KABANATA 02 : The Sound of Shattered Vows

Pagkatapos niyang ibaba ang tawag, nanatiling nanginginig ang mga daliri ni Ysabel. Ngunit sa gitna ng lahat ng takot, sakit, at pagkalito, may kakaibang linaw siyang naramdaman

Parang ngayon lang ulit siya huminga matapos mapigilan nang matagal. Parang ngayon lang ulit siya nagising mula sa isang mahabang panaginip na puro kasinungalingan.

Nang matapos pirmahan ang mga papeles, agad siyang umalis ng law firm. Habang nagmamaneho pauwi, wala siyang marinig kundi ang tunog ng makina at ang mabilis na tibok ng sarili niyang puso.

Paulit-ulit na bumabalik sa isip niya ang boses ni Beatrice Quinto, ang mapanlinlang na tono ni Rafael, at ang katotohanang dalawang taon sa buhay niya ay itinayo sa kasinungalingan.

Hindi niya namalayang bumibilis na pala ang takbo ng sasakyan.

Isang malakas na bundol ang sumunod na lang niyang narinig.

Nayanig ang katawan niya sa pagbangga, at tumama ang ulo niya sa manibela. May dugo sa noo niya, ngunit higit na mas masakit ang kirot sa dibdib niya. Sa kabutihang palad, maliit lang ang insidente, pero para kay Ysabel, iyon na ang tamang oras para umiyak siya.

At doon, sa loob ng ambulansiyang maghahatid sa kaniya sa ospital, doon bumuhos ang lahat ng emosyong pinipigilan ni Ysabel. Never minding the rescuers hearing her agony and cries.

Dinala siya sa emergency room. Habang tinatahi ang sugat sa noo niya, tahimik lang siyang nakatingin sa kisame, iniisip kung paano siya nakarating sa ganitong punto. Isang babaeng naniwala lang naman sa pag-ibig na puro pala kasinungalingan.

Paglabas ng nurse at habang hinihintay niya ang discharge papers, bigla siyang may naalala. Parang may kumalabit sa loob ng puso niya, isang tanong na matagal niyang nilunok. Kaya naman, tumayo si Ysabel at diretsong nagtungo sa gynecology department.

Nang makuha niya ang resulta ng check-up, unti-unting namutla ang mukha niya. Hinawakan niya nang mahigpit ang papel, halos madurog sa pagitan ng mga daliri niya.

“Ibig n’yong sabihin…” halos pabulong ang tanong ni Ysabel, “wala naman pong problema sa matris ko, ‘di ba?”

Ngumiti ang doktor, isang babaeng nasa edad singkwenta pataas, at marahang tumango. “Wala. Ayon sa resultang ito, nasa maayos kang kalusugan.”

“Pwede akong… mabuntis?” halos hindi lumalabas ang boses ni Ysabel.

Akala niya ay sukdulan na ang sakit para sa araw na ito ngunit tila may iba pang plano ang tadhana.

“Of course,” sagot ng doktor. “Walang kahit anong abnormality sa iyo.”

Katahimikan. Ilang segundo ang lumipas bago muling nagsalita si Ysabel, halos pabulong pero may panginginig.

“Ibig sabihin… hindi totoo ‘yung sinabi sa akin dati? Na hindi na ako pwedeng magkaanak?”

Medyo natawa sa pagkamangha ang doktor at napailing. “Sino bang nagsabi sa’yo niyan? Wala kang problema, Miss Ysabel Gomez. Maayos ka.”

At doon, tila gumuho ang lahat ng paniniwala niya. Parang sumabog ang mga alaala sa isip niya, ang araw ng pre-marital check-up nila ni Rafael noon. Siya ang kumuha ng resulta, pero si Rafael ang unang bumasa. Nakatitig lang siya rito noon, nang marinig ang mga salitang hanggang ngayon ay parang sumpa pa rin sa kaniyang alaala.

“May malubha kang problema sa matris mo,” wika ni Rafael noon sa kaniya, malamig pero may kunwaring awa. “Hindi ka na pwedeng magkaanak, Ysa. I’m sorry. Sabi dito kahit ang makipagtalik ay delikado na para sa’yo.”

Ngunit matapos ang mga salitang iyon, ngumiti ito at hinawakan ang kamay niya.

