KABANATA 2 - Good Morning, Princess!

Salvi was deep in her dream—she was on a yacht in Ibiza, surrounded by champagne, shirtless models, and flashing lights. She was just about to take a selfie when—

TOK! TOK! TOK!

Tatlong sunod-sunod na katok ang yumanig sa pintuan ng kwarto niya, para bang may demolition squad sa labas. Napabalikwas siya ng bangon, gusot ang buhok, nakapikit pa ang isang mata.

“Wha—what the hell?” bulong niya habang dinampot ang isang unan at niyakap ito.

Walang sumagot.

Kaya’t dahan-dahan siyang tumayo, binuksan ang pinto habang inaayos ang laylayan ng oversized shirt niya na may print na: ‘Spoiled But Cute’. Akala niya ay staff lang ng villa, o baka si Kape the cat na kinatok ang pinto gamit ang mahika. Pero hindi! Isang matipunong nilalang ang nakaharap sa kanya, ngunit nakasimangot nga lang!

Nasa harap ng pinto niya si Hector Salvador mismo—kalma, freshly showered, at mukhang masyadong seryoso para sa umaga. Suot nito ang paborito nitong puting linen shirt, ang sleeves nakatupi hanggang siko. Sa isang kamay, hawak nito ang walis tingting. Sa kabila, may dalang timba.

“Time to work,” malamig nitong sabi, inabot sa kanya ang cleaning tools na parang inaabotan lang siya ng croissant.

“Are you—” Salvi blinked, trying to make sense of the situation, “—seriously waking me up with a broom?”

“If I had a bell, I’d use that,” tugon niya, deadpan. “But this gets the point across.”

Tumitig si Salvi sa lalaki, saka sa walis, saka muling tumitig ulit dito. “This is abuse. I’m calling my lawyer.”

“No phones allowed, remember?” sabay talikod ni Hector, parang tapos na ang diskusyon.

“Wow,” she muttered, hawak ang walis. “Wala man lang good morning, princess!”

Ilang minuto lang, lumabas si Salvi ng kwarto naka-full outfit pang-fasyon: neon pink bike shorts, crop top na may smiley face, shades na mas malaki pa sa mukha niya, at beach slippers. Ang itsura niya? Para siyang magsho-shoot ng summer content, hindi maglilinis ng villa.

Pagkakita ni Hector sa kanya sa porch, napailing ito.

“You’re sweeping leaves, not auditioning for a music video.”

“Excuse me,” sagot niya habang pinaplastik ang walis sa kamay. “If I’m going to suffer, I might as well do it in style.”

“You’re going to sweat through that shirt in ten minutes.”

“Then I’ll look fabulous while sweating.”

Napailing na lamang ang lalaki sa kanya. Imbes na makipagdiskusyon dito dahil sa suot na damit, mas minabuti nitong manahimik at hinayaan na lamang.

Pinaturo siya ni Hector sa harap ng villa—isang path na may mga scattered leaves mula sa mga punong niyog. Doon siya pinapuwesto.

“Just sweep the path. That’s all,” sabi nito.

“How hard can that be?” she mumbled habang sinimulan ang unang hawi ng walis.

After three strokes, napahinto siya. “Okay, this is manual labor. Literal. I feel... betrayed.”

“You’re sweeping leaves, not building pyramids.”

“Still. I’m more of a vision board kind of girl.”

Napapikit na lamang si Hector dahil sa unang trabaho pa lang ay reklamo na ang naririnig. Habang si Salvi, parang impyerno na ang nararanasan niya.

Sa mansion nila, ‘di niya kailangang magwalis dahil may mga taong gagawa nito para kanila. Kahit sa loob ng bahay. May automatic na robot vacuum cleaner siya na tinawag niyang Fifi.

Nakita niyang tumalikod ang lalaki kaya pigil na pigil siyang maiyak habang paalis ito.

“God, I am so doomed!”

Hindi pa tapos ang agony niya. Pagkatapos ng pagwawalis, dinala siya ni Hector sa outdoor sink na may lined-up na baso, plato, at isang tabo.

“Dishwashing,” sabi nito, inabot ang tabo na parang sagradong item.

Salvi looked at it like it was made of acid.

“Do I look like someone who has ever washed a dish?”

“You look like someone who should start.”

“Tito Hector,” sambit niya, malambing na parang batang nagtuturo ng ice cream.

“Don’t call me that,” sagot nito na ikinasimangot. Parang nandidiri na tinawag niya itong tito.

“But you’re older... and bossy... and weirdly hot for an old guy.”

Natahimik si Hector saglit, pero isang pilit na pag-ubo lang ang isinagot niya. “Just wash the dishes, Salvi.”

“Fine,” she sighed dramatically. “But if I break one, it’s the tabo’s fault.”

