Dumating ang gabi.Tapos na ang shift ni Claire. Sa ngayon nga ay nasa reception desk siya habang gumagawa ng report tungkol sa naging trabaho niya sa araw na iyon...To summarize it all, today has been a very productive day for her. She feels satisfied sa tuwing nakikita niya na nakangiti sa kanya ang mga Lolo at Lola. At may tuwa rin na namumuo sa kanyang puso sa tuwing magpapasalamat ang mga ito sa kanya kahit sa mga maliliit na bagay na ginawa niya.Matapos ang kalahating oras ay natapos na rin ni Claire ang kanyang report. Nag-inat siya at pagkatapos noon ay tumayo na siya upang pumunta sa kanyang locker at kunin ang kanyang bag para makauwi na rin siya.Gulat na napatingin sina Claire nang bigla niyang nakita na may humahangos na caregiver papunta sa kanya. Nakita nila ang matinding pag-aalala sa mukha nito."Nawawala si Lola Patring!" ang natatarantang anunsiyo nito.“Teka at tutulong na rin ako sa paghahanap." ang mabilis na pagboboluntaryo Claire.“Pakisuyod na lang ang isang
Kinabukasan.Katulad ng kanyang nakasanayan ay maagang nagising si Claire. Ayaw niyang ma-late sa pagpasok niya sa trabaho, at isa pa ay gusto na niyang makita kaagad si Lola Patring upang kumustahin ang kalagayan nito matapos ang nangyari kagabi.Mabililis siyang naligo at nagbihis, at agad siyang bumaba upang sumabay kina Uncle Robert at Auntie Felice kasama ang anak nito na si Geneva na mag-almusal. Habang nag-a-almusal sila ay kinumusta siya ni Uncle Robert."How's your work, anak? Nasasanay ka na rin ba sa buhay dito sa Pilipinas?" ang tanong nito kay Claire."Well, the working lifestyle here is much different compared to Germany, pero masasabi ko na mas nagugustuhan ko ang pagtatarabaho dito, Uncle Rob." ang nakangiting sagot ni Claire.Makalipas pa ang ilang minuto ay tapos nang mag-almusal si Claire. Matapos nilang magpaalam ni Auntie Felice ay sabay na silang sumakay ng kotse, at si Claire na ang mag-drive papunta sa kanilang trabaho sa Forever Sunset Nursing Home...Makalipa
“Oh, sure. You can talk in my office. Ako na muna ang magbabantay kay Lola Patring. You can both go now.” Nurse Felice suggested. Wala nang nagawa si Claire kung hindi ang sundin ang inuutos ni Auntie Felice.“Lead the way to Nurse Felice's private office, please.” ang sabi ni Martin, while giving her a polite smile.Cherish huffed in exasperation. She helplessly walked ahead and Martin followed behind her.After a few moments, they are now inside Auntie Felice's private office. Martin gently closed the door behind him, while Claire nervously waited for him, pero hindi niya ipinapahalata dito ang totoong nararamdaman...“This is survival of the fittest. Eat or be eaten. Hindi ako papatalo sa lalaking ito...” ang determinadong nasabi ni Claire sa kanyang sarili, sa kabila ng kaba na nararamdaman.Claire defiantly raised her chin at sinalubong ang tingin ni Martin nang humarap na ito sa kanya.“I’ll be very blunt with you... Hindi na maganda ang naging pagkakakilala natin sa umpisa pa l
Napagdesisyunan ni Martin na mag-jogging first thing in the morning. Sa ngayon nga ay tinatahak na niya ang daan pabalik ng Forever Sunset Nursing Home, after almost half an hour.Napalayo siya ng takbo dahil sa kakaisip niya kay Claire.Marami kasing mga katanungan ang naglalaro sa kanyang isip.What does Claire really think about him? In a relationship ba siya ngayon? “I must be getting crazy.” ang bulong ni Martin sa kanyang sarili.Agad siyang napahinto sa pagtakbo nang makita niya si Claire na naglalakad papasok sa Forever Sunset Nursing Home...Binilisan ni Martin ang kanyang pagtakbo upang naabutan niya ang babae.Samantala, nahinto si Claire sa paglalakad nang makasalubong niya si Martin. Halatang galing ito sa pagdya-jogging at pawisan ito, but he looked gorgeous as ever.bMukhang mabango pa rin ito kahit na pawisan..“Wait,Cherish... At kailan mo pa naisip na guwapo ang lalaking ito? And most importantly, bakit mo biglang naisip na amuyin si Martin?” ang gulat na gulat na nai
