahat. Parang biglang nahulog si Soraya sa sahig. Wala nang lakas. Parang nadurog ang puso niya. Lumuha ang mga mata niya kahit pilit niyang pinipigilan.

“Jonathan... bakit? Bakit mo nagawa ito sakin?” bulong niya, halos hindi marinig.

Lumapit agad si Jonatha. “Soraya, please, let me explain—”

Umatras siya. Tinulak niya ito habang galit ang buong katawan niya.

“Explain?! Three years, Jonathan! Tatlong taon tayong magkasama, tapos makakabuntis ka ng iba? And now you want to explain? Explain what?!”

Umiiyak na siya habang galit ang sigaw. Hindi na niya makita ng maayos si Jonathan dahil sa luha.

“Soraya, please. It was a mistake—”

“Mistake?” sabat bigla ni Daphne, galit na galit. “Isang taon mo kong kinama, hindi lang isang beses! At tatawagin mong mistake?!”

Napamulagat si Soraya.

Isang taon?

Isang taon siyang niloko?

“Oh my God, one year na silang may relasyon tapos wala siyang alam?” bulong ng isang bisita.

“Kung ako ‘yan, isang linggo pa lang alam ko na,” sabi naman ng isa.

Umpisa na ng bulungan. Ang bawat salita, parang kutsilyo sa likod niya.

“Totoo ba, Jonathan?” tanong ni Soraya, nanginginig ang tinig.

Bubuka pa sana ng bibig si Jonathan pero inunahan na siya ni Daphne.

“Bingi ka ba o tanga? Anong mahirap intindihin sa mga sinabi ko? Manganganak na ko next week. At hindi ko hahayaan na pakasalan mo siya,” sabay lingon kay Jonathan. “At ikaw naman, Jonathan. Akala ko ba ayaw mo sa kanya? Diba sabi mo mukha siyang madre? Na hindi ka man lang pinapa-score sa kama? Na kaya mo lang siya pinatulan kasi mayaman ang daddy niya? I’m the one carrying your child, and you still chose her?”

“Daphne, shut your mouth or I swear—” Jonathan growled, but the damage was done.

Pero huli na ang lahat. Sira na ang lahat.

Huminga ng malalim si Soraya. Hinubad niya ang salamin niya, pinunasan ang luha. Inalis ang veil at itinapon iyon sa sahig.

Lahat ng mata ay nasa kanya.

Lumapit ulit si Jonathan, pero tinaasan lang niya ito ng kamay, pahiwatig na huwag na.

Kalmado niyang inalis ang singsing sa daliri, ‘yung singsing na suot lang niya ilang minuto pa lang habang sinasabi ang kanyang vow. Ibinato niya iyon ito kay Jonathan.

“Soraya, ano’ng ibig sabihin nito?” tanong ni Jonathan, nanginginig ang boses.

Hindi na siya sumagot. Humarap siya sa mga bisita.

“Pasensya na sa abala, pero kanselado na ang kasal. Pwede na po kayong lumabas. Hindi ko na kayo ihahatid dahil ako ang unang aalis.”

At tuluyang siyang lumakad palayo.

Bago lumabas ay huminto siya sa tabi ni Daphne. Hindi siya ngumiti, malamig ang kanyang mga tingin sa tiyan nito.

“Congrats sa pagbubuntis mo. Sana safe ka sa panganganak mo next week. At ayan, sa’yo na ang basura. You two are perfect for each other.”

Napatulala si Daphne sa narinig, pero hindi na hinintay pa ni Soraya ang sasabihin nito. Ayaw na niya roon magtagal.

Naglakad siya palayo. Palayo sa mga mapanuyang tingin at sa mga bulungan. Palayo sa kasal na akala niya ay happy ending.

Fairy tales were lies. Walang totoong Prince Charming. There never had been.

At kung meron man, siguro ay sa iba.

Pero hindi sa kanya.