WALA siya nang pumasok ako. Ganunpaman, hindi nawala ang grabeng kaba ko. I slowly sat down on the vacant chair. May isa pang pinto at tingin ko naman ay naroon yata siya. I am sure that I will wait for him here dahil iyong pangalan niya ay naka display sa ibabaw ng lamesa. Doctor Axl Blaze Li Neurosurgeon My hands are sweating. Nakatitig lang ako sa sahig. Para bang ayaw kong iangat ang mga mata ko. I closed my eyes and trying to calm myself down. "Good afternoon, Ava." I opened my eyes when I heard a man's deep tone of voice. Iyong para akong nakikinig sa DJ sa radyo. My heart thump like crazy. Dahan-dahan pa akong bumaling sa kanya. His dark brown eyes met mine, giving me a shiver down my spine. I was lost for words. He gave me a cold stare at nakita ko iyong tila ba may warning na ang binibigay niyang tingin sa akin. Makapal ang kilay niya. Matangos rin ang ilong at makipot ang labi. Malinis ang mukha niya at ni isang bigote yata ay wala akong nakita. He could pass as a gre
THERE are still evil people living in this world and this doctor is living proof that they are here. Napakasama niyang tao. I can't imagine how their life is. I bet they are all miserable."You have just revealed the truth. Don't you know that? If you and your family are innocent, why bother to ask me to stop digging more regarding the case? Why? Kasi totoo, hindi ba? You are scared that one of the members of your family might end up in jail and now you are using your power to stop me? You are pathetic."I looked at his eyes with so much anger. Titig na titig din siya sa akin at pilit kong nilalaban ang intensidad niyang tingin dahil ayoko sa lahat ang magpapatalo.Ramdam ko iyong pamumula nang buo kong mukha sa galit. Unti-unti ko na naman nararamdaman ang sakit ng ulo ko."Wala akong inaamin, Ava. I don't want any gossip and don't taint my family's name. Matagal nang sarado ang kaso at dapat mong tanggapin kung anong resulta. Whatever you do, you're not gonna win."I gritted my teet
THE food looks appetizing. Though it makes me hungrier, I am still contemplating whether to eat that or not as it was served by my enemy. Bakit ganoon, lahat na lang siya ang kailangan ko.I hate that I really need him. I badly need him."If you feel uncomfortable eating because I'm watching, then I'll go now. I assigned two exclusive nurses for you in the meantime while I am away. I won't be able to see you tomorrow but I make sure to get updates to check on your conditions. Sa ngayon, dito ka muna para mabantayan ka. If you wish to go home, we'll let you sign the waiver because at this rate and as your doctor it is not advisable for you to go home yet. Hindi pa at lalo na wala kang ibang kasama."Saglit ko lang siyang tinapunan ng tingin at binaling ang mga mata sa labas ng bintana. Hinayaan ko siyang magsalita at wala na kong lakas na makipagdiskusyon. Kinakain din ako ng hiya dahil unti-unti kong na-a-absorb na kailangan ko nga siya at naiinis ako na wala akong magawa."I'll leave
TAHIMIK ako kahit na alam kong pinapanuod niya ang bawat galaw ko. I was liked a mannequin na sobrang stiff at sa iisang banda lang nakatingin. Hindi sa direksyon niya. "I heard that you ate a lot last night and today. That's great to hear. Despite of your condition ay magana kang kumain..." anito at mula sa gilid ng aking mga mata ay nakita kong lumapit siya sa akin. Hinayaan ko siyang magsalita at huminto na sa tabi sa kung saan ay nakaharap rin ako. Umiwas ulit ako ng tingin. "I'm about to start my shift, but I came here to check on you personally..." sabi niya ulit. Am I supposed to feel touch with his words? Na parang dapat din bang magpasalamat ako kasi imbes na unahin niya iyong iba niyang pasyente ay ako itong una niyang pinuntahan? "I'm... okay," hirap kong itawid ang mga salita. I don't feel like talking to him. Alam naman kasi namin pareho kung bakit ako ganito sa kanya. "I will not be beating around the bush, Ava. I came here because I want to know if you are decided