Samantala.Patuloy pa rin ang pagtulo ng luha ni Claire habang nakatago siya sa loob ng castle playground kung saan niya natagpuan Lola Patring noon...Ang playground na iyon ay hindi masyadong kalayuan mula sa Forever Sunset Home ,pero doon niya pinili na ilabas ang kanyang kalungkutan dahil sa pagkawala ni Lolo Lorenzo.Dito sa lugar na ito ay malaya siyang nakakaiyak nang walang nakakakita sa kanya.Just a few hours ago ay masaya pa silang nagkukwentuhan and he seemed so fine, hanggang sa bigla na lang itong inatake sa puso.bAt tuluyan na ngang namaalam si Lolo Lorenzo...Ganitong-ganito rin ang naramdaman niya noong mawala sa kanya ang dating kasintahan.Bigla tuloy niyang naitanong sa sarili kung bakit nawawala lahat ang mga mahal niya sa buhay. Pakiramdam niya tuloy ay para siyang nag-iisa.At dahil doon ay mas lalong bumalong ang luha mula sa mga mata ni Claire."Why did you leave me alone, Simon?" she cried in pain, while clutching her chest...================================
Ngayon ang huling araw ng lamay ni Lolo Lorenzo.Claire I'd watching Martin from her seat as he is talking to the visitors who wanted to take a glimpse of Lolo Lorenzo for the very last time. Kasama nitong nag-aasikaso sa mga bisita si Auntie Felice.Ang mga ibang taong nakikiramay ay mga kamag-anak naman ng iba pang mga pasensiya sa Forever Sunset Nursing Home. Nakakalungkot isipin na wala man lamang kamag-anak si Lolo Lorenzo at wala rin itong naiwan na mga anak upang makapagpaalam hanggang sa huling sandali. Pero alam niya na masaya na rin si Lolo Lorenzo dahil wala na itong nararamdaman na kahit anong sakit.=================================Makalipas ang ilang oras ay nagpasya muna si Martin na magpahinga ng kahit na kalahating oras. Kakain lang siya ng lunch saglit, at pagkatapos noon ay agad din siyang babalik upang asikasuhin pa ang mga dumarating sa lamay ni Lolo Lorenzo.Hinanap niya si Claire upang sabay na silang kumain. Nagdala siya ng dalawang sandwiches at inumin para sa
Dumating ang araw ng pamamaalam kay Lolo Lorenzo.Magkatabing nakaupo sa isang tabi sina Claire at si Lola Patring. Hinihintay nila ang pagdating nina Martin at Auntie Felice dahil ang mga ito ang nakatoka na kumuha ng mga abo ni Lolo Lorenzo dahil wala itong naulilang mga kamag-anak.Bigla silang napatingin sa bumukas na pintuan, at nakita nila ang pagpasok nina Martin at Aunt Felice. Hawak ni Martin ang urn, at kitang-kita sa dalawa ang bakas ng kalungkutan sa mga mukha nito...Makalipas pa ang ilang sandali ay sabay-sabay na silang sumakay sa kanya-kanyang sasakyan upang ihatid na ang mga abo ni Lolo Lorenzo sa huli nitong hantungan...=================================Sumapit ang gabi.Hinaplos ni Martin ang buhok ni Lola Patring habang mahimbing itong natutulog. Alam niya na napagod ang kanyang lola dahil sa mga nangyari sa araw na iyon...Matapos masigurado ni Martin na puwede na niyang iwanan ang kanyang Lola ay dahan-dahan siyang lumabas sa kuwarto at maingat na isinarado ang p
Matapos ang naging pag-uusap nila ni Nurse Felice ay agad na hinanap ni Martin sa buong lugar si Claire.Halos napuntahan na niya ang bawat sulok ng Forever Sunset Home, pero hindi pa rin niya makita ang babae.Ngunit bigla niyang naalala ang naging huli nilang pag-uusap ni Claire, kaya naman naisipan niyang puntahan ang lugar kung saan sila huling nag-usap...Nakahinga ng maluwang si Martin nang makita niya si Claire sa Botanical Garden, habang nakatitig ito sa langit."Can I join you here, Claire?" ang nakangiting tanong niya sa babae."Hi, Martin. You can sit down and make yourself comfortable." ang tugon naman ni Claire."What are you doing here----!" halos magkasabay na nagsalita sina Martin at Claire. They both smiled at each other because of that."You can go ahead." ang sabi ni Claire."Please, ladies' first." ang pagbibigay-daan naman ni Martin.Huminga muna ng malalim si Claire bago siya muling nagsalita."I just want to sincerely apologize for the rude things I said to you a