CHAPTER 4

MARA's POV

Kinabukasan, maaga pa lang ay nasa opisina na ako. Hindi ako makatulog ng maayos kagabi, dahil paulit-ulit kong naiisip ang mga nangyari. Parang isang babala yon. Hindi ko alam pero nakaramdam ako ng kaba. Malakas ang kutob kong si Sebastian ang may gawa non.

Pagpasok ko sa department namin.

Abala ang lahat sa paggawa ng kani-kanilang article tungkol sa “kabaitan” ni Sebastian. Lahat sila tuwang-tuwa, may mga nakalagay pang headline sa boardroom na

‎

‎“The Golden Billionaire”

‎

‎“ Mr. Velez: The Man Who Gave It All”

‎

‎“A Legacy of Selflessness”

‎

‎Napailing ako. “Wala man lang nagdududa…”

Agad kong nakita ang editor ko na si Sir Dan, nakakunot-noo habang inaayos ang mga headline na ipapadala sa printing.

“Oh, Mara,” bati niya ng makalapit ako, hindi man lang tumingin. “Balita ko, ikaw yung nagtanong ng 'iskandalo’ kay Velez kagabi. Astig ka ha.”

Ngumiti ako kahit medyo naiilang. “Pasensya na po, Sir. Naisip ko lang—”

Itinaas niya ang kamay nya para patigilin ako. “No need to apologize. Actually, gusto ko yon. Brave move. Pero careful ka, okay? Hindi biro ang taong yon. Maraming reporters na rin ang… naglahong parang bula matapos kumalikot sa buhay niya.”

ANO?

Napalunok ako sa narinig. “Naglahong… parang bula?” di makapaniwalang tanong ko sa kanya.

Tumango si Sir Dan. “Yup. Kaya kung may plano kang sumabak sa ganyang imbestigasyon, siguraduhin mong alam mo kung anong pinapasok mo.”

Pagkatapos nyang sabihin iyon, agad syang umalis dala ang mga papelis na inaayos nya kanina.

Tama nga ako. Isang babala yun!

Ibig sabihin, binibigyan na nya ako ng babala na wag pakialaman ang buhay nya. Pero, bakit parang mas ginaganahan akong alamin? Alam kong delikado, pero parang may pwersang nagluluklok sakin na ipagpatuloy ang pangingialam.

Huminga muna ako ng malalim bago naupo sa desk ko. Binuksan ko ang laptop, at nagsimulang mag-type. Hindi pa ako sigurado kung anong angle ang gagawin ko, pero isa lang ang malinaw…

hindi ako titigil hangga’t hindi ko nalalaman ang totoo.

‎

‎Habang nagsusulat ako, napansin ko ang isang notification sa screen. May bagong email. Walang sender name, pero ang subject line ay simple lang.

‎

‎ “Stop.”

‎

‎Binuksan ko ang email, at halos malaglag ang puso ko sa nakita. Isa iyong larawan—ako, kuha ito kagabi, habang nakaupo sa harap ng laptop. Ang mismong eksenang iyon. Parehong angle. Parehong ilaw.

Biglang lumitaw ang bagong email, kaya agad ko itong binuksan. Isa nanamang litrato ko, kuha ito kanina, habang nakatayo ako sa harapan ni sir Dan at kausap ko sya. Biglang bumilis ang tibok ng puso ko.

‎Agad kong tiningnan ang paligid ng office namin. Abala ang lahat sa kanya kanyang gawain. Sobrang busy nila para kumuha lang ng litrato ko, kaya wala akong suspect kung sino ang possible kumuha ng litratong yun.

Paano? At sino ang kumuha nito?

‎

‎Pumikit ako at pilit pinapakalma ang sarili. Huminga muna ako nang malalim para bawasan ang kakaibang nararamdaman ko. Hindi ako pwedeng pangunahan ng takot. Ayokong maging duwag, dahil kahit kailan, hindi ko pa naiisip na umatras sa laban, kahit mali.

Biglang bumukas ang pintuan ng opisina. Nakahinga ako ng maluwag nang makita ko si fritzy ang matalik kong kaibigan at kapwa-journalist. Dalawang tasa ng kape ang hawak niya, at gaya ng dati, nakataas ang isang kilay habang diretso siyang lumapit sa akin.

“Girl,” aniya sabay abot ng kape, “I was impressed.”

Napakunot ako ng noo. “Ha? Anong ibig mong sabihin?”

“Yung tanong mo kay Mr. Velez. Ikaw lang ang nagkaroon ng lakas ng loob na magtanong ng ganon. Pero girl, magiingat ka, malaking tao sya,"

Parang nanlamig ang palad ko. Bumalik sa alaala ko ang eksena sa presscon. Yung titig niyang matalim, parang binabasa niya ang kaluluwa ko. At ang pagkakabigkas nya ng pangalan ko na parang babala.

“Fritz,” mahina kong sabi. “May nangyari kagabi.”

Umupo siya sa tabi ko at dumukot ng ballpen, para bang handa na siyang sumulat ng notes. “Okay, spill.”

Agad kong ipinakita sa kanya ang laptop screen. Nakabukas pa rin ang email. Ipinakita ko ang litrato ko kagabi at kanina na ipinadala ng unknown email.i kweninto ko rin ang mga naganap kagabi sa apartmen ko.

Natigilan si Fritzy habang nakatitig sa email. Bumuka ang bibig niya, pero walang lumabas na salita. Sa huli, napailing siya at tumawa nang pilit. “This is… creepy. Like, sobra. I think it's a…prank?"

