LOGINShare
CHAPTER 3
Last Updated:
2021-09-28 05:32:18[PRIMO's Point of View]
"Mr. Villazar, are you with us?"
Pinanliitan ko ng mata ang matandang hukluban na si Cortez. Nanggagalaiti na akong murahin s'ya kung hindi lang board members ang kaharap ko ngayon. They all looked at me, waiting for my words. Bumuntong-hininga ako at sumandal sa aking upuan.
"Meeting dismissed," usal ko at pina-ikot ang swivel chair ko patalikod sa kanila habang hinihilot ang aking sentido.
"P-pero sir, nag-sisimula pa lang po ang—"
"Dismissed," may diin at bahid ng awtoridad kong pag-uulit. Narinig ko ang isa-isa nilang pagtayo at ang pagbukas ng pinto. Niluwagan ko ang aking necktie at napahilamos sa sarili kong mukha.
I'm on edge these past few days and my performance at work was starting to fucked up. Kahit anong pilit kong mag-concentrate sa mga dapat kong asikasuhin, I always end up doing nothing. Bwisit! This is all her fault!
"What the hell was that, Primo?"
Umangat ang tingin ko sa kanya nang tumigil s'ya sa gilid ko, her perfectly filled eyebrows were knitted and crossed one arm over the other. Muli akong umikot at humarap sa conference table. I placed my elbow on the table and plunged my head on my palms.
"Not now, Erin. I'm not in the mood."
"Mood my ass," pambabalewala n'ya at umupo malapit sa akin. "So, what is it this time, huh? Don't tell me si Selena na naman 'yan? Still persisting you in your non-existent relationship?" may bahid ng pang-iinis n'yang tanong.
I groaned at looked at her. Nagsisimula na akong mainis sa mga tao sa paligid ko. Ang daming sinasabi. Kung hindi ko lang talaga s'ya kaibigan ay baka hindi na din ako makapagtimpi. "Hindi. Okay? It's not because of her."
"Then what?" she persisted.
Mataman ko s'yang tinitigan. Iniisip ko pa kung dapat ko bang sabihin sa kanya ang tungkol kay Lucille. Well, Erin is a friend. A great one. S'ya lang talaga ng matatawag kong kaibigan lalo na dito sa kompanya. And she knew Lucille as well. Erin knew the whole story. How it started, how our relationship went and how she dumped me like a trash. She would understand. Or at least that's what I thought.
"She's back," wala sa sarili kong sambit. Napakunot-noo s'ya noong una pero agad ring napalitan ng gulat ang kanyang nalilitong ekspresyon. Bumukas ng bahagya ang kanyang bibig at itinuro ako.
"Do you mean... she... Lucille? P-paano? Kailan pa? Nag-usap na ba kayo? What did she told you?" sunod-sunod at natataranta n'yang tanong.
Umiwas ako ng tingin at huminga ng malalim habang iniisip ang mga sinabi ni Samuel noong nakaraang araw. It's been two days since she woke up. Pinipilit ako ni Samuel na bisitahin s'ya at ako na daw mismo ang tumingin ng kalagayan ng babaeng 'yun. Pero hindi ko ginawa. I jailed myself in my office and told myself a thousand times not to do anything stupid.
"She had a car accident a week ago. Si Samuel ang unang nakaalam. She was in coma. The day before yesterday, saka lang s'ya nagkar'on ng malay," walang gana at diretso kong sagot.
"H-how is she? Kinausap mo ba na s'ya? Did she told you what really happened when she left?" Erin cautiously asked, making sure I won't be triggered by his questions.
"I only went to her once, noong hindi pa s'ya nagkakamalay. And the reason why she left? I don't think she would tell me," mahina kong tugon at muling napasandal sa swivel chair.
"Why? Hanggang ngayon ba galit pa s'ya sa'yo? O dahil ikaw na 'tong galit talaga sa kanya?"
"Not because of that," giit ko at mariing napapikit dahil sa biglaang pagkirot ng aking sentido.
"Come on, Primo. Kailangan ko pa bang hulaan ang sagot? Sabihin mo na kung ano ba talaga ang dahilan!" Bahagyang tumaas ang boses ni Erin at bakas na ang pagkapikon dahil sa hindi eksaktong mga sagot na binibigay ko. I didn't mean that. Hindi ko lang talaga alam kung paano ko ba sasabihin.
Sa huli, humugot ako ng isang malalim na paghinga bago ibigay ang direktang sagot na gusto n'ya. "She... has an amnesia. She remembers nothing."
Erin was dumbfounded. Ilang segundo s'yang hindi nakakibo at tulala lang akin. After a while, pabagsak s'yang napasandal sa kanyang upuan at napa-suklay ng kanyang buhok.
