Kabanata 03: The Day She Stopped Pretending

Sa halip na pakiharapan ang babaeng dahilan ng nakakasuka niyang pakiramdam, pinili niyang ilayo ng hindi nahahalata ang sarili dito.

Mabilis siyang humarap kay Miguel, maingat na hinawakan ang kamay ng bata, at dahan-dahang bumaba mula sa itaas. Sabay ang malambing na pagbati kay Ysabel at sabay ang ngiti.

“Ng… hello, baby” wika ni Ysabel sa bata, mahina ngunit maingat. Pilit niyang kinokontrol ang damdamin na naglalaban-laban sa loob niya—panginginig, pagkabigla, at kakaibang selos na hindi niya inaasahan.

Habang papalapit si Beatrice, bawat galaw, bawat ngiti, bawat titig niya kay Miguel ay tila tusok sa puso ni Ysabel.

Sa isang iglap, naramdaman ni Ysabel na siya ay parang nakapako sa sahig, hindi makalakad, hindi makausad.

Sa ilalim ng ginintuang liwanag ng chandelier, habang ang mga bisita ay nagtatawanan at ang bawat mata ay tila bulag sa nangyayaring bagyo sa puso niya, alam ni Ysabel.

Isang bagong kabanata ang bumubukas. Isang kabanatang puno ng tensyon, lihim, at damdaming matagal nang pinilit itago.

Tumingin siya kay Miguel, ang batang limang taong gulang na minahal at inalagaan nila ni Rafael mula noong unang buwan ng kanilang kasal.

Naalala niya pa ang nakaraan kung paano napunta sa kanila ang bata. Noong una, halos manginig siya sa tuwa nang sabihin ni Rafael ang nasa isip na plano.

“Let’s adopt this child, Ysa. It will make my parents happy, because then, you won’t need to worry about having a baby so soon.”

Narinig pa niya noon ang tinig nitong puno ng lambing at pang-unawa. Kaya pumayag siya. Dahil sa isip niya, iyon ay simula ng pamilya, ng bagong simula.

Ngunit ang mga sumunod na taon ay hindi naging madali.

Ang bata ay may mga ugaling mahirap intindihin. Kapag galit, ibinabato ang laruan. Kapag umiiyak, sinisigawan siya. At minsan, sa mismong harap niya, naririnig niya ang mga masasakit na salita na nagpepeklat sa puso at utak niya.

“Daddy, I want my real mommy back!”

Noong gabing iyon, muntik na siyang bumigay. Sa tahimik na silid habang natutulog ang lahat, humawak siya sa dibdib at iniyak ang sakit.

Ngunit naroon si Rafael, laging mahinahon, laging mabait, at laging may tamang salita para pagaanin ang lahat sa kaniya. Only that it was just a fruit of his lies.

“Miggy is pitiful. He has no mother. Be patient, Ysa. Don’t forget, you were abandoned by your parents too. Naalala mo ba iyon? Halos pareho lang kayo ng sinapit dalawa kaya sa lahat, ikaw dapat ang mas nakakaintindi sa kaniya.”

At gaya ng dati, naniwala siya. Dahil iyon si Rafael, ang lalaking minahal niya ng buong buo.

Pero ngayon, habang pinagmamasdan niya si Miguel na mahigpit na humahawak sa kamay ni Beatrice, parang biglang sumikip ang mundo.

Ang bata, na noon ay hirap niyang paamuin, ngayon ay masaya, komportable, at tila buong-buo pa ang tiwala sa babaeng iyon.

Hanggang sa unti unti, pumasok sa kaniya ang isang reyalisasyon.

Limang taon na silang kasal. Limang taong binuhos niya ang kanyang buhay sa pamilya ni Jimenez…

At… Si Miguel… ay limang taong gulang din.

Ang mga detalyeng iyon, na dati ay walang saysay, ngayon ay parang mga piraso ng puzzle na unti-unting bumubuo ng masakit na larawan.

