Chapter Five

Halos matumba si Lucille sa ginawa ni Dylan, mabuti na lamang at nakabalanse siya.

Nagkataong tapos na suriin ng doktor ang matanda nang makita sila nito.

"Oh Mr. Saavedra, nandito na pala kayo. Maayos na ang kalagayan ng Lolo mo sa ngayon, pero mahina pa siya at kailangan niya pa rin ng pahinga. Tutukan mo ang kaniyang pagkain, bawal din siyang ma-stressed o malungkot. Dapat ay good mood lang palagi, at higit sa lahat, inumin ng tama sa oras ang mga gamot." 

Matapos maghabilin ng doktor ay tuluyan na itong umalis. 

Bahagyang nakaupo ang matanda sa kama at kumaway sa kanila.

"Oh Dylan, Lucille nandito pala kayo," masayang bati nito sa kanila.

"Kakakasal niyo lang, dapat ay hindi na kayong nag-abala pa na magpunta rito. Imbes na, nagsasaya kayo ngayon ay narito kayo," saad nito.

"D-don, Antonio, sorry po" nauutal sa kabang saad ni Lucille.

"Bakit hindi mo pa rin palitan ang tawag mo sa akin? Saka bakit ka humihingi ng tawad?" Takang tanong ng matanda.

"K-kasi po--"

Napatigil siya sa pagsasalita nang hawakan siya ni Dylan nang mahigpit sa braso saka tingnan nang makahulugan.

"Lolo, ibig sabihin ni Lucille ay paano kami nagsasaya kung nandito kayo sa hospital at nakaratay."

Nagulat si Lucille sa ipinakita ni Dylan.

"Napakabait mo talagang bata Lucille," tumatawang saad ng matanda.

"Sapat na sa aking pumunta kayo rito para dalawin ako mga apo. Sabi ng doktor ay maayos na ang kalagayan ko kaya huwag na kayong mag-alala. Madaming mga doktor at nurse ang magbabantay sa akin dito. Mas magiging masaya si Lolo kung masaya kayong dalawa kaya lumakad na kayo at mag-date. Iho, ikaw nang bahala kay Lucille." 

"Okay 'Lo, magpahinga ka ng mabuti," paalam ni Dylan sa matanda saka hinawakan ang kamay ni Lucille. 

Magkahawak-kamay silang lumabas ng silid ngunit pagkasara ng pinto ay agad siyang binitawan ni Dylan.

Niluwagan nito ang necktie na tila ba sakal na sakal ito.

"Hindi puwedeng sumama ang loob ni Lolo, itago muna natin 'to sa kaniya pansamantala. Kapag nalaman niya na pinilit niya akong magpakasal sa babaeng tulad mo, tiyak na hindi siya matutuwa."

Kahit hindi naman sabihin ni Dylan ay nauunawaan na iyon ni Lucille kaya hindi na siya kumibo.

Kunot ang noo at matalim ang mga mata ni Dylan nang bumaling ito sa kaniya. 

"Your filthy name doesn't deserve to stay on Saavedra's family registration book even for a second. You're such a shame!" He spat.

Alam niyang kontrata lang ang kasal nila pero alam niya ring hindi niya deserve ang ganoong klase ng mga salita.

Daig niya pa ang sinampal at labis siyang napahiya.

Kuyom ang mga palad na nanlalamig ay mas pinili na lang niyang manahimik.

Totoo naman eh, marumi siyang klase ng babae. Pinagpalit niya ang dangal niya sa pera at ibinenta niya ang sarili niya. 

"Asikasuhin na natin ang divorce sa lalong madaling panahon. Meet me there on time. Pero habang nagpapagaling pa si Lolo, kailangan mong magpanggap na asawa ko. Naintindihan mo?"

"Oo," sagot niya. 

Walang sabi-sabi siya nitong tinalikuran at iniwanan. Napangiti na lamang ng mapakla si Lucille. 

