Chapter 5

Faye

Nagising ako sa pag-uga ng katawan ko.

Ilang ulit akong kumurap sa liwanag na bahagyang nakikita ko sa harapan.

Hanggang sa tuluyang naka-adjust ang mga mata ko, napagtanto ko na nakasakay ako sa sasakyan.

Napahawak ako sa ulo ko nang maramdaman ang kirot mula rito.

“May gamot at tubig diyan sa gilid mo. Inumin mo ’yan para gumaan ang pakiramdam mo,” aniya.

Bumuga ako ng hangin bago ginilid ang ulo ko.

Prenteng nagmamaneho ang hudas na lalaki.

“Ang bait naman pala ng kidnapper ko,” mapang-uyam kong saad.

Umismid siya. “You’re welcome,” tipid niyang sagot.

Umawang ang labi ko dahil sa namumuong inis ko sa kanya.

“Pwede ba, pakawalan mo na ako.”

“Sure ka? Pulos bundok ang tinatahak nating daan. Maraming nilalang ang naninirahan sa mga kagubatan na ’yan.”

“Hindi ako takot sa multo.”

“Tao ang tinutukoy ko, Faye.”

“Wala akong pakialam, pakawalan mo ako ngayon din.”

Saglit siyang bumaling sa akin bago muling ibinalik ang mata sa daan.

Kapagkuwan, bumagal ang sasakyan.

“Okay, sabi mo ’yan, eh,” wika niya at iginilid ang sasakyan.

“Go,” iminuwestra niya ang kamay niya sa pinto ng sasakyan.

Lumukot ang labi ko sa galit ko sa kanya. Tumingin ako sa labas ng bintana—masukal na gubat at matataas na bundok sa malayo.

Bumaling ako sa kanya. “Ibalik mo ako sa Manila.”

“Ayoko nga.”

Kinapa ko ang bote ng tubig sa gilid ko, binuhat ito, at hinampas sa kanya.

“Kinuha mo ako, tapos pabababain mo ako dito! Demonyo ka talaga! Wala kang puso!”

Sinalag niya ang bote ng tubig.

“Ikaw ang gustong bumaba. Mahirap naman kung pipigilan kita.”

Idiniin ko ang kamay ko sa bote.

“Matapang kang sabihin ’yan dahil alam mong hindi ko makakayanang bumaba sa liblib na lugar na ito!”

“Alam mo naman pala.”

Nanggigil ako sa bote bago ko ito binitawan.

“Sana makarating ka sa patutunguhan mo at makatulog ka ng payapa pagkatapos mong kunin ang isang babae at abandunahin sa gitna ng kabundukan!” sigaw ko bago marahas na binuksan ang pinto ng sasakyan.

Nagmartsa ako palayo.

Tumigil lang ako nang marinig ko ang tunog ng sasakyan na papalayo.

Nakagat ko ang labi ko sa galit.

Mangiyak-ngiyak akong luminga sa paligid ko.

Pero hinakbang ko rin ang mga paa ko.

Kayang-kaya mo ’to, Faye! Matapang ka! Wala kang inuurungan—

Muli akong napatigil nang makarinig ako ng kaluskos sa gilid.

“Hangin lang ’yan, Faye… Hangin lang…” ilang ulit kong sinabi sa sarili ko habang pinagpatuloy ko ang paglalakad.

“God, please, protect me.”

Yinakap ko ang sarili ko dahil ramdam ko ang lamig.

Pero tuluyan akong napatigil nang makarinig ng sipol.

Kasunod nito ang yabag sa likuran ko—

“Tulungan n’yo ako!!!” sigaw ko at mabilis akong tumakbo.

Naiyak ako nang maabutan ako ng kung sino at mahigpit na hinawakan ang pulsuhan ko.

“Tulungan n’yo ako!!!” sigaw ko habang nagpupumiglas.

“Hey, it’s me.”

Natigil ako at napatingin sa kanya. Hindi ako nakapagsalita dahil hinahabol ko pa ang hininga ko.

Humugot ako ng malalim na hininga, bumwelo, at sinuntok ko siya ng paulit-ulit.

“Gago ka! Bwisit ka!”

“Hoy-hoy! Bakit ka na naman nananakit?!”

“Kinuha mo na nga ako, pinaglalaruan mo pa ako!”

Hindi ako nakapagpigil; natadyakan ko rin siya.