“Kahit ganun, pakakasalan pa rin kita. Sa buhay na ‘to, ikaw ang pinipili ko.”

At gaya ng isang tanga sa pag-ibig, naniwala siya sa matatamis na salita ng hudyo!

Dahil rin sa mga salitang iyon, nilabanan niya ang lahat ng sakit. Ang pangungutya ng pamilya ng lalaki, ang pag-aalangan ng mga kamag-anak, pati ang galit ng matandang lola.

Sariwa pa rin sa alaala ni Ysabel ang eksaktong araw ng galit ng biyenan niyang babae.

Nabasag ang tasa ng tsaa sa sahig at umalingawngaw ang sigaw nito.

“Bakit mo pakakasalan ang babaeng hindi magkakaanak?! Tatapusin mo ba ang lahi ng pamilya natin!”

Maging ang ina ni Rafael, narinig niyang umiiyak sa harap ng mga kamag-anak, humahagulhol ng, “Sayang ang anak ko. Nabulag sa pag-ibig.”

Pero siya si Ysabel Gomez, nanatiling tahimik at matatag.

At iyon ay dahil palagi lang niyang ipinapaalala sa sarili ang pagtanggap sa kaniya ni Rafael.

Hindi bale nang walang anak. Nandiyan naman siya. Nandiyan si Rafael.

Dalawang taon niyang tiniis ang lahat ng iyon. Dalawang taon ng mga parinig, at ng mga salitang parang tinik sa puso.

Dumating nga rin sa puntong narinig niyang tawagin siyang “inahin na hindi mangitlog,” nariyang sinabihan rin siya ng “sayang, maganda pero walang silbi.” At gabi-gabi, umiiyak siya nang tahimik sa tabi ng lalaking tinuring niyang asawa.

She willingly took all of that without having the urge to defend herself because she was blind.

All these years, ginagawa na pala siyang katatawanan ng peke niyang asawa at babae nito sa kaniyang likod.

Hindi inaakala ni Ysabel na sa isang simpleng banggaan lang pala sa kalsada niya malalaman ang katotohanan.

Bumalik si Ysabel sa emergency room, suot pa rin niya ang puting blouse, may mantsa ng dugo sa noo, at medyo gusot ang buhok.

Habang pinupunasan niya ang sugat, biglang bumukas ang pinto, at para bang huminto ang oras nang makilala niya kung sino ang bagong dating.

Pumasok si Rafael.

Matangkad ang lalaki, maayos pa rin ang postura, at gaya ng dati, gwapo sa kabila ng malamig na ekspresyon.

Sa sandaling iyon, parang bumalik lahat ng alaala. Ang unang beses niyang nakita ang lalaki sa opisina ng kanilang instructor na si Beatrice, isang simpleng pagkikita na nagbago ng buong buhay niya.

Doon na nagsimula ang apat na taong crazy pursuit ng lalaki sa kaniya.

Si Rafael, ang gwapong honor student, matalino, mayaman, at confident. Ang tipo ng lalaking kayang paikutin ang mundo ng kahit sinong babae. Lahat ay nahulog sa kanya. At si Ysabel, hindi naging exception sa karisma nito. Ngunit tahimik at inosente si Ysabel, lumaking ulila at sanay umiwas.

Ngunit wala siyang naging laban sa lambing at determinasyon ni Rafael.

Isang araw, pagkatapos ng matagal na panunuyo, nag-usap silang dalawa. Nang makita ni Rafael na parang hindi nagre-react si Ysabel sa mga sinasabi niya, inakala niyang natatakot ito.

Hanggang sa araw na nagkalakas-loob ito, niyakap siya nang mahigpit.

Ngunit hindi gaya ng inaasahan niya, itinulak siya ni Ysabel palayo. Dahil sa… kahihiyan. Tingin niya ay hindi sila bagay dalawa.

Na sana pala ay pinanindigan na lang ni Ysabel noon. If only she didn’t let herself bewitched by this monster, hindi sana siya nasasaktan ng ganito. Hindi sana siya nagsayang ng dalawang taon ng buhay niya para sa isang lalaking hindi deserve ang pagmamahal niya.

She only takes her for a fool!

Tumayo si Ysabel nang tuluyan nang makaalpit sa kaniya si Rafael. Sa malamig na tingin, tumingin siya sa lalaki nang diretso.

