I know how dangerous the case is at hindi ko ito pinag-isipan lang ng ilang araw lang. Matagal bago ko napagdesisyunan na buksan ang kaso pero naghahanap ako nang mas matibay na ebidensya para hindi masasayang ang plano ko.Sandler advised me to think about this thoroughly. He knows that family because Li owns one of the largest logistic businesses in the country. Hindi pa ako ganoon ka-aware noon. Ang ideya ko lang ay mayaman sila at nagtatrabaho si Papa sa mga chinese pero hindi ko inaasahan na isa sila sa pinakamayamang negosyante sa bansa.Kaya nga nang umugong ang balita tungkol sa kinasasangkutan nila sa droga, may mga media. Ilang buwan nang usap-usapan iyon kaya hiyang-hiya din ako dahil lagi ako pagtitinginan ng mga kakilala ko. Ramdam ko na agad kung anong pinag-uusapan nila.I tried so hard to pretend that I am not affected na hindi ko nararamdaman na iba ang tingin nila sa akin. At night, I would cry because I feel alone. My anxiety kicks in. Na-depress pa nga yata ako.Pe
I did not get any quick response from him. Nahihirapan tuloy akong basahin kung ano ang laman ng isip niya dahil unang-una, nakasalamin siya na tinted talaga. Pangalawa, bulag din naman siya. Pero hindi nakatakas sa paningin ko 'yong panginginig ng kamay nito habang hawak ang tungkod nito. Malakas ang kutob ko na apektado siya sa sinabi ko. "Alam kong ilang taon na ang lumipas at nanahimik ka na ngayon. Pero gusto kong mabigyan ng katarungan ang pagkakamatay ng Papa ko—" Hindi ko natapos ang sinasabi dahil nagsalita ito. "Wala akong alam diyan. Oo nagtrabaho ako dati sa police station sa Batangas pero wala akong alam kung bakit nakulong at namatay ang Papa mo." I frowned. Hindi rin nakaligtas sa pandinig ko iyong huling sinabi niya. "Wala akong sinabi na nakulong ang papa ko pero alam mo." Natigil ang paggalaw nito sa baston na hawak. Ilang segundo pa bago siya nakabawi. "Nagtrabaho ako sa police station noon kaya sino pa ba ang mga tao roon kung hindi nakakakulong." Humaha
LOUISE did not stop to bother me unless sumama talaga ako sa kanila. This is the first time na sumama ako sa lunch na kasabay si Sandler.Noon kasi kami lang ni Louise at bihira lang din niya ako mayakag kumain sa labas kaya kuya niya ang lagi niyang kasama kapag nasa office sila."Okay ka lang diyan?" tanong ni Louise at nilingon pa ako.I smiled shyly."Okay lang," I answered and looked outside the window.Si Sandler ang nagmamaneho at nasa passenger seat si Louise habang nasa likod ako ng driver. Panay ang kwento ni Louise sa amin at siya lang talaga ang maingay sa sasakyan."Kaya I missed Switzerland, Kuya. Let's go back this ber month! Join us, Ava!"Napangiwi ako. Bakasyon nga sa Pilipinas hindi ko pa nagawa tapos Switzerland agad? Mahal ang gastos no'n.Hindi ko makita ang reaksyon ni Sandler dahil busy sa pagmamaneho pero napatingin sa kanya si Louise bago sa akin."Pag-iipunan ko 'yan. Not this year, maybe after three years?" I joked.She grinned."Sagot na ni Kuya. Okay lang
SOBRANG init ng pakiramdam ko dahil sa takbo ng conversation namin ni Sandler. Walang kaalam-alam si Louise at hindi ko alam kung sasagutin ko iyong tanong ng kapatid niya gayong nag-angat na siya ng tingin sa amin. Her full attention is now on us."Sorry, may binasa lang ako. So... nasaan na nga ba tayo?" She asked without looking at us. Kumukuha siya ng carrot cake ulit.I wonder where did she put all the food she eats. Hindi kasi siya mataba pero ang lakas niyang kumain.Then, I remembered her mom. It could be the genes. Payat rin kasi ang Mommy niya.Sandler cleared his throat at mula sa gilid ng aking mga mata ay napatingin sa akin. I tried so hard not to look at him. Is he trying to spill it? Seryoso? Na kapag tinignan ko siya at wala akong ibang reaksyon eh okay sa akin na ikwento niya 'yon?"We're just talking about the food. Hindi pala mahilig sa maanghang at maasim si Ava," He chuckled.Louise laughed."Oo, Kuya. But she sometimes likes chocolates," she said, giving his brot