Hindi niya masisi si Dylan kung bakit ito nagagalit pero alam niya sa sarili niyang hindi siya karapatdapat na tratuhin ng ganito. 

Sino ba ang babaeng hindi magpapakasal para sa pag-ibig? 

Imbes na tumuloy sa bahay nila sa Tagaytay ay dumiretso na lang siya sa dormitory ng paaralan na kaniyang pinapasukan.

Sa tindi ng galit ni Dylan sa kaniya ay mukhang hindi nito gugustuhin na makita siya.

Kinagabihan ay may natanggap siyang tawag mula Kay Jerome.

"Kuya Dylan is available next Wednesday. He will go to the Civil Affairs Beareu to file a divorce. Can you go with him?"

"I'll be there on time."

Matapos ibaba ang tawag ay normal naman ang pakiramdam niya.

Alam niyang kasunduan lang naman ang kasal nila at walang dapat ikalungkot, hindi niya lang akalain na matatapos ito agad ngayong kakakasal pa lang nila.

Sa bihirang pagkakataon pagkatapos ng ilang araw na pagod at problema ay nakatulog ng mahimbing si Lucille. 

Gumising siya ng maganda at magaan ang pakiramdam kinabukasan. 

Gumayak siya patungo sa ospital kung saan siya ay isang intern sa Department of Surgery. Nag-aaral siya ng medisina sa Western Univeristy at umaga ang shift niya ngayon. 

Himala na wala masyadong pasyente at mukhang makakauwi siya ng tama sa oras. 

Nang matapos ang kaniyang duty ay agad siyang  nagbihis para pumunta sa paboritong lugar nilang magkakaibigan. 

Pagdating niya ay naroon na sila Wendy at Michael, silang tatlo ay magkakaklase na simula pa elementarya at sa iisang university din pumasok ng kolehiyo. 

Si Wendy at Lucille ay parehong kumuha ng medisina ngunit magkaiba ng major at si Michael naman ay kumuha ng kursong tungkol sa pagnenegosyo at naunang nagtapos sa kanila. 

Masyado na silang abala sa kani-kaniyang mga buhay at madalang nang magkita. 

Si Michael ay galing sa ibang bansa at nang umuwi ito ay agad na inimbitahan ang dalawang kaibigan para lumabas. 

Nang dumating si Lucille ay nakita niya ang napakaraming pagkain sa kanilang lamesa. 

"Nandito na si Lucille."

"Bakit ang dami niyo namang inorder?" tanong niya. 

"Ang takaw ni Michael, kala mo ilang taon hindi nakakain. Di naman niya mauubos lahat 'yan buti na lang nandito tayo. Grabe siya, binablackmail pa tayo." 

"Oy, hindi ko kayo kikidnapin huwag kayo mag-alala. Si Lucille lang kikidnapin ko kasi malakas 'yan kumain matutulungan niya ko ubusin 'to. Huwag natin bigyan 'yan si Wendy." biro ni Michael.

"Nakakainis 'to!" maktol ni Wendy saka sila masayang nag-asaran. 

Lucille felt calm and relaxed. 

"Lucille, narinig mo na ba?" Tanong ni Michael. 

"Ang alin?" Balik na tanong ni Lucille habang kumakain.

Nagkatinginan si Michael at Wendy saka sabay na nilagyan ng ulam ang kaniyang plato.

"Tama, narinig mo na ba ang balita na babalik na raw si Kevin?" 

Natigilan si Lucille, wari'y nag-isip sandali saka umiling.

"No."

Nag-message siya sa grupo, iniimbitahan niya ang lahat para sa isang mini reunion pag-uwi niya. 

Ang grupong sinasabi nila ay mga dati ring kaibigan ni Lucille, nang maghiwalay sila ni Kevin ay iniwanan na rin niya ang mga kagrupo kaya wala siyang balita.