SANDLER was there the whole day to be with me. Umuwi na rin si Louise at Tita nang gabi."Sorry, ayoko lang din na mag-alala kayo," I mumbled when he asked why I didn't tell him about this.Ang totoo ay nawala na rin sa isip ko at pakiramdam ko ay hindi naman mahalaga rin na sabihan sila dahil may kanya-kanya silang buhay. It's like, I don't want to be a burden to other people also."It's not possible. Iyong nalaman mong may sakit ka, nag-aalala na kami. Consider us as your family. Mom is busy with her sibling but I know she's worried about you. Ganoon din si Louise kaya despite her busy schedule, dadaanan ka niya rito at... ganoon din ako..." mahina niyang sambit.Ngumiti ako ng pilit. I can recall some names, but Doctor Li is right. I am having a hard time concentrating. May sinasabi si Sandler n hindi ko maintindihan. Hindi ko rin masundan."Here, eat this..." Inangat nito ang kutsara na may lamang pumpkin soup."A-ako na..." sabi ko at hinawakan ang kamay niya."Susubuan kita," pi
I am still in the hospital for a week. Doctor Li did not check on me every other day siya pumupunta para suriin ako at makahingi ng personal updates sa mga nurses ko.Ngumiti lang ako ng tipid kay Sandler habang kinakausap ako ni Doctor Li tungkol sa condition ko. It’s friday today kaya bumisita si Sandler. I know how busy he is because he just came back from the convention.Marami siyang inaasikaso, but he will find time to visit me. She's with Louise pero lumabas muna para magbanyo kaya naiwan kami ng kapatid niya sa kwarto.Lumabas din ang mga nurses ko para bigyan kami ng privacy. Nakaupo si Sandler habang nagbabalat ng orange para sa akin. Nakasandal lang ako sa headboard ng kama habang nanunuod ng TV."P'wede ka nang lumipat sa ibang hospital, Ava. I have contacted the Santiago Medical Hospital about this. Tatawagan nila si Doctor Li para ma-i-transfer ka na. I am not comfortable that you are staying here," sabi niya na nagpakunot ng noo ko."Why?" I whispered.He looked at me.
I believe something is wrong with me because I observe myself whenever he's around. Noong una, hindi ko pinag-isipan ng mabuti, pero umabot na sa limang beses kaming nagkita, iba ang kabog ng dibdib ko.Nahihirapan pa rin ako na mag-focus. I am still repeating questions kasi hindi ko naka-catch up agad or minsan magsasalita ako na nasabi na pala kanina pa ng kausap ko."Hanggang kailan ba ako ganito?" I whispered and sounded like I am stressed with my situation.Nilingon niya ako saglit bago ibalik ang tingin sa mga bulaklak. Every morning, Doctor Li would visit my room to check on me. Sinasamahan niya na rin ako na magpahangin sa garden. This is the fifth time that I am with him in the garden area.May ibang mga pasyente pero malayo naman sa amin."Some patients recover their memories after two months or more. May iba na taon. It depends on your body," sagot niya at sumimsim ng kape na hawak nito kanina pa.Huminga ako ng malalim. Medyo atat na akong bumalik sa dati at may kaba na ba
BAWAT galaw ko ay pino at aral. Tila ba ayoko na may makita siyang mali sa kinikilos ko at gusto kong perfect ang lahat. I am so conscious that I even touch my shirt repeatedly, masiguro ko lang na maayos iyon. What the hell is wrong with me? "Are you okay?" He looked at me weirdly. Umiling ako at sumunod lang sa kanya. "So... welcome to my penthouse," He said huskily. It gives me a shiver down my spine. Ganoon ang epekto niya sa akin lately, and I don't know if I hate myself for being like this. His penthouse amazed me. It was huge for a person to live here alone. I could even tell that the furniture and figurines were expensive. Paano? It has a touch of gold. It's white but with gold accent. The walls and stairs are made of glass! Nakita ko iyon sa mga napapanuod kong video ng mga bahay ng mayayaman sa internet. Of course, Doctor Li will not gonna buy fake things. Marami silang pera kaya sisiw lang ang bumili ng mamahaling gamit. "My helpers come here every Sunday to clean