KINAKABAHAN ako sa nangyari sa akin pero nawala rin naman ang kaba nang kalaunan ay hindi naman na bumalik iyong tindi ng sakit ng ulo ko. Two weeks had passed, and I feel okay. Sa dalawang linggo na 'yon ay wala akong inatupag kundi ang trabaho at ilang cases na ni-review para sa trial na dadaluhan ko.Maliban doon nasisingit ko pa iyong ni-re-review kong case sa Papa ko. Mababalewala ang effort ko nabuksan ang case ni Papa kung wala akong sapat na ebidensya at witness."Hanggang ngayon nandito ka pa rin. Sabi mo sa akin uuwi ka na. I thought, you just want to avoid me."Nagulat ako sa biglang pagsulpot ni Sandler sa harap ng lamesa. Sobrang focus kasi ako sa pagbabasa ng case and ilang photos ni Ferdinand Sarmiento. Hindi ko napansin na may ibang tao."Uh... oo," sagot ko at nilikop lahat ng papeles sa ibabaw ng lamesa.Pinapanuod lang niya ako habang ginagawa iyon."You're still working on that, even if it's late at night..." puna niya habang inaantay ako na matapos sa pagliligpit
I am not prepared for his confession. Though at the back of my mind, naroon na ko sa parang may gusto nga talaga siya sa akin. The tease I got from my colleagues added up the thought that he probably likes me.But at the end of the day, I shut down those ideas because it gives me hope and it excites me at the same time. Nauuwi kasi sa assume iyon at ayokong mangyari."I'm sorry, nabigla ka yata." He chuckled and started maneuvering his car again because the traffic lights turned green.I am contemplating whether to admit what I feel towards him or let him say what he wants until I get off his car. Nauunahan ako ng hiya. Parang hindi ko kayang sabihin na... gusto ko rin siya."I don't want to pressure you, Ava. I just want you to know that I like you. Those flowers and notes I leave every morning are my way of saying that I care and like you... a lot," He chuckled, and when I glanced at him, I noticed his hands shaking.Kinabahan ako ng kaunti kasi nagmamaneho pa man din siya pero hala
MY hands are literally shaking. Nawawala ako sa sarili ko dahil hindi ko na alam ang gagawin. Lahat pa ng mga mata nila sa amin nakatingin. I am not used being a center of attraction when it comes to this. Iyong nagliligawan. Though I experienced a few way back pero hindi ko alam bakit lagi akong nahihiya at kulang na lang ay tumakbo kapag bibigyan ako ng bulaklak. "Good morning, Ava..." malalim ang boses ni Sandler. Nag-angat ako ng tingin sa kanya nang huminto ito sa harap ng station ko. Biglang tahimik ang lahat dahil sa pagbati niya. I know that my cheeks are red. Mahihirapan yata akong itago iyon. He was smiling pero halatang nahihiya kasi hindi matagalan na tumingin sa akin. "Thank you..." I whispered and took the flowers from his hand. "I'm sorry that I made you uncomfortable. Dapat pala mamaya ko na lang ibigay," sabi nito sabay kamot sa ulo. I can't help but smile. Kahit gustong-gusto ko na huwag ipakita sa iba ang reaksyon ko ay hindi ko mapigilan. Iniiwasan ko na nga t
HE left after fifteen minutes. Kanina pa siguro sila dito kaso hindi ko lang agad napansin dahil nasa sulok sila banda at nakatalikod pa siya sa akin kanina.After he left, bumalik ang sigla ko. Nakakasabay na ko sa sinasabi ni Sandler. I was listening to his story when I felt that I slowly feel the pain again. Sumasakit na naman ang ulo ko and I notice na umiingay na ang paligid."Sa The Farm sana. Kung p'wede..."Hindi ko na masundan ang sinasabi ni Sandler dahil sa ingay sa paligid, nakakaramdam na ko ng hilo at lumalala ang sakit ng ulo ko."Let's go back to the office. Sumasakit ang ulo ko sa ingay. I'm sorry..." I cut him off.Nag-angat siya ng tingin sa akin. Hindi niya napansin iyong reaksyon ko kanina na napapaikit na at kinakalma ang sarili kasi busy siya sa kaka-scroll sa cellphone niya."Huh? Uh... sige, sandali," anito at medyo nag-panic na masama na ang itsura ko. He called the waiter for the bill.Umalis kami sa resto na hindi nauubos ang pagkain. Sandler looks worried