Tame The Boss

Audry's POV

Napatitig ako sa ina ko na mahimbing na natutulog mula sa labas ng kwarto niya. Naihilamos ko ang mga palad sa aking mukha. Napasandal ako sa pader at dahan-dahang napadausdos pababa. Ang sikip-sikip ng dibdib ko. Ramdam ko ang pagbagsak ng mga luha ko.

"Bakit ba kung sino pa ang mabuti siya pa ang kinukuha? God! I need my Mom! ’Wag niyo muna siyang kunin sa ‘kin," hagulgol ko.

Tumingin ako sa taas at pilit na pinapatatag ang sarili ko. My Mom got hit and run by a car and left her there na agaw-buhay. Mabilis naman siyang naisugod ng mga nakakita. But that doesn't mean na okay siya. She is in coma dahil sa injuries na natamo niya. Her head hit the ground that resulted her critical condition. The Doctors said there is only twenty percent of chance na mabuhay ang Mama ko.

Nanatili lang akong ganun hanggang sa makarinig ako ng mga takbuhan. Biglang napunta ang tingin ko sa monitor ni Mama. Halos huminto ang paghinga ko nang makita ang straight na linya sa monitor. Her heart is not beating! My tears burst out and my hands tremble when I ran into her. But before I could even enter the room pinigilan ako ng mga nurse.

"Ma'am, bawal po kayo pumasok. Makakaabala po kayo!" matigas niyang lintaya.

"Why not? She's my Mom! Please! Papasukin ninyo ko! Save her!"

"Gagawin namin lahat ng makakaya namin, Ma'am," tanging sagot niya.

’Yon lang at isinarado niya na ang pinto. Napasabunot ako sa buhok ko habang patuloy nilang nire-revive si Mama. I'm so scared. Please! Someone help me. Hindi ko alam kung kakayanin ko. Pero mas hindi ko kinaya ng ganun pa rin ang inilabas ng monitor sa ilang minutong pag-revive kay Mama.

Straight line?

What does it mean?

Lumabas ang Doktor at tinitigan ako. Bago pa man siya makapagsalita, pinigilan ko siya sa pamamagitan ng pagtaas ko ng kamay. I closed my eyes for a moment until I can't longer feel their presence anymore. Napaluhod ako kasabay ng pagbagsak ng mga luha ko.

"N-No. . . No! No! Ma! I-I can't believe it. . .I-I can't. . .Oh my God! Oh please! Ibalik ninyo ang Mama ko. Ibalik niyo siya nagmamakaawa ako. Please! Ibalik niyo siya!" nagsusumamo kong sigaw.

But no matter how hard cry. Even if I scream to God to bring her back. Even if I beg to Him. The truth will never change.

She's gone. . .

My mother's gone. . .

NANGLALATA AKO habang naglalakad sa daan papuntang bahay. Ang bigat ng pakiramdam ko. Gusto ko na lang humiga sa kama, matulog at huwag nang gumising. The thought of her, gone, is making me feel empty and numb.

Who won't feel empty if the person who made you feel alive was now gone?

Lakad lang ako lakad hanggang sa ’di ko namalayang nasa harap na ako ng bahay namin. Binuksan ko ang pintuan at naglakad paakyat sa taas. Napahinto ako sa paglalakad nang may isang bulto ng tao ang humarang sa daraanan ko. Mabilis akong nakaramdam ng panganib sa boses niya. I took a stepped back.

"Kumusta na ang Mama mo?" naka-bungisngis niyang tanong.

My stepfather.

Mas lalo akong nakaramdam ng kalungkutan at pangamba. I can't stay here. I can't freaking stay sa poder niya! Binalot ng kaba ang dibdib ko but I still manage to grab something behind me for my protection.

If killing will keep me alive, why not?

"How dare you act like that ngayong wala na si Mama? Wala ka ng karapatan dito kaya umalis ka na!" galit kong sigaw.

"Oh no. . No, don't you scream at me, Audry. Dahil ako na ang gurdian mo." Nagtayuan lahat ng buhon ko sa katawan dahil sa mala-demonyo niyang pagtawa. "Kung ano’ng gusto kong gawin sa ‘yo, magagawa ko!"

I took another step back and ready the knife I was hidding behind me. My mind instantly told me to run and never look back. Pero bago pa ako makatakbo ay nahawakan niya ang aking buhok. A scream escaped my mouth when he tugged my hair harshly. Nagpupumiglas ako nang hilain niya ako papunta sa basement.

