Episode 16

EPISODE 16

“แบบนี้เขาไม่เรียกแอบหรอกจ้ะ ‘คุณหนู’ เขาเรียกว่าลักกินขโมยกินเลยต่างหาก...มีอย่างที่ไหนรู้อยู่แล้ว ว่าแฟนเพื่อนแต่นางก็ยังจะให้ท่าจนได้อะ ลองคิดดูว่ามันจะต้องร่านขนาดไหนค่ะ” ครีมที่ชอบเรียกฉันว่า ‘คุณหนู’ มากกว่าจะเรียกชื่อฉัน หันมาบอกกับเพื่อนทุกคนด้วยท่าทางหมั่นไส้

“จริงอย่างที่ครีมพูด ถ้าเป็นไปได้พวกเพื่อนในห้องเราก็ไม่ค่อยอยากจะคุยกับดาหลันเท่าไหร่ เธอเป็นคนหยิ่งๆแตกต่างจาก ‘เจนนี่’ ที่เป็นกันเองถึงจะเป็นคนแรงๆก็เถอะ” ส้มจี๊ดที่หันไปมองสองคนนั้น ก่อนจะหันมาพูดกับโต๊ะเราเหมือนเป็นการเตือนฉัน ไม่ให้เข้าใกล้ผู้หญิงที่ชื่อ ‘ดาหลัน’ ถ้าไม่จำเป็น

“ใครคือเจนนี่?” และฉันที่รู้สึกสงสัยในชื่อของอีกบุคคลหนึ่งที่โพล่เข้ามาในสนทนาครั้งนี้

“เจนนิเฟอร์ ฟอกซ์!” แต่พิงค์ที่นั่งเงียบฟังพวกฉันสามคนคุยกันอยู่นาน ก็พูดขึ้นมาอย่างต้องการช่วยไขข้อความสงสัยของฉัน

“ออ...”

หลังจากนั้นครีมกับส้มจี๊ดก็หันไปคุยกันเรื่องอื่น เพราะเบื่อที่จะต้องพูดถึงเรื่องของดาหลัน จนพวกเธอสองคนอยากจะคลื่นไส้อาเจียนออกมาเป็นน้ำนมถั่วเหลืองที่พวกเธอซื้อกินไปเมื่อเช้า ให้รู้แล้วรู้รอด พูดง่ายๆพวกเธอไม่ชอบดาหลัน และก็ไม่ค่อยอยากจะเอ่ยถึงด้วย

ฉันที่เดินมาเข้าห้องน้ำ ก็เดินผ่านกลุ่มรุ่นน้องกลุ่มหนึ่ง ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าอยู่ชั้นระดับไหนกัน แต่ได้ยินเด็กพวกนั่นคุยกันเสียงไม่ดังมากเกี่ยวกับ ‘ดาหลัน’ และก็ชื่อผู้ชายที่ชื่อ ‘มีน’ แต่ฉันก็ไม่ค่อยสนใจที่จะฟังเท่าไหร่เพราะพิงค์ที่อยู่ในโรงอาหารจะรอนาน ก่อนจะมาเข้าห้องน้ำฉันฝากเธอซื้อนมรสจืดกับน้ำเปล่า

แต่ในจังหวะที่ฉันจะเข้าไปในห้องน้ำนั้น ก็เป็นจังหวะเดียวกับที่มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินตามเข้ามาด้วยเช่นกัน เราสองคนสบตากันโดยบังเอิญ ฉันซึ่งเป็นอัธยาศัยดียิ้มเก่งเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว จึงอดจะยิ้มส่งไปให้เธอไม่ได้ และฉันก็ได้รอยยิ้มน่ารักของเด็กลูกครึ่งแต่มองดูจริงใจ ถึงเธอจะมีบุคลิกโดยรวมแล้ว ราวกับ ‘นางร้าย’ ก็ตาม

ฉันปิดประตูห้องน้ำเข้ามาทำธุระส่วนตัว และใช่...ผู้หญิงที่ฉันเจอเมื่อสักครู่นี้ เธอคือ ‘เจนนิเฟอร์ ฟอกซ์’ คนที่เพื่อนในห้องฉันพูดถึงเมื่อเช้านี้

หลังจากที่ออกจากห้องน้ำ ล้างมือจนคิดว่าสะอาดแล้วฉันก็เดินออกมา แต่ก็ต้องชะงักเมื่อออกมาเจอกลุ่มรุ่นน้องที่ก่อนที่ฉันจะเข้าห้องน้ำ พวกเธอยังยืนคุยกันอีกฝั่งหนึ่งอยู่เลย แต่ถึงพวกน้องจะแต่งตัวแรง ราวกับไม่ใช่เด็กนักเรียนแต่พวกเธอก็มีมารยาทมากพอ เพราะเมื่อน้องเห็นฉันเดินออกมาทุกคนก็ยกมือไหว้ฉันตามกฎของโรงเรียนนี้ ก่อนจะร้องทักตามประสาคนอารมณ์ดี ชอบพูดอยู่ตลอดเวลา