“Akala ko umalis ka na talaga.”

Sinalag niya ang kamay ko. “I just wanted you to taste your own medicine. Ang tigas kasi ng ulo mo.”

Tumigil ako at tiningnan siya ng masama. “Ako pa talaga ang matigas ang ulo? Ikaw nga itong sapilitan akong kinuha! Sino ka ba, ha?! Ang lakas ng loob mong gawin ’to!”

“I’m Lorenzo Del Mundo. I’m twenty-eight years old, and I own L.D.M. Logistics. And I’m currently living at La Montañosa.”

Tameme ako sa sinabi niya. Tinakpan ko ang noo ko sa inis bago ko siya tiningnan ulit.

“Seryoso ka? Nagpakilala ka pa talaga sa gitna ng kagubatan? Anong ine-expect mo?”

Nagkibit-balikat siya.

“Nice to meet you, Mr. Lorenzo Del Mundo of La Montañosa. Ganun ba?” mapang-uyam kong saad.

Natigil ako.

La Montañosa? Ang eksklusibong village ng mga bilyonaryo?

“Ganyan ka kadesperadong maghiganti? Gagamitin mo pa ang La Montañosa?”

Hinilot niya ang sentido niya.

“Nauubos na ang pasensya ko.”

“Ako rin! Ubos na ang pasensya ko sa ’yo! Alam ko, broken ka, nasaktan ka at naloko ka! Pero ba’t mo ako idadamay, ha?!”

Muli akong umipon ng hininga at binuga ito.

“Naloko rin ako, and take note, nalaman ko pa ang panloloko niya sa mismong araw ng kasal namin. Sino sa atin ngayon ang mas broken?!”

Nanggigigil ko siyang tiningnan, dahil tuluyan na akong sumabog.

“Tapos heto ako, nasa gitna ng kabundukang ito. Sige, sabihin mo sa akin kung sino ang nakakaubos ng pasensya?”

“Pumasok ka na sa sasakyan, o iiwan kita rito.”

Naningkit ang mga mata ko sa kanya. Sa dami ng sinabi ko, iyon lang ang sinabi niya.

“Ano ’yun?” turo niya sa likuran ko.

Mabilis akong napakapit sa kanya.

Maikli siyang natawa kaya sinamaan ko siya ng tingin.

“Sige na, umuwi ka na sa inyo. Bigyan kita ng pamasahe mo.”

“Bwisit ka talaga! Kidnapper ka!”

“Kidnapper? Kapit na kapit ka nga sa akin.”

Binitawan ko siya. Sumabay naman ang malakas na ihip ng hangin na sumisipol pa ito. Kaya mabilis din akong kumapit sa kanya.

“Bumalik na tayo sa loob ng sasakyan,” untag niya sa akin.

Humakbang na siya; humakbang din ako na nakakapit pa rin sa kanya.

“Kita mo na, gusto mo lang yata akong mayakap,” puna niya.

“Excuse me! Nakakatakot lang dito sa lugar na pinaglagyan mo sa akin!”

“All right, para wala kang masabi,” wika niya sabay ikot ng kamay niya sa bewang ko.

Natigil ako sa ginawa niya.

“You don’t need to do that,” utal ko.

“Ano sabi mo?” lapit niya ng mukha niya sa akin.

Tinulak ko siya at dali-dali na akong pumasok sa loob ng sasakyan.

“Ngayon lang ako nakakita ng taong nakidnap na malayang nakakagalaw,” narinig kong sabi niya.

Inirapan ko siya.

Nagitla ako nang dumukwang siya at hilain ang seatbelt na nasa gilid ko.

“I can do it myself,” sabi ko habang inaayos niya ito.

“Alam ko,” sagot niya.

Tumingin siya sa akin. Napaatras ako nang magkalapit ang mga mukha namin.

Nagdikit ang labi ko nang bumaba ang tingin niya rito.

Humugot siya ng malalim na hininga habang titig na titig siya sa labi ko.

Nakahinga ako ng malalim nang umayos na rin siya ng upo.

Tahimik naman akong napatingin sa labas.

Kapagkuwan, bumaling din ako sa kanya.

Nakatuon ang kanyang atensyon sa daan.

Para bang hindi siya naaapektuhan sa panloloko sa kanya ng dalawa.

He keeps moving forward—

"Baka matunaw na ako niyan."