“Prank?” halos pabulong kong sabi. “Sino ang may access sa apartment ko? At paano nila nakuha ang eksaktong angle ng litrato na to? Unless…” humigpit ang hawak ko sa mouse. “…someone’s watching me.”

Natahimik si Fritzy. Kita ko sa mga mata niya na nag-aalinlangan, kung maniniwala ba sya o hindi. Pero may iba siyang iniisip. May ibang bigat ang tingin niya sa akin, parang may alam siya na ayaw pa niyang sabihin.

“Mara,” marahan niyang sabi. “Listen to me carefully. Kung ako sayo… huwag mo na munang ituloy tong ginagawa mo.”

Napataas ako ng boses. “What? What do you mean?"

"I mean, what if gumaya ka nalang sa iba na puro good side ang mga headline? Para naman makabawi ka, sa kanya. Hindi ka ba natatakot kay Velez? Inuumpisahan ka na nyang bigyan ng babala" seryosong sabi nito, habang deretso nakatitig sa mga mata ko.

Agad akong sumandal sa swivel chair ko at itinutok ang mata ko sa email na nasa laptop. "You want me to stop? Hindi ba't trabaho natin ang isiwalat ang katotohanan? So bakit ako matatakot?"

Huminga siya nang malalim. “Yes, pero may presyo ang katotohanan. You don’t know what you’re getting into. Mara, Sebastian Velez isn’t just some billionaire. Hindi siya tulad ng ibang business tycoon na pinanganak na may yaman. His story is… darker.”

Natigilan ako sa sinabi nya at agad akong humarap sa kanya.“ Darker?...may alam ka?”

“Konti lang. Mga bulung-bulungan. Pero Mara…” Tumigil siya, sinulyapan ang paligid para siguraduhing walang ibang nakikinig. “…yung mga nagtangkang maghukay tungkol kay Velez? They don’t last long. Either napapatahimik, o biglang nagkaka-career shift. Some even vanish.”

Parang may malamig na hangin na dumaan sa pagitan namin. Ang opisina na kanina’y puno ng ingay at tawanan, bigla kong naramdaman na parang naging kulungan. Ang bawat click ng keyboard, bawat halakhak sa kabilang cubicle, parang tunog na pumupunit sa tenga ko.

“So you’re saying… if I dig deeper, I’ll end up like them?”

“Exactly.” sabay litik ng daliri nya

Pero sa halip na matakot, naramdaman ko ang mas matinding apoy sa dibdib ko. Kung may nawawala… kung may pinapatahimik… ibig sabihin may tinatago talaga siya.

Umiling ako. “Hindi ko kayang umatras. Pagkatapos ng email na ‘to? Fritz, someone is scared of the truth coming out.”

Napatitig siya sa akin nang matagal. Kita ko ang struggle sa mukha niya, takot, pagkabahala, at isang uri ng paghanga. Sa huli, napabuntong-hininga siya. “You’re insane. Remember journalist ka, hindi imbistigador. Pero… I get it. That’s who you are.” pag suko nito. Napangiti naman ako sa sinabi nya.

“Which means… you’re with me?” tanong ko, halos may pag-asa sa tono ko.

Pinikit muna niya ang mga mata, uminom ng kape, at saka tumango. “Fine. Pero Mara, one condition. Whatever happens, we don’t confront him directly, okay? We gather first. Proofs, documents, witnesses. Kasi sa ngayon… wala tayong panlaban.”

Naramdaman kong may bumigat sa balikat ko. Tama siya. Sa puntong ito, halos wala pa akong hawak kundi kutob at isang creepy na litrato ko. Pero kailangan kong magsimula.

“Deal,” sabi ko.

"By the way, pinapabigay ni sir Dan, para makapasok tayo bukas." sabay abot nito sakin.

Isang invitation card para sa isang gala party sa Makati. Inabot ko ito at tinignan, halos tumigil ang mundo ko nang makita ko ang pangalan ng guest of honor.

Sebastian Velez.

"Yes. Guest of honor sya. I think ito na yung chance mo para makakuha ng ibang information about sa kanya" sabi ni Fritzy sabay inom ng kape nya.

Tama sya. Exclusive ang Party kaya pili lang ang bisita, pero dahil may invitation ako hindi ako mahihirapang makapasok at mag masid sa bilyonaryong iyon.

Kapag natapos ko ang misyong ‘to, magiging ganap na akong sikat na mamamahayag. Isang pangarap na dati ko pang gustong matupad. Matagal ko nang pinapangarap na magkaroon ng malaking break, isang istoryang hindi lang basta headline, kundi kwento na yayanig sa lipunan. At ngayon, pakiramdam ko malapit na akong makarating doon.

Parang naririnig ko pa ang boses ng mga propesor ko noong kolehiyo, na laging sinasabi: “A journalist is only as good as her courage.” At eto na ako ngayon, haharap sa isang kwento na kayang magbago ng lahat. Hindi lang reputasyon ang nakataya dito, kundi pati na rin ang buhay ko.

Humigpit ang hawak ko sa invitation card. Sa isang iglap, nakita ko ang sarili kong nakatayo sa gitna ng spotlight, hawak ang ebidensyang magpapatumba sa pinakamalaking pangalan sa industriya. At kung mangyayari ‘yon, wala nang makakapigil sa akin para makilala. Hindi lang bilang si Maria Liliana Perez, kundi bilang isang mamamahayag na handang ilantad ang katotohanan, kahit gaano pa ito kadelikado.