“Let’s go.”

Dalawang salita lang, ngunit ramdam ni Rafael ang distansyang hindi niya maabot.

Ngayon, habang nakatitig si Ysabel sa kanya sa emergency room, ramdam niya ang parehong lamig sa dibdib. Ang lalaking minsang naging tahanan niya, ngayo’y tila estranghero na lang. Ang dating mga kamay na nagbibigay ng ginhawa, ngayon ay paalala ng bawat kasinungalingan.

Mabilis siyang tumalikod at naglakad palayo sa lalaki. Hindi na siya lumingon, kahit ramdam niyang nakatingin pa rin ito sa kanya.

At sa pagitan ng kanilang mga tingin, may isang tanong na hindi mabigkas ni Ysabel, isang tanong na kumakain sa kanya habang unti-unting bumabalik ang lahat ng sakit.

“Sa dinami-rami ng babaeng pwede mong lokohin, bakit ako pa?”

Pero hindi na niya nasabi iyon.

Pagbalik nila sa sasakyan, tahimik lang si Ysabel. Wala siyang imik o kibo man lang. Ang bawat tunog ng makina, o ang bawat liwanag mula sa mga poste sa kalsada ay tila mas malakas sa kawalan ng kanyang sagot.

Sa tabi niya, halatang nag-aalala si Rafael sa kaniya. Paulit-ulit itong sumusulyap sa, sinusubukang basahin ang ekspresyon ng mukha niya, subalit tila nakulong si Ysabel sa sarili niyang mundo.

“What happened?” mahinang tanong ng lalaki, may halo ng pag-aalala. “You’re always a careful driver. What happened today?”

Hindi sumagot si Ysabel. Tila nawala sa kanya ang pandinig at paningin sa katabi, nakatingin lang siya sa palad kung saan kumikislap ang malaking diamond ring.

Dati, ang kinang nito ay nakapag papangiti sa kanya. Ngayon, pakiramdam niya, isa na lang itong mabigat na tanikala. Binding her to this son of a monster namely Rafael Jimenez.

Ngunit bago pa man niya ito mahawakan, mabilis na binawi ni Ysabel ang kamay niya. Para siyang napaso, at sa nangyaring iyon ay namutla si Rafael, halatang nagulat sa inasal niya.

Ngunit agad siyang ngumiti, pinipilit panatilihin ang kalmadong tono.

If you can play this tricksery, Raf, I can play better.

Nagbuntong-hininga naman ang lalaki bago muling nagsalita.

“Why are you so angry with me? Hm?” mahinang tanong nito. “Well, if you don’t want to talk, I won’t force you.”

Hindi pa rin nagsasalita si Ysabel pero may pekeng maayos na mukha na siya ngayon kaya nagpatuloy ang lalaki. “We have a distinguished guest at home today. I asked Auntie to prepare a lot of your favorite dishes, hoping to make you feel better.”

Napatingin si Ysabel sa lalaki, at sa loob-loob niya, gusto na lang niyang matawa.

Feel better? How ironic you damn bastard.

Habang mas nagiging mabait at maalalahanin si Rafael, mas lalo kang siyang nasasaktan. Ang bawat lambing ay para ng tusok ng karayom sa dibdib niya ngayon.

“Cheer up, hmm? Don’t be angry anymore,” patuloy ng lalaki, tila hindi alintana ang panginginig ng labi ng babae. “I’ll definitely spend more time with you after I’m done with this. The company’s preparing for an IPO lately, so I’ve been too busy.”

Habang nagsasalita ito, napansin ni Ysabel ang bawat galaw ng labi ni Rafael, kung paanong bawat pangako na lumalabas sa bibig nito ay may bahid ng kasinungalingan.

Ilang beses na niyang narinig ang salitang busy. Ilang gabi na rin siyang naghintay, nagtanong, at nabigo. At ngayon, habang nakatingin siya rito, napagtanto niyang wala na talagang natitirang pag-asa para sa kanilang dalawa.

Tahimik lang siyang ngumiti, isang ngiting puno ng pait.

“Yes,” malamig ang boses niya. “I’m very happy. I feel that my life experience is rich and colorful.”