Habang may bula pa ang kamay niya at abalang hinuhugasan ang isang baso, may biglang dumaan sa ilalim ng paa niya at kumaskas sa binti niya. Muntik na siyang mapasigaw.

“Ayyyy! Anong—?”

Pusa.

Isang puting pusa na may kulay itim sa buntot, naka-collar, at may nakasulat na pangalan: Kape.

Salvi squatted down and petted him lovingly. “Hello, Kape! You are the only soul who appreciates me.”

“Mukhang gusto ka nga niya,” sabi ni Hector mula sa porch.

“See? I’m lovable.”

“Or maybe he’s just hungry.”

Salvi stuck her tongue out. “Jealous?”

“Of the cat?” he said dryly. “Tempted to trade jobs with him.”

Napasingot si Salvi sa sinabi ng lalaki. “May I ask you a personal question? Wala ka bang katulong?”

“Meron.”

“Nasaan?”

Hindi ito agad sumagot at bumuntong-hininga. “Pinalipat ko sila sa kabilang villa.”

Kunot-noong tiningnan ito ni Salvi. “Why?”

Hector sarcastically smiled and shook his head in disbelief. “You are here, Salvi. I do not need one if I already have a free-service made.”

Nanlaki ang mga mata ni Salvi sa narinig. Ginawa siyang katulong nito?

“My father will curse you –”

“Your father will thank me for this, Salvi. And remember, you are mine for three months.”

Mas lalong nanlaki ang kaniyang mga mata kaya nang aakmang aambahan niya ito ng suntok ay saka rin ito umalis habang iiling-iling.

“I hate you, Hector Salvador! I hate you!”

            Mag-iisang oras na ngunit hindi pa rin tapos si Salvi sa paghuhugas ng mga plato. Iilang baso lang naman sana at kutsara ang apat na plato ang hinugusan niya ngunit umabot siya halos isang oras dahil minsan, naaaliw siya sa bula. Kaya imbes na banlawan ay binabalik niyang sabunan ito.

            “You are not done.” Narinig niyang wika ng pamilyar na boses at kinaiinisan niya. Super pet peeve niya na!

            “Obviously! Ang yaman mo pero ‘di ka makabili ng dishwasher machine?”

            “Ako lang mag-isa. I do not need that.”

            Napasinghot na lang siya dahil alam niyang wala siyang magagawa kung makikipag-away pa siya rito.

“Let’s go,” biglang sabi ni Hector matapos niyang hugasan ang huling kutsara.

“Where now? The jungle?”

“Almost. I hike every morning.”

“You hike?” she repeated like it was a crime.

Naitas ni Hector ang kilay at nakibit-balikat. “I won’t force you. But you should try it.”

Ibinaba ni Salvi ang nag-iisang kutsara at tumango-tango.

“Ugh. Okay. But I’m not running.”

“No one asked you to.”

            She rolled her eyes. She cannot believe the attitude of this man! Napaka-arogante!

Umakyat sila sa isang forest path papuntang cliff view. Along the way, Salvi tried to complain. But halfway up, napagod na siyang magreklamo. And to her surprise—she actually liked it. The trees whispered secrets, the air smelled like salt and sunlight, and the view?

Breath. Taking.

Pagdating sa dulo, may bench. Hector sat down. Si Salvi, tahimik na pinanood ang dagat.

“Wow,” mahinang sambit niya. “I forgot what real silence sounds like.”

Hector didn’t look at her. “You forget a lot of things.”

“Like what?”

“Like who you are.”

Tahimik ulit.

“I’m not sure I ever knew,” bulong ni Salvi.

Pinikit niya ang mga mata at hinayaan ang sarili na malunod sa lamig ng hangin at tunog ng alon ng dagat sa baba.

“For now, just sweep, wash, and breathe, Salvi. Kailangan ko ‘to. Kailangan ko ‘to.”

Pagbalik sa villa, bagsak si Salvi sa kama. Lahat ng muscle niya sumisigaw. Pero habang nakahiga, may kakaibang ngiti sa labi niya.

Napatingin siya sa kisame, iniisip ang mga nangyari. She actually survived the day. And weirdly... enjoyed it?

“Ang unggoy na iyon! Pinagod pa talaga ako.” But she cannot deny the smile on her lips. Hindi niya alam kung bakit masaya siya. Sa isang araw na naglinis, naghugas, umakyat sa may cliff kasama si Hector, nakalimutan niya saglit ang nami-miss niyang buhay sa siyudad.

Sa kabilang bahagi ng villa, sa sariling silid ni Hector, nakaupo ito sa isang lumang desk. Sa harap niya, isang frame na may lumang litrato—isang batang babae, karga ng babaeng may pamilyar na mata.

“She’s grown up... fast, Lily,” mahina niyang sabi.

Napapikit siya saglit.

Then whispered,

“And she’s going to be trouble.”