KABANATA 1- Ipinatapon sa Paraiso

“Ano bang napapala mo sa kakaganyan mo, Salvi? Ha? Sagutin mo ko!”

Ang boses ng kanyang ama ay parang jackhammer na paulit-ulit ang bagsak sa tenga ni Salvi Calderon, kahit pa halos lunurin na sila ng alon ng dagat habang mabilis na sumusuwang ang jetski sa pagitan ng langit at tubig. Nasa likod niya ito, naka-itim na life vest at Ray-Ban shades, pero walang makakapigil sa sermon na tila tatagal habang may hangin ang mundo.

“Dad, seriously, this is dangerous. Hindi ba pwedeng tumahimik na lang tayo habang nasa gitna tayo ng dagat?” Salvi snapped habang pilit na sinasalubong ang hangin. Naka-long sleeve siya na manipis, sunglasses, at cap para protektahan ang flawless skin niya sa araw. Pero kahit anong ayos niya, hindi pa rin nito matakpan ang bigat ng sitwasyon.

“Dangerous? Alam mo kung ano talaga ang dangerous? Yung pagiging pabaya mo! Lasing ka na naman sa party na 'yon! Do you know how embarrassing it was? Anak ka ng senador! At ang headline? ‘Wild Heiress Calderon Throws Tantrum in Front of Ambassador’s Son’? Hindi ito drama series, Salvi!”

“Can we not talk about this again?” she groaned, rolling her eyes.

Pero hindi mapipigilan ang ama niya. Parang sirang plaka. “I warned you so many times! Pero hindi ka marunong makinig. Akala mo ba habang buhay kitang ililigtas? You’re 21! You should be building your future, not destroying your name under my last name!”

Salvi stared ahead, letting the wind slap her cheeks. Sa unahan, kitang-kita na ang outline ng isla—Isla Guadalupe. Ang tinatawag ng mayayaman na “retreat for the untouchables.” Isa sa mga pinakamamahaling private islands sa Pilipinas. At ang nagmamay-ari? Walang iba kundi si Hector Salvador—ang ninong niya sa binyag. A billionaire. A recluse. A man she hadn’t seen since she was eight.

“Ano ba ‘to, exile?” she muttered.

Her dad heard her. “Exactly. Exile with air conditioning and a private beach. Akala mo pa nga upgrade ‘to. Ipagpasalamat mong hindi kita ipina-rehab sa Switzerland.”

“Wow. Great parenting, Dad.”

Her father shook his head. “Bahala ka na kay Hector. He agreed to take you in for three months. Kung hindi ka pa rin matuto ro’n, good luck sa future mo. You’re cut off!” sigaw ng ama sa kanya.

Tumahimik si Salvi. Her chest tightened. She was used to threats—maraming beses nang binantaang tatanggalan siya ng allowance. Pero this time, may ibang tono ang boses ng ama niya. Final. Cold.

Ang totoo? Natatakot siya. Natatakot Talaga siyang mawalan ng ano mang sentimo, pero malungkot siya kaya nagagawa niya ang lahat ng ito.

Pagdating nila sa dock ng Isla Guadalupe, isang matipunong lalaki na naka-polo at khaki pants ang sumalubong sa kanila. May ear piece ito, mukhang assistant or security. Tumango lang ito kay Mr. Calderon at lumapit kay Salvi.

“Miss Calderon. Welcome to Isla Guadalupe. Sir Hector is waiting.”

Napatingin siya sa paligid. Ang isla ay tila postcard—white sand, turquoise water, coconut trees swaying gently. Para itong paraiso. Pero sa paningin niya, ito’y isang kulungan. At ang bantay? Isang lalaking halos hindi niya na maalala.

Sinundan niya ang assistant patungo sa isang electric cart. Walang imik ang ama niya. Hindi man lang siya tiningnan. At sa loob-loob niya, gusto niya itong batuhin ng tsinelas. Or i-post online. Pero wala siyang phone. Kinuha ng tatay niya bago sila bumiyahe.