Ganito na ba ako ka-malas at isinumpa? May mabigat ba akong nagawang kasalanan noong nakaraang buhay ko? Bakit ganito na lang ang parusa ko?!

Habang nakaupo siya sa hapag, tahimik lang si Ysabel. Sa tapat niya, sina Rafael, Beatrice, at Miguel ay parang isang pamilya sa larawan. Kumpleto, puno ng tawanan, at may di-mapantayang saya.

Siya naman, nakaupo sa gilid, at parang bisita sa sariling tahanan.

“Ysa,” tawag ni Rafael, sabay abot ng plato. “Prof Bea is writing a book about parenting. She’s looking for a quiet place to stay for inspiration. I think… mas magandang dito muna siya?”

Hindi pa man natatapos ang sabi nito, alam na ni Ysabel kung saan patutungo ang lahat. Ang bawat kilos, bawat titig nina Rafael at Beatrice ay tila sumisigaw ng katotohanang matagal nang hindi niya gustong marinig.

“Isa pa… She can help you discipline Miggy. Miggy seems to like Teacher Beatrice very much.”

Mula sa gilid, ngumiti siya. Mapait, ngunit payapa. Parang ngiti ng isang taong matagal nang natutong magpanggap na ayos lang.

Ngunit sa loob niya, nagsisigawan ang mga tanong.

Iyon na ba? Ito na ba ang simula ng katapusan namin?

Sa gitna ng hapag, bumigat ang hangin. Maging ang tunog ng kubyertos ay parang may laman.

At sa dulo ng lahat ng iyon, si Rafael ang unang bumasag ng katahimikan.

“Ysabel… I’m talking to you.” mahina nitong ulit, halatang may bahagyang hiya.

Mabagal niyang inilapag ang mangkok, marahang tunog sa kahoy na mesa, isang maliit na tunog, ngunit tila kulog sa pandinig ni Rafael.

Bago pa siya makasagot, mabilis na sumingit si Beatrice, halatang nagmamadaling ayusin ang tensyon.

“I’m sorry, it’s my fault. I didn’t mean to intrude. Ah, Raf was just saying that he was concerned about how busy you were with work, housekeeping, and taking care of Miggy, so he wanted me to help you… Kung ayaw mo naman ay pwede ring—”

Ngunit hindi na natapos ni Beatrice ang sasabihin dahil biglang sumigaw si Miguel

“No! I want Aunt Beatrice to stay!”

Kasabay noon, itinapon niya ang kubyertos sa mesa, at tumalsik ang pagkain sa sahig.

“Miguel!” sigaw ni Ysabel, ngunit hindi siya pinakinggan ng salbaheng bata.

Sa halip, pinulot ng bata ang baso ng tubig at ibinato sa direksyon niya. Sa isang iglap, ang tubig ay lumipad sa ere, tila mabagal, bawat patak ay kumikislap sa liwanag ng chandelier bago tumama sa dibdib niya.

“Miggy, don’t be like this…” sabi naman ni Beatrice, nagmamadali upang pigilan ang bata.

Tumayo si Ysabel. Hindi dahil sa sakit ng tama, kundi dahil sa lamig ng katotohanang bumalot sa kanya.

Si Beatrice ay nagmamadali, may halong kaba at pagka-alarma, sinubukang kontrolin si Miguel.

Si Miguel, bata pa man, ay puno ng puro na galit, tila hindi niya alam kung paano ipapahayag ang lahat ng kanyang damdamin nang tama.

Nang makontrol ng kaunti ni Beatrice Quinto ang bata, lumingon si Ysabel at napagtanto ang isang masakit na katotohanan.

Ang limang taon ng pagiging asawa, limang taong sakripisyo, at limang taong pagtitiis ay tila napunta lamang sa hangin.

Habang tinutuyo ni Beatrice ang sahig, habang pinipigilan niya si Miguel, habang si Rafael ay nanatiling tahimik, doon tuluyang bumigay ang tibok ng puso niya.

Ang bawat patak ng tubig na bumagsak sa mesa ay parang tuldok ng isang lihim na matagal nang gusto ng tadhana na basahin niya.

