Kabanata 3

Jasmine Elizabeth Valiente’s Point of View

Kinagat ko ang aking ibabang labi, at inis na isinarado ang librong binabasa ko. May exam kami mamaya, pero ang gumugulo sa isipan ko ay ‘yong lalaking ‘yon? Damn!

“Jas, hindi ka nagre-review?” nalilitong tanong sa akin ng kaibigan ko.

Inis ko naman siyang nilingon, at tinaasan ng kilay. “Obvious ba?”

“Ang sungit mo ngayon. May dalaw ka ba?”

Umiling na lamang ako, dahil totoo naman na wala akong dalaw. Sadyang stress lang ako kaya ganito. Hindi rin kasi matanggal-tanggal sa isipan ko ang naging usapan namin ng lalaking ‘yon.

Wala pa rin akong ideya kung ano ang pangalan niya, pero kung hapitin niya ako sa bewang, akala naman niya ay close talaga kami.

‘You’re mine.’

Wala sa sariling napahilamos ako, at medyo nakararamdam ng inis. Bakit kasi pilit niya akong inaangkin, hindi ba? Porque nahawakan niya ako sa private part ko, pagmamay-ari na niya ako?

“Ano ba ang problema mo?” pukaw sa akin ni Luna. “Kanina ka pa bumubuntong hininga. Tungkol ba sa pera?”

“Oo,” sagot ko na lang para hindi siya magtaka na lalaki ang gumugulo sa isipan ko.

Medyo nakapag-ipon naman na ako. Kaya puwedeng-puwede ko na ring bayaran ang mga utang na hindi ko pa nababayaran. Mabuti na lang talaga ay hindi naman nila ako pinipilit na magbayad. Alam kasi nilang hindi naman ako ang umutang, eh. 

Pero siyempre ay nahihiya ako. Hindi porque hindi ako ang umutang, ganoon na lang ‘yon. Ayaw ko pa rin namang abusuhin ang kabaitang ginagawa nila sa akin. Kaya kapag alam kong kaya kong bayaran kahit paunti-unti, babayaran ko.

“Bakit kasi hindi mo pa sagutin ‘yong mangliligaw mo sa College of Engineering?” tangkang tanong nito sa akin. “Mayaman ‘yon, hindi ba? Puwedeng-puwede kang iahon sa hirap, Jas!”

Nagtaas naman ako ng ulo, at kaagad na nagsalubong ang aking mga kilay sa kaniyang itinanong sa akin.

Ano ang gusto niyang iparating? Na gamitin ko ang mangliligaw ko para lang yumaman, at makapagbayad ng utang?

“Ganiyan ba ang gusto mong gawin ko, Luna? Ang mag-boyfriend, at gamitin ang isang tao?” nalilito kong tanong sa kaniya, dahil hindi ko talaga maintindihan kung saan patungo ang usapan.

“Hindi naman ganoon ang ibig kong sabihin, Jas. Ang akin lang ay puwede ka namang magpatulong sa kaniya kung boyfriend mo na siya,” paglilinaw nito, pero nanatili pa rin akong nakatitig sa kaniya.

Natawa naman ako nang pagak, at isinandal ang aking likuran sa silya. “Luna, hindi ako ganiyan. Sasagutin ko lang ang isang lalaki kung alam kong mahal ko siya, at seryoso siya sa akin. Hindi ako makipagbo-boyfriend para lang gamitin sila. I’m not like that.”

Kahit gaano kahirap, hindi ko ‘yon gagawin. Kung alam kong kaya ko namang iahon ang sarili ko sa hirap, gagawin ko.

Matapos ang klase, kaagad akong lumabas ng classroom namin. Hindi ko na hinintay pa si Luna, dahil kailangan ko na ring magpunta sa bahay para magpahinga saglit.

May work na naman ako mamayang gabi, at kahit na day off ko, ayaw kong lumiban. Sayang ang sahod na kikitain ko pa.

Ngunit natigilan ako nang mapansin ang isang pamilyar na lalaking nakaupo sa isang mamahaling sasakyan. Kahit sabihing hindi ko gaanong nakita nang maayos ang kaniyang mukha noon, sigurado ako sa sarili na siya ‘yon, dahil hindi naman maghaharumento ang puso ko kung hindi siya.

Tindig pa lang niya, alam na alam ko na. Paano na lang ‘yong hubog ng katawan niya, at boses Nakahalukipkip siya, at nakatingin sa malayo. Hindi man lang pinapansin ang mga babaeng na nakatingin sa kaniya.

Pasimple kong sinuri ang kaniyang suot na damit. Black shirt, black pants, and black rubber shoes. His outfit was perfectly hugging his body frame, revealing how beautiful his muscles were. From his broad shoulders, and triceps down to his chiselled chest, and abs—I don’t think they’ll ignore that.

To think that the guy who said I’m his possession is handsome enough to make everyone fall in love. 

Nang maramdaman niyang nakatingin ako, kaagad kong inilihis ang aking mga mata, at nagpatuloy na lang sa paglalakad.

Malapit na ako sa gate. Kaunti na lang ay makalalabas na ako, pero bigla siyang lumitaw sa gilid ko, at hinuli ang aking bewang nang walang kahirap-hirap.

“Where do you think you’re going?” he asked huskily.

Nanuyo ang aking lalamunan sa paraan ng kaniyang pagsasalita, at hindi maiwasang tingnan siya, habang umaaktong matapang.

“Uuwi.”

Umangat ang sulok ng kaniyang labi na para bang naaliw sa aking sinabi.

“I’ll drive you home.”

Umiling ako. “Hindi na. Puwede namang sumakay na lang sa jeep.”

“I don’t accept rejection, woman,” he retorted. “Don’t be stubborn.”

Napalunok ako sa kaniyang sinabi, at sinubukan siyang itulak sa kaniyang dibdib. Ang problema lang ay hindi man lang siya natinag nang gawin ko ‘yon. Kaya unti-unting sumama ang timpla ng aking mukha.

“Bakit ka ba nanggugulo?” tanong ko nang hindi ko na makontrol ang aking emosyon.

Sa kabila ng pagkabog nang malakas ng aking puso, nandoon pa rin ang pagtataka sa aking isipan. At kung hindi ko siya tatanungin, paano naman ako matatahimik?

“Just trying my luck.”

Mas lalo akong naguluhan sa kaniyang sinabi. Bakit ba hindi na lang niya ako diretsuhin?

“Kaya kong umuwi,” saad ko, at buong lakas siyang itinulak. “Kung gusto mi akong iuwi, sundan mo na lang ako hanggang sa makauwi ako. Hindi ‘yong sasakay ako sa sasakyan mo.”

Hindi na siya nakipagtalo pa sa akin. Kagaya ng sinabi ko, sinundan niya ako, habang nakasakay ako sa jeep.

Minsan ay napasusulyap pa ako sa kaniyang kotse, dahil halata namang sports car ‘yon—ginagamit sa racing. Pero dahil may kabagalan ang jeep, sinasabayan niya ‘yon.

Pagkababa ko ng jeep, hindi ko na siya hinintay pa. Naglakad na lang ako palayo sa kaniya, at hindi na nilingon kahit na ramdam ko naman ang titig na ipinupukol nito sa akin.

“Ano ba ang kailangan no’n sa akin?” tanong ko, at pasimpleng sinulyapan ang cellphone ko.

Ngunit natigilan ako nang mapansin ang isang text massage na katatanggap ko lang.

From: Unknown

I’ll be back. Susundan ulit kita mamaya papunta sa bar. Just to make sure that you’re safe.