"Amnesia..." she mumbled, absentmindedly. "Do... Do you mean... wala talaga s'yang naaalala? Completely?"
"I'm not sure about that. Pero ang sabi ni Samuel, kahit sarili n'yang pangalan ay hindi n'ya matandaan."
"So most likely, hindi ka din n'ya maaalala at ang nangyari sa inyo," tumatango-tango n'yang sambit. "Then why don't you go to her? Ano pa bang inaalala mo? Hindi ka naman pala n'ya natatandaan."
Mas lalong nagdalubong ang mga kilay ko at Inis ko s'yang tinignan. "Bakit ko naman gagawin 'yun? I'm over her. Wala na akong pakialam sa kanya."
"You can't fool me, Primo. You're bothered, I can see that. You still care for her—"
"I am not!" sigaw ko.
"You are," mariin n'yang sagot bagay na nagpa-init lalo ng ulo ko. "If I would be completely honest, I could see your eyes were filled with hope. Alam ko ang nasa isip mo. You can't lie to me."
"Tss,"
Padabog kong inikot ulit ang upuan at tinalikuran s'ya.
Erin is really dangerous. Masyado n'ya akong kilala. Hindi ko pa naiisip ang isang bagay, nahulaan n'ya. And I hate her for that. Curse it!
"Iniisip mong makuha s'ya ulit, hindi ba?" tanong n'ya mula sa aking likuran. Nag-tiim ang aking panga at mariing kumuyom ang aking kamao.
"Believe me, Primo, naiintindihan kita. If you will ask me, kahit ako nakikita kong isang malaking chance 'to para sa iyo na makuha ulit si Lucille. She can't remember a thing, kagaya ng sinabi mo. Hindi n'ya naaalala kung sino s'ya, kung sino ka sa buhay n'ya at kung anong nakaraan n'yo. Both of you can start over again. The only difference now is, the favor is yours. P'wede mong ipaalala sa kanya ang lahat o bigyan mo s'ya ng bagong mga alaala."
I unconsciously pressed my fingers on my lips while listening to Erin. She was somehow right. The favor is mine. Lamang ako sa pagkakataong 'to.
P'wede ko s'yang kunin ulit.
P'wede kaming magsimula ulit.
P'wede ko ng kalimutan ang lahat.
But...
No. That can't be. Hindi p'wede.
I pressed the bridge of my nose and bit my lip as I mumbled a silent curse. Muntik na akong pumailalim sa mga sinabi ni Erin. Muntik na. It was like I'm already on the edge of the cliff at handa na akong tumalon at magpadala sa lahat ng narinig ko. Kung hindi ko lang naalalang...
“...she's four weeks pregnant.”
“...the baby's resilient.”
Nakaramdam ako ng biglang pag-init ng sulok ng aking mga mata at nanginig sa galit ang buo kong katawan. Starting over again? With her? And a baby that isn't mine? Ha! P*tang*na lang. Sino bang niloloko ko?
"Primo..."
But on the other hand, bakit nga ba hindi ko gamitin ang pagkakataon na 'to? This is my chance. Chance of getting her back? Yes. Pero hindi na para mahalin s'ya ulit. Tanga na lang ako kung gagawin ko pa 'yun. Mas nakikita ko 'to bilang pagkakataon... para gumanti. She caused me too much pain. Sinira n'ya ako, winasak. Iniwan n'ya akong miserable habang nagpapakasaya s'ya at malaya sa piling ng kung sino mang gag*ng naka-buntis sa kanya.
I should have my revenge. Gaganti ako. This time, I'll make sure na s'ya naman ang magiging miserable. Na s'ya naman ang maghihirap. S'ya naman ang masasaktan. S'ya naman ang iiyak. At s'ya naman ang maiiwan.
"Can you stop acting like a kid, Primo? Goodness! Harapin mo nga ako! Kanina pa kita kinakausap, you jerk!" may pagka-inis na sabi ni Erin at bahagyang sinipa ang inuupuan ko. I gave in. Umikot ako paharap with my unsuppressed smile— more like, an evil smirk.
"What's... what's with the smile?" nagtataka n'yang tanong.
"I'm just thinking... saan magandang mag-celebrate ng homecoming?"