May halong pangungutya ang tono, ngunit hindi ito napansin ni Rafael. Sa halip, ngumiti pa siya, iniisip na napasaya na niya si Ysabel.

Ngunit sa loob ng sasakyan, lumamig ang hangin. Para kay Ysabel ngayon, ang pagitan nila ay tila malayo na, na parang dalawang taong magkatabi ngunit hindi na magkarugtong ang mundo.

Makalipas ang ilang minuto, huminto ang sasakyan sa harap ng mansyon ng pamilyang Jimenez. Ang Riverside Gardens, iang eksklusibong lugar sa Bonifacio Global City, kung saan nakatirik ang villa nila, mahigit limandaang metro kuwadrado ang lawak ay marangya, malinis, at perpekto.

Ngunit habang nakatingin si Ysabel sa malaking bahay, hindi karangyaan ang naramdaman niya kundi pagkakulong. Parang bawat bintana ay mata na nakamasid sa lahat ng galaw niya, bawat pader ay humihigpit at tinatanggalan siya ng hangin.

Sumunod si Rafael, binuksan ang pinto para sa kanya, gaya ng dati. Ngunit hindi na niya iyon pinansain at binigyang halaga.

Bago tuluyang pumasok, bahagya siyang napahinto. Tumingala siya para pigilan ang luha na gustong tumulo.

Kung dati, ang bahay na ito ang pangarap niyang tahanan, ngayon, pakiramdam niya ito ang magiging libingan ng puso niyang minsang umibig.

Lahat ng ito ay bunga ng kanyang mga sakripisyo, pagtalikod sa sariling karera pagkatapos ng graduation, at pagtulong kay Rafael sa pagbuo ng kumpanya.

If only she didn't easily be swayed by his sweetest of words.

Ngunit sa likod ng tagumpay, may bakas ng pagod at pangungulila na hindi kayang punan ng kahit anong materyal na bagay sa loob ni Ysabel.

Pagpasok sa bahay, agad niyang narinig ang tawa at halakhak mula sa itaas. Isang batang boses, at isang malambing, matamis na boses ng babae.

Si Miguel Jimenez, edad limang taong gulang, ay ang batang kanilang inaampon agad pagkatapos ng kasal, ay naroon. Puno ng enerhiya at ngiti. Siya ang munting ilaw ng mansyon, nagpapagaan sa bawat sulok nito.

Napataas si Ysabel ng mga mata. Hindi na siya nagulat nang makita si Beatrice Quinto, na huling nakita niya limang taon na ang nakalipas, doon. Ngunit ngayon, ibang Beatrice na ang kanyang kahaarap.

This despicable woman truly aged like a fine wine.

Suot ang asul na knitted skirt, at ang mahahabang wavy hair ay nakalaylay sa balikat, para bang hangin mismo ang sumusunod sa bawat galaw niya. Kahit lampas na sa tatlumpung taong gulang, ang mukha nito ay tila nasa early twenties pa rin.

Ngunit ngayon, ibang Beatrice Quinto ang kanyang nakita.

Suot niya ang isang asul na knitted skirt, at ang kanyang mahahabang wavy na buhok ay bumabalot sa balikat niya na para bang hangin mismo ang humahaplos.

Kahit lampas na siya sa tatlumpung taon, ang kanyang mukha ay tila hindi tumatanda parang nasa early twenties pa rin.

Bawat galaw niya ay may kaakit-akit na grace, bawat ngiti ay puno ng dating mahika.

“Ysa, look who’s here?” malalim at puno ng excitement na boses ni Rafael mula sa gilid.

“Prof Qunito?” medyo napangiti si Ysabel nang sabihin iyon, pilit nagkukubli at nagku+kunwaring nagulat. Ngunit sa loob niya, ramdam niya ang pagkasuka sa tagpong iyon.

Ang Beatrice Quinto na nakaharap niya ngayon ay may dignidad at karangalan, ganap na kaiba sa coquettish na babae na dati niyang nakilala sa opisina.

“Ysabel, long time no see,” mahinang pagbati ni Beatrice.

At sa gitna ng lahat, naglakad si Rafael patungo kay Ysabel, may ngiti ngunit may lihim sa mga mata.

Isang lihim na kung malalaman ni Ysabel, maaari nitong wasakin ang huling natitirang piraso ng kanyang puso…