Nice. Good luck, Salvi Reign Calderon!

Nakarating sila sa isang malaking villa—elegante pero simple. Spanish-modern style, cream-colored walls, wooden details, and huge open windows that welcomed the sea breeze.

Pagpasok nila sa loob, may lalaking nakatalikod, nakatingin sa dagat mula sa veranda. Matangkad, broad shoulders, may suot na white linen shirt na nakatupi ang manggas at dark pants. Agad siyang kinilabutan. Kahit hindi pa ito humaharap, she knew—that was Hector Salvador.

“Salvi,” her dad called her with a sigh. “Greet your godfather.”

Hector turned around slowly.

At halos napatigil ang paghinga niya.

He was older, yes—but ruggedly handsome. Tan skin, sharp jawline, intense dark eyes. There was a quiet power about him. The kind of man who didn’t need to raise his voice to be heard.

“Good afternoon, Salvi,” he said calmly, his voice deep and even.

Salvi swallowed hard. “Hi… Ninong.” Ninong? Ang cringe na tawagin siyang ninong.

She almost laughed sa sarili niyang pagkailang. Who the hell calls a man like that “Ninong”?

Hector nodded politely. “Let’s skip the formalities. Welcome to my home.”

Nagkatinginan ang dalawang lalaki. Her father looked almost relieved. It was like passing the burden. And that burden is her!

“She’s all yours now, Hector,” he said.

“Understood.”

Walang yakapan. Walang drama. Pagkatapos ng ilang salita, umalis na ang ama niya, iniwan siyang mag-isa sa isang estrangherong naging tagapagbantay niya—ngayon at sa mga susunod na buwan.

Pagkaalis ng jetski, binalingan siya ni Hector.

“You have a room in the east wing. My staff will assist you.”

She blinked. “So... no welcome drink? No orientation?”

“You’re not a guest, Salvi,” he said firmly. “You’re here to fix your life.”

“Wow. Straight to the point,” mahina niyang turan pero alam niyang narinig iyon ni Hector dahil nakasimangot itong tiningnan siya.

“I don’t have time for games. I agreed to help your father because he helped me once. That’s all.”

She tilted her head. “So, I’m a debt payment?”

“If that’s how you want to see it.”

Naitaas niya ang kilay sa sinabi ng lalaki. Aronate rin pala itong si Hector Salvador!

Tahimik ang paligid. Ang maririnig lang ay ang alon sa malapit. Salvi suddenly felt… small. Hindi siya sanay na hindi kinakausap na parang prinsesa. Lahat ng lalaki sa buhay niya, either pinapaikot niya o sinisigawan. Pero kay Hector, iba. He didn’t even look impressed—or interested.

“You’ll follow my rules while you’re here,” Hector added. “No parties. No alcohol. No visitors. You wake up at six, help with chores, and spend the day offline.”

“Offline? You can’t be serious—”

“I am.”

“I have followers. I have—”

“You had a scandal,” he cut her off. “Now you have silence.”

Speechless siya. Hindi niya alam kung maiiyak ba siya o sisigaw. Pero isa lang ang malinaw—wala siyang kawala.

Kinagabihan, hindi siya makatulog.

Nakatingin siya sa putting kisame pero malamig na kwarto niya. Sa labas, naririnig niya ang mga kuliglig at hampas ng hangin sa mga puno ng niyog. Tahimik. Nakakabinging tahimik.

Wala siyang phone. Walang internet. Wala ring kasamang tao na kakampi niya.

She turned on her side and stared at the open window. From there, she could see the moon hanging low over the water. Beautiful. Peaceful. But to her, it looked like a cell window.

"Three months," she whispered. “How the hell am I gonna survive this?”

At sa kabilang parte ng villa, sa silid ni Hector, nakatayo siya sa veranda, tahimik na pinagmamasdan ang liwanag ng buwan.

“She looks just like her mother,” he muttered.

May sakit sa tinig niya. May alaala. May guilt.

Pero hindi pa oras para sa mga tanong. Hindi pa oras para sa katotohanan.