“Ah!” halos pasigaw na nasambit ni Ysabel, habang ramdam ang pagdaloy ng malagkit na likido sa kanyang pisngi at buhok.

Saglit siyang natigilan, parang hindi makapaniwala na nangyari iyon sa harap ng lahat. Ang tahimik na hapag ay biglang napuno ng mga bulungan at mabilis na yapak ng mga kasambahay. Agad silang lumapit, may dalang tuwalya at sabong panlinis.

“Miguel!” malakas na sigaw ni Rafael, at sa boses pa lang ay ramdam ang galit.

Si Miguel ay halatang natakot sa sigaw na iyon. Namutla ang bata, saka biglang tumakbo paakyat ng hagdan, parang hinahabol ng sariling multo.

“Miggy, wait!” Mabilis na tumayo si Beatrice, hinabol ang bata at hinawakan ito sa braso.

Ngunit bago tuluyang makasunod ang babae ay humarap muna ito kay Rafael.

“Ah, Raf, he’s just a child. You can’t use violence against him. Ako na ang bahalang kumausap sa bata,” sabi niya nang mahinahon, pero may halong lambing na parang sinadyang iparamdam sa lahat.

Habang nagsasalita siya, lihim siyang tumingin kay Ysabel. Ang babae ay abala sa pagpupunas ng sariling mukha, tahimik ngunit halatang nanginginig. May mga salitang gustong kumawala mula sa labi ni Beatrice, pero pinili niyang manahimik.

Mabilis namang lumapit si Rafael kay Ysabel. Ang galit kanina ay napalitan na ngayon ng kaba at pag-aalala.

“Are you okay? Let me take a look,” malumanay niyang sabi, sabay abot sana ng kamay papunta sa pisngi ng babae.

Ngunit bago pa man siya mahawakan, biglang sumigaw si Ysabel sa nahihintakutang tono.

“Ahh! Dirty! Don’t touch me!”

Agad na nagulat si Rafael, at hindi maipinta ang mukha. Hindi niya maintindihan ang biglang… pandidiri ni Ysabel?

Ngunit mabilis siyang pinutol ng tingin ng babae, isang tinging puno ng sakit, hinanakit, at pagkadismaya.

“Bakit ganiyan na lang ang reaksiyon mo? I only feel sorry for you,” mahinahong sagot ni Rafael, pilit pinapakalma ang sarili.

“If I had known Miggy was so… ignorant, I shouldn’t have let you take care of him yourself.”

Doon, mapait na ngumiti si Ysabel. May bahid ng luha sa gilid ng kanyang mata.

“Oo nga naman. If he had a biological mother to take care of him, lalaki sigurong mas mabuti ang bata, hindi gaya ng pagpapalaki ko.”

Sa biglaang pagdaloy sa kaniya ng emosyon, hindi na napigilan ni Ysabel ang sarili. Tumaas ang tono ng boses niyang bahagyang nanginginig.

“Nakakaawa at sayang na… namatay ang totoo niyang nanay. As a foster mother, I really don’t know how to take care of a child. Iyon ba ang gustong mong sabihin, Rafael?”

Tumigas ang panga ni Rafael sa narinig, saglit na natigilan.

“What are you talking about? Miggy was adopted by us. Ikaw lang ang kaniyang ina. Ano bang sinasabi mo?”

Muling lumapit si Rafael, at sa pagkakataong iyon, hinaplos niya ang ulo ni Ysabel, isang kilos na puno ng pag-unawa at paglalambing.

Ngunit sa halip na maaliw, ramdam ni Ysabel ang bigat ng bawat dampi. Parang bawat haplos ay paalala na kahit gano’n siya kamahal sa salita, iba pa rin ang posisyon niya sa puso ng lalaki.

Naramdaman niyang bumibilis ang tibok ng kanyang puso… hindi dahil sa kilig, kundi dahil sa tensyon at kirot na hindi niya maipaliwanag.

Now, her heart finally learned, huh?