Latest chapter
The Amnesia Wife CHAPTER 17.5
[PRIMO's Point of View]"Amnesia?!"Bahagya akong napapikit at napatiim ang aking panga dahil sa biglaang pagsigaw ni Barron. Nasa loob pa naman kami ng maliit nyang opisina kaya tila nakulob ang napakalakas nyang boses sa apat na sulok ng silid. Nakakabingi. If I only know na ganito pala ang mangyayari I shouldn't went to this office just to fvcking explain to him this kind of nonsense."Kailangan mo ba talagang ulitin ang sinabi ko at sumigaw?" Naiirita kong balik.Napatayo sya mula sa kanyang swivel chair at naglakad ng pabalik-balik sa harapan ko habang pinapasadahan ang kanyang buhok. Minsan pa'y napapahilamos sya sa kanyang mukha."P-pero bakit? Paano?""Samuel said it's a car accident. Nawalan daw ng preno ang sasakyan nya then she was rushed to the hospital by a concern citizen," tamad kong paliwanag.Bumalik naman sya sa kanyang upuan, kaharap ng sa akin at kunot-noo akong tinignan."Ang ibig mong sabih
The Amnesia Wife CHAPTER 17
[LUCILLE's Point of View]Halos masira ang pinto ng kwarto sa bilis at lakas ng pagkakabukas ko dito. Nagmamadali akong tumakbo papunta sa sink sa maliit na kitchen dahil sa nagbabantang masamang pakiramdam sa loob ko. When I finally got there, napayuko ako sa sink at doon napasuka. I felt like my tummy was being turn up side down. I was totally helpless. Naduduwal talaga ako.Habang sumusuka, I was quite shock nang maramdaman ko ang mahinang paghimas ng likuran ko at ang paghawi sa buhok kong lumalaylay sa mukha ko. I took a side glance. Agad akong nakarandam ng pamumula ng mukha nang makitang titig na titig ang walang kabuhay-buhay nyang mga mata sa akin."How are you feeling?" mahina at monotono nyang tanong.Bahagya akong napa-iwas ng tingin. Hindi ko alam kung bakit ganito ang nararamdaman ko. I was the one who asked him to act, at least, as my husband— to make me feel his presence as a partner. Pero ngayong ginagawa nya na, ako naman 'tong naiilang at
The Amnesia Wife CHAPTER 16.2
"Calm your heating ass down," casual na sambit ni Primo. "Para sa ikatatahimik ng utak mo, I didn't do anything to her. Nagkar'on s'ya ng aksidente. She lost her memories."Pareho silang napabaling sa akin. Hindi ko alam kung sinong titignan kaya napayuko na lang ako."Anong ibig mong sabihin—""Thank you for help. If you don't mind, kailangan ko na s'yang i-uwi. It will rain."Hinatak ako ni Primo papunta sa kabayo n'ya. Sinubukan kong bawiin ang braso ko pero hindi n'ya ito binitawan at sa halip ay tumigil s'ya at nilingon ako.There it goes again. 'Yung mga titig n'ya talaga binibigyan ako ng kakaibang kaba. Kaya... kaya parang ayokong sumama sa kanya.Nilingon ko si Barron na nanatiling nakatayo at nakatingin sa amin. On a second thought, parang gusto ko pa s'yang makasama. Hindi lang para makilala s'ya kundi para na din magtanong ng tungkol sa akin
The Amnesia Wife CHAPTER 16
[LUCILLE's Point of View]Hindi ko na alam kung gaano na ako katagal sa pagkakaupo ko sa ilalim ng puno habang nakatulala sa ilog at pinapakinggan ang mahinang tunog ng pag-agos nito.Pinipilit kong pagtagpi-tagpiin lahat ng nalaman ko kanina pero nauuwi pa din ako sa mas marami pang mga tanong. Ang hirap. Para akong sumasagot ng isang pagsusulit na parang never ko namang napag-aralan.Humigpit ang pagkakayakap ko sa aking sarili nang umihip ang malakas na hangin. Naka-sleeveless dress pa naman ako kaya halos mangatog ang buong katawan ko sa lamig. Napansin ko din ang biglang paglilim ng paligid kaya napaangat ang tingin ko sa langit.Mukhang uulan pa yata.Tumayo ako at nanatiling nakayakap sa sarili ko. Balak ko na sanang bumalik sa farm kaya lang hindi ko na alam kung saan ang daan pabalik.Nagpaikot-ikot sa kinatatayuan ko at wala akong ibang nakita kundi
The Amnesia Wife CHAPTER 15