"So, pupunta ka ba?" Tanong ni Wendy.

"Ano bang dapat kong Gawin? Dapat ba kong pumunta?

"Hmm, class reunion 'yon. Bihira lang ang mga ganoong okasyon," sagot ni Michael.

Umiling si Lucille. 

"Wala na kong planong makita si Kevin kahit kailan magmula no'ng maghiwalay kami," sagot niya.

Habang nagsasalita ay hindi niya namalayan na naikuyom niya pala ang kanyang palad.

"Relax, 'wag kang magalit Lucille." Sinamaan ng tingin ni Wendy si Michael.

"Sabi ko naman sa'yo huwag mo ng banggitin eh. Huwag kang pumunta, sino bang gustong makita ang hayop na lalaking 'yon!"

"Sorry,"

"Kung hindi lang umeksena 'yong Kevin na 'yon noon, sana kami na ni Lucille matagal na. Hindi naman niya inalagaan ang prinsesa ko," saad ni Michael. 

Muntik maibuga ni Wendy ang kaniyang iniinom.

"Mahiya ka naman sa mukha mo oy!" 

"Bakit? Guwapo naman ako ah!" Natatawang saad ni Michael. 

Bumaling si Michael kay Lucille.

"Kumusta? Pinahihirapan ka pa rin ba ng matandang bruha?" Tukoy nito sa madrasta niyang si Martha.

Dahil magkakababata sila ay hindi naman lingid sa mga kaibigan niya ang sitwasyon niya at wala na siyang balak ikwento sa mga ito ang huling ginawa ng madrasta sa kaniya. 

"Okay lang ako, ako pa ba?"

Naging kuntento naman si Michael sa sagot ng dalaga at mukha naman talagang maayos ang kalagayan nito.

"Basta magsabi ka lang kapag kailangan mo ng tulong, nandito lang ako palagi." Paalala niya sa kababata.

"At ako rin!" Sabay taas ng kamay ni Wendy. 

Tumango si Lucille at saka ngumiti.

Natutuwa siya na nandiyan ang kaniyang mga kaibigan para sa kaniya pero hindi naman siya para humingi ng tulong sa mga ito. 

Mga nakadepende pa ito sa kanilang magulang at alam niya ang kaniyang limitasyon. Bukod doon ay naresolba na rin naman ang problema niya sa pera.

Matapos nilang kumain ay nauna nang umalis si Michael, may iba pa itong aasikasuhin. Sumunod sila ni Wendy at umuwi sa kanilang dorm na tinutuluyan. 

Noong gabing iyon ay hindi siya makatulog. 

Pabaling-baling siya sa higaan ngunit sa tuwing pipikit siya ay nakikita niya ang guwapong imahe ng isang lalaki. 

"Babalik na si Kevin?"

Ilan taon na nga ba silang hindi nagkita. Tatlong taon na rin.

Pagsapit ng Sabado ay pumunta siya kung saan naka-admit si Jun-Jun.

Regular niya itong dinadalaw upang samahan kahit pa tila may sarili itong mundo at bihira siyang pansinin. 

Habang nasa bus ay tumunong ang kaniyang social media account, may nagpadala ng friend request.

Nang makitang hindi naman niya kilala ay agad niya itong binalewala.

Pagdating sa facility, bitbit ang mga dalang pasalubong para sa kapatid ay dahan-dahan niyang binuksan ang pinto.

"Iyak! Bakit ayaw mong umiyak!"

"Wala kang kwenta!"

Matining na boses ng babae ang narinig niya. 

Hindi lang iyon, isang malakas at malutong na sampal din ang pumailanlang kasabay ang isang aroganteng tawa. 

"Hindi ka man lang marunong umiyak pag sinampal ka? Wala ka talagang kuwenta bakit ba nabuhay ka pa?"..

Parang umakyat ang dugo sa ulo ni Lucille kaya agad niyang binuksan ang pinto.