SUNOD-SUNOD ang patak ng luha. Bawat taghoy ay sinasabayan nang bawat patak ng ulan. Madilim na at malungkot. Kaliwa't-kanan ang nakapayong dahil sa matinding buhos ng ulan. "Stella!" hiyaw ni Tita Mayet. Katulad nila ako man ay umiiyak din. Naghihinagpis sa pagkawala ni Mama. Naroon lang ako sa tabi. Yakap ni Papa habang tahimik din itong lumuluha. "Halika na, Mayet. Tanggapin na natin na wala na si Stella," sabi ni Tito Rodrigo kay Tita Mayet. Ang kapatid ni Mama. Hinila siya sa braso para makasilong ng maayos dahil nababasa na si Tita sa ulan. Humahagulgol pa rin si Tita pero nakuha niyang umalis sa harap ng lapida ni Mama. Unti-unting umalis ang mga nakilibing. Naiwan kami ni Papa na basa na rin ng ulan pero tila ba tulad ko ayaw din ni Papa iwan si Mama doon. Kahit na ba lumalakas pa ang ulan. "Papa..." tawag ko kay Papa dahil tila natulala na siya. Hindi na maayos ang pagkakahawak niya sa payong namin kaya mas lalo kaming nababasa ng ulan. "S-stella..." garalgal ang boses n

NAGING madilim ang buhay para sa akin nang nawala si Mama. Akala ko hanggang doon na lang iyon pero hindi pala. Naulit iyong tila bangungot para sa akin nang nawala si Papa. Mas masakit. Mas malalim ang hiwa na iniwan sa aking puso dahil alam kong hindi pa niya gustong umalis sa mundo dahil maiiwan niya ako. Biglaan ang pangyayari at hindi ako makapaniwala na dahil sa sobrang bigat ng akusasyon sa kanya inatake na lang siya at nawala na. Hindi ko nakuhang magpaalam. Ni hindi namin nakuhang makapag-usap kahit saglit. Ni hindi ko narinig sa kanya ang totoong dahilan kung bakit siya pinagbibintangan. Papa ko siya. Naniniwala akong hindi iyon magagawa ng Papa ko."W-wala na si P-papa..." gumaralgal ang boses ko at hindi ko na napigilan nang yakapin ako ni Tita Mayet. Iyong kapatid ni Mama.Lumuwas siya pa Maynila para puntahan ako dahil ako na lang mag-isa ngayon sa buhay. Umiyak si Tita Mayet habang hinahagod ang aking likod. Huling lamay na ni Papa nang dumating siya. Dumating din ang

IT was an awkward dinner at first pero nasanay ako sa presensiya nila habang nasa hapag kainan. "You are always welcome here, hija. Huwag kang mahiya. Kahit na araw-araw kang bumisita. It's always our pleasure," Tita Jodie smiled. She's a housewife. Her husband was a lawyer at ang pamilya nila ang nagtayo ng law firm na ngayon nga ay mina-manage ng magkapatid at ibang kamag-anak nila sa father side. Louise's father died two years ago because of cancer. "Ihahatid na kita," Sandler jog towards our direction. Hilaw na ngumisi si Louise. "Ihahatid ka na raw ni Kuya," ulit niya kahit na narinig ko naman na. Hindi ko matignan si Louise na para bang makikiusap sana ako na siya na lang sana pero sa sobrang excited niya, hinalikan agad ako sa pisngi at hindi man lang ako tinitignan sa mga mata. Hindi ko rin masabihan dahil nasa tabi na namin agad ang Kuya niya. "See you tomorrow! Bye! Kuya, ingatan mo, ha!" Natatawang sabi nito bago kumaway sa amin palayo. Sandler chuckled while my che

I know how dangerous the case is at hindi ko ito pinag-isipan lang ng ilang araw lang. Matagal bago ko napagdesisyunan na buksan ang kaso pero naghahanap ako nang mas matibay na ebidensya para hindi masasayang ang plano ko.Sandler advised me to think about this thoroughly. He knows that family because Li owns one of the largest logistic businesses in the country. Hindi pa ako ganoon ka-aware noon. Ang ideya ko lang ay mayaman sila at nagtatrabaho si Papa sa mga chinese pero hindi ko inaasahan na isa sila sa pinakamayamang negosyante sa bansa.Kaya nga nang umugong ang balita tungkol sa kinasasangkutan nila sa droga, may mga media. Ilang buwan nang usap-usapan iyon kaya hiyang-hiya din ako dahil lagi ako pagtitinginan ng mga kakilala ko. Ramdam ko na agad kung anong pinag-uusapan nila.I tried so hard to pretend that I am not affected na hindi ko nararamdaman na iba ang tingin nila sa akin. At night, I would cry because I feel alone. My anxiety kicks in. Na-depress pa nga yata ako.Pe

LOUISE did not stop to bother me unless sumama talaga ako sa kanila. This is the first time na sumama ako sa lunch na kasabay si Sandler.Noon kasi kami lang ni Louise at bihira lang din niya ako mayakag kumain sa labas kaya kuya niya ang lagi niyang kasama kapag nasa office sila."Okay ka lang diyan?" tanong ni Louise at nilingon pa ako.I smiled shyly."Okay lang," I answered and looked outside the window.Si Sandler ang nagmamaneho at nasa passenger seat si Louise habang nasa likod ako ng driver. Panay ang kwento ni Louise sa amin at siya lang talaga ang maingay sa sasakyan."Kaya I missed Switzerland, Kuya. Let's go back this ber month! Join us, Ava!"Napangiwi ako. Bakasyon nga sa Pilipinas hindi ko pa nagawa tapos Switzerland agad? Mahal ang gastos no'n.Hindi ko makita ang reaksyon ni Sandler dahil busy sa pagmamaneho pero napatingin sa kanya si Louise bago sa akin."Pag-iipunan ko 'yan. Not this year, maybe after three years?" I joked.She grinned."Sagot na ni Kuya. Okay lang