[PRIMO's Point of View]"Where is she? Nahanap n'yo na ba? Nasaan na s'ya?"Sunod-sunod kong tanong sa sobrang pagka-aligaga."Señor... hindi pa din ho namin nakikita si Señora Lucille. Naikot na po namin ang buong farm pero wala po talaga s'ya dito," sagot ng isang magsasaka bagay na mas lalong nagpasakit ng ulo ko."Sa... sa ranch house? Sa hacienda? Tinignan n'yo ba? Hinanap n'yo ba s'ya doon?""Oo na po, Señor. Pinuntahan na po nina Tata Isko ang dalawang bahay pero wala daw ho talaga ang asawa n'yo."Napapikit ako at pakiramdam ko ay sasabog ako sa sobrang inis anumang oras ngayon. Bwisit! Nasaan na ba ang babaeng 'yun?"Hanapin n'yo s'ya! Maghanap kayo sa lahat ng sulok ng hacienda! Wag kayong magpapakita sa'kin hangga't hindi n'yo nahahanap si Lucille!"Kapwa mabigat ang paghinga at bawat hakbang ko habang papaalis sa harap ng mga magsasakang naghahanap kay Lucille. I know I was being r
The Amnesia Wife CHAPTER 14
[LUCILLE's Point of View]Nangangatog ang tuhod ko habang papalapit ako sa kumpol ng mga kalalakihan sa gitna ng taniman ng kape. Halos bumaon rin ang mga kuko ko sa aking palad dahil sa tensyon na nararamdaman ko. Hindi din pinalampas ng pakiramdam ko ang mga titig ng mga nadadaanan ko ang ang mahihina nilang bulong.Pero kahit ganon, sinikap kong tumingin lang ng diretso sa taong pakay ko. Nakatalikod s'ya sa akin pero alam ko at sigurado akong s'ya yun. The broad shoulders, tall figure, mascular body. I know it's him.Ilang metro bago ako makarating sa pwesto n'ya at ng mga magsasaka ay napalingon na sa akin ang karamihan sa kanila. Ang ilan ay napayuko at umiwas ng tingin. May ibang nagpaalam at umalis. Hanggang sa umikot paharap sa akin si Primo na s'yang pakay ko.Agad na nangunot ang noo n'ya sa akin kaya mas lalo akong kinabahan. Hindi ko talaga maintindihan kung bakit parang ang sama palagi
The Amnesia Wife CHAPTER 13
LUCILLE's Point of ViewI'm starting to hate my situation.Una dahil pakiramdam ko ay hindi ko talaga kilala ang sarili ko at hindi ko na maintindihan ang mga nagiging kilos ko.Pangalawa, pakiramdam ko ay hindi ko kilala ang lalaking kasama ko bilang asawa at hindi ko na maintindihan ang ikinikilos n'ya pagdating sa akin.Imagine, nagawa n'ya akong hindi kausapin kagabi at pinabayaan akong matulog sa sama ng loob! What kind of husband that will do such thing to his wife? Nakakainis! He's really unbelievable!Tapos balak n'ya pa akong iwan ulit sa ranch house kanina. I'm afraid that he'll do the same thing yesterday na pinabayaan n'ya ako maghapon at magdamag kaya nagpumilit na talaga akong sumama sa kanya papunta sa farm.He was stern to his decision na iwan ako sa bahay kaya ang ginawa ko, nauna na akong pumunta sa farm which eventually made him follo
The Amnesia Wife CHAPTER 12.2
Time flew fast. Narinig ko na lang na tinawag kami ng emcee para pumunta sa harapan. Pumauna sina Papa at Tito Dante. They were telling something about their friendship and such na halos hindi ko na narinig dahil sa lakas ng tibok ng puso ko lalo na't sa akin na ang sunod na hakbang.When Tito Dante was done talking, he looked at me and nod. Huminga ako ng malalim and faced Lucille with all my might.Kunot-noo n'ya akong tinignan. It was like a warning look pero hindi ko na magawang indahin pa ang nagbabanta n'yang titig."Lucille," I called her and her left brow raised.Inabot ko ang kamay n'ya and kneel down with my one knee as I pull out a small box from my pocket. Bahagyang nanlaki ang mga mata n'ya at bumukas ang kaninang mahigpit na nakasarang mga labi n'ya. And due to my throbbing heart, I unconciously told her the words I've been practicing for a thousand times."Lucille
The Amnesia Wife CHAPTER 12
[PRIMO's Point of View]I was trying to concentrate on doing reports sa dining table using my laptop pero hindi ko mapigilang isipin ang naging reaksyon kanina ni Lucille.She was really mad dahil umuwi ako ng late. Like heck! She never acted that way. Ni wala nga s'yang pakialam dati kahit abutin ako ng umaga sa office kapag nagtatampo ako sa kanya or whenever I wanted her to miss me. But that's stupid. Masaya pa nga s'ya tuwing hindi n'ya ko nakikita. She never missed me. She hate my existence really bad.Kaya... bakit ganun na lang ang reaksyon n'ya sa'kin kanina?As if she's a worried wife. Tss.Napasandal ako sa backrest ng upuan and groaned silently dahil hindi ko matapos-tapos ang ginagawa ko. Damn that scenario earlier.I was reaching for my cup of coffee sa tabi ng laptop nang marinig ko ang pagbukas ng pinto. Napalingon ako agad sa side kung nasaan