“สวัสดีค่ะพี่แพร วันนี้ไม่พาแฟนพี่มาด้วยเหรอค่ะ” น้องคนหนึ่งร้องทักฉันเสียงดัง ก่อนจะถามถึงพิงค์ที่เวลาไปไหนฉันจะพาพิงค์ไปด้วย จนใครที่เห็นต่างก็คิดว่าฉันกับพิงค์เป็นแฟนกัน มากกว่าจะเป็นเพื่อนกัน

“อ่อ พอดีพี่ให้พิงค์ไปซื้อของให้น่ะ” และฉันที่เป็นอารมณ์ดี อัธยาศัยดีชอบพูดคุยกับคนอื่นอย่างเป็นกันเอง ก็อดตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มไม่ได้

“หนูก็นึกว่าพี่จะตัวติดกันตลอดซะอีก”

น้องถามมา แต่ฉันก็ไม่ได้ตอบกลับไปนอกจากยิ้มและเดินออกมาจากบริเวณที่พวกน้องยืนคุยกันอยู่ พอหันกลับไปอีกทีพวกเธอก็คุยกับเจนนิเฟอร์เสียแล้ว ฉันไม่รู้หรอกนะว่าคุยกันเรื่องอะไร เพราะมันไม่ใช่เรื่องของฉัน

“อุ้ย! ขอโทษค่ะ!” แต่ในจังหวะที่ฉันกำลังจะหันกลับไป ก็ชนเข้ากับร่างของผู้หญิงคนหนึ่งเข้าเสียก่อน

“...เดินยังไงของเธอ ไม่เห็นหรอว่ามีคนเดินมาน่ะ”

เสียงนั่นพูดกับฉันอย่างอารมณ์เสีย ก่อนจะปัดมือไปตามเสื้อของเธอ และในจังหวะที่ฉันมองหน้าผู้หญิงคนนั้น ก็ทำให้ฉันคิดในใจว่า ทำไมโลกถึงกลมแบบนี้นะ เมื่อกี้ตอนเข้าห้องน้ำก็เจอเจนนิเฟอร์ไปแล้ว มาตอนนี้ยังเจอดาหลันอีก

แต่ดาหลันไม่ใช่แค่หยิ่งอย่างที่เพื่อนบอกนะ เธอยังเป็นคนถือตัวด้วยแถมยังอารมณ์แปรปรวนอย่างกับผู้หญิงเป็นเมนส์อีกต่างหาก

“มองอะไรย่ะ ชนแล้วไม่รู้จักขอโทษอีก”

“เอ่อ ขะ ขอโทษค่ะ เราไม่ได้ตั้งใจ” อะไรกันเมื่อกี้ก็บอกไปแล้วนะ แต่เธอไม่สนใจฟังเองหรือเปล่าค่ะ

“แพร!” แต่ในจังหวะที่ฉันทำตัวไม่ถูก ก็มีเสียงสวรรค์ของพิงค์ดังเข้ามาช่วยเสียก่อน ไม่อย่างนั้นฉันอาจจะพรุนไปทั้งตัวแล้วแน่ๆ สายตาของดาหลันคนนี้นั้นน่ากลัว และไม่เป็นมิตรอย่างมากเลย ทำให้ฉันยิ้มออกมาเมื่อได้ยินเสียงเพื่อน

“พิงค์...มาพอดีเลยเรากำลังจะไปหาพอดีเลย เราไปก่อนนะเมื่อกี้ขอโทษจริงๆเราไม่เห็น” ฉันบอกกับพิงค์เสียงสดใสก่อนจะหันมาบอกดาหลันเสียงอ่อย แต่ก็ได้รับคำพูดและสายตาหยิ่งๆกลับมาแทน

“ก็ไปสิ ใครล่ามโซ่ไว้กับฉันล่ะ”

ฉันละความสนใจจากดาหลัน ก่อนจะหันไปจูงมือเพื่อนสาว หลังจากที่เดินพ้นมาจากรังสีของนางมารร้ายแล้ว ฉันขอเรียกแบบนี้แล้วกันนะ พิงค์ก็ถามขึ้นอย่างอดรู้สึกห่วงไม่ได้

“ดาหลันทำอะไรเธอหรือเปล่า”

“ไม่อ่ะ เราเป็นคนชนเธอเองไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงหรอก เราขึ้นห้องกันดีกว่า...ไหนนมกับน้ำเปล่าล่ะ พิงค์ได้ซื้อมาให้เราป่ะ” ฉันถามพิงค์เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจจากเธอ ก่อนจะดึงมืออีกข้างของเธอที่ถือถุงเครื่องดื่มสามสี่อย่าง และสองในสี่นั้นก็มีนมรสจืดกับน้ำเปล่าของฉันด้วย

“เดี๋ยวถือไปให้...”

แต่คำพูดไม่กี่พยางค์ของพิงค์ก็ทำให้ฉันยิ้มออกมาอย่างมีความสุขไม่ได้ เฮ้อ! นี่ฉันทำบุญด้วยอะไรกันนะ ทำไมเพื่อนแต่ละคนที่ฉันคบถึงได้แสนดีแบบนี้ พูดถึงเพื่อนทำให้ฉันอดคิดถึงเพื่อนสมัยเกรด 5 – เกรด 9 ไม่ได้ป่านนี้ทุกคนจะมีความสุข แบบที่ฉันกำลังเป็นอยู่ตอนนี้หรือเปล่านะ...