Matapos niyang sabihin iyon, dahan-dahan niyang hinaplos ang ulo ni Ysabel Gomez isang kilos na puno ng lambing at pagmamahal.

Hindi na siya nakatiis. Tumayo siya at naglakad palayo, iniwan doon ang naguguluhang lalaki sa mga kilos at salita niya. Bawat hakbang ay punô ng determinasyong itago ang sugat sa dibdib.

Pagpasok sa kanyang silid, dire-diretso siya sa banyo. Binuksan niya ang shower, at sumambulat ang mainit na tubig sa balat niya. Gusto niyang burahin ang lahat.

Ang lagkit ng juice, ang tingin ni Rafael, at ang mga katotohanang tumusok sa puso niya.

Ngunit kahit gaano kainit ang tubig, hindi nito kayang hugasan ang pakiramdam ng pagiging outsider sa sariling tahanan.

At kahit nakapikit na siya, alam niyang ang gabi ay malayo pa sa katapusan.

Ang unos ay hindi pa humuhupa… nagsisimula pa lang.

Hindi nagtagal, sumunod si Rafael Jimenez sa silid. At makalipas ang ilang sandali ay kumatok na ang lalaki.

But not to console the hurt ego and heart of Ysabel. Ang pangunahing layunin niya ay ang pag-usapan nila ni Ysabel Gomez ang tungkol sa pananatili ni Beatrice sa kanilang bahay.

Bagama’t tinawag itong discussion, alam ni Ysabel sa kaibuturan ng kanyang puso na wala siyang anumang kapangyarihan sa desisyon na ito.

Sila ang totoong mag-asawa. Siya? Isa lang naman siyang impostor sa kanilang kwento.

“Ysa…” Mababa ang boses nito, pero puno ng layunin.

“The company is now at a critical stage of going public,” paliwanag ni Rafael.

“Miggy needs people, and the company needs you too. Prof Beatrice is an education expert, and you’ve seen that Miggy listens to her very much—”

Ngunit bago pa man matapos ni Rafael Jimenez ang pangangatwiran, nagsalita na siya.

“Okay, that’s settled then,’ putol niya sa malamig na tono. Ayaw na niyang makarinig ng matatamis na salita ngunit puro kasinungalingan naman.

Sa loob-loob niya, ilang taon na akong nagparaya—at ngayon, ako pa rin ang kailangang umunawa.

“Ysa…” tawag ni Rafael, halos pabulong. “I knew you were the most sensible person. Alam mo naman siguro kung gaano kita kamahal hindi ba?” sabi ni Rafael Jimenez, na tila may lambing na tumagos sa katahimikan ng silid.

At sa katahimikan, marahang lumapit si Rafael, may lambing sa mata, may halong pamilyar na init sa bawat galaw.

Dahan-dahan niyang inilagay ang kamay sa baywang ni Ysabel, parang sanay sa kilos, parang hindi na kailangang magpaalam. Nga naman dahil legal naman silang mag asawa.

Ngunit bago pa man siya tuluyang makalapit, mabilis na itinaas ni Ysabel ang cellphone niya sa pagitan nila.

Sa screen, isang larawan ang lumitaw, isang river view villa, napakaganda, moderno, elegante. Ang presyo? Mas mataas pa sa mansyon nila sa Riverside Gardens.

“Rafa,” sabi ni Ysabel, bahagyang nakangiti, pero bakas sa tono ang hamon. “What do you think of this house?”

“Of course, this house is great. That location’s extremely valuable,” sagot ni Rafael, hindi pa rin sigurado kung saan patutungo ang usapan.

“My birthday is next month,” mahinang sabi ni Ysabel, ngunit may bahid ng pait sa likod ng kanyang mga mata. “And I really like this house. Can you give it to me as a birthday present?”

Ngumiti siya, isang ngiting banayad ngunit puno ng sakit, ng paghihiganti, ng damdaming matagal na niyang nilunok.

At sa pagitan ng katahimikan nilang dalawa, maririnig ang malalim na buntong-hininga ni Rafael.