I need to get out of here!

Mabilis kong itinarak sa kanyang kamay ang kutsilyo na hawak ko. Napadaing naman siya sa sa akin. Kinuha ko ang isang upuan at inihampas sa kanya ’yon dahilan para bumagsak siya sa kinatatayuan niya. Hindi ko na pinakinggan ang mga salita niya at tumakbo papunta sa pintuan pero naka-lock! Ngayon ko lang napansin ang bagong lock na nakakabit doon. I kicked the door in frustration.

Celine. . .

I need to call Celine!

Tumakbo ako sa taas papunta sa kwarto ko. Isinarado ko ang pintuan at hinablot ang cellphone ko. Mabilis kong tinawagan si Celine pero hindi siya sumasagot.

"P-Please, Celine! Answer the call! I-I need you!" sigaw ko.

I almost jumped when the door slammed. Huli na para makatakbo ako nang hilain niya ako sa buhok at ihampas sa pader. My vision blurrs. I slowly lose my strength, until everything went black.

NAGISING AKO na nakatali ang mga kamay at paa. Nasa kwarto ako pero sarado ang mga bintana. My throat went dry. Ano pa ba ang mga p’wedeng mangyari? I will surely die here. I feel my tears are about to burst again, so I bite my lip to stop myself. I jumped when the door slammed open.

"Good thing at gising ka na."

Isang mala-demonyong ngiti ang nabuo sa mga labi niya. I glared at him murderously. I wish looks could kill nang tuluyan na siyang mamaalam sa mundong ’to! Ikinuyom ko ang aking mga palad.

Kapag nakatakas ako rito, I will burn you alive! Trust me!

"Your mother is such a pathetic fool bitch. Do you agree? Ibinigay niya sa ‘kin lahat ng mana mo pati na rin ikaw." He laughed devilishly.

My heart sank. The realization hit me. Again.

My mother prefer love than her child. And it's the thing that makes me feel weak and worthless everytime I think about it.

Ang kaninang luha na pinipigilan ko ay nag-uunahan na sa pagbagsak.

"Maganda ka na naman. There were times I've used your mother, and I think of you."

Nagtagis ang mga ngipin ko sa galit. Disgusting asshole! Para siyang isang takas sa mental.

"But sadly, kahit na gusto kita, hindi p’wede. Mas malaki ang mga katulad mong buo. You're worth millions, Audry!"

"Ano‘ng ibig mong sabihin?" kinakabahan kong tanong.

Ngumisi siya. Nagtaasan ang balahibo ko. Napasiksik ako sa headboard nang lumapit siya at umupo sa dulo ng kama.

"I sold you—"

Halos masira ang pintuan mula sa labas dahil sa lakas ng pagkakatok. He immediately run and leave me there.

S-Sold?

"Please, C-Celine! Help me. . ."

I silently pray na sana mapadaan si Celine sa bahay. Celine Perez was an military personnel, a soldier. A captain to be exact. Kayang-kaya niya akong tulungan dito.

My body stiffened when an foreign bald man in suit came into my view instead of Celine.

He nodded approvingly. "Nice catch, Zandro!" 

I scream on the top of my lungs when a two men pulled me out the room. I wished somebody can help now! Please! Ano nang mangyayari sa ‘kin ngayon!? My hope falls nang may ilagay silang panyo sa ilong ko then suddenly. . .

Everything went black again.

HER EYES slowly open and scan the whole area. Her arms are still tied but her feet is free from the rope.

Her breathing becomes heavy when she noticed two girls in the room. They are sitting comfortably in their chair.

She's the only one tied in a rope!

She closed her eyes again when the bald man earlier spoke.

"Mr. Hilton! What a surprise!"

"Just let us see the girls, old man. I'll pay you big, so give us your best. I only want the best for my friend."

Her eyes snapped open and she saw the bald man with a tall, blond haired, and brown-eyed man. His eyes search in the three of them. She can sense that there's still one person behind the two men.

"That one looks good. What do you think, Ace?"

Then suddenly, a tall man came into her view with the most brightest emerald eyes she has ever seen. She stopped breathing at his beautiful sight. His fair looking skin matches his thick, black, hair. His impossible red lips looks inviting.

Their eyes met.

And it explained everything to her. Her starts to beats faster.

Danger.

His looks means danger!

She closed her eyes and prepare herself.

"I want her. The girl in the middle."

And it was the time she realized.

It was her.